Categoriearchief: Tuin

Dat was weer een week

Vlak voor het mooie weer vorige week zou losbarsten wilde ik de klimop die door onze schutting groeiend een mooie groene haag vormt terugsnoeien, want de doorgang over het padje naar het tuinhuisje werd almaar smaller. Ik had mezelf goed aangekleed vanwege de pollen en stof en beestjes die vrijkomen tijdens het snoeien. Het was op onze trouwdag, en we gingen die avond gezellig uit eten met ons drieën, geen foto’s hiervan, maar we hebben genoten.

Helaas moest ik halverwege stoppen, ik begon mijn handen te voelen, en ook leek het mij wel fijn voor de nachtvlinders en andere insecten dat ze in de komende dagen in de resterende haag nog koele plekjes hadden.

Net als Fay de schaduw opzoekend, alleen vind zij het fijner om op de grond onder de planten te slapen, hier kijkt ze even op voor de fotograaf, normaal ligt ze opgerold als een rupsje en moet je goed kijken om ze te ontdekken.

haar vachtje voelde lekker koel aan toen ze even later naar binnen kwam om samen met Sherlock een snelle hap te scoren in de keuken. Hier een filmpje van hun ontbijt

Na afloop liepen ze weer samen naar buiten, Fay ging op de uitkijk liggen terwijl Sherlock het grasveld checkte op beestjes, Jon lag te slapen op een stoel in de woonkamer.

Ik had tussen de bedrijven door (na tafel afruimen “Mam wil je koffie?” “ Ja lekker”. even wat in de container gooien en de snoeischaar die daar ligt opbergen in het tuinhuisje, of toch even, ja vooruit, “Mam je koffie staat klaar”. “Ik kom er aan”.) even alle uitlopers aan de onderkant van de Viburnum en de loten die tot een halve meter rond de stam uit de grond groeiden weggeknipt, zodat de stam weer goed te zien was en de rondom groeiende geraniums meer ruimte hadden. Zie toch hoe mooi de afgelopen voorjaar diep terug gesnoeide Viburnum is dichtgegroeid. Dit was in februari
5028FF63-5E0A-4894-A555-D4F24606D2A8
En dit is nu

Maandag besloot ik voor de lunch het onkruid op het terras te negeren (joh doe eens gek)

en ging daar lekker borduren nu mijn handen nog niet waren ingevet met Dermovate zalf (moet 2x per dag). Ik zat heerlijk in de schaduw onder de Canadese esdoorn, een zacht windje blies over de nog koele bestrating en zorgde voor nog meer verkoeling, koffie binnen handbereik, wat wil je nog meer?

En als ik iets meer licht nodig had was een lichtstraaltje zo gevonden door even iets opzij of naar voren te leunen

Leuk werkje

Even lunchen, invetten en verhuizend naar de schaduw in de zijtuin een boek lezen op mijn iPad

Deze kreeg ik een tijd geleden van Evelien, wat een leuk humoristisch verhaal over actieve bejaarden die als detectives moorden oplossen. Het lezen lukt me nu pas weer, eerder kon ik me er niet op concentreren, was na enkele pagina’s het verhaal alweer kwijt, gedachten dwaalden af, andere bezigheden trokken aan me. Ik denk dat het terug thuis komen wonen van Evelien me meer rust heeft gebracht, als er iets met manlief gebeurt sta ik er niet alleen voor. Als ik even de deur uit moet is manlief niet alleen thuis, dat dus.

Dit was het uitzicht tijdens het lezen, de heen en weer rennende katten moet je er zelf even bijdenken.

Hier werd twee weken geleden deze foto gemaakt,

Ben blij met foto’s en video’s, ze zijn als een tijdmachine waarbij je er naar kijkend weer even terug in dat moment bent; de warmte van de familie en de zomerse dag, de opluchting dat naaktslakken niet op het gras terug waren gekropen nadat ik ze richting de heg had gegooid voor de fotoshoot. Reageren op kreten van “Sophie heeft iets in haar mond gestopt” van toeschouwers van de fotoshoot, en probeer dan maar de grasspriet of paardenbloemblaadje uit het mondje te vissen terwijl ze vastbesloten is om het op te eten en haar tandjes als wapen in te zetten als het moet. Nou ja, het is niet giftig, maar voor de zekerheid toch maar die handjes in de gaten houden, maar wel naar de camera kijken en lachen, zo instrueerde de fotografe me.

Frisse neuzen en meer

Kijk Fay eens, wat ligt ze gezellig naast Jon, en Jon had het wel gezien maar besloot haar te negeren

Apart hoor, aangezien hij vaak achter haar aan jaagt, zelfs tot onder de bank. Hij had blijkbaar nu even geen zin om zich druk te maken en Fay genoot zichtbaar, al liet ze het wel uit haar hoofdje om Jon aan te raken, hoe verleidelijk zijn staart ook langs haar neusje bewoog, ze hield zich in. Ze had hem denk ik gemist, toen ze de nacht samen met Sherlock buiten had doorgebracht, en Jon alleen in de garage had geslapen.
Het eerste wat ik woensdagmorgen deed was kijken of ze op het bankje lagen te slapen, en jawel, zo lief. Deze foto is trouwens aan het eind van de middag genomen, maar zo ongeveer keken ze toen ze tegen elkaar aan liggend wakker werden van de schuifpui die ik opende. Nog voordat ik een foto had kunnen maken waren ze al op weg naar ~~mij~~ de keuken toe, honger. Fay liet zich lekker aaien in het voorbij gaan, spinnend met hoge rug en met haar staart naar voren gestoken trippelde ze op haar teentjes rondjes terwijl ik haar zachte vacht mocht aaien.

Mooi hè, de oud roze kleur van de hortensia. Ik heb deze met de voorjaarssnoei express in het midden wat hoog gelaten, deze bloeit gewoon hetzelfde jaar nog, ook al snoei je hem helemaal kort. De felroze phlox en enkele bloem van de knipneusjes knallen er uit, terwijl de zachtroze/witte bloemtrosjes van de overhangende takken van de mini sering er bescheiden tussen staan.

Het was de hele dag droog gebleven, en toen het aan het eind van de middag nog steeds droog was nadat ik de graskantjes had geknipt, besloot ik nog snel het gras te maaien. Dikke dreigende wolken hingen al boven ons huis, het was nu maaien of pas over een week, want volgens de verwachtingen zou het de komende dagen alleen maar regenen. De ragfijne bloempjes van de Thalictrum steken mooi af tegen de donkere lucht.

En wat ruikt het toch heerlijk, vers gemaaide gras ☺️ Ik besloot de laatste Jacobskruiskruid die voor de schommelbank groeiden weg te maaien, een enkele verdwaalde rups zag ik net te laat opgegeten worden door de maaier 🫢

De eerste dikke regendruppels vielen toen ik met de maaier richting het tuinhuisje liep, en eer ik alles in het schuurtje had opgeborgen kwam het met bakken uit de lucht vallen. Een sprintje trekken naar de schuifpui en genieten dat het me lekker gelukt is, het gras ligt er weer mooier strak bij voor zolang het duurt.

Hier een foto van iets eerder die dag, ik vind de schaduw van Sherlock zo mooi. Hij probeerde tevergeefs een krekeltje te pakken te krijgen, het beestje sprong snel weg.

Hè bah

De flinke regenbuien van vorige week vulden de bijna lege regentonnen met vers water, ik kon mijn geluk niet op. Tot ik een paar dagen later de gieter vulde en het leek alsof ik pils stond te tappen, goudkleurig water met een dikke schuimkraag, “nou ja, dat zullen wel pollen zijn,” dacht ik en gaf de kuipplanten water. En toen ik gisteren weer water tapte was deze bruin en schuimend, en kwam er een putlucht vanaf, niet normaal! Ik heb ‘s avonds het water uit beide tonnen met een slang de tuin in laten lopen, de planten waren er blij mee

De resterende tien cm aan brak water heb ik er uit moeten kiepen (bijna over mijn sandalen 🤢) en toen beide regentonnen schoongespoten, waarna ik zelf ook rijp was voor een douche. Met 31°C hoor je je rustig te houden, nou ja, het was avond en 29°C. De lege tonnen kunnen nu goed luchten en drogen, de volgende bui wordt woensdag pas verwacht. 🤞

Wat ben ik blij met de 23°C van vandaag, even lekker bijkomen en de warmte weer uit het huis krijgen zodat het vannacht ook weer aangenaam is om in te slapen.
De tuin ziet er zo bizar uit, er is al weken niks aan gedaan

🫣 gelukkig zorgden de flinke buien voor wat meer groen in onze weide (je kan het geen grasveld meer noemen) en ik wilde het eigenlijk vandaag gaan maaien, maar ik wil geen bloed aan mijn handen hebben; de rupsen hebben hun hele familie over laten komen, ze zitten overal en ze hebben de smaak goed te pakken. Werkelijk elke geel bloeiend St.Jacobskruid in de weide als ook ernaast zit vol rupsen die zebrarupsen worden genoemd (met dank aan Anne Marieke en Truus uit Drenthe voor de info), de St.Jacobsvlindertjes zijn zwart met rood, en ik heb er hier al eentje over de weide zien vliegen, waarbij vooral het felrode me opviel.

Leuk weetje: de rupsen en vlinders zijn giftig door het eten van de giftige St.Jacobskruid, vandaar dat de vogels ze niet eten, ze weten wel beter, gewaarschuwd door de geel-zwarte kleur van de rups en later de knalrood-zwarte kleur van de vlinder. Ik hoop toch dat ze snel klaar zijn met eten en onder de grond verdwijnen om zich te kunnen verpoppen, want ik wil eigenlijk wel weer gaan maaien.

De oregano tussen de tegels groeiend bloeit al lekker, dezelfde in de bruine bak rechts van het potkacheltje heeft meer last van de droogte gehad en loopt wat achter, net als de verschillende soorten munt in de bak tegen het huis; ik ga zo lekker een takje afknippen voor in de thee. Helaas bleken de tomatenzaadjes te oud, er is niet een plantje opgekomen in de zwarte bak links van het potkacheltje. De Verbena stond er al in en mocht blijven staan van me.

Dit stukje gras kan ik wel al maaien, mocht ik dit willen.

Toch kon ik me goed inhouden en ben ik vanmiddag naar de naaikamer gegaan waar Jon de geïmproviseerde commode van het logeerpartijtje van Sophie had getest en goedgekeurd

en heb ik tien slabbetjes gemaakt, waarvan een paar voor mijn schoonzus, want ze vond de slabbetjes die ik voor hun kleinzoon had gemaakt zo fijn van formaat, lekker groot. George showt er eentje.

Gisteravond wilde manlief een stukje PortSalut pakken en zag nog voor het openen dat deze al vier dagen over tijd was, terwijl ik het net die middag had gekocht, dus ging ik er vanmiddag mee terug naar de supermarkt. Bij de service balie deed de medewerkster er niet moeilijk over toen ze de schimmel op de korst zag in combinatie met de datum van aankoop op de bon (waar een pastasaus vlek op zat, want ik had de kassabon uit de afvalbak moeten vissen) en de houdbaarheidsdatum op de verpakking. Ik kreeg een nieuw stuk en liep de winkel uit.

Er renden kleine jongens rond die al joelend met de winkelwagens klooiden, een hele trein wagentjes stond nu in het midden van de doorgang vlak voor de uitgang van het winkelcentrum. Te zwaar om even snel in m’n uppie te verplaatsen, dus liep ik de winkel weer in om een medewerkster die net langs liep met een mand vol scanapparaten te waarschuwen. Toen ik weer richting de uitgang langs de karretjes liep, zag ik een keutel maatje bitterbal vlak voor me op de grond liggen, getverderrie. En daarnaast lag er nog een, en nog een, en verdorie een heel spoor van drollen tot aan de uitgang 😳

Ik keek rond of ik iets zag om deze drollen opzij te kunnen duwen, een takje of zo, toen ik een flexibele elektrabuis uit de afvalbak naast de uitgang zag steken. Ik voelde me net een hockeymeisje maar dan met een maxi jurk aan, zo geconcentreerd elke drol met een tik in de hoek naast de uitgang van het winkelcentrum -een meter of 8 verwijderd van de ingang van de supermarkt- zwiepend, zodat niemand er op kon stappen, mits ze uit die hoek wegbleven. Soms staan mensen daar hun kassabon te checken op fouten, maar dit zijn zulke oplettende klanten dat ze toch ook wel kijken waar ze hun voeten neerzetten? Ik vond het al heel knap van me dat er geen drol tegen de winkelruit aan was gekomen, zou de keutel dan zijn blijven plakken?

Een paar voorbijgangers keken geïntrigeerd naar wat ik aan het doen was, en toen ze zagen wat ik steeds wegtikte, kreeg ik van een snel doorlopende man een duim omhoog. “Je zou die shit maar de winkel in lopen,” zei de een, “of in je auto, wat smerig”, sprak een vrouw die het voor zich zag en heel vies keek. Toen ik de elektrabuis weer in de afvalbak duwde zag ik dat de winkelmedewerkster ook niet bepaald vrolijk keek toen ze naar de karretjes liep en zag wat er vlak naast in de hoek lag. Ach, tegen de tijd dat ze voor sluitingstijd gaan opruimen zijn ze al opgedroogd en geven ze niet meer af, zolang je er maar niet in knijpt. Net als een bitterbal, knapperig aan de buitenkant en zacht van binnen, mmmm.

Oeh lekker

Met Vaderdag taart eten en spelletjes spelen, de slappe lach kwam ook nog even langs.

Helaas was Ferry (de vriend van Suzanne) er niet bij, buikgriep of zoiets, hij was er maandag ook nog beroerd van. 🙁
In de avond gingen we bbq-en, vlees van de slager in de Tupperware koeltas, die gaat al heel wat jaren mee ☺️ en in de crockpot zaten de spare ribs, ik heb deze keer dit recept gebruikt om 24 uur in te marineren en vervolgens met marinade en al nog 8 uur gesudderd in de crockpot. Ze waren zalig, mild van smaak en het vlees viel van het bot af.

Sophietje genoot van alle aandacht, en wij genoten van haar, ze is ook zo lief

En ze bleef slapen, als verrassing voor mijn lief. Ze sliep het klokje rond en we werden om 7 uur wakker van gekir en geklets, dat was lang geleden dat we dit voor het laatst hoorden 😊 Suzanne kwam weer langs en samen met Evelien zorgden ze dat Sophie niks te kort kwam

De beste babysitters ever, en Sophie poseert als een pro voor de foto 😅

De blauwe plek op Suzanne’s arm komt van een val van een wenteltrap tijdens vakantie, ze klapte met haar arm tegen een tree terwijl ze de stang vast hield om niet helemaal naar beneden te vallen. Arm ding 🥺

Ook dit was lang geleden, stoffen luiers aan de lijn, de laatste keer was in ons eerste huis en toen hingen ze op zolder aan de lijn. Nu waren ze met een zacht windje en 30°C in een mum van tijd droog, ideaal

Maandagavond ging ze weer naar haar eigen bedje toe, we hadden ze best nog wel een dag willen houden, alleen Jon was blij, nu kon hij de box weer gebruiken.

Zo leuk om te zien dat de rupsen op dat ene plantje zo goed groeien, het plantje is nu helemaal kaal. Dit was vrijdag:

En dit was maandag, zie eens hoe lekker vet ze zich hebben volgegeten. Ben benieuwd wat voor vlindertjes hieruit gaan komen.

De salvia die ik vorige week heb verplant heeft het gered hoor, ik was bang dat het door de warmte te laat zou zijn in het seizoen, maar kijk, er zijn nieuwe blaadjes en stengels uitgekomen,

Dinsdag was een drukke dag, ‘s morgens moest ik met Jon naar de dierenarts omdat hij weer meer last kreeg van jeuk en zijn huid kapot begon te likken, arm ding. Ik had me vergist in de tijd en zat er een uur te vroeg, terug naar huis rijden was de moeite haast niet, plus het was voor Jon geen pretje met, dus zaten we in een apart poezenwachtkamerhoekje, ver weg van de hijgende, blaffende en met staarten tegen de vloer tikkende honden. Verplicht rust voor een uur, heerlijk. Jon kreeg weer een corticosteroïden spuit en over zes weken moet hij beginnen met Prednisontabletten die dan langzaam afgebouwd worden over een paar maanden. Het is de dierenarts en mij een raadsel waarom Jon hier sinds een paar maanden weer last van heeft na bijna een jaar van nergens last van en daarvoor ook maar in mindere maten. Geen idee wat er anders was in die tijd van nergens last van hebben.

‘s Middags was Sherlock aan de beurt, hij had een joekel van een abces aan zijn oor die ws die nacht was open gebroken ( 🤢 ik heb hier niks van kunnen vinden in de garage waar hij die nacht sliep). Van het moment dat hij in de kooi zat tot de auto stil stond bij de dierenarts had hij gemiauwd, zo heel zielig zoals hij dat kan, agossie.

De dierenarts scheerde nadat ze mijn toestemming had gevraagd zijn haren weg naast en op zijn oor en prikte met een mesje door het kapsel van het abces, maar er kwam alleen maar bloed. Ik was verbaasd dat ze mijn toestemming vroeg voor het kaalscheren, blijkbaar zijn er mensen die dit niet willen. Ja, de kat loopt er een paar weken als een punkertje bij, boeien. En al die tijd bleef Sherlock rustig, wat een kanjer. Hij was wel bang, en was heel blij dat hij weer in de kooi mocht (dan wel hè) en met de auto naar huis kon, vertelde hij me luidkeels in de auto, aan zijn stembandjes mankeerde niks.

Eenmaal binnen vloog hij naar boven om pas ‘s avonds weer tevoorschijn te komen. Voor de nacht kwam hij op schoot kopjes geven (hij stonk nog wel 🤢) en ik gaf hem zijn 1,5 antibiotica tabletje verstopt in twee stukjes van deze sticks,
818A6938-3D46-4C4D-86BA-4353D14B35B8
als je een stukje tussen je vingers rolt wordt het wat losser in het midden en kan je het tabletje er zo in duwen. Normaal gebruik ik EasyPill, maar die had ik niet meer in huis, of ik heb het te goed opgeborgen op een toen hele logische plek.
Ik hield een stukje stick voor Sherlocks bekje, hij hapte het van mijn vingers af, en na een paar kauwbewegingen was het weg, en zo ook met het volgende stukje. Zipje of Zopje zouden het pilletje al kauwend eruit hebben gefilterd en uit hebben getuft, Jon zou al na de eerste hap slik weg er niet meer zijn ingetrapt, en het moment dat hij hoorde dat ik een pilletje uit de folie haalde onder de tafel zijn gaan zitten of de deur uit zijn gerend. Haha dit doet hij ook als ik een tablet voor manlief uit de strip druk. Dan knijpt hij met zijn ogen en peert hem.
Maar goed, Sherlock slikt nu al braaf twee maal daags zijn medicijnen, hij likt er zelfs mijn vingers bij af. De bult bij zijn oor is weg, hij ruikt weer fris en voelt zich kiplekker, maar ‘s avonds als het donker wordt buiten blijven doet hij voorlopig niet. Jon ook niet, hoewel het in zijn geval niets met vrijwilligheid te maken heeft, ik pak hem op en zet hem bij Sherlock in de garage.

Helaas weigert Fay de laatste tijd om samen met Sherlock de garage in te lopen, dit komt door een rare actie van Jon vorige week. We liepen met ons vieren naar de bijkeuken, de mannen liepen voor me uit, staartjes in de lucht en tegen elkaar aan om samen als een man over de eindstreep te gaan, toen Jon bij de drempel ergens van schrok; hij maakte een abrupte afslag naar links en schoot met krassende nagels over de tegels als een dolle de trap op. Hiervan schrokken Sherlock en Fay zo erg dat ze opwipten en met dikke staarten achter hem aan gingen, het zag er komisch uit, en daar stond ik met drie voerbakjes in mijn handen en geen kat meer te bekennen. Ik keek in de bijkeuken maar zag niets wat deze paniek kon veroorzaken, geen monsters of omgevallen spullen. Lekker hoor Jon, daar gaat de relaxte avond routine. Ik kon Jon die avond nog wel in de garage zetten, maar de andere twee schoten naar buiten en zag ik pas de volgende ochtend weer.

Sherlock komt net met een muisje in zijn bek de kamer inrennen, op mijn geschrokken: ”Ho, stop!” uitroep laat Sherlock het gelukkig voor mij al overleden muisje vallen en kijkt onder tafel liggend balend toe hoe ik het kadaver weer naar buiten draag en op het gras leg. De eksters zullen het vast zo komen oppikken (ik hoor ze al), Sherlock speelde er voor de vorm even mee, maar de lol was er al vanaf.

Mooi weer

Ik heb er al een halve dag opzitten, de wekker ging iets na 5 uur af en om 6.45 stond ik voor het huis van Tim& Yvonne en schoof ik het paspoort van Yvonne in de bus die ik na het oppassen per ongeluk in mijn tas had gedaan, denkend dat deze van manlief was, want hij lag naast zijn iPad bij de computer waar hij de hele middag had zitten werken. Toen ik bij thuiskomst het paspoort op tafel legde vroeg mijn lief waarom ik Yvonne’s paspoort had meegenomen.
Oooh shit.
Snel geappt in de hoop dat ik het met de volgende oppasdag kon meenemen, maar helaas, ze hadden het vanmorgen al nodig om een paspoort voor Sophie te kunnen aanvragen.

Het leek mij in het kader “insulten komen bij manlief pas na het opstaan (of helemaal niet)” een strak plan om zo vroeg al op pad te gaan, ik ben precies twee uur weg geweest en hij lag nog lekker te slapen bij thuiskomst. Het was nog heerlijk rustig op de weg, op een paar kamikaze chauffeurs na, zigzaggend inhalen, mij vlak voor mijn neus afsnijden om de afrit nog te pakken en op de terugweg bij het al drukker geworden knooppunt Hooipolder meerdere bestuurders die te ongeduldig waren om netjes in de rij te wachten en dus via de vluchtstrook de afslagstrook op te rijden, je zou er maar met pech staan. Dat zijn de berichten op de radio, verkeersinformatie staat er ‘s morgens vol van.

7.50 keek ik in de tuin waar Sherlock en Fay waren, Jon had ik wel al gezien voordat ik de deur uit ging; ze waren alledrie buiten gebleven vannacht. Niet mijn keuze maar die van hun, ik vind er niks aan maar kon niet tot na middernacht opblijven tot het hun schikte om naar binnen te komen. Ik had wat eten op het tafeltje buiten gezet, en dit was opgegeten, geen idee door wie, ik doe dit dus niet meer ‘s nachts. Ze lagen allebei onder de Leylandii haag heerlijk te slapen en keken verstoord op. Nee, geen honger, we willen nog even verder slapen, we hebben zo’n drukke nacht gehad. Fay kwam toch even een kopje halen bij mij, maar Sherlock niet, hij liep zelfs buiten handbereik toen ik naar hem toe liep om hem te willen aaien, met Fay achter hem aan. Nou ja, ze komen wel naar binnen als ze honger hebben.

Jon overzag eergisteren in het avondzonnetje de tuin vanaf zijn toren

De magnolia heeft zoals jullie weten een paar bloemen, niet zoveel als ik meende, maar ik heb er in de gauwigheid al twee gespot. Die gelige punten van de vorige keer dat ik er foto’s van liet zien bleken jonge opgerolde bladeren te zijn. Het blad van deze boom vind ik zo mooi, groen aan de bovenkant en roestbruin aan de onderkant

Jon poseerde ook even bij de vijver, maar na het zien van deze foto moest ik er nog een maken, want het leek of er een waterplant uit zijn hoofd groeide

Deze was beter, nu leken de groene sprieten meer een kroon, zijn stevige kaaklijn kwam mooi uit en hij stond er stoer op, vond hijzelf.

De volgende ochtend liep Jon met me mee toen ik de container aan de straat zette, zijn zwarte vacht stak mooi af tegen al die verschillende groentinten

Hier hoorde hij wat ritselen, een muisje of een krekeltje, hij kreeg het niet te pakken in de wildernis

Deze paarse bloemen zijn als snoepjes voor de bijtjes

Net als de klaver en boterbloempjes in het grasveld dat ik al bijna twee weken niet heb gemaaid, hoe hoger het gras hoe minder verdamping op de grond.

Hier een plukje graan dat tussen de vaste planten groeit, een paar jaar geleden opgekomen van vogelzaad, en vorig jaar zag ik meesjes druk in de weer met de zaden er uit te pikken. Het heeft wel wat.

Met het maken van het jurkje voor Sophie kreeg ik afgelopen week hulp van Sherlock en Jon

Klaar, gewassen en bijna droog, de stof is een heerlijke hydrofiele katoen en behoeft geen strijkbeurt na het wassen, ideaal!

En ook het vestje is klaar, ik wilde het nog versieren met bloempjes of zulks, maar heb het toch maar zo gelaten

Een ding hebben beide kledingstukken met elkaar gemeen: ze zijn een beetje te groot 😳, hopelijk past het aan het eind van de zomer beter

Ik had ze na het passen gelijk weer kunnen omkleden, maar ach, het zat lekker, en het volgende jurkje zal ik kleiner maken nu ik haar maten heb opgenomen. Moet ik niet te lang mee wachten, want ze groeit als kool 😊

Tijdens de opa- en oma dag kreeg ik bezoek van een lieve schootverwarmer die haar ogen op de nieuwe ventilator hield, op standje 1 blies hij al flink.

En over lekker gesproken, de plaattaart (recept van AH) met gegrilde groenten was zalig 😋 (link naar het recept staat in mijn vorige blog, denk ik). Ik heb bij thuiskomst het restje als tweede ontbijt gegeten, beetje opgewarmd in de magnetron en als een wrap opgerold. Heerlijk.

En nu op naar de hete dagen, ik zie er toch zo tegenop ☹️ vreselijk.