Vlak voor het mooie weer vorige week zou losbarsten wilde ik de klimop die door onze schutting groeiend een mooie groene haag vormt terugsnoeien, want de doorgang over het padje naar het tuinhuisje werd almaar smaller. Ik had mezelf goed aangekleed vanwege de pollen en stof en beestjes die vrijkomen tijdens het snoeien. Het was op onze trouwdag, en we gingen die avond gezellig uit eten met ons drieën, geen foto’s hiervan, maar we hebben genoten.
Helaas moest ik halverwege stoppen, ik begon mijn handen te voelen, en ook leek het mij wel fijn voor de nachtvlinders en andere insecten dat ze in de komende dagen in de resterende haag nog koele plekjes hadden.
Net als Fay de schaduw opzoekend, alleen vind zij het fijner om op de grond onder de planten te slapen, hier kijkt ze even op voor de fotograaf, normaal ligt ze opgerold als een rupsje en moet je goed kijken om ze te ontdekken.
haar vachtje voelde lekker koel aan toen ze even later naar binnen kwam om samen met Sherlock een snelle hap te scoren in de keuken. Hier een filmpje van hun ontbijt
Na afloop liepen ze weer samen naar buiten, Fay ging op de uitkijk liggen terwijl Sherlock het grasveld checkte op beestjes, Jon lag te slapen op een stoel in de woonkamer.
Ik had tussen de bedrijven door (na tafel afruimen “Mam wil je koffie?” “ Ja lekker”. even wat in de container gooien en de snoeischaar die daar ligt opbergen in het tuinhuisje, of toch even, ja vooruit, “Mam je koffie staat klaar”. “Ik kom er aan”.) even alle uitlopers aan de onderkant van de Viburnum en de loten die tot een halve meter rond de stam uit de grond groeiden weggeknipt, zodat de stam weer goed te zien was en de rondom groeiende geraniums meer ruimte hadden. Zie toch hoe mooi de afgelopen voorjaar diep terug gesnoeide Viburnum is dichtgegroeid. Dit was in februari
En dit is nu
Maandag besloot ik voor de lunch het onkruid op het terras te negeren (joh doe eens gek)
en ging daar lekker borduren nu mijn handen nog niet waren ingevet met Dermovate zalf (moet 2x per dag). Ik zat heerlijk in de schaduw onder de Canadese esdoorn, een zacht windje blies over de nog koele bestrating en zorgde voor nog meer verkoeling, koffie binnen handbereik, wat wil je nog meer?
En als ik iets meer licht nodig had was een lichtstraaltje zo gevonden door even iets opzij of naar voren te leunen
Leuk werkje
Even lunchen, invetten en verhuizend naar de schaduw in de zijtuin een boek lezen op mijn iPad
Deze kreeg ik een tijd geleden van Evelien, wat een leuk humoristisch verhaal over actieve bejaarden die als detectives moorden oplossen. Het lezen lukt me nu pas weer, eerder kon ik me er niet op concentreren, was na enkele pagina’s het verhaal alweer kwijt, gedachten dwaalden af, andere bezigheden trokken aan me. Ik denk dat het terug thuis komen wonen van Evelien me meer rust heeft gebracht, als er iets met manlief gebeurt sta ik er niet alleen voor. Als ik even de deur uit moet is manlief niet alleen thuis, dat dus.
Dit was het uitzicht tijdens het lezen, de heen en weer rennende katten moet je er zelf even bijdenken.
Hier werd twee weken geleden deze foto gemaakt,
Ben blij met foto’s en video’s, ze zijn als een tijdmachine waarbij je er naar kijkend weer even terug in dat moment bent; de warmte van de familie en de zomerse dag, de opluchting dat naaktslakken niet op het gras terug waren gekropen nadat ik ze richting de heg had gegooid voor de fotoshoot. Reageren op kreten van “Sophie heeft iets in haar mond gestopt” van toeschouwers van de fotoshoot, en probeer dan maar de grasspriet of paardenbloemblaadje uit het mondje te vissen terwijl ze vastbesloten is om het op te eten en haar tandjes als wapen in te zetten als het moet. Nou ja, het is niet giftig, maar voor de zekerheid toch maar die handjes in de gaten houden, maar wel naar de camera kijken en lachen, zo instrueerde de fotografe me.
