Met de laatste bestraling achter de kiezen en positief gesprek met de oncologe-radiologe gaat de blik weer op herstel en vooruit. Lekker hoor, we zijn er zo klaar mee. Manlief merkt op zich niet veel van de bijwerkingen, misschien de komende weken, maar dat zien we dan wel.

En zo zaten we te genieten van de koffie toen we een hoop gefladder van een witte wolk voor het raam zagen, manlief dacht aan een reiger, maar toen ik de vele veren op het gras zag liggen leek het me eerder een roofvogel, sperwer of zo?
De duiven zitten vaak op het dakje van het vogelvoerhuisje, sperwer ziet ze, duikt om er eentje te pakken, denkt “oei die is zwaar” en maakt een noodlanding op het gras om de duif beter vast te pakken, en stijgt weer op. Dit alles in een paar tellen. Ik weet dit want ik heb het eens voor mijn ogen zien gebeuren. Aan de hoeveelheid veren op het gras kan de duif niet zijn ontsnapt.
Sherlock en Jon onderzoeken de nog warme plaats delict.

De dader kan via de boom zijn ontsnapt

Sherlock denkt ook dat naar boven de enige vluchtroute was

Een jongere collega komt erbij, met frisse ogen en nieuwe inzichten, ze rechercheerden nog lang door.

De Japanse kweepeer bloeit, het vele snoeien werpt zijn vruchten af, het is een mooi dicht struikje geworden. De winterjasmijn loopt met de bloei tegen het einde, deze zal ik komend weekend kortsnoeien

Ondertussen heb ik mijn borduurwerkje van CrabappleHill echt afgekregen, deze kan bij de andere, wachtend op inspiratie “wat er mee te doen”. Het eet geen brood en ik heb er mijn plezier aan gehad.

Ik ben verder gegaan aan het vest, mouw 1 is bijna klaar, ik ben met de boord bezig en heb de steken op een korte sokkenrondbreinaald gedaan, want ik werd helemaal kriegel van die lange lus van de andere rondbreinaalden die ik steeds halverwege het werk moest doortrekken om te kunnen breien. Nog drie cm en dan kan ik de Italian bind off techniek toepassen

Sophie is steeds actiever aan het worden, hier ligt ze schattig te wezen op haar eerste quilt, oooh wat een schatje 🥰