Heel nauwgezet had ik de bies op de Girls Day Out quilt van mijn moeder gespeld, gestikt en tegengezoomd, een diepe zucht van opluchting, bijna klaar, rest me nu enkel nog de ophangsleuf tegenzomen en de takkertjes er uit halen, a breeze. Ik riep tegen Evelien, die tv zat te kijken: "De bies zit er op, kijk!", en met een worp legde ik de quilt uit op de grond, om gelijk met mijn handen voor mijn ogen:"Aaaaargh neeeee!", te roepen. De quilt lag plat tot aan de buitenste border, de bies golfde zo hevig dat menig midgetgolf-fanaat er zijn vingers bij af zou likken. En ik had het gevoel dat ik misselijk werd. Hoe kon dit mij nou gebeuren, en waarom? Vol afgrijzen keek ik er na en probeerde hardop te analyseren, wat had ik deze keer anders dan anders gedaan? Het enige wat ik me kon bedenken was, dat ik normaal voor het afbiezen de quilt onder de natte lappen leg, en zo laat opdrogen. Hij ligt dan als een plankje en ik kan hem dan mooi recht en haaks afsnijden. Niet gedaan deze keer, omdat ik niet zeker wist of de garens en stoffen kleurvast waren, en ik wilde absoluut geen uitlopende kleuren. Ik kon 2 dingen doen: de bies er strakker opzetten, maar dan had ik kans op een opbollende quilt. Of ik kon de natte lappen aldus nog gaan gebruiken, en ik koos voor deze optie. Wel heb ik de natte handdoeken enkel op de border gelegd, en niet in het kwetsbare middendeel.
maar ik ben nooit zo goed geweest met natuurkunde en vergat de wet van de communicerende vaten. Het water bleef natuurlijk niet onder de handdoeken liggen, maar werd door de droge lapjes opgezogen. Ik had in het midden een grote droge handdoek gelegd tegen neerdwarrelend stof (hij ligt hier onder de trap), en toen ik een uur later even er onder keek hoe het met de patient ging, zag ik -weer een gil gevend- dat de quilt tot 10 cm naar het midden toe ook klam aanvoelde, en het borduurwerk aan het uitlopen was. De wet van Murphy? Ik heb de handdoeken toen nog een stukje terug geslagen, en heb een colour catcher doekje op de bloedende wond gelegd, wie weet helpt het. Ik was te ontzet om aan een foto maken te denken voor de klamme lappen er aan te pas kwamen, dus geen before and after shotje.
Ik voelde me klote (was ik een man dan had ik mijn hand uit mijn broek kunnen halen, problem solved), en wat doet een vrouw in deze geestestoestand? Juist, shoppen. En wat is nog leuker dan in je eentje te gaan shoppen? Weer goed, samen met de dochters shoppen. De jongste had een schooltas nodig, en beide meisjes hadden een wit shirt oid nodig voor de roodharige dag in Breda, waar we zondag naar toe gaan.
mooi he, ze hebben er al heel veel zin in!