Categoriearchief: Frederike

Frederike

Eerst even ter geruststelling van de bezorgde lezers: ik ben nog niet begonnen met het (af)maken van quilts, met mijn li hand vastgeklemd in kunstgips en waarbij -ondanks dat- het maken van de geringste draaibeweging van mijn onderarm me ’s nachts al wakker maakt, laat ik het mooi uit mijn hoofd om de boel te belasten. Maandag weet ik meer over de stand der gebroken zaken, en of ik snel verlost zal zijn van het gips.
Ik benut mijn niets-kunnen-en-mogen-doen status om alle UFO’s te inventariseren, en dat zijn er meer dan genoeg, ik kan hier denk ik wel een dikke week (of twee) aan blogjes mee vullen, alleen de vraag is: wil ik dat ook?

In een voormalige picknickmandje woont een lekker makkelijk werkje om mee te nemen naar de bee of zo, de Frederike genaamd, het bestek heeft plaats gemaakt voor scharen, tornmesje, plakstiften enz.enz., de borden en glazen zijn net als het bestek naar een studentenhuis gegaan.

In oktober 2012 was ik op de Helmondse Fonkeldag en schafte bij de Quiltsteek schattige stof en bijpassend patroon aan voor Frederike, gemaakt door Jeanneke

photo IMG_0802.jpg
Het bijgeleverde patronenblad met mallen kopieerde ik thuis meerdere malen op dikker roze papier, zodat ik de kartonnetjes eenmaal losgeknipt de stofjes er naar harte lust op kon vastplakken met de sewline plakstift, het naaien op de Engelse paperpiece methode was fijn om (buiten) te doen tijdens de bees,

en hier ben ik ongeveer blijven steken, er kwam weer wat nieuws op mijn pad wat harder riep.

Dit quiltje is -vooral op de foto bekijkend- een gevalletje van “erg druk”, maar hij komt ooit wel af. Ik denk dat hij als quiltje voor een kleutertje heel erg geliefd zal zijn, de beer of pop zal er vast heerlijk onder slapen.
Wil je meer lezen over deze quilt, kijk dan rechts in het mapje Categorie, en klik Frederike aan.

B&B

Buit en Bezigheden. Een beetje een vervolg op het blogje van gisteren over Veldhoven, mijn buit: de mooie tas, de broche, de waskrijtjes, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het de paintsticks waren, niet dus, twee mooie klosjes zijde garen van Yli en dan… de templates van Marti Mitchell voor de Winding Ways quilt, blokmaat 8,5 inch (21,5 cm) gekocht bij de Gelrebloem. Haha, ik zeg niks, maar zal er hopelijk snel iets meer over bloggen.

Oja, de tentoonstellingsfoto’s van Veldhoven van vorig jaar staan nu ook in deze set van foto’s.

Gisteravond ben ik -terwijl de foto’s allemaal in ‘joeptjoep’ werden opgeladen- begonnen met de volgende stap van de Double Wedding Ring, namelijk de meloenen tegen het middendeel naaien, en zowaar lukte het me vrij vlotjes, ondanks een licht gehavende duim. Ik zie dat ik het naadje nog iets moet innemen, zodat het echt helemaal goed aansluit in de punt.

“Tuinieren is gezond voor je”, zegt men, maar dan moet je natuurlijk geen hout onder je duimnagel duwen tijdens het met blote handen graven van een wat groter gat, om de planten in te stoppen. Eerst een “au”, toen het stokje vanonder mijn nagel getrokken en snel het werk afgemaakt, de tuinaarde rond mijn duim absorbeerde het bloed. Je merkt pas hoe vaak je een ledemaat gebruikt als je er iets aan mankeert, maar ik klaag niet; Marlies zat vanmiddag op de bee met haar pink in een spalkje, tijdens het tennissen haakte deze achter haar broekzak, net toen ze lekker fel uithaalde, en “krak”, standje abnormaal, gebroken en pees afgescheurd. Zij is veel verder van huis, hoewel, de bee was deze keer bij haar thuis, en we zaten heerlijk in de tuin; Miranda was met haar grote applique blok bezig, en Marlies en ik lieten alleen onze ogen, oren en kaakspieren werken, oja, en liters thee gedronken 🙂

Ik had mijn Frederike meegenomen,

maar om een lijmpen en later naald vast te houden heb je kracht in de duim nodig, en het lukte me niet, dus jammer maar helaas. Hoewel, helaas, niet echt! Nu nam ik de tijd om aandachtig in het blad (een oude Burda) te kijken dat Marlies had gepakt na het zien van mijn eerste halve DWR blok. Kijk eens wat een mooi quiltpatroon,

na overtekenen op plastik zie je hoe perfect het past; de blokken hierboven moeten nog tegen elkaar genaaid worden, dus het witte deel is dan kleiner.
Nee, dat zijn niet mijn handen, kijk maar, de mijne zijn bruiner van het buiten werken, dit zijn de blanke handjes van mijn ‘ginger’dochter, (en dan zie je gelijk dat haar duim normaal geen gekke stand heeft als op de foto hierboven, ze heeft gewoon een beetje hyperflexible gewrichten)

en nu ga ik lekker bankhangen, Zopje heeft me gemist met al dat weg zijn en boven achter de pc/naaimachine zitten, dus even quality time voor mijn kwijlende, spinnende zwarte haarbal.

Kennis is macht

Vorige week kreeg ik van die boekjes bij de C1000, waarin allerlei wetenswaardigheden in stonden. Ik nam ze aan, ook al spaar ik ze niet. Bij de uitgang van de winkel stond een groepje jongens bijeen, en ik reikte ze de boekjes aan, maar waar ze bij de andere actiedingetjes de spullen haast uit je handen rukken, keken ze me nu slechts vragend aan toen ik op ze af stapte, de boekjes in mijn hand voor me uit stekend. “Jullie verzamelen deze dingen toch?”, zei ik, en ‘de leider’ van het groepje, een jochie van een jaar of 10 keek me brutaal aan. “Echt niet, dat zijn stomme boekjes.” Mijn moederinstinct kwam omhoog, en ik voelde een opening om een kind iets te leren, opvoeden doe je met z’n allen, toch? “Nou, kennis is macht.”, antwoordde ik, maar zag gelijk dat mijn woorden niet aan kwamen, en ik liep door; laat de ouders het opvoeden maar doen.

Door naar de bee vanmiddag, alwaar er weer een stukje aan de Frederike kwam,

ze heeft nu de juiste breedte denk ik (ik kan het patroon nergens vinden, te goed opgeborgen). De lapjes van de Quilthoeve werden geaaid, Miranda liet aan de dames (die er vorige week niet waren) zien hoe een hartje om freeserpaper gestreken moest worden mbv stijfselspray,

en Marlies was haar kerstkous aan het doorquilten met hele mooie gelijke steekjes. De tijd vloog om, al kletsend, koffie drinkend en snoepend van de koekje op tafel, Sam (de hond van Miranda) ging als een volleerde kruimeldief naast mijn stoel om de restjes op te likken, niet dat ik zo’n morsige eter ben, het was gewoon een snel kruimelend koekje, maar wel lekker, vond Sam ook.

Vanavond staat er een experiment op tafel, nou ja, voor ons even een experiment, omdat ik het nog niet eerder heb klaar gemaakt. Het recept kreeg ik van Viola, een overbuuf die geemigreerd is naar oorwegen, en er een foto van op haar facebook had gezet, zie hier voor de foto (Spinazie met gerookte spekblokjes, ui, zongedroogde tomaten in olie. Dan lagen met aardappelschijfjes, bovenop feta kruimelen en kort in de oven. ) klinkt erg goed! Ik had dit gisteren willen klaarmaken toen mijn broer en schoonzus langs kwamen, maar besloot om toch maar voor de pizza te gaan, die Suzanne en Tim klaarmaakten, en hier het recept op verzoek van Henk en Marijke, die het wel errug lekker vonden:

Pizzadeeg op de rol uit de koeling van de supermarkt met potje saus in gesloten, anders neem je gewoon pizzadeeg van Danerol, en pastasaus van Jamie O, de gewone met basilicum of zo is al goed. Per deeglap (goed voor 3 grote eters) smeer je 2 a 3 eetlepels saus uit, laat de buitenste 2 cm vrij zodat je een lekkere korst krijgt. 2 biefstukjes in kleine blokjes verdelen, doosje gebakken champignons uitgelekt er over verdelen, 1 in stukjes gesneden ui, 1 ons slagersachterham voor op brood in smalle reepjes, 1 ons salami en een halve ons chorizo (dit zat er op, maar ik zou zelf van de gewone salami ook 50 gr doen), 1 mozzarella bol in kleine blokjes, en een zakje geraspte jong belegen kaas er over, en dit 15 minuten in een voorverwarmde oven op 220 graden (hete lucht) of 230 graden gewone oven. Smullen! Ik doe er normaal ook een handvol basilicumblaadjes onder de kaaslaag, en paprika in kleine reepjes, maar dat was ik vergeten te kopen, en de kassiere zei ook niets. Dat zou wat zijn, van die meedenkende mokkeltjes achter de kassa, die dan zeggen: “Mevrouw, bent u niet iets vergeten? De basilicum en paprika? Dat neemt u anders wel altijd er bij.” Mark my words, die tijd komt nog.

Het kan verkeren

Mijn werkkamer ziet er uit om door een ringetje te halen, op 1 oppervlakte na, ik ben nu toegekomen met het opruimen van het linker kastdeel met de open schappen. Op de snijtafel liggen tijdschriften die echt niet weg mogen, maar waar ik ze wel moet laten, is me nog een raadsel. Op de onderste 2 planken stonden dozen vol gesorteerde stof, achterkantstof, kerststof, je weet wel. Die bakken staan nu in de inloopkast (die ik daags eerder had uitgemest), en de vrij gekomen planken heb ik goed weten te benutten, zonder dat het er rommelig uit ziet in mijn ogen.

Jaja, er is altijd ruimte voor verbetering, dat hoort ook zo, perfect is saai, en saai, daar valt niet mee te leven. De bovenste schappen staan vol met tijdschriften en losse papiergevallen waarvan ik het bestaan niet eens meer wist, net als de ladebakken trouwens, die hadden een hoog “aaah, daar lag het dus!” gehalte, maar ook een enorme hoeveelheid aan “waarom heb ik dat in vredesnaam niet gelijk weggegooid?” zooi, die dus nu wel in de container is beland. Maar bij alles wat ik tegenkwam aan verloren gewaande schatten, het vierkante 4 inch meetlatje is in geen velden of wegen te bekennen. Er is nog hoop, ik ontdekte bij het opbergen van lapjes in de dozen in kledingkast van mijn uithuizige dochter nog 3 tassen vol projecten, en daar wil ik morgen of zo eens naar kijken. Even moed verzamelen. Kijk nog maar naar mijn verzameling Jim Shores, ik zie dat ik het laatste kersbeeldje er niet bij heb gezet, volgens mij is hij te hoog.

Kijk, zo ziet het er bij mijn computer en naaitafel kant uit, schieten de tranen je niet in de ogen, zo mooi?

ik durf haast niks te doen, uit angst dat de oppervlakten weer zooi aan gaan trekken.
En als je de kamer uit wilt vluchten, zie je poezenbeesten hangen tegen de designwall

door mijn moeder gemaakt, en door mij doorgequilt, een half uur per quiltje, en dat was zo leuk om te doen!

Vanmiddag was de bee bij Miranda, en ik was er alleen, eentje ziek, en de twee andere dames bij hun moeder op bezoek, kan verkeren. Ik had nu de kans om Miranda te helpen met haar blogspot, ze kon er geen foto’s meer plaatsen, en om nou een blog zonder foto’s te zetten, dat vond ze zo kaal. Probleem was dat ze altijd de foto’s vanaf haar harde schijf rechtstreeks op blogspot zette, ik heb haar laten zien hoe ze het via een link vanuit haar photobucket fotoalbum kan plaatsen, zonder dat het ruimte in beslag neemt op blogspot. Terwijl zij een account aanmaakte bij Photobucket, haalde ik snel dochter op van het station, en al bijkletsend in de auto en veilig thuis afgezet, weer terug naar Miranda gereden, om verder foto’s op te laden.

Toen ze de truuk doorhad, zijn we lekker verder gegaan met ons handwerkje, ik zette er weer een stuk Frederike aan, en Mir was met een Cottage Garden blok uit het boek Quilting the Garden (klik hier voor het boek) bezig

wat een enig boek! De tijd vloog om, en toen glibberde ik weer naar huis, home sweet home, waar de kinderen alledrie in de woonkamer zaten te kletsen, altijd gezellig! Het leven is goed!

Beeezig

Bij een bezoek aan Quiltshop Leur kon ik het niet laten om dit patroon te kopen voor beelid Angela, die afgelopen maandag 50 was geworden, ik denk dat dit op het lijf van vele quilters is geschreven. Ik had het patroon zelf ook al, overgenomen van iemand die het al gemaakt had, maar als je het hele patroon koopt, zit de tekst gedrukt op witte stof er bij, en zeg nou zelf,

het is toch of je in de spiegel kijkt? Ze hadden daar nog meer patronen van, veel te erg! Maar goed, we moeten met z’n allen de economie toch draaiende houden, en alle kleine beetjes helpen. Angela kreeg dus ook nog een stoffenserie en een goed boek. Het feestje had ze zaterdagavond gegeven, dolle pret met discomuziek, veel dansen en lekker eten, heel even waanden we ons weer tiener.

Dinsdagochtend kreeg ik het in mijn hoofd en besloot de loeizware televisiekast uit elkaar te gaan halen; het grote gevaarte deed al ruim een jaar dienst als opbergplaats voor mijn naaimachines en quiltspul, maar met de grote schuifdeuren was hij verder heel onpraktisch.

Ik kantelde hem op zijn rug, en met de laatste 10 cm leek het me een slim idee om met een hand over te pakken, en hem bij de schuifdeur tegen te houden, zodat ik ook met mijn andere hand kon overpakken, vingerbesparende actie dus. Maar helaas schoot de deur uit de rails, en klapte de kast met een dreun op mijn middelste 3 vingers van linker hand, en dat deed zeer kan ik je zeggen, niet voor herhaling vatbaar. “Hoor wat klopt daar kinderen?”: Mijn vingers.
Ze waren heel even heel plat, en toen begon het bloed weer te stromen, en was ik me heel bewust van dat ze er nog aan zaten. De rest van de dag voelden de topjes aan alsof ze verbrand waren, maar gelukkig bleven blauwe nagels uit, en dus kan ik ongeschonden aan het kerstdiner deelnemen, maar dan moet ik verder wel oppassen. Vandaag viel er een enveloppe met dit mooi lapje op de mat,
van Claasje, als troost voor mijn zere vingers; oh als ik dat had geweten, had ik mijn andere vingers er ook voor opgeofferd, zo mooi vind ik het! Wat een geinig lapje, en de kaart is ook schattig!

Dinsdagavond was alweer de laatste bee van het jaar, wat gaat de tijd hard, nog even en de dagen gaan weer langer worden 🙂 Het was donker in de polder op weg naar Heerle, we (Miranda, Diana en ik) genoten van en verbaasden ons over de kerstverlichting in de tuinen, over de top of heel subtiel, smaken verschillen. Het was een klein groepje bij Janny, maar het was er niet minder gezellig om, er werd weer een affe top geshowd door Lorene, die op haar beurt uitleg kreeg van Jeanne over handapplicatie.

Lorene appliqueert mbv kruissteekjes over de randen, gaat lekker snel en het ziet er leuk uit. Even was ik geïntrigeerd door de boezem van Lorene, ongegeneerd zat ik er naar te kijken, heb er zelfs een foto van gemaakt, ojee, maar gewoon vanwege de letters die er op stonden, zo leuk! Niet zelf gedaan, maar wel zelf gekocht 🙂

De dames zitten op cursus bij Ilse de Beer, appliqueren volgens de Ted Storm methode (als ik me niet vergis), en Janny was al een heel eind, met steekjes zo klein, dat je volgens mij er wel een pilletje voor kan krijgen, gewoon om een beetje los te komen. Rechts van me zat Franka toch te zuchten, ze had uren gedaan over 1 blaadje voorbereiden en nou bleek hij in spiegelbeeld te zijn. Mijn opmerking “dan laat je het toch zo, gewoon in spiegelbeeld er op zetten” getuigde van weinig kennis, bleek toen ik onderstaand werkje van Janny zag, de blaadjes moeten omlaag buigen, en niet met de puntjes omhoog jubelen.
Diana pakte de lichtbak uit die ze in een quiltje had gewikkeld, en ze wilde deze toen snel opbergen, maar hoho, dat gaat zomaar niet, showen! Doet-er niet toe dat het een oudje is….

Een quiltje voor haar kleindochtertje, helemaal zelf ontworpen, de paperpieced patronen komen ergens vandaan… ik denk dat ik dat boek met die dieren (iets met Ark of Noah?) beneden in de kast heb staan, maar ben te lui om het te pakken…Maaike Bakker? Of die Australische? Oké, ik kan het nu niet meer uitstaan dat ik het niet weet, ik ga even naar beneden om te zoeken, ben zo terug.

5 minuten later: Zipje lag op de stoel en vroeg aandacht, Zopje liep langs en wilde eten, de vaatwasser was ik vergeten aan te zetten, en er kon nog wat bij, en toen ik in de kast aan het zoeken was, moest ik toch opeens heel nodig plassen (op de wc gedaan, toch wel), en daarna wilde Zipje naar buiten, maar wel langs de voordeur, want achter ligt het bos, en voor ligt de peuterspeelzaal, waar hij graag langs het hek loopt als de kindjes spelen. Maar het is bijna middernacht, de kindjes slapen, en Zipje slofte naar het midden van de weg, om zich uitgerekend daar te gaan zitten wassen, met zijn pootjes op kwart voor twaalf.

We dwalen af, het boek heet A Quilter’s Ark, van Margaret-Rolfe, ha, Australisch, mijn geheugen laat me niet in de steek.

Waar was ik gebleven, hoe kwamen we hier op? Het babyquiltje, juist ja, de bee, waar het gezellig en warm was, en er weer een stukje aan Frederike vast zat vlak voor vertrek
en de weg naar huis in de met vlagen potdichte mist, maar ook gezellig.

Zijn jullie er nog? Heel goed, want dan heb ik twee pakketjes stof te verloten onder mijn trouwe lezers, kijk maar eens wat mooi, je ~~mag~~ hoeft niet te kiezen, roep (reageer) maar:

even de onderste boven leggen dat je die ook kan bewonderen:

was het niet slimmer geweest om een foto te maken van de 2 pakketjes naast elkaar? Jawel, maar dit staat zo mooi, zo gestapelt. Deze 12 lapjes zijn door mijn moeder geverfd, haast te mooi om het mes in te zetten, maar zelfs zo klein (nou ja, 10x 25 cm), zijn het nog juweeltjes.
Hier kan je ze groter bekijken (en kopen). Zegt het voort op je eigen blog, zou ik zeggen.
Zondag maak ik de gelukkige winnaar bekend, en als je niet op weblog kunt komen, huppel dan naar mijn andere blog http://antiquilter.blogspot.nl/ waar ik simultaan mijn berichtjes plaats, sinds weblog kuren heeft.

Ze hebben last van de oude niet meer in gebruik zijnde weblogs, die ruimte in beslag nemen, of zoiets, en deze gaan ze allemaal opruimen.