Categoriearchief: Kattenhulp

Flappie en oehoe

Met de vier vosjes klaar ging ik gelijk door met de twee konijnen, Jon lag er al klaar voor

Hield de pagina open toen ik ging naaien

En hield mijn stoel warm toen ik even opstond om wat te pakken, ik heb de rest van het uur op dat houten krukje gezeten, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen Jon van mijn stoel af te duwen, al zal ik dit de volgende keer wel doen, want mijn rug was er niet blij mee.

Halverwege ben ik over gegaan op foundation paper om alles op maat te krijgen, zodat de kruispuntjes daar waar het toe doet mooi aansluiten, want zie hieronder bij dit deel op de juiste afmeting vastgeprikt hoeveel speling er zit. En bij de verderop liggende oren van dit geel konijn was het niet veel beter.

Ik heb weer heel wat naadjes uitgehaald, maar als je iets doet moet je het goed doen. Ook de rest van het rode konijn heb ik op foundation papier genaaid

En daar hangen ze dan, het gele konijn wipt aan de onderkant een beetje op, dat is konijn eigen.

De twee uilen zijn al een eind onderweg,

spiegelbeeld is een beetje mijn struikelsteen en het tornmesje mijn beste vriend. En opletten is niet mijn sterkste punt als ik afgeleid word door een mekkerende Jon die honger heeft, dus sneed ik hatseflats de naadtoeslag aan de onderkant van het ene deel af. Grrrr.

Maar hij kwam af.

Ik moest wat bakken om mijn zinnen te verzetten, het werden deze gemberkoekjes. dps = desert spoon

uit een oud Australisch kookboek.
0655A864-C721-4195-85BB-B518AA2D32D4
Ik had niet genoeg golden syrup en besloot het zelf te maken, maar toen ik -terwijl het suiker met water stond te pruttelen- pas zag hoe lang dit zou gaan duren, stopte ik met dit plan en vulde de golden syrup aan met caramel schenk stroop van Gilse. Ook verving ik de helft van de kristalsuiker met donkere basterdsuiker.

Het was een behoorlijk hoeveelheid koekjesdeeg toen het eenmaal gemengd was, (ik had al gelijk een theelepel witte peper toegevoegd wat niet in het recept stond maar waarvan ik weet dat dit altijd lekker is) en na het bakken van de eerste lading (de koekjes rechts) en het proeven van een amper afgekoeld koekje vond ik de smaak niet scherp genoeg,
ik houd van pittige gemberkoekjes, en niet dat je pas nadat je het koekje op hebt een vleug van gember meent te proeven. Dus ging er nog een theelepel gember poeder bij, plus een halve theelepel (op het gevoel) vers geraspte gember en vier fijngesneden gemberbollen op siroop (stemgember). Dit alles roerde ik door de stevige deegbal, lepelde balletjes deeg op het bakpapier, en op elk balletje legde ik een plakje stemgember en er ging ook een beetje kristalsuiker over de koekjes. En hup de oven in die ik iets lager had gezet (170° fan) en de koekjes een paar minuten langer in liet staat, 20 minuten. Eenmaal gebakken en veilig om te eten proefde ik het koekje, hmmmm, lekker, maar het mocht nog wat pittiger. Dus hup nog een paar gesneden gemberbollen en geraspte gember er doorgeroerd, en bakken maar. Plaat nummer drie dus.

Het pannetje met suikerwater was ondertussen aan het afkoelen en helemaal taai geworden, en ik zette de plaat weer aan om het vloeibaar te maken. In eerste instantie om dan weg te kunnen gooien.
De derde lading koekjes was klaar. En weer proeven, wat een ellende.

Voor de laatste lading ging er nog iets meer stukjes gemberbollen er doorheen, en een snufje gemberpoeder en geraspte gember. Met twee theelepels moest ik hier weer balletjes op het bakblik leggen, maar het was zo kleverig en taai geworden dat ik het haast niet los kreeg, nog erger dan kauwgum! Het werden flinke hopen en door de plakjes stemgember er op te duwen kreeg ik ze wat platter. De oven ging nog iets lager en deze lading koekjes bleven er 23 minuten in.

Ik rook opeens iets vreemds, alsof er iets bijna aanbrandde, en dat bleek dus het suikerwater te zijn dat nu een hele mooie donkere kleur had gekregen maar vooral niet langer moest koken. Nee, dat gaan we niet weggooien, ik gooide er snel een klontje roomboter bij en schudde de pan heen en weer zodat het kon vermengen. Eerst zag het er bruisend en zanderig uit maar een paar tellen later werd het helder en schonk ik het snel uit op het aanrecht, op een vel bakpapier. En eenmaal afgekoeld had ik heerlijke boterbabbelaars, iets te dun eigenlijk, maar o zo lekker 🤤

En toen was de laatste lading koekjes ook al klaar, en zo lekker dat ik er twee achter elkaar op at. Ze waren een slag groter dan de derde lading, dus het was een maaltijd op zich. Dit was samen met de drie eerdere koekjes mijn lunch, weggespoeld met een grote mok thee. Ze doen me een klein beetje denken aan de taai taai koeken, maar dan heel luchtig, zacht, pittig met een iets knapperige buitenkant en veel lekkerder.
Een deel is in de diepvries gegaan, een deel in de koektrommel (is nu al leeg) en een deel is de volgende dag mee naar Ellie gegaan, en ik heb ze geholpen met opeten, niet allemaal hoor, ik geloof slechts twee, of drie?

Het uurtje fitnessen gistermiddag is bij lange na niet genoeg om de calorieën te verbranden, maar een mens mag hopen hè.
Het was trouwens een drukke week naast al dat naaien en bakken. Ik ben aan het opruimen, en heb twee naaimachines, een bed en een grote rol koffer verkocht via marktplaats.
Deze Singer werd opgehaald door een jong stel, zij is coupeuse en verzamelt naaimachines en kon haar vreugde niet op toen ze deze machine aangeboden zag staan. Ze heeft er een half uur op genaaid, alles uitgeprobeerd en was zeer enthousiast hoe soepel de machine liep. Haar partner zocht ondertussen boeken uit die ik in een tas had aangereikt toen ik hoorde dat hij geïnteresseerd was in (oorlogs)geschiedenis. Boeken van mijn lief die weg mochten. Hij was blij met een zestal boeken, en voor haar zat er nog een coupeuse boek van de jaren 20-30 in. Allemaal blije gezichten.

De andere naaimachine heb ik gistermiddag verkocht, dit is een Singer Featherweight 221. Ik heb nog een Featherweight 222 (met vrije arm) die ik niet verkoop.

De overhandiging gebeurde in Quiltshop Leur, zodat Jacqueline en haar man niet een heel eind om moesten rijden van hun vakantieplek af naar naar huis. Volgende keer zal ik de overhandiging vanuit de auto doen, want dit was niet leuk voor de winkelier, ik had hier helemaal niet bij stilgestaan. Dat krijg je als je je thuis voelt bij je dealer hè 😜 het was heel leuk om Jacqueline weer te ontmoeten, we hebben even wat gepraat, maar daarna moest ik toch ook even wat scoren; ik had tijdens het opruimen van tassen in mijn naaikamer twee cadeaubonnen van Quiltshop Leur gevonden, en daarvan heb ik dit boekje gekocht

Een lief, mooi en handzaam boekje, vooral handig dat ik nu niet steeds filmpjes met uitleg moet opzoeken voor de Trade Wind quilt. Had ik wel verdiend vond ik.

Droomvluchtjas en vosjes

6 reacties

Toen ik twee weken geleden deze stof bij de Stoffenkoning in Rucphen zag liggen
appte ik gelijk naar mijn schoondochter, of dit wat was voor een jasje voor Sophie. En gelijk appte ze “Ja, leuk!” terug. 😍 Ik wilde een meter stof hebben (dan was het zeker genoeg), en ik kreeg de rest van de rol -30 cm- er gratis bij, en dit kwam later heel goed van pas. Jon en Sherlock waren er weer als de kippen bij toen ze me de naaikamer in hoorde lopen,

Jon wilde als eerste assisteren

en hij nam zijn werk als geleider en pluisjes afstoffer heel serieus, hier wilde ik een foto nemen van zijn staart links van mijn hand en hup zwiepte de staart er over en even later legde hij ook nog zijn achterpoot over mijn hand heen, heel handig.

Ik moest hem steeds opzij schuiven om zijn staart niet mee te naaien. Sherlock hield de patroondelen tegen, stel je voor dat ze opeens zouden ontsnappen

Al met al was het een project waarbij door alle partijen goed opgelet moest worden, dit was de eerste keer dat ik met softshell stof werkte, elk gaatje met de naald telt als een blijvertje. De steekzakken van het jasje vond ik veel te ondiep en onpraktisch, dus maakte ik er na afloop nog twee lekker grote zakken op. Met het doorstikken van de zakken heb ik bij gebrek aan een nivelleerplaatje (ik heb het wel maar wilde niet zoeken) gewoon twee lagen stof gebruikt om onder de achterkant van het voetje te leggen, zodat bij het hoekje omgaan tijdens het doorstikken het naaivoetje horizontaal blijft en gelijk door naait ipv op de plaats rust niet zonder duwen of trekken tegen de heuvel op komt en knopen maakt aan de onderkant

En ik naaide samen met de capuchon en beleg inzetten een lekker grote ophanglus vast.

Toen ik het jasje aan Evelien liet zien vielen de mouwen pas op als zijnde “best wel kort”, en na de maten van een goed zittende jas van Sophie te hebben doorgekregen heb ik de mouwen eruit gehaald (uiteraard waren ze ook extra doorgestikt) nieuwe mouwen geknipt en er gelijk in gezet, veel beter zo.

De volgende dag kwamen Tim en Sophie langs, het jasje ging aan en ze was helemaal in de wolken en wilde het eigenlijk niet meer uitdoen, “mijn Droomvluchtjas”.
01b613f3-215a-4c03-b633-397e4336326f
Sophie was op de terugweg van de wc afkomend door de keuken gelopen en riep met haar lieve stemmetje verheugd: “Oma, je hebt een nieuwe stoel!” Ja, er staat nu een trip trap stoel, ik had deze via Marktplaats gekocht, vol krassen, vlekken en kale delen.

Ik heb hem uit elkaar gehaald, schoongemaakt, geschuurd en gelakt, en hij ziet er bijna als nieuw uit.

Dit was in dezelfde week als dat ik samen met Suzanne in hun tuin heb geholpen, de Canna’s doen het geweldig en de verdwaalde Teunisbloemen mochten tussen de tegels blijven zitten

En met het snoeien kwam Suzanne deze beauty tegen, zulke mooie herfstkleuren

0db5ffaa-e6be-4e3b-8014-9132608b1d46
Het was ook een mooie dag met prachtige wolken

En het harde werk in mijn eigen tuin had ook zijn vruchten afgeworpen

Rechts van de voordeur richting de oprit stond een grote wijde conifeer die veel last had van schimmels en bruine takken, en die moest er uit; ik was al begonnen met de onderste takken weg te halen en dacht er toen pas aan om een foto te maken.

Na een uur snoeien en opruimen en een korte pauze genomen te hebben zaagde ik de dikke stam tot net boven de grond af. Het was even aanpoten maar dan heb je ook wat. En het is nu heel licht in deze hoek

Maar goed, ik dwaal af

even terug naar afgelopen zondag.
Tim vertelde over het opnieuw inrichten van de babykamer, dat ze voor een dierenbos thema gaan, en toen moest ik denken aan de Fancy Forest quilt van Elizabeth Hartman, en liet aan Tim een foto van een kleine variant hiervan op Instagram zien, en hij was gelijk enthousiast. Ik zei dat ik niks kon beloven, wetend hoe lastig ik me kan focussen, en dat was niet erg. Vier dagen later:

Ik wil dus de kleine babyquilt maken en heb volgens het boek slechts tien FQ’s nodig van twee kleuren, en nou ja, haar heb ik het al hè, keuzestress. Het scheelde al dat ik de blauwe kleuren niet wilde gebruiken. Uren kijken naar alle stoffen en niet kunnen kiezen, grrrr. Ik hakte vanmorgen de knoop door: ik begin gewoon aan het vosje en maak er vier, en als ik de kleuren later niet mooi bij elkaar vind passen maak ik er wel eentje in een andere kleur. En na eerst veel snijden en daarna achter elkaar naaien (kettingnaaien) had ik aan het eind van de middag de vosjes af

Ze zouden 6,5x 8,5” moeten zijn, je voelt hem al, dat waren ze niet; de een haalde het krap, de ander was 6,75x 8”, weer een andere 6,25x 8,25”. Ik snapte er niks van, hoewel, (en nu volgt een technisch verhaal waarbij ik de niet naaiende of niet quiltende lezer vast kwijt ga raken, dus zal ik het kort houden) normaal naai ik op mijn eigen Pfaff waarbij je de naald positie per mm van links naar rechts kan instellen om de naad breedte secuur in te stellen, maar hij naait niet goed meer sinds hij de laatste keer is nagekeken, en dus gebruik ik sindsdien de oude Pfaff die ik jaren geleden van Janny had gekregen, een reserve machine van haar moeder Els die helaas was overleden. Deze Pfaff heeft die kleine stapjes van de naald positie niet, het is links, rechts of in het midden, dus moest het op het gevoel gebeuren ondanks het gebruik van het kwart inch voetje, want deze voet zit niet goed centraal in het midden en hierdoor zit de naald te ver naar links met gevolg dat het iets meer dan een kwart inch naadtoeslag geeft, waardoor ik dit op het zicht wilde compenseren, en daar haperde bij mij de uitvoering grandioos.

Het plan was nu dat ik het later met in elkaar zetten van de top hier wel een mouw aan zou passen. Maar gezien mijn laatste ervaring met niet-passende mouwen besloot ik het toch gelijk te veranderen en heb het tornmesje aan het werk gezet, veel naadjes uitgelegd en een enkel deel zelfs opnieuw gesneden. Het bolletje dat aan een tornmesje zit heb ik gebruikt om de naaimachinenaaldgaatjes dicht te wrijven, hier is het niet voor gemaakt maar het werkt wel. Bijna twee uur later was ik klaar 🙄😮‍💨 En hier hangen ze dan, 6,5 x 8,5” zoals de maakster het had bedoeld. Het onderste vosje lijkt een scheve onderkant te hebben, maar dit komt doordat het niet helemaal plat tegen de designwall aan gedrukt zit, serieus.

Ik moet nu niet denken dat ik elke dag vier beestjes maak en dan dus ruim voor januari klaar ben. Ik heb het konijn even bekeken en ondanks dat het er zo simpel uitziet zijn het kei veel onderdelen.

We gaan het meemaken.

September

4 reacties

Al meer dan drie weken niet geblogd, het moet niet gekker worden zeg. Er is veel gebeurd afgelopen weken; de schilders zijn klaar op een trespaplaat na die ze over het hoofd hadden gezien, op de foto gaat hij schuil achter de struiken, begane grond links op de hoek. Ze zijn momenteel met vakantie en zouden dit snel komen doen. Het huis blinkt in de zon.

17 augustus zouden we 35 jaar getrouwd zijn geweest, ik heb het met de kinderen en aanhang “gevierd” met een etentje (Sophietje bleef thuis bij haar opa die oppaste), in het restaurant waar we als gezin een paar keer hebben gegeten om wat te vieren. Dit was het restaurant waar manlief een keer zei dat we niet hoefden te reserveren omdat er altijd wel een tafeltje vrij was, maar helaas konden we bij het binnen lopen gelijk weer rechtsomkeert maken, want het was vol.
Dit is ons geen tweede keer meer overkomen, omdat ik voortaan altijd reserveerde, waar we ook gingen eten.
Het was een zware dag, de 17e, en ook de dagen hiervoor, maar eenmaal in het restaurant viel de spanning weg en kon ik genieten van het gezelschap en het eten. Ik sliep die nacht als een blok en had twee dagen nodig om bij te komen van alle prikkels.

Dit bedrijf kwam langs om alle oude dossiers van de zaak van manlief (alles ouder dan 7 jaar kon weg) op te halen ter vernietiging. Ik was bijna twee weken bezig om alle dossiers te sorteren en in de garage te zetten, en samen met de chauffeur was het in de containers lossen van al het papier (zonder dozen, ordners of zakken) met een kwartiertje gedaan. Wat een opluchting, weer een klus geklaard. Ik had het ook naar het bedrijf kunnen brengen, maar de rek was er op mentaal vlak uit, dus koos ik voor gemak.

En toen ik toch van de opruimerige was, heb ik beide rollators van mijn lief op marktplaats gezet, net als zijn stok (vierpoot) de stille getuigen van de lichamelijke achteruitgang, vreselijk. Voor een vriendelijke prijs heb ik al twee mensen mee geholpen, overmorgen komt een meneer kijken voor de andere rollator. Of ik hem even kon brengen zodat hij hem kon zien, want hij weet nog niet of hij hem wilt kopen. Eventjes brengen, uh, hij woont 25 km hier vandaan. Ik heb hem beleefd laten weten dat ik dit niet kan doen, en nou komt hij op de fiets 🫢 en nee, ik heb zelfs toen hij dit schreef niet aangeboden het te gaan brengen. Als hij hem koopt krijgt hij wel hulp om het op te halen. Zometeen blijkt hij een oud krakkemikkig kereltje te zijn, hijgend en grauw bijna van zijn fiets vallend voor de deur te staan, wankel op de benen. Oooh dat is dan wel heel erg he. Laten we hopen dat hij een elektrische fiets heeft.

Twee dozen vol nieuwe ordners en vele dozen vol verschillende maten enveloppen, binders, tabbladen en andere kantoorartikelen die Perry voor zijn werk nodig had heb ik aan de basisschool vlakbij gegeven, ze waren er heel blij mee, en ik was er vanaf. Ik had het eerst op marktplaats gezet, gratis op te halen, maar na een week had ik nog steeds geen reactie gehad, dus belde ik de school, die reageerde met “heel graag!”.
Een quiltvriendin maakte ik ook blij met een paar dozen met verschillende maten enveloppen, en zo ruim ik langzaam een kast leeg. Ik wil het huis wat leger hebben, minder kamers/kasten die als kantooropslag dienen, ook al is het moeilijk om zijn werkspullen op te ruimen. Bij veel dingen dacht ik aan hoe het voor de laatste keer door zijn handen was gegaan met opbergen of open maken, net als bij de dossiers waar hij aantekeningen op de kaften had gemaakt.

Toen de schilders nog bezig waren was ik druk in de weer met het nieuwe blokje van Trade Winds, twee blauwe lapjes eerst aan elkaar genaaid en hierop de stoffen geappliqueerd en de rondjes geborduurd, met de toezichthouder die in slaap was gesukkeld.

Pas toen de vis er op ging kwam hij aanwijzingen geven

De loep vond hij wel heel gaaf, zie hem eens gluren. Een ideaal ding om kopjes tegen te geven, wat niet erg handig is voor mij

Heel veel blauwe stippen kreeg deze vis, hier met rijgsteekjes vastgenaaid.

En een heleboel steekjes verder is hij klaar en kan ik aan de kleine kwalletjes beginnen, niet mijn meeste geliefde steek, de bullion stitch, maar ik ben tevreden hoor.

De takjes en blaadjes kwamen er op, de stelen met de couching steek, die daarna versiert werden met een korte Pistil stitch

En ‘s morgens voordat het te warm werd (34°C vlak na de middag) zat ik in de schaduw van de boom de rode visjes te borduren, de oogjes moeten er nog op.

Toen het buiten te warm werd was het binnen goed te doen met de ventilator aan, en begon ik aan het koraal te werken, opvullen met de Drizzle stitch, zo leuk

Dit heeft wel veel tijd in beslag genomen, maar het hield me van de straat

Het ging zo lekker dat ik het veel voller heb gedaan dan volgens het patroon, het voelt echt lekker aan

En zover ben ik gekomen

Voor het bruine koraal rechtsonder had ik een variegated garen nodig in kleuren die ik niet had, en ik dacht deze wel zelf te kunnen verven, het zag er veelbelovend uit,

Ik wilde de woven picot steken als losse stukjes maken (ze zijn amper een kwart inch groot) en deze later op het koraal naaien

Maar toen ik het picotje los maakte zag ik dat de draad kleur had afgegeven

En de donkere kleurstof bleef maar afgeven, wat ik ook probeerde met wassen, spoelen en fixeren. Dus heb ik toch maar een klosje garen gekocht wat er een beetje op lijkt, maar na tien dagen heb ik er nog niets aan gedaan, wat niet zo gek is gezien wat ik allemaal wel heb gedaan.

Ik vond met het ~~uitmesten~~ opruimen van het droogdok/de berging een doos met auto’s van Tim, en zo vader zo dochter: “Deze heb ik nodig, en deze, en de machinist, en deze”, kletste ze terwijl ze haar armen vol laadde, ze kukelde bijna voorover in de doos toen ze later de onderste auto wilde pakken.

En al gauw was de vloer een groot wagenpark, net als vroeger

Ik zal het volgende blogje wat sneller schrijven, want er is nog meer om te vertellen. Schoondochterlief is nu 20 weken zwanger en alles was goed met de echo 🥳 het begint steeds meer te kriebelen, en Sophietje geeft ‘s morgens haar broertje op de buik een kusje, zo lief.

Verwerking

Vorige week, de dag voor de geboortedag van mijn lief, mocht ik op mijn kleindochtertje Sophie passen bij hun thuis en terwijl Sophietje sliep kon ik wat doen in de tuin. De schilder had gezegd dat “die grote struik” voor het zijraam in de weg stond en gesnoeid moest worden, en Tim zei dat hij wel een kettingzaag zou lenen om dit varkentje te wassen.😱 Ik kreeg al visioenen van bloed aan de muur en stelde voor dit wel te komen doen met mijn takkenschaar. Het betrof deze liguster, hoe moeilijk kon het zijn? Voor de zekerheid nam ik een zaag mee.

Het groene zit zoals bij alle struiken alleen aan de buitenkant, ik wilde het eerst halveren zodat er genoeg ruimte was bij het raam om te werken, maar met zoveel kaals in het midden besloot ik hard te zijn en het rigoureus aan te pakken. Gelukkig had ik de zaag maar voor een paar dikke takken nodig, de rest kon met de grote takkenschaar, en met een dik uur werken was de struik klein en het snoeisel opgeruimd. Deze foto kreeg ik later van Tim, want dat was ik vergeten.
9147061b-53b6-4653-a5f3-eb3e4c55248c
Twee opties: de struik gaat nu dood door stress of de struik gaat als een malle uitlopen en laat zich nu makkelijk in een gewenst formaat snoeien. De tijd zal het leren. Ik meen al nieuwe groei te zien, een week na de snoei, zal het zo snel gaan?
Sophietje sliep ruim twee uur en speelde daarna vrolijk met haar bal, met haar helm op uiteraard, haar favoriete hoofddeksel die ze met tegenzin af had moeten doen voor het slapen gaan moest gelijk na het opstaan weer op 🤣 ik moest gelijk aan Bert Visscher denken met zijn uitleg over bloemschikken. Als de link niet werkt type Bert Visscher Bloemschikken maar in bij YouTube, dan krijg je gelijk een hit.

Ik had ook in de achtertuin wat gewerkt, de bestrating een beetje schoon gemaakt, gewied en wat plantjes geplant, en met de nog aanwezige zakken compost dekte ik na het bewateren de grond af om het er nog mooier uit te laten zien.

Ik had ook de quilt aan Sophie gegeven die ik voor haar had gemaakt, en ook hier heb ik geen foto meer van gemaakt, tjongejongejonge want 🙄 deze quilt bedoel ik:

wel heb ik een foto gemaakt van een stukje van de achterkant na het wassen (gewone 30°C bontewas programma met colorcatcher), zo blij om te zien dat de tekst -met textielstift geschreven- niet was vervaagd.

Jaren geleden, maart 2021 om precies te zijn, begon ik met restverwerking van scraps in de hoop iets moois te maken en gelijkertijd de berg met restjes te doen krimpen, dat het me niet lukte blijkt wel uit het feit dat ik na dit blogje er verder niet meer over ben begonnen. Ze waren ~~foeilelijk~~ chaotisch en zo dacht een kat er duidelijk ook over toen ik ze netjes naast elkaar op de grond had neergelegd
799D44DD-BF0A-4F44-B540-22277D287008
De scrappy blokken verdwenen in een tas met meerdere zakken met restjes stof, en kwamen zondag weer tevoorschijn toen ik wachtend op inspiratie de stroken en stukjes stof aan het sorteren was, uiteraard met hulp van Jon

Om te voorkomen dat ze van tafel zouden glijden ging hij er bovenop liggen, lekker handig

En toen ik de volgende zak leeg kiepte vielen hier dus de scrappy blokken uit, ze werden ontdaan van de buitenste randen en tegen de designwall aangeplakt, want ik had een idee. Ik had op internet een foto gezien van een quilt die ik ook eens had gemaakt maar nu in het midden van de zwarte en witte sashings had ze aan elkaar genaaide scraps gestopt, eureka, ik wist gelijk wat ik de volgende dag kon doen met mijn chaotische blokken. Helaas heb ik geen naam van wie de foto had geplaatst en uiteraard kon ik het niet meer terug vinden.

Ik had een Jelly roll van zwarte Kona cotton, en een meter witte Kona cotton, dus sneed ik eerst 2,5” brede stroken van de witte stof en daarna sneed ik de stroken in stukken van 6,5” en 10,5”. En van een bonte blok sneed ik een vierkant stuk van 6,5”

Jon wilde me gelijk helpen.

En Sherlock uiteraard ook, maar niet eerder dan dat ik uitgebreid kopjes van hem had gekregen in ruil voor aaitjes.

Al snel waren de eerste twee blokken een feit, helemaal happy, ingekaderde chaos.

Even korte uitleg voor wie dit allemaal niets zegt:
Dit hieronder noem ik een blok, een middenstuk van de aan elkaar genaaide restjes quiltstof, met vier stroken stof rondom vastgenaaid.

En zo zag het er even later uit, de verticale zwarte en witte stroken die tussen en naast de blokken zitten liggen nog los, deze naai ik op het laatst pas vast als ik alles per rij van links naar rechts ga vastnaaien

Uiteindelijk gaan het verticale rijen worden van om en om zwart en wit

En omdat de blokken die ik toentertijd had gemaakt groter dan 6,5” zijn naai ik aan de afgesneden stukken weer andere restjes stof

Om dit vervolgens weer tot een vierkant van 6,5” te snijden, en ook hierna blijf ik weer met restjes afgesneden stof zitten.

Hier komen weer witte of zwarte stroken rondom tegen aan.

Ik ben er nog wel een tijdje zoet mee en nee, geen idee hoe groot het uiteindelijk gaat worden, misschien maak ik hier wel een tafelkleed of loper van. Twee zwarte banen met een witte baan in het midden, ongeveer 60 cm breed bij iets van twee meter lang en that’s it! Oh dat is dan wel een beetje lullige breedte voor een tafelloper, te breed bedoel ik, of kan dat wel?

Ik luisterde eergisteren in de auto op weg naar de fitness naar NPO1 waar een man iemand interviewde, waarbij hij vooral zichzelf graag hoorde praten en de gast niet liet uitpraten, en zelf ook veel afgekapte zinnen maakte in zijn onverzadigbare drang tot luchtverplaatsing. “Maak toch eens je zin af!”, mopperde ik hardop, en moest toen lachen en huilen tegelijkertijd, want dat zei Perry altijd, en dit was een van zijn grootste ergernissen bij interviews. Afgekapte zinnen maken en niet goed luisteren naar de gast

Het rouwen begint heftiger te worden. Mijn zorgen over de toekomst -hoe moet ik het doen zonder mijn ventje- waren de laatste paar weken erger aan het worden; piekeren en nergens meer zin in hebben. En veel huilen.
Dit is blijkbaar heel normaal, het hoort bij het rouwproces, het komt bij mij bovenop een burn-out waarvoor ik in behandeling was maar abrupt stopte toen ik mijn lief de week voor zijn overlijden niet meer alleen (met de vaste oppas van de mantelzorg) wilde laten. Ik moeten therapeut nog steeds bellen om weer een afspraak te maken, maar ik vergeet dit steeds, zoals zoveel dingen, en ja, ook dit is normaal.
Net als overvallen worden door mentale vermoeidheid puur en alleen door een paar uur bij iemand op bezoek te zijn of mensen een paar uur over de vloer te hebben, ik heb dan moeite om mijn hoofd erbij te houden tijdens een gesprek, zo erg. Ik ben echt gesloopt als ik weer alleen ben, het gepiep en gesuis in mijn oren is dan ook veel erger dan normaal. Het heeft tijd nodig en ik moet vooral niet te streng zijn voor mezelf, aldus Evelien.

Ik probeer echt om elke dag iets leuks of nuttigs te doen, of in ieder geval iets te doen waar ik met een goed gevoel op terug kijk, zoals aan een mooi boek beginnen “Een schitterend gebrek” van Arthur Japin, waarbij ik echt heel blij ontdekte dat ik zowaar een paar hoofdstukken kon lezen zonder steeds terug te moeten bladeren omdat ik merkte dat ik had gelezen zonder op te nemen wat ik las. Dat is als naar het journaal kijken op tv met het geluid uit.

Oh en ik heb nog iets gedaan wat ik al een tijdje had willen doen en nu niet lachen: mijn sokken-/ondergoedla uitmesten. Ik kreeg de la al maanden met moeite dicht, geval van niets weggooien als het versletene wordt vervangen door nieuwe items. De katten vonden het reuze interessant en Jon had dibs op de la.

Ik kon een volle tas met versleten spul weggooien en schrok van de hoeveelheid sokken 😱 Ik heb met mezelf afgesproken dat niet lekker zittende sokken -vooral die enkelsokjes- niet meer in de wasmand gaan maar gelijk de prullenbak in verdwijnen na het dragen.

De volgende keer als ik iets nuttigs wil doen waarbij de uitkomst aangenaam is, ga ik de plank boven deze la aanpakken, ik zou niet weten wat hier allemaal ligt. En als ik dan nog zin heb doe ik de plank daarboven ook gelijk. Huppetee weg ermee! Deze kast is veilig, hierin liggen alleen mijn spullen en beddengoed, de kast van manlief blijft voorlopig onaangeroerd.

Jarig

Vandaag is Evelien 34 jaar geworden, we vieren het zaterdag met ons allen, maar vandaag mocht er toch niet ongemerkt aan voorbij gegaan worden. En dit typend bedenk ik dat ik helemaal vergeten ben om haar cadeau te geven 🫣 het moet niet gekker worden. Ik heb het nu snel op tafel gezet zodat ik het zometeen als ze beneden komt het niet weer vergeet.
Sophie had haar in een videoboodschap “lang zal ze leven” toegezongen voordat ze vanmorgen naar de opvang ging, eerst heel verlegen, maar bij de laatste “hieperdepiep hoera” kwam ze goed los, ze gooide haar armpjes met kracht heel hoog in de lucht, en riep het uit, te schattig gewoon 🥰

Evelien had gisteren een kleine brownietaart gekocht bij appie, en we namen toen we thuis kwamen van het bezoek aan een nieuwe wolwinkel een puntje bij de koffie. Zalig en zoet, 1/8 puntje was dan ook meer dan genoeg, zo vlak voor de lunch.

En dan over de wolwinkel, deze zit in Bergen op Zoom, het heet Bolletjes en is gelegen in een allerleukst steegje (Engelsestraat 4) naast een plantenwinkel

Binnen lopend heb je rechts een tafel waaraan mensen zaten die ik niet op de foto wilde zetten, hier komen vooral op zaterdagmiddag mensen gezellig breien
Dit zie je voorbij de tafel lopend rechts, allemaal aaibare wolletjes 👌

Links van de toonbank

De strengen die je ziet hangen zijn gemaakt van gerecycled materiaal, dus van katoenen kleding, jeans en zulks, ze voelden lekker aan. En in de roze kast liggen de katoentjes voor het haken/breien van oa amigurumi. Rechts in de hoek buiten beeld kon je nog borduurgarens scoren.

Evelien slaagde met een paar bolletjes katoen om een wasbeertje te haken. Klik hier om in de Etsy shop hiervan te komen.

460af7e4-b688-46e1-a3ed-cfb9c75c9df1

En dit is mijn buit

Mooie kleuren hè. Voor een kip.

Ik zag vanmorgen een nieuwsitem over een emotional support chicken, en ik was gelijk verkocht. Kijk/lees maar https://www.skeinsisters.com.au/blog/our-blog/make-your-own-emotional-support-chicken/:
De video was gemaakt in de winkel van the Knitting Tree in Los Angeles, wat een gezellige boel 😊
Zo zien de kippen in hun winkel er uit, zo groot als een echte kip en knuffelbaar,

Ik wachtte even met het kopen van het patroon op Ravelry ,(er is een haakpatroon en een breipatroon) in de hoop dat het ook in het wolwinkeltje als pakket te koop was, maar de vriendelijke eigenaresse had het niet, ze had er zelfs nooit van gehoord, dus heb ik haar even op weg geholpen met de informatie, ongevraagd zoals ik altijd doe 🙄 en zei dat ik mijn kip zal showen als hij klaar is. Ben benieuwd wanneer dit zal zijn, want ik ben goed in beginnen maar minder goed in het afmaken. Sophie’s vestje is op de mouwtjes na klaar, een half jaar geleden begonnen zoiets? Ach ja. Gelukkig past wat ik al af heb haar nog goed, dus ben ik vorige week dapper aan de mouwtjes begonnen, allebei op een pen gezet zodat ze even groot worden 😅
Het kippenpatroon is afgedrukt, nu nog beginnen. Ik meende nog een bonte verloopwolletje te hebben, maar dit was te dun én al in gebruik.

Snel de wirwar ontward, ik zal dit projectje buiten bereik van nieuwsgierige katten opbergen.

Voor tussendoor handwerkje heb ik mijn hexagon bloemen weer opgepakt en heb gistermorgen alweer een paar gele hartjes gemaakt in de wachtkamer van de tandarts, van deze kleur geel kan ik mooi een snavel van maken voor mijn kip 🐓

maar eerst wilde ik vanmiddag nog een stukje quilten, elke dag een uurtje max want ik heb weer last van mijn li pols (die ik tien jaar geleden had gebroken). Met het klaarzetten van de machine en opwinden van spoeltjes kwam Jon er zondag al gezellig bijliggen

En hij liep diep beledigd de naaikamer uit toen ik hem een andere quilt aanbood om op te gaan liggen, zodat ik aan de slag kon gaan.

En drie dagen verder -ik heb net weer een half uurtje eraan gewerkt- is hij bijna klaar, ik moet enkel nog het rechter hoekdeel doen, maar stopte omdat ik mijn hoofd er niet goed bij kon houden. Morgen weer een dag.

Nog wel onregelmatig wat verdeling betreft, maar dat deert toch niet.

De stofjes zijn zo schattig en de kleuren rondom maken het een fleurige frisse quilt, en de achterkant is lekker bont zodat het niet opvalt als er een vlek op komt als er mee gesleept gaat worden.