Categoriearchief: Tuin

Mooi weer

Ik heb er al een halve dag opzitten, de wekker ging iets na 5 uur af en om 6.45 stond ik voor het huis van Tim& Yvonne en schoof ik het paspoort van Yvonne in de bus die ik na het oppassen per ongeluk in mijn tas had gedaan, denkend dat deze van manlief was, want hij lag naast zijn iPad bij de computer waar hij de hele middag had zitten werken. Toen ik bij thuiskomst het paspoort op tafel legde vroeg mijn lief waarom ik Yvonne’s paspoort had meegenomen.
Oooh shit.
Snel geappt in de hoop dat ik het met de volgende oppasdag kon meenemen, maar helaas, ze hadden het vanmorgen al nodig om een paspoort voor Sophie te kunnen aanvragen.

Het leek mij in het kader “insulten komen bij manlief pas na het opstaan (of helemaal niet)” een strak plan om zo vroeg al op pad te gaan, ik ben precies twee uur weg geweest en hij lag nog lekker te slapen bij thuiskomst. Het was nog heerlijk rustig op de weg, op een paar kamikaze chauffeurs na, zigzaggend inhalen, mij vlak voor mijn neus afsnijden om de afrit nog te pakken en op de terugweg bij het al drukker geworden knooppunt Hooipolder meerdere bestuurders die te ongeduldig waren om netjes in de rij te wachten en dus via de vluchtstrook de afslagstrook op te rijden, je zou er maar met pech staan. Dat zijn de berichten op de radio, verkeersinformatie staat er ‘s morgens vol van.

7.50 keek ik in de tuin waar Sherlock en Fay waren, Jon had ik wel al gezien voordat ik de deur uit ging; ze waren alledrie buiten gebleven vannacht. Niet mijn keuze maar die van hun, ik vind er niks aan maar kon niet tot na middernacht opblijven tot het hun schikte om naar binnen te komen. Ik had wat eten op het tafeltje buiten gezet, en dit was opgegeten, geen idee door wie, ik doe dit dus niet meer ‘s nachts. Ze lagen allebei onder de Leylandii haag heerlijk te slapen en keken verstoord op. Nee, geen honger, we willen nog even verder slapen, we hebben zo’n drukke nacht gehad. Fay kwam toch even een kopje halen bij mij, maar Sherlock niet, hij liep zelfs buiten handbereik toen ik naar hem toe liep om hem te willen aaien, met Fay achter hem aan. Nou ja, ze komen wel naar binnen als ze honger hebben.

Jon overzag eergisteren in het avondzonnetje de tuin vanaf zijn toren

De magnolia heeft zoals jullie weten een paar bloemen, niet zoveel als ik meende, maar ik heb er in de gauwigheid al twee gespot. Die gelige punten van de vorige keer dat ik er foto’s van liet zien bleken jonge opgerolde bladeren te zijn. Het blad van deze boom vind ik zo mooi, groen aan de bovenkant en roestbruin aan de onderkant

Jon poseerde ook even bij de vijver, maar na het zien van deze foto moest ik er nog een maken, want het leek of er een waterplant uit zijn hoofd groeide

Deze was beter, nu leken de groene sprieten meer een kroon, zijn stevige kaaklijn kwam mooi uit en hij stond er stoer op, vond hijzelf.

De volgende ochtend liep Jon met me mee toen ik de container aan de straat zette, zijn zwarte vacht stak mooi af tegen al die verschillende groentinten

Hier hoorde hij wat ritselen, een muisje of een krekeltje, hij kreeg het niet te pakken in de wildernis

Deze paarse bloemen zijn als snoepjes voor de bijtjes

Net als de klaver en boterbloempjes in het grasveld dat ik al bijna twee weken niet heb gemaaid, hoe hoger het gras hoe minder verdamping op de grond.

Hier een plukje graan dat tussen de vaste planten groeit, een paar jaar geleden opgekomen van vogelzaad, en vorig jaar zag ik meesjes druk in de weer met de zaden er uit te pikken. Het heeft wel wat.

Met het maken van het jurkje voor Sophie kreeg ik afgelopen week hulp van Sherlock en Jon

Klaar, gewassen en bijna droog, de stof is een heerlijke hydrofiele katoen en behoeft geen strijkbeurt na het wassen, ideaal!

En ook het vestje is klaar, ik wilde het nog versieren met bloempjes of zulks, maar heb het toch maar zo gelaten

Een ding hebben beide kledingstukken met elkaar gemeen: ze zijn een beetje te groot 😳, hopelijk past het aan het eind van de zomer beter

Ik had ze na het passen gelijk weer kunnen omkleden, maar ach, het zat lekker, en het volgende jurkje zal ik kleiner maken nu ik haar maten heb opgenomen. Moet ik niet te lang mee wachten, want ze groeit als kool 😊

Tijdens de opa- en oma dag kreeg ik bezoek van een lieve schootverwarmer die haar ogen op de nieuwe ventilator hield, op standje 1 blies hij al flink.

En over lekker gesproken, de plaattaart (recept van AH) met gegrilde groenten was zalig 😋 (link naar het recept staat in mijn vorige blog, denk ik). Ik heb bij thuiskomst het restje als tweede ontbijt gegeten, beetje opgewarmd in de magnetron en als een wrap opgerold. Heerlijk.

En nu op naar de hete dagen, ik zie er toch zo tegenop ☹️ vreselijk.

Grote hulp

Zo, de scans van DH zijn achter de rug, nog een dag en dan hebben we de uitslag van de drie maandelijkse controle binnen. Het zal nooit wennen, dit zijn ongeveer de emoties tussen de controles

Jon bied zijn hulp als presse papier aan bij manlief als deze aan het werk is

En later hielp hij mij, wat een kanjer. Het patroon voor een zomerjurkje (maat 74) is uitgeknipt en ligt nu boven, ik moet even op zoek gaan naar de puf om te naaien, hij moet hier toch ergens liggen?

Ik moest gisteravond even naar buiten om de waterschaal bij te vullen, en besloot bij het zien van de krom naar het licht groeien van de budleija scheuten toch enkele takken weg te halen van de boerenjasmijn. Dit lijkt een flinke berg, maar het is slechts een fractie van de struik, je ziet haast niet dat er wat af is
maar de budleija merkt het wel en kan nu beter recht omhoog de hoogte in gaan

Ik maakte me zorgen over de twee bolacacia’s, het leek wel of ze dood waren, normaal zit er begin juni al een groene bos van tiental cm lange scheuten aan deze kale kronen, wtf 😳

Maar gelukkig zag ik van heel dichtbij in de rechter boom meerdere kleine plukjes groen, gelukkig maar.

De grote Japanse kers in de voortuin heb ik ook wat gesnoeid aan de onderkant van de takken, Jon loopt even mee met het maken van deze foto’s om aanwijzingen te geven.

hij hangt zeker een meter als het er geen twee zijn over de weg
en met het onderdoor fietsen vanmorgen (toen stond die witte auto er nog niet) raakte ik met mijn hoofd meerdere takjes. Dat is niet fijn voor mij, maar ook niet voor de krantenbezorger en de postbode. Nu nog een paar takken korter knippen die afgelopen nachten hinderlijk tegen de bovenkant van ons raam aantikten,

ze hielden me uit de toch al niet zo makkelijk te vatten slaap.

Eigen ding

Zondag was ik naar Bergen op Zoom gereden om een rollator op te halen die ik via Marktplaats had gekocht. De kleine kortdurende insulten die DH helaas ook nog bijna wekelijks na de bestralingen had, hebben ervoor gezorgd dat het met zijn balans tijdens het lopen slecht gesteld is. De insulten zijn nog steeds het gevolg van de druk van de grootste tumor, zoiets is niet in een paar maanden na bestraling verdwenen, aldus de neuroloog, maar het is wel zaak dat ze zo min mogelijk optreden, dus is medicatie verhoogd en hoppa, doen we er nog een ander pilletje bij, maar helaas had manlief gistermorgen toch weer een insult. Gelukkig werkt de spray met anti-epileptica snel en goed en stopte het insult in no-time, maar leuk is anders

De rollator die we via thuiszorg te leen hebben moet weer ingeleverd worden, dus was het zaak om snel een eigen rollator aan te schaffen. Na wat vergelijken en testresultaten lezen van onafhankelijke experts en reviews, maakte ik een kort lijstje van de beste rollators die geprezen werden voor stabiliteit, gewicht, gebruikersvriendelijkheid en opvouwgemak, en dook Marktplaats op.
En hoera, gevonden, “zo goed als nieuw en maar kort gebruikt” en voor een redelijke -maar toch iets wat aan de hoge kant- prijs. In het kader “niet geschoten is altijd mis” bood ik op aanraden van mijn lief 1/3e minder dan de vraagprijs, omhoog kon altijd nog. De volgende dag kreeg ik een berichtje dat de verkoper mijn bod accepteerde, jeee, in een keer raak! Waarschijnlijk dacht de verkoper ook zo: ik zet hoog in en kan altijd wat zakken. Deze rollator kwam ons nu uit op 1/3 van de winkelprijs, kijk, dat is toch mooi meegenomen.

De verkoper woonde niet ver van het ziekenhuis vandaan, hij had geschreven in welke kleur flat hij woonde, wat scheelde in zoeken, want er stonden meerdere flats naast elkaar aan dezelfde straat. De kleur zat hem in de schermen bij de balustrades, en ik parkeerde bij de ingang van zijn flat. Naar de portiek lopend zag ik aan de huisnummers dat ik aan de andere kant moest zijn, voor later toch een stevig eindje terug lopen met een rollator in de arm, 7,5 kg weegt dan wel door en dus parkeerde ik de auto bij de andere ingang om het mezelf makkelijk te maken. En nu ik er toch was nog snel de Pokemon app geopend, jawel, een gym en een Pokestop, wat leuk.

Het was een kleurrijke buurt, het viel me op dat ik de enige bleekscheet met blond haar was, uh nu grijs, maar vroeger blond. Mannen met lange jurken aan, heel vriendelijk terug groetend, waarbij een oudere man die met zijn kleinkinderen liep zelfs even het mooie weer bejubelde met zijn armen richting de zon zwaaiend en mij een hele fijne dag toewenste.

De verkoper was een vriendelijk ogende man van Turkse origine, rond de 70, de rollator stond in de hal en de deur van de slaapkamer stond open, waardoor ik een klassieke quilt op het bed kon zien liggen. “Van mijn vrouw”, sprak hij met trots, en op mijn vraag of ze die zelf had gemaakt antwoordde hij lachend: “Nee, niet zelf gemaakt, wel zelf gekocht.” 😊
Hij liet zien hoe de rollator in en uitgeklapt kon worden, het ging een beetje onhandig en toen zei hij dat zijn zoon dit altijd doet en dat het er dan zo simpel uitziet. Ja, dat herken ik wel. Helaas had hij er geen boekje van, maar de uitleg was ook wel online te vinden, bedacht ik zo.

En daar staat hij dan, het in en uitklappen ging vlot dankzij een YouTube filmpje, hij rijdt soepeler dan die van de thuiszorg, en Jon heeft hem ook al goedgekeurd; hij komt uit een rookvrij en huisdier vrij huis 👌 en de kleur bevalt hem ook, op dat beetje rood na.

Dit doet hem denken aan het pakje dat hij in 2019 aankreeg toen hij een wond in zijn nek kapot had gelikt
537B406A-0C10-4D56-92F9-F2FEAF9402A3
Traumatische ervaring. Doe weg die foto.

Sherlock kijkt me wantrouwend aan als ik dichterbij kom om een foto te maken, ik weet niet wat hij heeft meegemaakt afgelopen dagen, maar hij is schrikachtiger dan anders. Als je goed kijkt zie je buiten de sereh (citroengras) staan bij het raam. In de grote zwarte pot met potgrond heb ik net pluksla gezaaid, de pot heb ik afgedekt met grof gaas om te voorkomen dat Fay er in gaat liggen. Ik heb zo’n zin in verse sla van eigen kweek 😋 net als tomaatjes, ook al is het wat laat in het seizoen, ik heb ook deze zondag ingezaaid. Zes in een hele grote pot, als ze allemaal opkomen kan ik er drie in andere potten zetten, of gewoon in de volle grond.

Zondag besloot ik de grote pol sereh te gaan scheuren die binnen had overwinterd; het werd snijden, want de kluit was te hard en taai en ik was bang de boel kapot te trekken. Ik had de plant dit voorjaar iets te vroeg buiten gezet, een paar koude nachten en de groene bladeren verkleurden en verdorden. Gelukkig is hij niet dood gegaan.

En het rechter deel ging weer doormidden

Bij gebrek aan hoge bloempotten gebruikte ik hanging basket potten waar een waterreservoir onderin zit, handig, want sereh is buiten een dorstige plant. Lees hier op Mooie Moestuinen alles over het zelf kweken van Sereh.

Mijn grote plant kwam ook van een paar ongebruikte stengels uit de supermarkt. Ik bewaarde deze in een vaasje met water, want wie maakt er nu in een keer vijf stengels op? Niemand toch? Op water kan je ze weken vers houden. Ja, ze gaan wortel schieten en uitlopen, maar je kunt ze gewoon gebruiken voor een gerecht. Of je zet de gewortelde stengels in potgrond. Ik koop sindsdien geen sereh meer, maar snijd gewoon een stengel af van de plant, meestal onder toeziend oog van Jon, want eigenlijk is het zijn plant. Elke morgen een hapje en hij ruikt de hele dag lekker fris uit zijn bek.

Buiten leven

Zo lekker de laatste dagen met een temperatuur rond de 20°C, mij hoor je niet klagen, hoewel, een pittige bui in de nacht zou geen kwaad kunnen, want het water in de vijver stond eergisteren zo’n vijf cm onder de rand en het kikkerbadje bij de leistenen was al droog gevallen. Toch maar even bijgevuld, aangezien er voor de komende week geen regen is voorspeld. Hier een inspectie van het vijverwater door Jon (de zwarte vlek achter het poezenbeeldje) terwijl de andere twee zich laven aan het verse regentonwater uit de schaal

Ook in trek bij de egels, foto ‘s avonds genomen toen het al een tijdje schemerde. De egel nam na het drinken nog even een voetenbadje, handjes en buikje wassen en weer verder scharrelen door de tuin. Op meerdere plaatsen in de tuin staan ondiepe schalen/bakjes met water voor het vee, ik ververs ze bijna dagelijks om te voorkomen dat er muggenlarven in komen.

Er was genoeg te eten voor de egel, zoveel slakken en kevertjes en zulks onder blaadjes op de grond (en tegen de stammen van bomen zitten ook slakken, maar ik moet de eerste egel nog tegenkomen die in een boom kan klimmen), ik hoorde gekraak en gesmak maar gooide voor de zekerheid toch ook een handjevol kattenvoer (droog allicht) waar hij zat, en ook hiervan hoorde ik het beestje eten. De rest zal wel door andere egels en buurtkatten opgegeten worden, gelukkig maar, want dit mag Jon niet eten (en ik heb de illusie dat hijzelf niet buiten de deur eet). De egel die ik vorig jaar gewond had afgeleverd bij de egelopvang is in maart weer uitgezet, zo las ik in een brief die ik van ze had gekregen, wat leuk.

Van de postcodeloterij kregen we een cadeautje, terwijl dezelfde ochtend Toos en Henk dit ook als onderwerp hadden. Gezien de kleine hoeveelheid in de knijpflacons en de in te smeren oppervlakte is dit net genoeg voor een paar keer. Ik had liever stroopwafels gehad, maar ja, veel minder verantwoord dan deze vegasmeersels waar de huid super van gaat glimmen. We zullen dit gegeven paard maar niet in de bek kijken, dankbaar moet je zijn, toch?

Waar ik meerdere mensen hoor kirren over de gewéldige hoeveelheid kruisbessen die aan hun struiken hangen, kijk ik beteuterd naar die ene aan mijn struikje. Niet getreurd, hij moet er nog aan werken, hij staat hier net twee jaar, volgend jaar beter? Kom op, je kan het 💪🏼

De volgende struik waar de snoeischaar (of zaag) in gezet gaat worden, is de wit bloeiende boerenjasmijn, zodra hij klaar is met bloeien. Door een paar oude takken tot aan de grond weg te halen komt er meer ruimte, en ook nieuwe uitlopers vanaf de grond, zodat ik volgend jaar weer een paar oude takken kan verwijderen, en het jaar daarop weer, zodat in een paar jaar tijd de hele struik verjongt is. Ook in de hoogte mag er minstens een kwart van af, ik ga mijn best doen.

De struik is enorm breed geworden en drukt de vlinderstruik en de nu rood bloeiende weigelia (nu als in op dit moment, want de kleur blijft hetzelfde maar ik dacht dat door de kleur erbij te vermelden het voor de leek een makkie was om de weigelia van alle andere planten te kunnen onderscheiden) helemaal weg.

In de weigelia klimt een Euonymus (groen-wit blad) en die kan ik dan gelijk even goed bekijken om te zien in hoeverre dit kwaad kan, aangezien de weigelia toch kaal is van onderen. Nee, niet dankzij de Euonymus, want hij was een paar jaar geleden ook al kaal van onderen, en toen was Eu nog niet in beeld.

De klimhortensia bloeit nu ook dat het een lieve lust is, ook deze staat in de verdrukking dankzij de boerenjasmijn, maar heeft gelukkig uitwijkmogelijkheden; even achter het schuurtje kijkend zie ik een zee van bloemen, en de geur is zo zalig, maar de afwezigheid van bijen is pijnlijk aanwezig 😢 Misschien waait het nu te hard, denk ik hoopvol, maar vrees het ergste.

Ik zag in het buitengebied naast onze wijk het resultaat van gif spuitende boeren (waar het eerst groen was werd het binnen twee dagen van geel naar bruin) en de kraakheldere opritten in de buurt. En vergeet niet de plantjes bij de supermarkten die worden geprezen als vlinder- en bijenlokkers, maar die volgens de Keuringsdienst van Waarde vol bestrijdingsmiddelen zitten, omdat de consumenten geen plantjes willen kopen waar een hapje uit is genomen, luizen in de topjes hebben of een blaadje met een wit schimmelplekje heeft. Hallo, we hebben het hier over buitenplantjes, die in een maand tijd drie keer groter worden. Waar zijn we allemaal mee bezig?
Wow, daar ga ik weer, kom op, focussen op wat leuk is, op het hier en nu en waar ik wel invloed op heb.

Terwijl ik dit schrijf komt Jon al kletsend naar binnen, vol verhalen en bedelend om geaaid te worden. Zijn vacht is warm van de zon, gelukkig ziet zijn huid bij de kale plekken er mooi rustig uit en begint er weer haar te groeien, het dieet doet hem zichtbaar goed. (Geen buiten de deur eter dus?) Spinnend laat hij zich aaien en kriebelen op zijn wangetjes en onder zijn kin, dat is nog eens genieten. Sherlock en Fay heb ik maar een keer naar binnen zien rennen, linea recta naar de voerbakjes, en toen weer achter elkaar aan rennend via de achtertuin onder de heg door naar de beek denk ik. Ah, daar komt Sherlock, hij begroet me met miauwtje waar een vraag in lijkt te zitten, en loopt dan door naar Jon die naast me onder tafel lag te slapen. Misschien weet hij het.

Even mekaar besnuffelen, neusjes tegen mekaar aan, en door naar de keuken, om even wat te eten op zijn luidruchtige wijze. Serieus, als ik zou zeggen dat er een grote buldog in de keuken stond te eten zou je het geloven. Nog even bij mij aan de voeten liggen als een echte hond betaamt, maar na een paar minuten loopt hij “houdoe” miauwend weer naar buiten, ik denk om te kijken waar Fay uithangt.

De agenda staat vol deze week, morgen krijgt manlief een MRI-scan, donderdag een CT-scan en vrijdag de uitslagen; het duveltje op de schouder zit er al ruim een week bij mijn lief en mij, hopelijk springen ze er vrijdagmiddag af en kunnen we weer lekker slapen en relatief onbekommerd genieten van het vooruitzicht van het huwelijk van Tim en Yvonne over vijf weken.

En met dit schrijvend komt Sherlock op luide jubeltoon kletsend “Kijk eens wie ik heb gevonden” naar binnen met een stoffige Fay achter hem aan, samen de keuken in maar gelijk ook weer er uit, en bij de vitrinekast stilstaand mij aankijkend. Ik denk dat de bakjes leeg zijn, en loop er naar toe, jip, helemaal leeg. Dankbaar steekt Sherlock zijn kopje in het bakje waar de eerste brokjes in beginnen te vallen, zo’n honger dat hij niet kan wachten, en Fay schuift aan, gezellig samen even eten en dan gelijk weer naar buiten, zo te zien blijven ze nu in de tuin, wat een leven.

Makkie

De hanglamp in de keuken deed de laatste maanden af en toe gek, opeens flikkerend licht van beide lampjes in de hanglamp en dan weer normaal alsof er niks aan de hand was, tot hij maandagochtend “Doe het zelf maar,” zei, nadat het licht met geflikker gevolgd door een tik was uitgegaan. Het probleem zat hem niet in de lampjes, nog geen half jaar oud, maar aan iets in de kap bij het plafond, en bij het verwijderen rook het daar ook naar iets wat aangebrand was. Geen lamp boven de tafel gaat niet, dus ging ik naar een bouwmarkt om een nieuwe lamp te kopen. Na wat zoeken, vergelijken en twijfelen, viel de keuze op eentje die werd geprezen om de makkelijke installatie.

Er moesten drie gaatjes geboord worden in het plafond, gelukkig hebben we een serieuze klopboormachine, en oordopjes, alleen kwam ik met de betonboor niet dieper dan iets van 1 cm, de boor raakte iets heel hards en werd bloedje heet. En ook ik kreeg het steeds warmer. DH stelde voor om de vriend van dochterlief om hulp te vragen, en ja hoor, na het eten kwamen de hulptroepen.

Er bleek metaal zichtbaar in de boorgaatjes, en hij besloot hier niet verder in te gaan boren, maar de gaatjes te gebruiken van de centraaldoos (waar de draden uit het plafond komen), en gaatjes boren in het bevestigingsplaatje van de lamp. Dit ging allemaal heel vlot, en het zat mooi strak tegen het plafond aan, maar toen moest de kap hierop gedraaid worden, en zie dat maar eens te doen zonder dat de elektradraden of de zekeringsdraad er tussenuit willen piepen. Mijn petje af voor Ferry die met drie paar ogen op hem gericht boven zijn hoofd werkend kalm bleef. En opeens pakte de kap het schroefdraadgedeelte, opluchting alom.

Dikke knuffel voor de hulp, en vreugde toen de lamp het nog deed ook, pfew.

En het licht is op het felst echt super helder, heel fijn als we eten of de krant lezen, maar als Sophietje op tafel verschoond moet worden, kunnen we het licht wat minder fel zetten, beter voor de oogjes.

Over Sophietje gesproken, 🥰 we mochten weer oppassen

Het was genieten, en na het flesje lekker in bad en toen in bed, terwijl haar mama en papa uit eten waren ter ere van Tim’s verjaardag een dag eerder.

En de volgende dag ging ze samen met haar papa boodschappen doen, zie ze genieten
5d8d9e96-9ecc-4c1a-ad1d-5e7b88e477ed
Toen ik thuis kwam van de psychologe met de opdracht goed voor mezelf te zorgen en me te focussen op leuke dingen, zag ik dat deze foto in de whatsapp was binnen gekomen, nou, leuker dan dit kan toch haast niet?

Tien minuten werkje in de voortuin: onkruiden verwijderen tussen de Euonymus langs de oprit, zie de geraniums mooi roze bloeien.

En via de tuinpoort liep ik naar de zijtuin,
Jon had al geklaagd dat de blauwe regen hem behoorlijk in de weg zat als hij op de schutting wilde springen, en omdat deze bijna was uitgebloeid besloot ik alle takken die bij de opgaande klimmer linksaf sloegen er af te snoeien.

Hier een foto van een paar weken geleden. Nu kan ik zorgen dat er maar een uitloper links af slaat ipv vier, en deze kan ik dan begeleiden over de bovenkant waar de dwarsleggers op liggen. Wie weet zitten hier volgend jaar alweer bloemen in.

Jon wierp een goedkeurende blik op de stapel takken en liep alvast naar de vijver

Samen naar kikkers kijken vind hij geweldig, en als ik blaadjes uit het water haal volgt hij elke beweging die ik maak. Met het maken van deze foto keek ik naar de magnolia grandiflora, zijn dat allemaal bloemknoppen?

Al die lichtgroen/gele “puntjes” op de toppen van de takken, het zijn er veel. We zullen het zien over een maandje of twee, denk ik. Roomwitte bloemen maatje ontbijtbord, zo mooi.

Met een foto van dit schitterend stukje natuur laat ik het hier even bij, de bieslook in volle bloei, de bijen zijn er blij mee