Het is bijna December, er hoopt zich een gezonde spanning op onder de bewoners van dit huis, want we doen aan pakjesavond. De lootjes zijn getrokken op lootjes.nl,  de verlanglijstjes snel ingevuld, en vanaf dat moment wordt iedere deurbel in de gaten gehouden; voor wie is het en kan ik aan de vorm of verpakking zien wat er in zit of waar het vandaan komt?  Ja, jullie snappen het al, ik ben degene die het vaakst naar de voordeur loopt, meer uit praktische overwegingen, gewoon omdat iedereen door de week op werk/school zit. Tot nu toe is het nog één groot mysterie wie mij heeft getrokken.

Vrijdag moest ik even met de auto weg, het kon niet anders, en toen ik de straat bijna uit was, zag ik het pakketbezorgbusje van de WVZ staan, de achterdeuren stonden open en twee bezorgers met hesjes aan waren naar iets aan het zoeken. Ik deed het raampje van mijn auto open,  en vroeg of ze voor ons huis een pakketje hadden, waarop de grootste van de twee me antwoordde dat ze helemaal geen pakketjes hadden, alleen maar brieven. Dit leek mij stug, en omdat deze man mij niet het scherpste mesje uit de la leek, keek ik zijn collega vragend aan, helaas een net zo warrig uitziende man, en hij schudde zonder wat te zeggen met zijn hoofd heen en weer. Het was (on)duidelijk, geen pakketjes voor mij, en ik reed maar door.  ’s Avonds ging de deurbel, de buurman stond er met een pakketje voor ons, afgegeven door de dezelfde pakketbezorgers, en toen ik vertelde van eerder die middag, zei hij dat hij het wel snapte, want het waren niet de grootste lichten die ze deze keer hadden ingezet.

Zaterdagmorgen, de deurbel gaat, iedereen is boven en ik loop naar beneden, aangezien ik de enige ben die al is aangekleed.
Voor de deur staat een zeer vermoeid en onverzorgd uitziende pakketbezorger van -ik gok- een jaar of 65 met een weekendbaardje, hij heeft een neutraal uitziend pakketje in zijn hand dat voor ons is. Ik pak aan, bedank hem, nee, ik hoef nergens voor te tekenen en leg het vederlicht pakketje op het bureau van dochterlief die net onder de douche staat. Ik zit nog geen twee minuten achter mijn naaimachine of de deurbel gaat weer.
Wederom staat daar dezelfde bezorger, ditmaal met een enorme grote kerstpakket in zijn handen, en zo vrolijk als de bedrukking van het kerstpapier is, zo knorrig kijkt de man door de glazen pui naar mij, terwijl ik de trap afloop. Ik doe lachend de deur open met een “Ah wat lief, dat had u nou niet moeten doen,” en wil de zware doos van hem aanpakken.

Dat hij de grap niet snapt zie ik aan zijn blik, hij benadrukt dat het voor het huis naast ons is, en als ik dan antwoord: “Als u niks zegt, zeg ik ook niks.”,  kan hij hier nog steeds niet om lachen. Ik voel dat hij de doos niet los wilt laten, en probeer hem gerust te stellen en zeg dat we altijd pakketjes voor elkaar aannemen, en dat het echt wel bij hun terecht komt. Hij kijkt me boos aan en zegt dat hij wel een kaartje in hun bus gaat stoppen, en loopt dan weg zonder doos.  Arme man staat duidelijk onder druk, het valt ook niet mee, mij tegenkomen op de zaterdagmorgen, en arme partner van deze bezorger.

[Show slideshow]

Twee blonde mannen liepen voor mij uit de supermarkt in, de één half dertig en al iets kalend bovenop, de andere van misschien net twintig jaar oud met gemillimeterd haar. Beide mannen waren klein van stuk en stevig gebouwd, duidelijk sportschoolgangers, dat zag ik zo, want ondanks het koelere natte weer drogen ze beiden slechts een strak zittende T-shirt boven hun spijkerbroek. De oudste van de twee had duidelijk de leiding, hij hield het boodschappenbriefje en de scanner in de hand en de jongere knul mocht het mandje achter zich aan trekken. Ze liepen bij de ingang langs de groenten heen om eerst naar de vleesafdeling te gaan, helemaal achter in de winkel, ik hoorde de oudste zeggen dat ze gehakt moesten hebben.
Terwijl ik door de winkel liep om mijn karretje te vullen met spaghetti-benodigdheden, kwam ik deze twee mannen steeds weer tegen, met hun rug naar de pasta-producten zochten ze naar “smak”, om vervolgens weer naar voren te lopen om een macaroni-pakket bij de groentenafdeling te halen; en  zo liepen ze kris-kras door de winkel, duidelijk het briefje volgend dat niet volgens de route van de winkel was opgemaakt. Ik liep richting de shampoo toen ik plots naast me de leider “En nu nog een pak macaroni” hoorde zeggen terwijl ze de gang van schoonmaakproducten inkeken en doorhadden dat ze hier niet moesten zijn. 🙂 Een medewerker die dit hoorde zei dat ze hem moesten volgen, en weg waren ze weer, achter elkaar aan lopend uit het zicht. Om er moe van te worden, zo chaotisch, maar misschien vonden zij boodschappen doen op deze manier wel leuker, wie zal het zeggen, of ze hebben het gewoon niet in de gaten dat het handiger kan, dat kan ook, en zulke mensen moeten er ook zijn.