Al meer dan drie weken niet geblogd, het moet niet gekker worden zeg. Er is veel gebeurd afgelopen weken; de schilders zijn klaar op een trespaplaat na die ze over het hoofd hadden gezien, op de foto gaat hij schuil achter de struiken, begane grond links op de hoek. Ze zijn momenteel met vakantie en zouden dit snel komen doen. Het huis blinkt in de zon.

17 augustus zouden we 35 jaar getrouwd zijn geweest, ik heb het met de kinderen en aanhang “gevierd” met een etentje (Sophietje bleef thuis bij haar opa die oppaste), in het restaurant waar we als gezin een paar keer hebben gegeten om wat te vieren. Dit was het restaurant waar manlief een keer zei dat we niet hoefden te reserveren omdat er altijd wel een tafeltje vrij was, maar helaas konden we bij het binnen lopen gelijk weer rechtsomkeert maken, want het was vol.
Dit is ons geen tweede keer meer overkomen, omdat ik voortaan altijd reserveerde, waar we ook gingen eten.
Het was een zware dag, de 17e, en ook de dagen hiervoor, maar eenmaal in het restaurant viel de spanning weg en kon ik genieten van het gezelschap en het eten. Ik sliep die nacht als een blok en had twee dagen nodig om bij te komen van alle prikkels.

Dit bedrijf kwam langs om alle oude dossiers van de zaak van manlief (alles ouder dan 7 jaar kon weg) op te halen ter vernietiging. Ik was bijna twee weken bezig om alle dossiers te sorteren en in de garage te zetten, en samen met de chauffeur was het in de containers lossen van al het papier (zonder dozen, ordners of zakken) met een kwartiertje gedaan. Wat een opluchting, weer een klus geklaard. Ik had het ook naar het bedrijf kunnen brengen, maar de rek was er op mentaal vlak uit, dus koos ik voor gemak.

En toen ik toch van de opruimerige was, heb ik beide rollators van mijn lief op marktplaats gezet, net als zijn stok (vierpoot) de stille getuigen van de lichamelijke achteruitgang, vreselijk. Voor een vriendelijke prijs heb ik al twee mensen mee geholpen, overmorgen komt een meneer kijken voor de andere rollator. Of ik hem even kon brengen zodat hij hem kon zien, want hij weet nog niet of hij hem wilt kopen. Eventjes brengen, uh, hij woont 25 km hier vandaan. Ik heb hem beleefd laten weten dat ik dit niet kan doen, en nou komt hij op de fiets 🫢 en nee, ik heb zelfs toen hij dit schreef niet aangeboden het te gaan brengen. Als hij hem koopt krijgt hij wel hulp om het op te halen. Zometeen blijkt hij een oud krakkemikkig kereltje te zijn, hijgend en grauw bijna van zijn fiets vallend voor de deur te staan, wankel op de benen. Oooh dat is dan wel heel erg he. Laten we hopen dat hij een elektrische fiets heeft.

Twee dozen vol nieuwe ordners en vele dozen vol verschillende maten enveloppen, binders, tabbladen en andere kantoorartikelen die Perry voor zijn werk nodig had heb ik aan de basisschool vlakbij gegeven, ze waren er heel blij mee, en ik was er vanaf. Ik had het eerst op marktplaats gezet, gratis op te halen, maar na een week had ik nog steeds geen reactie gehad, dus belde ik de school, die reageerde met “heel graag!”.
Een quiltvriendin maakte ik ook blij met een paar dozen met verschillende maten enveloppen, en zo ruim ik langzaam een kast leeg. Ik wil het huis wat leger hebben, minder kamers/kasten die als kantooropslag dienen, ook al is het moeilijk om zijn werkspullen op te ruimen. Bij veel dingen dacht ik aan hoe het voor de laatste keer door zijn handen was gegaan met opbergen of open maken, net als bij de dossiers waar hij aantekeningen op de kaften had gemaakt.

Toen de schilders nog bezig waren was ik druk in de weer met het nieuwe blokje van Trade Winds, twee blauwe lapjes eerst aan elkaar genaaid en hierop de stoffen geappliqueerd en de rondjes geborduurd, met de toezichthouder die in slaap was gesukkeld.

Pas toen de vis er op ging kwam hij aanwijzingen geven

De loep vond hij wel heel gaaf, zie hem eens gluren. Een ideaal ding om kopjes tegen te geven, wat niet erg handig is voor mij

Heel veel blauwe stippen kreeg deze vis, hier met rijgsteekjes vastgenaaid.

En een heleboel steekjes verder is hij klaar en kan ik aan de kleine kwalletjes beginnen, niet mijn meeste geliefde steek, de bullion stitch, maar ik ben tevreden hoor.

De takjes en blaadjes kwamen er op, de stelen met de couching steek, die daarna versiert werden met een korte Pistil stitch

En ‘s morgens voordat het te warm werd (34°C vlak na de middag) zat ik in de schaduw van de boom de rode visjes te borduren, de oogjes moeten er nog op.

Toen het buiten te warm werd was het binnen goed te doen met de ventilator aan, en begon ik aan het koraal te werken, opvullen met de Drizzle stitch, zo leuk

Dit heeft wel veel tijd in beslag genomen, maar het hield me van de straat

Het ging zo lekker dat ik het veel voller heb gedaan dan volgens het patroon, het voelt echt lekker aan

En zover ben ik gekomen

Voor het bruine koraal rechtsonder had ik een variegated garen nodig in kleuren die ik niet had, en ik dacht deze wel zelf te kunnen verven, het zag er veelbelovend uit,

Ik wilde de woven picot steken als losse stukjes maken (ze zijn amper een kwart inch groot) en deze later op het koraal naaien

Maar toen ik het picotje los maakte zag ik dat de draad kleur had afgegeven

En de donkere kleurstof bleef maar afgeven, wat ik ook probeerde met wassen, spoelen en fixeren. Dus heb ik toch maar een klosje garen gekocht wat er een beetje op lijkt, maar na tien dagen heb ik er nog niets aan gedaan, wat niet zo gek is gezien wat ik allemaal wel heb gedaan.

Ik vond met het uitmesten opruimen van het droogdok/de berging een doos met auto’s van Tim, en zo vader zo dochter: “Deze heb ik nodig, en deze, en de machinist, en deze”, kletste ze terwijl ze haar armen vol laadde, ze kukelde bijna voorover in de doos toen ze later de onderste auto wilde pakken. 

En al gauw was de vloer een groot wagenpark, net als vroeger

Ik zal het volgende blogje wat sneller schrijven, want er is nog meer om te vertellen. Schoondochterlief is nu 20 weken zwanger en alles was goed met de echo 🥳 het begint steeds meer te kriebelen, en Sophietje geeft ‘s morgens haar broertje op de buik een kusje, zo lief.