“tuin en zulks” staat onderaan, voor wie “familiedag” wilt skippen 😉

Gistermiddag was het de jaarlijkse familiedag in het eetcafé de Raatskelder, een gezellig samenzijn voor jong en oud onder het genot van een hapje en een drankje, georganiseerd door Cor, de broer van mijn lief, die zich hier net als voorgaande jaren enorm op had verheugd vanaf het moment dat de datum was geprikt. Helaas mocht het niet zo zijn.
Omdat Sophie echt in de peuterpubertijd zit en Tim en Yvonne het gezellig wilden houden voor iedereen, had Yvonne Sophie gisteren mee naar Helmond genomen, naar de kermis met opa en oma.

Ik zag er wel tegenop om te gaan, want Perry had hier bij moeten zijn, maar met mijn kinderen in de buurt moest ik het toch wel aankunnen. En voor de broers en hun wederhelften van mijn lief was het ook de eerste keer zonder hem, voor hun zou het ook niet makkelijk zijn. Voor niemand niet.

Tim en Evelien gingen bij een statafel praten met leeftijdsgenoten, en ik liep een paar tafeltjes langs om een praatje te maken, ik was echt niet van plan om gebruik te maken van de zakdoekjes die ik mee had genomen voor het geval dat. Uh, binnen vijf minuten stond ik dus al te deppen, wat had ik dan gedacht? Ik zocht een plekje met een stoel ipv kruk en schoof aan bij Cor, schoonzus en aanverwanten, kopje thee, borrelhapje erbij, en even alles over me heen komen.

Het was zwaar, tuurlijk gingen de gesprekken niet allemaal over het gemis en het verdriet, maar het zat er wel, onder mijn huid, in mijn hoofd, in mijn hart. De familieleden waren allemaal heel lief, ze snapten wat ik nu doormaakte, en probeerden me ook na een tijdje praten mee te nemen in hun wereld van werk, vakanties en de leuke verhalen over de kinderen en kleinkinderen werden van beelden voorzien door de foto’s van de telefoons. Ik deed hard mijn best om ook hiervan te genieten, het zijn ook allemaal lieve kleinkindjes, en afleiding zou me goed doen, dus liet ik ook foto’s zien van ons schatje, maar ik hoorde op het laatst alleen maar stemmen door elkaar en om me heen, de muziek leek steeds harder te gaan, en ik begon het benauwd te krijgen.

Ik ging even naar Suzanne, ze was als een van de laatste binnengekomen vanwege haar werk, en na een paar minuten nam ze me mee naar achteren, even naar buiten voor de rust en frisse lucht. Bij de achterdeur is een lange overdekte lichte ruimte, een oud steegje dat bij de parkeerplaats uitkomt, met langs de muur bankjes voor de rokers, en we gingen daar als enige aanwezigen zitten; even rust aan de oren, mijn hart luchten, goed uithuilen want ik mis mijn ventje toch zo, en in de frisse lucht bijkomen, tot ik weer kon doorademen. Ferry kwam ons waarschuwen dat het eten werd geserveerd, en we gingen weer naar binnen. Bij zo’n zwaar gemoed dacht ik dat ik geen hap door mijn keel zou krijgen, en het verraste me dat het eten zich goed liet smaken, de saté was dan ook wel heel erg sappig.

We gingen gelijk na het eten naar huis, want we zaten er flink doorheen, emotioneel gedraind. De eerste keer zonder hun vader 😢 en voor het eerst iedereen weer zien na de uitvaart hadden zij aan medeleven en luisterende oren ook geen gebrek gehad. Het was pittig, maar ook wel fijn omdat ze het allemaal snapten, vertelde Evelien vanmorgen.

Na een onrustige nacht was ik al heel vroeg wakker en had hierdoor niet door dat de nacht een uurtje korter had geduurd, mijn wekker ging en ik stapte zonder nog een keertje omdraaien er gelijk uit.
Ik ga zo graskantjes knippen, het is wel fris maar droog, maar het zal me goed doen om met de wind om mijn oren mijn hoofd leeg te maken. Het is vandaag twee maanden geleden dat mijn lief overleed. 😭

Hieronder het blogje wat ik gistermiddag had willen plaatsen, maar het was er niet van gekomen.

Vorige week zaterdag zaten we thuis weer als gezin bijeen, ik had tevoren nog snel de pampasgras gesnoeid voordat de wind alle pluimen door de wijk zouden blazen

Het was genieten van de warme knuffels al dan niet met snottebellen vergezeld. Toen ze een bordspel gingen spelen waarvoor ik bedankte want teveel prikkels en “ik let wel op Sophietje”, besloot Sophie bij haar papa op schoot te zitten om mee te spelen, en ik ging even de tuin in. Sherlock en Fay lagen op een beschut plekje van de zon te genieten

Een paar minuten later kwam Yvonne met Sophie naar buiten, of ik het goed vond dat ze buiten ging spelen en ik op haar wilde letten. Ja natuurlijk vond ik dat goed, en ze stapte over het gras achter me aan, tot ze een voetbal zag, een hele oude die ik vanonder de heg had gevist toen we hier weer terug kwamen wonen. De bal was smoezelig en verbleekt, de glans was er al jaren geleden afgegaan, maar toen het kleine kindervoetje hem wegtrapte bleek er nog leven in te zitten

en ik weet niet wie het meeste genoot, de bal, het kleine meisje of de drie katten die hun ogen niet meer van de bal haalden. En ja, ik genoot ook volop. Na snel een jas aan te hebben getrokken ging ze weer voetballen.

De bal kreeg de hele tuin te zien, over het gras, het terras en de paadjes tot aan de poort en weer terug naar het gras. Af en toe droeg ze de bal tot ze een mooie plek had gevonden om hem weer weg te schoppen,

Sherlock ging al voor het doel liggen 😸

En tussendoor aan de bloemen ruiken op verzoek van oma 😁

Het was genieten voor iedereen, en na het eten (nasi van de maaltijd pakket van AH👌) ging iedereen weer voldaan naar huis. Yvonne stuurde ons het geluidsfragmentje waarin we het hoge stemmetje van Sophie hoorde, ze zong “we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal” toen ze bijna thuis waren. En na vier keer dit te hebben gezongen, kwam het “kontje kaal!” er achteraan, gelijk gevolgd door een “ooooh dat mag niet opa oma, dat mag niet!”  Blijkbaar had haar opa dit zo gezongen en had oma toen gezegd: “Ooh dat mag je niet zeggen opa”.  😂😂

Hier onze viervoeters de volgende ochtend aan het ontbijt

De magnolia staat vol in bloei, zo mooi, vind ook Fay.

En ook de Japanse kers is een blikvanger

Van welke kant van de wijk je naar ons huis rijdt, ze vallen op,  het zijn blikvangers. Ja, jammer dat het maar van korte duur is dat ze in bloei staan, maar dat maakt het toch nog specialer?

Donderdag en vrijdag was ik ‘s middags bij Ellie, thee drinken met wat lekkers, praten en luisteren; ik moest het huis uit omdat ik tegen de zaterdag opzag, en omdat ik niet hele dagen in de tuin kan werken was ik welkom bij Ellie. Met schootverwarming

Ik dacht dat ik klaar was met mijn stitchery na het opvullen van de zonnebloem, maar ik heb nog een rood-blauw kevertje te doen

Het is een schatje.