Woensdag stapte ik net vanonder de douche toen de voordeurbel ging, iets na half negen, wie kan dat nou zijn? Niet de Jehova’s, want die waren hier twee weken geleden nog geweest, en de postbezorging komt meestal tijdens het middaguur. Ik trek druipnat mijn ochtendjas aan, de mouwen werken niet mee, en de strikbanden krijg ik terwijl ik de trap afloop niet te pakken, dan maar gewoon dichthouden en hopen dat ik niemand laat schrikken. Er staat niemand voor de deur, ik doe een stap naar buiten om het hoekje om te kijken, en zie nog steeds niemand. Nou ja, dat getuigt ook van weinig geduld zeg, en al mopperend loop ik naar boven, “misschien schoolkinderen die belletje lellen”, sprak mijn lief, maar nee, die zitten om half negen al in de klas.
Twee uur later zag ik een pylon op straat voor ons pad staan, en ja hoor, de T-mobile glasvezels kabels kwamen er aan, een week of wat geleden hadden we hier een brief over gekregen, ze gingen door alle wijken, en binnenkort was onze straat aan de beurt. Het klonk alsof we heel blij moesten zijn, maar wijzelf hebben hier niks aan, we zitten bij een andere provider.

Omdat er verder in de straat rechts voor ons huis geen pylonnen stonden, dacht ik dat ze vandaag niet verder dan de laatste pylon zouden komen, en vroeg aan een gezette man die met een schep rond liep of ik de auto op de hoek moest zetten, of uit de straat. Hij keek me knorrig aan, en omdat ik meende dat hij me niet goed had gehoord vroeg ik het nogmaals maar nu wat harder pratend en met mijn handen gebarend als een doventolk die haar diploma niet had gehaald; zijn uitdrukking bleef hetzelfde en hij zwaaide met zijn hand richting de rotonde, en mompelde een paar onintelligent klinkende woorden.

Ik besloot de auto maar in de straat tegenover de rotonde te parkeren, en teruglopend hoorde ik de gezette man in een vreemde taal tegen zijn collega praten, Ah, vandaar.
Ik vroeg me af waarom ze hier een sprongetje maakten ipv rechtdoor, zou het zijn vanwege de Japanse kers wortels? 

Hier worstelen ze met de takken, ik liep er even naar toe met de vraag of ik moest helpen, maar ze begrepen mijn vraag niet en toen ik zag dat ze voorzichtig te werk gingen liet ik ze maar met rust.  Gelukkig is er niks afgebroken, maar ik vroeg me midden in de nacht af of ze veel wortels hebben doorgesneden tijdens de diepe geul gravend. De tijd zal het leren.

De katten bleven die ochtend in en uit lopen, het was niet echt koud en ik had de plank met kattenflap in de opening van de schuifpui geklemd, zodat ik niet de hele tijd als portier moest fungeren. Tegen de middag kwam Fay binnen, waar had zij met haar neus ingezeten? Haar pootjes waren ook vies, ik denk niet dat ze in de geul was geweest, want ze moet niks van vreemde mensen hebben, en al helemaal niet van vreemde mensen die lawaai maken.

Ik was de hele dag vreselijk aan het niezen en snotteren, deed een COVID test, deze was negatief en dus kon ik gewoon naar de bekken fysiotherapie gaan (ik had gebeld of ik de afspraak moest verzetten, maar dat hoefde niet). Ik hield een mondkapje op toen ik binnen was, het hoefde niet volgens de regels maar ik vond het wel zo netjes; gelukkig was het niezen en snotteren gestopt toen ik binnen zat.  Ik kreeg er een andere oefening bij, buitenste bekkenbodemspieren aanspannen (alle openingen sluiten) en dan de binnenste bbs een klein stukje optrekken en dat een tijdje (halve minuut, mag meer) vasthouden, en dan in een keer alles loslaten. En niet vergeten om gewoon door te ademen.

Bij thuiskomst knipte ik de meeldraden van de lelies af, misschien moest ik hier zo van niezen? Of van de klimop die overal flink in bloei staat, ook langs/over/door onze schutting. Ik moest denken aan de arme moeder garnalen (zo groot als een hand) waar de kwekers in broedhuizen een oog afknippen, want het steeltje van hun ogen produceren een remmende stof op oa de hoeveelheid eitjes die ze produceren. Ze knippen dit af met een hete tang, zo lieten ze bij keuringsdienst van waarden zien, lees er hier meer over. Gelukkig gebeurt dit niet bij MSC of ASC keurmerk garnalen, of de in het wild gevangen door vissers. Ik vond het afknippen van de meeldraden haast net zo erg, en de rillingen liepen me over de rug, brrr. Gelukkig gaven de lelies geen krimp, oef.

Onze eigen keuringsdienst ligt klaar voor de start, een bal de man en dan blijven er twee over voor de baasjes, Haha, echt niet.

Vorige week kreeg ik een pakje met moois van een quiltvriendin, ze had het kerst engeltje zelf gemaakt, zo schattig ☺️

Om mijn kinderstofjes aan te vullen, zo lief 🥹 de grote blauwe is ruim genoeg als achterkant voor een kinderquiltje.
Woensdagavond bakte ik gemberkoekjes naar dit recept, gember is goed tegen verkoudheid, zo suste ik mijn geweten, en gisteravond bakte ik nog zo’n lading want ik vond ze niet pittig genoeg. En mijn verkoudheid is zo goed als weg, dus het heeft geholpen 😜 Ik had woensdag de helft van het deeg ingevroren, en gebruikte dat gisteravond nadat ik er nog vier gemberbollen, een eetlepel gemberpoeder en een theelepel witte peper door had gedaan. En deze waren wel heerlijk pittig 🤤 Ik gebruikte een meloen bolletjes uitsteken om gelijkmatige deeg bollen te scheppen.

Donderdagmorgen en vrijdagmorgen werden we heel vroeg gewekt door hard ouwehoerende kabelleggers, donderdag waren ze aan het graven aan de kant van de overburen, en vrijdag waren ze de hoek omgaand de boel gezellig aan het aantrillen, richting onze achterburen. Donderdagmiddag lag trouwens opeens de brief van T-mobile verfrommeld op de mat, door de postbezorging mee naar binnen geduwd, waarop stond dat ze de volgende ochtend in onze straat aan de slag gingen, en of we voor 7 uur ‘s morgens onze vervoersmiddelen elders wilden parkeren. Uh, beetje achterhaald nieuws.

Vrijdagmorgen trof ik de kamer zo aan, de kleintjes hadden een feestje gehouden

Ze renden vrolijk naar buiten, en even later zag ik Fay met grote interesse naar het gras kijken, een kikker maakte een sprong en Fay probeerde het beestje te pakken te krijgen. Ik liep er snel naar toe en raapte de grote groene kikker op en liet hem boven de vijver los. Fay bleef zoeken naar de kikker, en opeens stonden Puk en Jon naast haar, ze wilden wel helpen met zoeken, ook al hadden ze geen idee waar ze naar zochten, maar dat maakte niets uit, des te groter was de lol als ze het hadden gevonden.

Gisteren zag ik op internet een disappearing nine patch, niet recht maar diagonaal doorgesneden, en dat leek me wel wat om mijn aunt Grace stofjes voor te gebruiken. Daar ik hier alleen stapeltje van 6” blokjes van had liggen, sneed ik dus alles verder

Ik had een leuke plaatjes stof die hier perfect bij pastte

Jammer dat het dan opeens tijd is om voor het eten te gaan zorgen, want toen ik zag hoe het zou kunnen worden, smaakte het naar meer.