Donderdag belde ik naar Veghel, en kreeg een meneer aan de telefoon: “Met naaimachinehandel Rijkers spreekt u, kan ik u helpen?” (of iets dergelijks zei hij), en ik: “Heeft u net gedaan, ik wilde even weten of de winkel open was vandaag, ja dus, mag ik aannemen. Ik wil mijn naaimachine brengen voor reparatie.” Nou, dat kon natuurlijk, en 75 minuten later stond ik binnen, met de Bernina keurig in de blauwe tas. Ik moest even op mijn beurt wachten, en mijn oog zag een pracht van een trolley, wow, lekker stevig, grote wielen, en wat een naaimachines allemaal, kwijlend liep ik door de zaak, maar nog voordat ik verder kon kijken, was ik aan de beurt, geholpen door een vrolijke lange man, die met het uitlaten van zijn klanten lachend zei: “Geen dingen doen die verboden zijn, en als u het toch doet, geniet er dan zoveel mogelijk van.”  Ik had de laatste aflevering van Dexter nog vers op mijn netvlies, ik denk niet dat hij dit bedoelde.

Ik overhandigde hem mijn Bernina, legde uit wat er aan de hand was, en ook hoe het was gebeurd. Alles, nou ja, bijna alles werd opgeschreven, ik heb namelijk veel woorden nodig om iets uit te leggen, en bij het opgeven van naam en telefoonnummer, keek hij op, niet dat hij mijn naam bekend vond klinken (stel je voor), maar het telefoonnummer klonk niet van ‘hier’, en hij vroeg waar ik vandaan kwam. Waarom had ik geen afspraak gemaakt, dan had ik op de reparatie kunnen wachten, zei hij, en ik antwoordde dat ik het niet wist van deze mogelijkheid, en keek hierbij blijkbaar beteuterd.

Hij keek op zijn horloge, en zei toen dat hij heel erg zijn best ging doen om het vandaag nog klaar te krijgen; als ik om half 4 even kon bellen naar de winkel, dan wist hij meer. Wow, wat een service! Ik huppelde bijna de winkel uit, beseffend dat ik best wel honger had (vergeten te eten voordat ik de deur uit ging, om half 1), en liep de straat door, op zoek naar een lunchroom.  Het werd L’Abri, een beetje donker uitziend, maar met vriendelijk personeel, leuke tafeltjes en… een plekje rechts onder een lampje! Heel belangrijk ja, want ik moest er 2 uur doorbrengen met een handwerkje.

Heerlijk broodje gegeten, en daarna de nodige sloten koffie en thee, en met lekkere muziek aan in de zaak kwam ik de tijd goed door. Het was er niet leeg, ook al lijkt het zo op de foto; rechts achterin (voorin eigenlijk) zat het vol, en links van mij zat een echtpaar, en hoe graag ik van hen een foto had willen maken, fatsoenshalve kon ik het niet maken. De mevrouw was flink geschapen en had -terug van het toilet komend- haar boezem gewoon op tafel gelegd, en toen pas schoof ze haar stoel aan; ik vond het wel grappig om te zien, maar ja, ook dat heb ik niet laten blijken, ook al schoot het slokje thee de verkeerde kant op toen ik net op dat moment naar hun tafel keek. Mijn eerste steekjes waren hierna ook een beetje de richting kwijt, en ik moest een stukje achteruit naaien.

Half 4, ik stond op, om even buiten de zaak naar Rijkers te bellen, met een “ben zo terug” tegen de knul van de bediening, mijn mobieltje omhoog houdend, zodat hij zag wat ik ging doen. De muziek stond binnen namelijk te hard aan om een prettig telefoongesprek te voeren zonder stemverheffing, maar eenmaal buitengekomen, hoorde ik ook overal muziek boven mijn hoofd. Gelukkig stoorde ik nu niemand met wat harder praten, en eenmaal contact zei de dame aan de lijn: “als u rustig naar de zaak loopt, kunt u de naaimachine meenemen, meneer is aan de laatste check bezig.” Hoera.

Ook al zou ik niet rustig hebben gelopen, de trip terug naar de zaak duurde veel langer dan de heenweg, omdat ik -allicht- de verkeerde kant op liep, maar door hierna “2x rechtsaf slaan en alsmaar doorlopen” (volgens een oudere dame, die bezorgd zei dat het nog een aardige tippel was), en zo kwam ik toch een kwartier later aan waar ik wezen moest.

Het steekplaatje was vervangen, en alles was nagekeken en schoongemaakt, en toen ik mijn pinpas wilde pakken, zei de verkoopster dat het gratis was, het viel onder de garantie! Jeuj, daar had ik helemaal niet op gerekend, ze hadden het zeker op de computer opgezocht, dat ik de machine bij hun had gekocht en zo, joh, wat een service!  Ik huppelde haast naar de auto, die voor de deur stond, en 65 minuten later was ik thuis. Dat er een gewicht van mijn schouders was gegleden, bleek wel toen ik een paar uur later op de weegschaal stond bij de DDC, 7 ons afgevallen, en ga vooral zo door! 🙂 en dat na het verorberen van een zalige portie lasagne.

Zopje gaf zijn mening over de bow-tie de volgende morgen, zijn oren stonden plat naar achteren, zijn ogen spoten vuur, zo fanatiek probeerde hij de blokken te herschikken. “Beetje balen dat ze zo goed vast zitten”, hoorde ik hem sissen, en toen ging hij kreunend en steunend in de stoel liggen. De bow-ties heb ik opgeraapt, ‘k ga er binnenkort (morgen?) wel aan beginnen, maar wilde eerst deze vlindertjes af hebben, weer een lief Life Is Beautiful blokje klaar.

Deze LIB blokjes zouden ook leuk in een bow-tie quilt passen, kijk maar:

Het zou heel goed kunnen dat dit hem gaat worden 🙂 zodat ik 2 vliegen in 1 klap sla. Vannacht een uurtje langer slapen, zalig!