Categoriearchief: Kattenhulp

September

Al meer dan drie weken niet geblogd, het moet niet gekker worden zeg. Er is veel gebeurd afgelopen weken; de schilders zijn klaar op een trespaplaat na die ze over het hoofd hadden gezien, op de foto gaat hij schuil achter de struiken, begane grond links op de hoek. Ze zijn momenteel met vakantie en zouden dit snel komen doen. Het huis blinkt in de zon.

17 augustus zouden we 35 jaar getrouwd zijn geweest, ik heb het met de kinderen en aanhang “gevierd” met een etentje (Sophietje bleef thuis bij haar opa die oppaste), in het restaurant waar we als gezin een paar keer hebben gegeten om wat te vieren. Dit was het restaurant waar manlief een keer zei dat we niet hoefden te reserveren omdat er altijd wel een tafeltje vrij was, maar helaas konden we bij het binnen lopen gelijk weer rechtsomkeert maken, want het was vol.
Dit is ons geen tweede keer meer overkomen, omdat ik voortaan altijd reserveerde, waar we ook gingen eten.
Het was een zware dag, de 17e, en ook de dagen hiervoor, maar eenmaal in het restaurant viel de spanning weg en kon ik genieten van het gezelschap en het eten. Ik sliep die nacht als een blok en had twee dagen nodig om bij te komen van alle prikkels.

Dit bedrijf kwam langs om alle oude dossiers van de zaak van manlief (alles ouder dan 7 jaar kon weg) op te halen ter vernietiging. Ik was bijna twee weken bezig om alle dossiers te sorteren en in de garage te zetten, en samen met de chauffeur was het in de containers lossen van al het papier (zonder dozen, ordners of zakken) met een kwartiertje gedaan. Wat een opluchting, weer een klus geklaard. Ik had het ook naar het bedrijf kunnen brengen, maar de rek was er op mentaal vlak uit, dus koos ik voor gemak.

En toen ik toch van de opruimerige was, heb ik beide rollators van mijn lief op marktplaats gezet, net als zijn stok (vierpoot) de stille getuigen van de lichamelijke achteruitgang, vreselijk. Voor een vriendelijke prijs heb ik al twee mensen mee geholpen, overmorgen komt een meneer kijken voor de andere rollator. Of ik hem even kon brengen zodat hij hem kon zien, want hij weet nog niet of hij hem wilt kopen. Eventjes brengen, uh, hij woont 25 km hier vandaan. Ik heb hem beleefd laten weten dat ik dit niet kan doen, en nou komt hij op de fiets 🫢 en nee, ik heb zelfs toen hij dit schreef niet aangeboden het te gaan brengen. Als hij hem koopt krijgt hij wel hulp om het op te halen. Zometeen blijkt hij een oud krakkemikkig kereltje te zijn, hijgend en grauw bijna van zijn fiets vallend voor de deur te staan, wankel op de benen. Oooh dat is dan wel heel erg he. Laten we hopen dat hij een elektrische fiets heeft.

Twee dozen vol nieuwe ordners en vele dozen vol verschillende maten enveloppen, binders, tabbladen en andere kantoorartikelen die Perry voor zijn werk nodig had heb ik aan de basisschool vlakbij gegeven, ze waren er heel blij mee, en ik was er vanaf. Ik had het eerst op marktplaats gezet, gratis op te halen, maar na een week had ik nog steeds geen reactie gehad, dus belde ik de school, die reageerde met “heel graag!”.
Een quiltvriendin maakte ik ook blij met een paar dozen met verschillende maten enveloppen, en zo ruim ik langzaam een kast leeg. Ik wil het huis wat leger hebben, minder kamers/kasten die als kantooropslag dienen, ook al is het moeilijk om zijn werkspullen op te ruimen. Bij veel dingen dacht ik aan hoe het voor de laatste keer door zijn handen was gegaan met opbergen of open maken, net als bij de dossiers waar hij aantekeningen op de kaften had gemaakt.

Toen de schilders nog bezig waren was ik druk in de weer met het nieuwe blokje van Trade Winds, twee blauwe lapjes eerst aan elkaar genaaid en hierop de stoffen geappliqueerd en de rondjes geborduurd, met de toezichthouder die in slaap was gesukkeld.

Pas toen de vis er op ging kwam hij aanwijzingen geven

De loep vond hij wel heel gaaf, zie hem eens gluren. Een ideaal ding om kopjes tegen te geven, wat niet erg handig is voor mij

Heel veel blauwe stippen kreeg deze vis, hier met rijgsteekjes vastgenaaid.

En een heleboel steekjes verder is hij klaar en kan ik aan de kleine kwalletjes beginnen, niet mijn meeste geliefde steek, de bullion stitch, maar ik ben tevreden hoor.

De takjes en blaadjes kwamen er op, de stelen met de couching steek, die daarna versiert werden met een korte Pistil stitch

En ‘s morgens voordat het te warm werd (34°C vlak na de middag) zat ik in de schaduw van de boom de rode visjes te borduren, de oogjes moeten er nog op.

Toen het buiten te warm werd was het binnen goed te doen met de ventilator aan, en begon ik aan het koraal te werken, opvullen met de Drizzle stitch, zo leuk

Dit heeft wel veel tijd in beslag genomen, maar het hield me van de straat

Het ging zo lekker dat ik het veel voller heb gedaan dan volgens het patroon, het voelt echt lekker aan

En zover ben ik gekomen

Voor het bruine koraal rechtsonder had ik een variegated garen nodig in kleuren die ik niet had, en ik dacht deze wel zelf te kunnen verven, het zag er veelbelovend uit,

Ik wilde de woven picot steken als losse stukjes maken (ze zijn amper een kwart inch groot) en deze later op het koraal naaien

Maar toen ik het picotje los maakte zag ik dat de draad kleur had afgegeven

En de donkere kleurstof bleef maar afgeven, wat ik ook probeerde met wassen, spoelen en fixeren. Dus heb ik toch maar een klosje garen gekocht wat er een beetje op lijkt, maar na tien dagen heb ik er nog niets aan gedaan, wat niet zo gek is gezien wat ik allemaal wel heb gedaan.

Ik vond met het ~~uitmesten~~ opruimen van het droogdok/de berging een doos met auto’s van Tim, en zo vader zo dochter: “Deze heb ik nodig, en deze, en de machinist, en deze”, kletste ze terwijl ze haar armen vol laadde, ze kukelde bijna voorover in de doos toen ze later de onderste auto wilde pakken.

En al gauw was de vloer een groot wagenpark, net als vroeger

Ik zal het volgende blogje wat sneller schrijven, want er is nog meer om te vertellen. Schoondochterlief is nu 20 weken zwanger en alles was goed met de echo 🥳 het begint steeds meer te kriebelen, en Sophietje geeft ‘s morgens haar broertje op de buik een kusje, zo lief.

Verwerking

Vorige week, de dag voor de geboortedag van mijn lief, mocht ik op mijn kleindochtertje Sophie passen bij hun thuis en terwijl Sophietje sliep kon ik wat doen in de tuin. De schilder had gezegd dat “die grote struik” voor het zijraam in de weg stond en gesnoeid moest worden, en Tim zei dat hij wel een kettingzaag zou lenen om dit varkentje te wassen.😱 Ik kreeg al visioenen van bloed aan de muur en stelde voor dit wel te komen doen met mijn takkenschaar. Het betrof deze liguster, hoe moeilijk kon het zijn? Voor de zekerheid nam ik een zaag mee.

Het groene zit zoals bij alle struiken alleen aan de buitenkant, ik wilde het eerst halveren zodat er genoeg ruimte was bij het raam om te werken, maar met zoveel kaals in het midden besloot ik hard te zijn en het rigoureus aan te pakken. Gelukkig had ik de zaag maar voor een paar dikke takken nodig, de rest kon met de grote takkenschaar, en met een dik uur werken was de struik klein en het snoeisel opgeruimd. Deze foto kreeg ik later van Tim, want dat was ik vergeten.
9147061b-53b6-4653-a5f3-eb3e4c55248c
Twee opties: de struik gaat nu dood door stress of de struik gaat als een malle uitlopen en laat zich nu makkelijk in een gewenst formaat snoeien. De tijd zal het leren. Ik meen al nieuwe groei te zien, een week na de snoei, zal het zo snel gaan?
Sophietje sliep ruim twee uur en speelde daarna vrolijk met haar bal, met haar helm op uiteraard, haar favoriete hoofddeksel die ze met tegenzin af had moeten doen voor het slapen gaan moest gelijk na het opstaan weer op 🤣 ik moest gelijk aan Bert Visscher denken met zijn uitleg over bloemschikken. Als de link niet werkt type Bert Visscher Bloemschikken maar in bij YouTube, dan krijg je gelijk een hit.

Ik had ook in de achtertuin wat gewerkt, de bestrating een beetje schoon gemaakt, gewied en wat plantjes geplant, en met de nog aanwezige zakken compost dekte ik na het bewateren de grond af om het er nog mooier uit te laten zien.

Ik had ook de quilt aan Sophie gegeven die ik voor haar had gemaakt, en ook hier heb ik geen foto meer van gemaakt, tjongejongejonge want 🙄 deze quilt bedoel ik:

wel heb ik een foto gemaakt van een stukje van de achterkant na het wassen (gewone 30°C bontewas programma met colorcatcher), zo blij om te zien dat de tekst -met textielstift geschreven- niet was vervaagd.

Jaren geleden, maart 2021 om precies te zijn, begon ik met restverwerking van scraps in de hoop iets moois te maken en gelijkertijd de berg met restjes te doen krimpen, dat het me niet lukte blijkt wel uit het feit dat ik na dit blogje er verder niet meer over ben begonnen. Ze waren ~~foeilelijk~~ chaotisch en zo dacht een kat er duidelijk ook over toen ik ze netjes naast elkaar op de grond had neergelegd
799D44DD-BF0A-4F44-B540-22277D287008
De scrappy blokken verdwenen in een tas met meerdere zakken met restjes stof, en kwamen zondag weer tevoorschijn toen ik wachtend op inspiratie de stroken en stukjes stof aan het sorteren was, uiteraard met hulp van Jon

Om te voorkomen dat ze van tafel zouden glijden ging hij er bovenop liggen, lekker handig

En toen ik de volgende zak leeg kiepte vielen hier dus de scrappy blokken uit, ze werden ontdaan van de buitenste randen en tegen de designwall aangeplakt, want ik had een idee. Ik had op internet een foto gezien van een quilt die ik ook eens had gemaakt maar nu in het midden van de zwarte en witte sashings had ze aan elkaar genaaide scraps gestopt, eureka, ik wist gelijk wat ik de volgende dag kon doen met mijn chaotische blokken. Helaas heb ik geen naam van wie de foto had geplaatst en uiteraard kon ik het niet meer terug vinden.

Ik had een Jelly roll van zwarte Kona cotton, en een meter witte Kona cotton, dus sneed ik eerst 2,5” brede stroken van de witte stof en daarna sneed ik de stroken in stukken van 6,5” en 10,5”. En van een bonte blok sneed ik een vierkant stuk van 6,5”

Jon wilde me gelijk helpen.

En Sherlock uiteraard ook, maar niet eerder dan dat ik uitgebreid kopjes van hem had gekregen in ruil voor aaitjes.

Al snel waren de eerste twee blokken een feit, helemaal happy, ingekaderde chaos.

Even korte uitleg voor wie dit allemaal niets zegt:
Dit hieronder noem ik een blok, een middenstuk van de aan elkaar genaaide restjes quiltstof, met vier stroken stof rondom vastgenaaid.

En zo zag het er even later uit, de verticale zwarte en witte stroken die tussen en naast de blokken zitten liggen nog los, deze naai ik op het laatst pas vast als ik alles per rij van links naar rechts ga vastnaaien

Uiteindelijk gaan het verticale rijen worden van om en om zwart en wit

En omdat de blokken die ik toentertijd had gemaakt groter dan 6,5” zijn naai ik aan de afgesneden stukken weer andere restjes stof

Om dit vervolgens weer tot een vierkant van 6,5” te snijden, en ook hierna blijf ik weer met restjes afgesneden stof zitten.

Hier komen weer witte of zwarte stroken rondom tegen aan.

Ik ben er nog wel een tijdje zoet mee en nee, geen idee hoe groot het uiteindelijk gaat worden, misschien maak ik hier wel een tafelkleed of loper van. Twee zwarte banen met een witte baan in het midden, ongeveer 60 cm breed bij iets van twee meter lang en that’s it! Oh dat is dan wel een beetje lullige breedte voor een tafelloper, te breed bedoel ik, of kan dat wel?

Ik luisterde eergisteren in de auto op weg naar de fitness naar NPO1 waar een man iemand interviewde, waarbij hij vooral zichzelf graag hoorde praten en de gast niet liet uitpraten, en zelf ook veel afgekapte zinnen maakte in zijn onverzadigbare drang tot luchtverplaatsing. “Maak toch eens je zin af!”, mopperde ik hardop, en moest toen lachen en huilen tegelijkertijd, want dat zei Perry altijd, en dit was een van zijn grootste ergernissen bij interviews. Afgekapte zinnen maken en niet goed luisteren naar de gast

Het rouwen begint heftiger te worden. Mijn zorgen over de toekomst -hoe moet ik het doen zonder mijn ventje- waren de laatste paar weken erger aan het worden; piekeren en nergens meer zin in hebben. En veel huilen.
Dit is blijkbaar heel normaal, het hoort bij het rouwproces, het komt bij mij bovenop een burn-out waarvoor ik in behandeling was maar abrupt stopte toen ik mijn lief de week voor zijn overlijden niet meer alleen (met de vaste oppas van de mantelzorg) wilde laten. Ik moeten therapeut nog steeds bellen om weer een afspraak te maken, maar ik vergeet dit steeds, zoals zoveel dingen, en ja, ook dit is normaal.
Net als overvallen worden door mentale vermoeidheid puur en alleen door een paar uur bij iemand op bezoek te zijn of mensen een paar uur over de vloer te hebben, ik heb dan moeite om mijn hoofd erbij te houden tijdens een gesprek, zo erg. Ik ben echt gesloopt als ik weer alleen ben, het gepiep en gesuis in mijn oren is dan ook veel erger dan normaal. Het heeft tijd nodig en ik moet vooral niet te streng zijn voor mezelf, aldus Evelien.

Ik probeer echt om elke dag iets leuks of nuttigs te doen, of in ieder geval iets te doen waar ik met een goed gevoel op terug kijk, zoals aan een mooi boek beginnen “Een schitterend gebrek” van Arthur Japin, waarbij ik echt heel blij ontdekte dat ik zowaar een paar hoofdstukken kon lezen zonder steeds terug te moeten bladeren omdat ik merkte dat ik had gelezen zonder op te nemen wat ik las. Dat is als naar het journaal kijken op tv met het geluid uit.

Oh en ik heb nog iets gedaan wat ik al een tijdje had willen doen en nu niet lachen: mijn sokken-/ondergoedla uitmesten. Ik kreeg de la al maanden met moeite dicht, geval van niets weggooien als het versletene wordt vervangen door nieuwe items. De katten vonden het reuze interessant en Jon had dibs op de la.

Ik kon een volle tas met versleten spul weggooien en schrok van de hoeveelheid sokken 😱 Ik heb met mezelf afgesproken dat niet lekker zittende sokken -vooral die enkelsokjes- niet meer in de wasmand gaan maar gelijk de prullenbak in verdwijnen na het dragen.

De volgende keer als ik iets nuttigs wil doen waarbij de uitkomst aangenaam is, ga ik de plank boven deze la aanpakken, ik zou niet weten wat hier allemaal ligt. En als ik dan nog zin heb doe ik de plank daarboven ook gelijk. Huppetee weg ermee! Deze kast is veilig, hierin liggen alleen mijn spullen en beddengoed, de kast van manlief blijft voorlopig onaangeroerd.

Jarig

Vandaag is Evelien 34 jaar geworden, we vieren het zaterdag met ons allen, maar vandaag mocht er toch niet ongemerkt aan voorbij gegaan worden. En dit typend bedenk ik dat ik helemaal vergeten ben om haar cadeau te geven 🫣 het moet niet gekker worden. Ik heb het nu snel op tafel gezet zodat ik het zometeen als ze beneden komt het niet weer vergeet.
Sophie had haar in een videoboodschap “lang zal ze leven” toegezongen voordat ze vanmorgen naar de opvang ging, eerst heel verlegen, maar bij de laatste “hieperdepiep hoera” kwam ze goed los, ze gooide haar armpjes met kracht heel hoog in de lucht, en riep het uit, te schattig gewoon 🥰

Evelien had gisteren een kleine brownietaart gekocht bij appie, en we namen toen we thuis kwamen van het bezoek aan een nieuwe wolwinkel een puntje bij de koffie. Zalig en zoet, 1/8 puntje was dan ook meer dan genoeg, zo vlak voor de lunch.

En dan over de wolwinkel, deze zit in Bergen op Zoom, het heet Bolletjes en is gelegen in een allerleukst steegje (Engelsestraat 4) naast een plantenwinkel

Binnen lopend heb je rechts een tafel waaraan mensen zaten die ik niet op de foto wilde zetten, hier komen vooral op zaterdagmiddag mensen gezellig breien
Dit zie je voorbij de tafel lopend rechts, allemaal aaibare wolletjes 👌

Links van de toonbank

De strengen die je ziet hangen zijn gemaakt van gerecycled materiaal, dus van katoenen kleding, jeans en zulks, ze voelden lekker aan. En in de roze kast liggen de katoentjes voor het haken/breien van oa amigurumi. Rechts in de hoek buiten beeld kon je nog borduurgarens scoren.

Evelien slaagde met een paar bolletjes katoen om een wasbeertje te haken. Klik hier om in de Etsy shop hiervan te komen.

460af7e4-b688-46e1-a3ed-cfb9c75c9df1

En dit is mijn buit

Mooie kleuren hè. Voor een kip.

Ik zag vanmorgen een nieuwsitem over een emotional support chicken, en ik was gelijk verkocht. Kijk/lees maar https://www.skeinsisters.com.au/blog/our-blog/make-your-own-emotional-support-chicken/:
De video was gemaakt in de winkel van the Knitting Tree in Los Angeles, wat een gezellige boel 😊
Zo zien de kippen in hun winkel er uit, zo groot als een echte kip en knuffelbaar,

Ik wachtte even met het kopen van het patroon op Ravelry ,(er is een haakpatroon en een breipatroon) in de hoop dat het ook in het wolwinkeltje als pakket te koop was, maar de vriendelijke eigenaresse had het niet, ze had er zelfs nooit van gehoord, dus heb ik haar even op weg geholpen met de informatie, ongevraagd zoals ik altijd doe 🙄 en zei dat ik mijn kip zal showen als hij klaar is. Ben benieuwd wanneer dit zal zijn, want ik ben goed in beginnen maar minder goed in het afmaken. Sophie’s vestje is op de mouwtjes na klaar, een half jaar geleden begonnen zoiets? Ach ja. Gelukkig past wat ik al af heb haar nog goed, dus ben ik vorige week dapper aan de mouwtjes begonnen, allebei op een pen gezet zodat ze even groot worden 😅
Het kippenpatroon is afgedrukt, nu nog beginnen. Ik meende nog een bonte verloopwolletje te hebben, maar dit was te dun én al in gebruik.

Snel de wirwar ontward, ik zal dit projectje buiten bereik van nieuwsgierige katten opbergen.

Voor tussendoor handwerkje heb ik mijn hexagon bloemen weer opgepakt en heb gistermorgen alweer een paar gele hartjes gemaakt in de wachtkamer van de tandarts, van deze kleur geel kan ik mooi een snavel van maken voor mijn kip 🐓

maar eerst wilde ik vanmiddag nog een stukje quilten, elke dag een uurtje max want ik heb weer last van mijn li pols (die ik tien jaar geleden had gebroken). Met het klaarzetten van de machine en opwinden van spoeltjes kwam Jon er zondag al gezellig bijliggen

En hij liep diep beledigd de naaikamer uit toen ik hem een andere quilt aanbood om op te gaan liggen, zodat ik aan de slag kon gaan.

En drie dagen verder -ik heb net weer een half uurtje eraan gewerkt- is hij bijna klaar, ik moet enkel nog het rechter hoekdeel doen, maar stopte omdat ik mijn hoofd er niet goed bij kon houden. Morgen weer een dag.

Nog wel onregelmatig wat verdeling betreft, maar dat deert toch niet.

De stofjes zijn zo schattig en de kleuren rondom maken het een fleurige frisse quilt, en de achterkant is lekker bont zodat het niet opvalt als er een vlek op komt als er mee gesleept gaat worden.

Lichtpuntjes

Wat een mooie lucht

Nadeel was wel dat dit een voorbode was van heel veel regen later op de dag, alweer. Het gebrek aan zonlicht van afgelopen tijd heeft geen goed gedaan aan mijn toch al zo overbelaste psyche, gevalletje burn-out 😭. Ik doe mijn best om elke dag wat leuks op te merken, te zien of te doen. Zoals deze bloeiende struik op weg naar de psycholoog, besjes met witte hoedjes op

Om toch aan wat zonlicht te komen sta ik elke ochtend een half eer eerder op om achter de naaimachine te gaan zitten met de daglichtlamp aan, hier te zien op een foto van wat eerder deze maand

en ondertussen uiteraard wat naaien aan Sophie’s quiltje. Kijk eens wat elke dag een klein stukje heeft opgeleverd: de top is af en de top voor het poppenbedquiltje is nagenoeg klaar

De Christmas cake van Marion’s world moesten we gewoon even proeven, want stel je toch voor dat je er pas op kerstmis achter komt dat het niet te vreten is, en niks voor bij de koffie hebt, dat kan toch niet? Ik sneed de cake doormidden en haalde er zo een smalle plak uit, en man wat is die lekker! En geen hond die ziet dat er al van de cake is gesnoept, zolang je dit maar niet elke dag doet.

Vorige week haalde ik bij ons vast adres bij de boer een kerstboom, deze keer niet zo’n brede als voorgaande jaren, gewoon een hoge smalle boom en die vond ik ook gelijk. Niet zo lastig, want er stonden nog maar een paar hoge bomen, allen kneusjes die een afwijking hadden zoals meerdere toppen, onregelmatige verdeling van de takken of zelfs bochten in de stam. Laat die van ons het allemaal hebben, drie in een zal ik maar zeggen. De boom heeft een paar dagen kaal in huis gestaan ~~om er al aan te wennen~~ eer we de puf hadden om hem op te tuigen. Samen met Evelien was de klus snel geklaard, Jon hielp uiteraard mee met zoeken naar de ballen
92817b27-c457-4862-bac3-17d3788c7517
en tot onze verbazing pasten alle ballen er in.
Er zit maar een lichtsnoer in, en geen knipperlichten (hoewel er twee groene lampjes inzitten die af en toe wat flikkeren 😕) want dat zijn teveel prikkels voor manlief.

Een paar dagen later vond ik de treeskirt en voor de gein legde ik hem neer, even kijken hoe lang het duurt eer deze bij de keukendeur ligt. Viel tegen, Jon ging er bij binnenkomst gelijk op zitten om zich te wassen, en af en toe zat hij er onder te graven want er moest toch iets onder liggen, al was het maar een muisje? Het bochtenwerk van de stam is hier goed te zien, de piek staat ook gezellig scheef 😝

Het ziet er wel mooi uit, maar ik heb het toch weggehaald want tijdens het voor portier spelen voor de katten ben ik er al bijna over gestruikeld, een exercitie die ik liever overlaat aan de katten.
Ik merk dat het kijken naar de Belgische serie Professor T mijn woordenschat heeft besmet, toen de katten vanmorgen treuzelden met naar binnenlopen (rekken, strekken en een pirouette draaien) zei ik “Allee mannekes, kan da niet wa rapper zenne?”. Gek mens. Maar wat een leuke serie is dat! We waren begonnen met de Engelse Professor T, hadden al een paar afleveringen gezien, elke avond een of twee afleveringen, en terwijl ik koffie zette, zocht manlief alvast de volgende aflevering op door tegen de afstandsbediening “Professor” te zeggen. En daar zag hij zowel de Engelse als ook de Belgische versie. Huh? Ik moet eerlijk zeggen dat ik de Belgische versie beter vind, wat een goede acteurs. Seizoen één is klaar, geen idee wanneer de andere twee zullen volgen, van de Engelse serie start seizoen twee in januari, nog effekes geduld.

Er staat in onze tuin een witte roos in bloei, zo laat nog. Geen scherpe foto, het waaide behoorlijk. Laat die foto dan achterwege zou je zeggen hè, vooruit dan, geen foto.
Een citroentjesgeur kwam m’n neusgaten binnen toen ik daar naar keek, en zie, de kamperfoelie bloeit ook weer

Toen ik van de week bij de boekhandel die gelijk ook een soort Blokker is op zoek was naar een opvouwbaar krukje het boek Daar waar de rivierkreeften zingen zag liggen, aarzelde ik even, de film scheen heel goed te zijn en op de kaft stond dat het gruwelijk mooi en adembenemend boek was, maar was het ook het geld waard om nu uit te geven. Ik heb vroeger heel veel gelezen maar kon me er de laatste jaren niet toe zetten, ik nam niks op, kon me niet concentreren op de woorden die ik las, alsof ze niks met elkaar te maken hadden en nergens toe leidden, en vergat al halverwege de bladzijde wat ik had gelezen. Het leek me heerlijk om weer te kunnen wegdromen in een boek, even in mijn hoofd in een andere wereld te zijn en alles om me heen te vergeten. Ik heb het gekocht; de verkoopster vroeg of het een cadeau was, en toen ik “ja, voor mezelf” zei glimlachte ze en wenste me veel leesplezier. Ik ben er vanmiddag in begonnen toen manlief lag te rusten, en ik was gelijk vertrokken.

Wat een pakkend begin, ik moest het bij hoofdstuk 7 wegleggen omdat er toch gekookt moest worden, hehe, zo ken ik mezelf weer.

Wat een uitkomst is dit boekkussen (the bookseat) trouwens, jaren geleden van Suzanne gekregen en ideaal voor dikke pillen, ik heb het kussen wel wat op moeten vullen met van die korreltjes foam uit een kapot dienblad/schootkussen.

Nou ja zeg

Woensdag werd manlief overgeplaatst naar het ETZ voor een korte en relatief eenvoudige maar noodzakelijke operatie, in de hoop dat hiermee de grootste trigger voor de insulten weg wordt genomen. Hij stond op de spoedlijst met code C maar als er een code A of B werd binnengebracht dan kregen deze patiënten uiteraard voorrang, en aangezien het een neurologisch traumacentrum is, was hij pas donderdagavond laat aan de beurt. Vlak voor middernacht appte hij dat het achter de rug was. De operatie was goed en vlot verlopen, en de volgende dag (gisteren dus) stond de fysio alweer aan zijn bed en moest hij na wat tests en oefeningen gedaan te hebben een stukje lopen. Het revalideren kan weer beginnen, conditie is net als vertrouwen, het gaat te paard als je er een paar weken niet aan hebt kunnen werken, en het komt te voet.

De autoritjes naar Tilburg zijn zelden file vrij, het parkeren bij het ETZ was afgelopen dagen een ramp, en de afdeling ligt ook nog eens helemaal achteraan in het ziekenhuis, ik loop heel wat af, kom vaak al op mijn wenkbrauwen aan, en dan is het wel fijn om even wat te eten en drinken voordat ik de rit naar huis begin.
668242FD-38AE-45E1-8A59-93ED98E31FB5
Ik sloeg donderdag dan ook een dag over om even bij te tanken, voor manlief werd goed gezorgd (ze zouden me bellen als hij naar de ok zou gaan), Evelien was aan het werk, en eindelijk kon ik naar de pedicure die ik eind juni had moeten afzeggen. Met veel meer ruimte in mijn schoenen en een pijnvrije grote teen (tunnelnagel waarop weer een beugeltje is gezet) schoof ik aan bij Ellie, die voor de lunch lekker dikke tosti’s maakte, en thee zette, heel veel thee. En uiteraard verzorgde Noedel de schootverwarming

Na een tijdje breien stopte ik het weg, ik moest beginnen aan de hals afkanting en kon mijn hoofd hier niet goed bijhouden, dus borduurde ik wat meer bloemen op de bijenkorf, nu nog de bijtjes erop vastzetten, deels dichtnaaien en vullen maar.

Helemaal bijgetankt (letterlijk en figuurlijk) ging ik eind van de middag naar huis. Jon hielp met de stof op zijn plek te houden, dat spul pluist als een gek als het beweegt. Het moet een simpele mouwloze vest worden voor mij, een bodywarmer. Helaas had ik te weinig om er ook een kraag uit te kunnen halen, dus heb ik gisteren nog een stuk gehaald, ik heb genoeg over voor een dekentje of kussentje voor de katten om op tafel te leggen, want ze knippen vanaf 50 cm.

To be continued