Het was zalig weer op Moederdag, Jon lag buiten handbereik in de tuin half onder de heg met zijn ogen op ons gericht
Nadat hij doorkreeg dat dat kleine mensje niet van zijn quilt af zou gaan, Sophie speelde de hele middag zo zoet met de autootjes, pop en Duplo ☺️
Ik werd verwend met bloemen in hanging baskets
De volgende dag kreeg de Suzanne met de mooie oogjes plant een veel grotere pot met bladcompost onderin en er bovenop, en een paar dagen later klom ze al in de magnolia
We hielden het gelukkig droog, zodat we heerlijk buiten konden eten terwijl Sophietje lekker sliep.
Het was een dag met een goud randje, dag lieverds, tot over twee weken
Niks vergeten? Toch wel, maar de muisjes zullen het haarelastiekje wel uit de pootjes van de katten houden.
Alweer twee weken geleden dat ik voor het laatst heb geblogd, jeetje waar gaat het heen met de wereld zoals wij die kennen. 🫤 Ondertussen is mijn lief 65 jaar geworden, wat een mijlpaal, dat heeft hij hem toch mooi geflikt ondanks alles 🥳 We vierden het thuis met ons gezin, (een groot feest was gewoon te vermoeiend) en hadden een koud en warm buffet laten bezorgen, en ik had schuimgebak gemaakt, met partjes mandarijntjes uit blik door de slagroom geklopt, heel eenvoudig maar ozo lekker.
Manlief wilde eigenlijk slagroomtaart hebben, maar wilde niet dat ik het ging bakken, want mijn wenkbrauwen waren al teveel versleten. Ik had er dus eentje besteld bij een bakker die ons was aanbevolen, en nam toen gelijk twee slagroomgebakjes mee ter viering der voorpret. Halverwege het eten keken we mekaar aan, poeh dat viel tegen, twee lagen flauwe taartbodem met enkel slagroom er tussen en erop ook alleen maar slagroom met een mandarijnpartje. Zo kaal en saai en de slagroom smaakte ook al meh. Dus ik terug naar de bakker, of de taart die ik had besteld hetzelfde was als de gebakjes die ik die morgen had gekocht. Ja dus, precies hetzelfde, en nee, niets anders dan taartbodem en slagroom. Nou, dan mocht de bestelling geschrapt worden, want we vonden het niet echt feestelijk smaken. Daar kon de verkoopster zich wel in vinden, zei ze tot mijn verbazing.
Sophietje heeft de Duplo ontdekt, vooral alles uit de bak halen en er weer instoppen vond ze leuk. Het is toch zo’n heerlijk kindje 😍
De volgende dag hadden we echt nodig om bij te komen, Jon zag tot zijn ontzetting dat Sherlock naast hem was komen liggen, maar was te moe om er wat aan te doen, Sherlock kon zijn geluk niet op en kroop steeds dichter tegen Jon aan.
En Sherlock wist daarna Jon steeds vaker te vinden als slaapbuddy, niet elke keer liet Jon het toe, maar als het wel mocht, dan keken ze allebei toch wel heel tevreden, ook al was het wel erg krap op de toren.
Kijk nou toch
De vogeltjes kregen ander voer met meer insecten er in, Fay had er ook wel oren naar maar het lukte haar niet om in het vogelvoerhuisje te komen, gelukkig.
Dan maar de vijver inspecteren, wat ritselt daar tussen het blad? Sherlock likt er al zijn lippen bij af.
Ze konden het niet ontdekken
Een maand of zo geleden kon ik de Brunnera (Kaukasische vergeet-me-niet) niet meer vinden, maar hij staat er toch nog, en zelfs in bloei, helemaal happy.
En hier rechts van het pad komt de gele toorts op een wel heel onhandige plaats op, uitgraven heeft geen zin vanwege de lange penwortel, dus mag hij blijven staan
Na het onkruid verwijderen en de graskanten bijknippen zag het er al veel beter uit, ook omdat ik het over het pad hangend blad van de gele toorts had afgeknipt
Op naar het achterste terras, het was de moeite waard met het onkruid tussen de bestrating.
Maar ook tijd nemen om wat te rusten, Jon kwam er gezellig bijliggen
Links naast het terras staan verschillende soorten munt in de bakken, en oregano in een pot maar ook groeiend tussen de tegels bij het potkacheltje, welke niet meer als kacheltje maar als slaapplekje voor de katten dient.
In dit hoekje komen de wilde bloemen op die ik bij een bestelling cadeau had gekregen, enkele plantjes hebben als slakkenvoer gediend, met kale stompjes van steeltjes als getuigen van hun vraatzuchtige gang door de tuin. Wat verder op liggen restjes slakkenhuis, een lijster sloeg eerder een slak met veel geweld kapot tegen het pad.
En je ziet waar ik was gebleven met stoepje schoonmaken.
En al die tijd dat ik foto’s maak wordt ik vanaf de hoogte in de gaten gehouden
Fay is klaar met haar siësta en komt poolshoogte nemen, waar is iedereen?
Jon heeft Fay gelijk in het snotje en wilt haar laten schrikken
Via de linker boom naar beneden springen lukt niet ziet hij gelijk, want de vuurdoornstek in pot die ik tijdens de werkzaamheden naast het huis had verplaatst staat in de weg.
Pas als ik deze opzij heb geschoven durft hij het aan. Sherlock die net zijn buikje vol heeft gegeten in de keuken en niets vermoedend naar buiten loopt schrikt van Jon die zomaar uit de lucht komt vallen, maar herpakt zich net zo snel.
Donderdagmorgen zeven uur zaten we er al klaar voor, de timmermannen konden er elk moment aankomen om de achterpui te vervangen. De katten waren al een tijdje buiten en Sherlock was net weer aan het eten toen er aangebeld werd, en hij stoof naar boven om zich pas halverwege de middag weer beneden te wagen. Fay dook rond acht uur via het keukenraam naar binnen toen de mannen bij het terras bezig waren, en met een dikke staart rende ook zij naar boven. Ik deed de tussendeuren dicht zodat ze niet naar buiten konden rennen, over Jon hoefde ik me geen zorgen te maken; hij begroette de timmermannen en keek even rond wat ze bij zich hadden, en toen er niks van eten te halen bleek, kwam hij bij mij in de keuken zitten de rest van de dag. Ik hield me tussen de catering werkzaamheden door bezig met het doorrijgen van het haakwerk.
We boften maar met het mooie weer, 18°C zou het worden, en vrijwel onbewolkt, zet de deur maar open. Oh wacht, dat kan niet meer
De pui lag er tegen tien uur al uit
Ze lagen voor op schema omdat het zonnescherm kon blijven zitten, met een beetje schuin insteken konden ze de kap ontwijken en bleef alles heel, en halverwege de middag waren de glaszetters er ook met een klein uurtje werk klaar mee
Ik moest de komende dagen van de ramen afblijven zodat de kitrand kon uitharden. “Nou niet gaan poetsen hè mevrouwtje”, zei de tegen zijn pensioen aanzittende weldoorvoede glaszetter, spelend met zijn leven door mij mevrouwtje te noemen. Ik knikte alleen maar, ik was gaar van zo vroeg op zijn en wilde alleen maar met de stofzuiger aan de slag om de kleine glassplintertjes bij de schuifpui weg te halen zodat de katten weer veilig in en uit konden lopen. Wat waren ze opgelucht dat de rust was wedergekeerd, alleen vonden ze de schuifpui doodeng. Het maakte een ander geluid, en de zwarte kunststof dorpel vonden ze verdacht. De eerste keren sprongen ze er haastig overheen alsof er een groot monster lag.
De minicontainer werd op mijn verzoek de volgende dag weer opgehaald, gelukkig hadden andere mensen er niks in gegooid, zoals jaren geleden bij de bouw van ons huis er opeens een complete keukenblok in lag. Ik gooide er nog een uit elkaar gehaald half doorgerotte tuinbank in en hele dikke takken van de bolacacia’s die door de gemene doorns niet geschikt zijn om te verhakselen en als mulch te gebruiken.
Vrijdagmiddag kwam Sophietje langs met haar ouders, zo gezellig 😍 We hadden ze een maand niet gezien vanwege een hardnekkige buikvirus (noro), eerst was Sophie er goed ziek van, en daarna kregen Tim en Yvonne het, en ook op het dagverblijf bleken de kleintjes het te hebben doorgegeven aan hun ouders. Er was nu gelukkig niks meer van te merken, ze was haar schattige lieve zelf, lekker kletsen en toen ze wat moe werd zat ze te spelen in de box. Het ritsje en drukknoopje op het jasje van Ernie werden getest.
Ze at aan tafel haar bordje helemaal leeg (spinazie, aardappelpuree en gepocheerde zalm) terwijl wij een voor haar te zoute Griekse schotel hadden. Een Danoontje toe en toen naar bed, en zonder een kik te hebben gegeven sliep ze tot ze mee naar huis moest, ideaal 👌
De volgende ochtend vond ik dit flamingo knuffeltje naast mijn stoel, bij navraag bleek het niet van Sophie te zijn, dus verdenken we Jon dat hij deze buiten heeft gevonden en zoals hij vaker doet met een van zijn knuffeltjes deze voor mij in de kamer heeft neergelegd.
Ik heb het voor de zekerheid ook in de wijkapp gevraagd of iemand een knuffeltje mist, maar tot nu toe is er geen reactie gekomen.
Het was vorige week nog een hele klus om het blokkenspel voor Sophie tussen alle bedrijven door af te krijgen, als ik even opsta om Sherlock en Fay binnen te laten, blijft Jon de wacht houden bij de blokjes
Na een snelle hap gaat het duo gelijk op de toren liggen en kan ik nog een steekje zetten
Ter afwisseling snijd en naai ik deel twee van de mystery van Quiltville, dit zijn eenvoudige blokjes
En naaide ik wat meer lapjes vast aan het blokkenspel
We waren de volgende dag een hele middag zoet met de derde kuur van manlief, DH sliep en ik haakte
en bij vertrek op de afdeling kreeg hij een gelukspoppetje voor in de kerstboom, en zagen we het ziekenhuis uitlopend een dubbele regenboog. Het begon net te regenen toen ik de panorama foto maakte en lette niet goed op, dus van de dubbele regenboog is links en rechts slechts een stukje te zien.
De volgende ochtend haalde ik een kerstboom bij de boerderij vlakbij, ik zag hem al staat toen ik op het erf reed en samen met een hulp laadde de boer hem in de auto. Met behulp van een hondje reed ik hem de woonkamer in, en hoppa, daar staat hij dan, zo mooi vol, symmetrisch en recht. Piek er in en niks meer aan doen, heerlijk prikkelarm zolang je er niet aankomt.
Ik had de bakken met kerstspullen al naar beneden gebracht, Jon zorgde dat de kerstballen geen kant op konden, stel je voor dat ze er uit springen.
Die zelfde middag had ik een afspraak bij de dermatoloog, ze ging een rode schilferige plek op mijn arm behandelen met stikstof. Eerst kwam een assistent mijn handen bekijken -ze zijn op twee plekjes na helemaal genezen-, en toen liep ze de behandelkamer uit en kwam de dermatoloog naar binnen. Ze pakte een metalen slagroomspuit en terwijl ze uitlegde dat het zometeen wel koud zou aanvoelen hield ze de tuit dicht op het plekje en hoorde ik het al sissen, en ja, eerst voelde het koud maar een tel later begon het al flink te branden. 😣 Ik moest er later maar vaseline op smeren, en dat was het.
Ze liep weer terug haar kantoortje in en trok de deur dicht. Ik trok mijn jas aan, draaide de deur naar de gang van slot en liep de gang door, het ziekenhuis uit, en lekker op de fiets weer naar huis. Ik bedacht me toen pas dat ik vast op de assistente had moeten wachten om een pleister op het wit uitgeslagen bevroren plekje te laten plakken. Tja, dat kon thuis ook nog. Hier is bij thuiskomst de blaar die er op kwam nog klein, een paar uur later was het maatje duimnagel, en het was een snerpende pijn als er iets tegenaan kwam. De blaar brak een dag later door het stoten open en plakte ik er een brandpleister op, vaseline leek me op dit moment niet geschikt vanwege de lekkende en pijnlijke wond . De pleister helpt goed.
Verder werken aan het blokkenspel zorgde voor de nodige afleiding, hier een filmpje toen ik bijna klaar was
Vrijdag kwamen Tim en Yvonne Sophietje brengen, ze mocht een nachtje blijven slapen, wat een feest. Gelukkig sliep ze de hele nacht door, Evelien stopte haar nichtje in bad en samen zaten we aan het ontbijt, zelf haar stukjes brood met pindakaas met een vorkje opprikken, zo lief. In de woonkamer zag ze Sherlock en zat hard te kraaien, kirren en brabbelen tegen het arme beestje die niet wist hoe snel hij uit de buurt van dat kleine mensje moest komen
Ze schoof op haar bibs naar de andere kant van de boom en toen Sherlock zag dat ze aanstalten nam om ook onder de boom te komen, liep hij snel weer de andere kant op
Na het middagdutje en fruithapje ging ze in de box, en maar kwebbelen tegen de pop die ze liet dansen
Later die middag kwam Yvonne en Tim weer langs, ze kreeg haar Sinterklaascadeautjes van ons; een schattige zacht elfjes pop van Evelien en het blokkenspel van ons. Ze probeerde eerst de blokjes los te trekken wat haar gelukkig niet lukte, en zat even later ermee te spelen “zoals het hoort”
We aten flamkuchen met asperges en nog eentje met Italiaanse groenten en hadden als desert een zalige trifle, gemaakt door Ellie, die het tegen de middag had gebracht samen met Marjan, en zo konden ze eindelijk Sophietje bewonderen. De trifle was heerlijk 🤤 😘
Het was heel stil toen ons prinsesje en haar ouders ‘s avonds weer naar huis waren, Jon en Fay zaten er helemaal doorheen, en Sherlock durfde pas naar binnen te komen toen hij zijn kopje naar binnen stekend geen vreemde stemmen hoorde.
Ik moet vanmorgen in mijn slaap mijn wekker hebben uitgedrukt, want ik werd pas om negen uur wakker. Ooooh 🫢 Gelukkig voor de katten was Evelien al eerder op en had ze naar buiten gelaten en de vaatwasser leeggeruimd, hier was ik gisteravond niet meer aan toe gekomen.
De COVID vaccinatie die we vanmiddag kregen leverde me een stijve en pijnlijke bovenarm op, hopelijk blijft het hierbij, zodat ik komende dagen deel drie van de mystery van Quiltville afkrijg, vanmiddag sneed ik al veel onderdelen en helaas allemaal iets te groot, dit merkte ik na het maken van het eerste blokje. Het blokje op de foto is na het bijsnijden en klopt helemaal qua maat 😅
In de beschrijving staan de maten voor de traditionele manier van snijden en naaien, en daarna de maten voor het snijden met speciale rulers. En die laatste maten had ik moeten aanhouden. Volgende keer goed lezen en na het snijden van het eerste blokje even naaien om te zien of de afmetingen kloppen.
En volgens mij hebben we komende week een rustig weekje, misschien woensdagmiddag naar de bee 🤞
Zondagmiddag en avond mochten we op ons kruimeltje passen, kleine Sophie was weer een genot om in huis te hebben. Tijdens het natafelen na de lunch was ze het middelpunt, ze zat lekker op de draaischijf spelen en kreeg in de gaten hoe ze zichzelf kon ronddraaien, zo leuk.
Jon hield de box warm voor haar, Fay en Sherlock waren blij dat hij die taak op zich nam, en Sophie was verrukt bij het zien van de katten. Jon was de enige die zich liet aaien, Sherlock stapte wel dapper op haar af om aan haar uitgestoken handje te ruiken, maar toen ze van vreugde een gil gaf schrok hij zich rot en rende weg.
Na haar middagdutje speelde ze op de quilt op de grond,
of lekker bij een van ons op schoot, eten, spelen, slapen; en toen ze ‘s avonds laat weer naar huis ging, hield ze nog half slaperig haar opa stevig vast, haar hoofdje tegen zijn hals gedrukt. Zo lief 🥹
Mijn bloemendeken groeit langzaam, ik ontdekte een vreemde bobbel met het neerleggen
Ik had een stukje te ver vastgehaakt, het leek wel een mutsje
Gelukkig kreeg ik het blauwe randje goed uitgehaald, tot hier en niet verder
Tijdens het haken had ik naar een kookprogramma gekeken, Australian chefs of zoiets, en toen ik een salade maakte voor bij het avondeten ging ik los.
Wat een verschil, links kleingesneden en rechts vermengd met slasaus samengedrukt in een vormpje
Het is weer eens wat anders hè. Druppeltjes balsamico dressing er over en uiteraard een ei
Ik haakte nog een beetje tijdens het tv kijken luisteren
En ik diende weer als bedje voor Jon, terwijl de andere twee al op één oor lagen in de garage, Jon wilde wat langer opblijven. Het gaat goed met zijn vachtje, de kale plekken zijn weer mooi bedekt en hij wast zich niet meer continue; hij slikt nog steeds prednison, maar de dosering wordt sinds juli afgebouwd. Het quiltje op schoot is om mijn kleren te beschermen tegen zijn nageltjes, ik zag gisteren dat hij ver versleten is, er zitten veel winkelhaken in van het vechten, en hij is gewoon op. Mag ook wel na weet ik hoeveel jaar. Vijftien? Twintig? Zipje en Zopje kregen het als speelquiltje, ergens in 2004 denk ik. De stof is een flanellen fossil fern, zo mooi toen hij nog fris en nieuw was.
De ballenbaan is weer ontdekt, gisteren hoorde ik Fay en Sherlock er mee spelen, en vanmorgen speelde Fay heel lief
Het lopen en springen gaat bij Sherlock de laatste dagen wat moeizaam na weer een knokpartij met een kat, deze keer vermoed ik dat hij Jon te ver pushte tijdens het spelen, en dat Jon het zo beu was dat hij er vol op in ging. Dit zag ik eergisteren namelijk ook weer gebeuren, Sherlock is erg hardleers, als het een hond was geweest, was het een terriër denk ik. Hij had een bloedend oortje maar dat is alweer goed gekomen, maar hij trekt nog flink met zijn pootje, en hiervoor geef ik pijnstilling, en als het vrijdagochtend nog niet beter gaat gaan we wel weer naar de dierenarts. We gaan het even afwachten.
Deze week heb ik genoeg aan mijn hoofd met zorgen voor/over mijn lief, (nee, geen nieuwe tumoren) bloedprikken, intakegesprek en aankomende nieuwe behandeling (drie wekelijkse kuur via infuus in Tilburg) om de bestralingsschade in het hoofd aan te pakken, zodat een medicatie die hij er nu voor slikt gestopt kan worden; deze geeft teveel zware bijwerkingen. We hopen dat het goed en snel gaat werken. De internist/oncoloog zei dat manlief een hele gezonde man was op de bestralingsschade na, dit maakte hij zelden mee met zo’n aggressieve kankersoort. Door het oog van de naald gekropen, en nu die rotte bijwerkingen aanpakken.
Ondanks alle nattigheid wilden de katten weer naar buiten, zij liever dan ik. De vogeltjes vinden het ook geen probleem te zien aan de drukte rond het voerhuisje, ik vond nog een verlopen en opengemaakte zak muesli van de pure soort, ongebrand, ongezoet en ongezouten, en had dit vanmorgen in het voerhuisje gestrooid. Nou, ze smullen er van, we zijn nu een paar uur later en het is al bijna op (kan ik vanuit de kamer zien), op de havervlokken na, die zijn voor de roodborstjes.
