Toen ik om half 9 Annie oppikte bij de McD en we al kletsend naar Helmond reden, had ik al een voorgevoel dat het een bijzondere dag ging worden; we reden bijna in één streep goed, dankzij een wegopbreking vlak bij de Fonkel en een eigenwijze navigatiesnol werd het toch nog een beetje spannend of we wel op tijd zouden komen. Het was gezellig druk toen we aankwamen, we raakten al gelijk met verschillende bekenden in gesprek, en zaten we elk aan een andere tafel in de zaal, zodat we mekaar op de terugweg ook nog wat te vertellen hadden 😉

Natje, droogje, nog een slagroomsoesje;

er werd omgeroepen dat we ook lootjes konden kopen voor 50 cent, waarmee we kans maakten op een mooi prijsje (nou, flinke prijzen hoor, zelfs een mini Bernina) van de sponsors, maar tegen de tijd dat onze tafel aan de beurt was, waren de lootjes al uitverkocht, en mochten de gelukkige dames gelijk hun prijzen op halen. De paspop (om zelf gemaakte kleren op te passen) werd terug gegeven door de winnaar en werd later verloot. Eerst ging de show& tell van start, en ik zocht een mooi plaatsje schuin vooraan bij het podium, en deed mijn best alles mooi op de foto te krijgen.
Wat een prachtige quilts werden er geshowd, en van klein tot mega groot!

als hele top, of top in stukjes

alles mocht
Sommige dames hadden haast (verlegen) en lieten hup-hup-hup hun quilt zien (openvouwen, even ophouden en gelijk weer opvouwen) waardoor ik hun quilt niet scherp in beeld kreeg. Jammer, maar ik wilde niet vragen of ze het opnieuw (of langer) willen ophouden, want dan zou een show& tell te lang duren, en ik begin mezelf wat bescheidener op te stellen, heb ik het idee, wat minder brutaal, of lijkt dat maar zo? Achteraf ben ik nog wel op enkele dames afgestapt met de vraag of ik de quilt nogmaals op de foto mocht zetten,

een enkele dame kon ik niet meer terug vinden (workshop, toilet, winkelen), en dus moeten we het dan maar doen met een wazige foto. Het is zo leuk mensen te ontmoeten die je alleen via internet kent, zoals een dame die ik ken van de Love Entwined Yahoo groep, en ze stapte op mij af om haar top te laten zien; gelukkig had ik de mijne ook bij me, en zo staan we grijnzend naast elkaar.

De winkeltjes waren als altijd weer een genot om te bezoeken, even praten met de dames/heren achter het kraam, en al kwijlend een herinnering kopen van vandaag, kijk, dit is mijn buit, de pin komt van Sabine, de lapjes en een malletje gescoord bij Wendy van Patch& Stitch die ook enkele grote quilts prachtig had doorgequilt die vandaag geshowd waren, de kerstlapjes gekocht bij  Atelier de Quiltsteek. en

de paarse ruitjes (ja, ikke die ruitjes koopt!) en kleine zakjes gekocht bij Mascha, die als een waaier uitgestald liggen, er zit hier eentje bij die ik heb gekregen als dankjewel van Marjo; ik hoorde dat ze met de trein was gekomen, en omdat ik praktisch langs  haar woonplaats Breda zou rijden, bood ik aan haar thuis af te zetten. Mascha verkocht ook enige pakketjes om poppen en miniquiltjes te maken, kijk maar op haar blog, smullen! Created by Mascha 

Hier alvast een filmpje met foto’s, er komen nog meer aan, dus houd deze blog in de gaten!
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=fStHdBSemwM&w=420&h=315]
en nog eentje
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YptrUkAnQVI&w=420&h=315]
nog een en hierna volgt er nog 1
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=I8vYTY3LccI&w=420&h=315]

en de laatste
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=919xKnJWWUg&w=420&h=315]
Voor degene die geweest zijn en mijn foto’s graag willen hebben, klik maar hier en je komt bij mijn Skydrive map. Dames die liever via Dropbox willen downloaden kunnen een berichtje achterlaten, dan krijgen ze van mij de link.

Na de show& tell waren er workshopjes die je kon volgen bij diverse winkeltjes (in een andere zaal), maar omdat ik al genoeg indrukken op doe op zo’n dag, heb ik genoten van de relatieve rust. En lekker warm dat het werd in de zaal, ik dacht eerst dat het aan mij lag; ik had last van keelpijn bij het wakker worden, en dacht koorts te hebben gekregen in de loop van de dag, maar gelukkig was het gewoon warm in de zaal, zo merkte iedereen puffend en met blosjes op de wangen op toen we mochten gaan eten. We kregen een heerlijke soepje, broodje met kroket, en thee, heel veel thee, we kwamen als herboren terug in de speelzaal, waar de bezigheden werden hervat:

handwerken, zoals de drie generaties Quibi op de foto hierboven, praten (in jezelf of met anderen, het maakte niet uit), en winkeltjes afstruinen. Mascha was voor het eerst uit de kast webwinkel gekomen, nooit eerder op een beurs of zo gestaan, hoe is het mogelijk, want wat een leuke winkel! Kan ook niet anders met zulk leuk personeel

Er volgde nog een bingo, waar heel veel rijtjesprijzen te vergeven waren, ik werkte tijdens het uitdelen van de prijsjes door aan mijn My Home or Yours blokje

voor de volle kaart spelend waren er ook nog prijsjes genoeg voor bijna iedereen; ik had op het allerlaatst ook nog een volle bingo, samen met de helft van de zaal, 🙂  en kreeg een heel mooi rolletje Japans aandoende bling-bling stofjes.

Ach ach, wat worden mensen toch hebberig van al dat moois, ik moest echt op mijn portemonnee gaan zitten om er niet nog wat bij te kopen, het was alsof de rem er af dreigde te gaan, of ben ik de enige die hier last van heeft?

De mooiste naambadges werden ook nog beloond met een prijsje, maar hierbij was het een beetje verwarrend met foto’s maken van de dames met hun badge, want sommige dames kwamen niet zelf om hun prijs in ontvangst te nemen, dus dan kon ik wel een foto van alleen het prijsje maken, maar dat was ook niet leuk. Vandaar dat ik maar weinig dames op de foto heb staan, volgend jaar beter.

Ik heb ook genoten van de quilts die tegen de muren van de zaal hingen, wat zaten daar ook schoonheden bij,

deze met die schattige huisjes was wel mijn favoriet.

Veel te snel kwam er weer een einde aan deze dag, om half 5 deden we een poging de snelweg op te komen, het gebruikelijke probleem deed zich weer op: miscommunicatie tussen de werkelijkheid en hoe de navigatiesnol deze interpreteerde; opeens reed ik in de stad op een busbaan zonder mogelijkheid om er gelijk weer af te raken, een tegemoet komende buschauffeur wees naar zijn voorhoofd, of wreef hij net angstzweet af? Ik voelde me enigszins gesteund door een andere automobilist die achter mij reed, was ik toch niet de enige die er naast zat.

En dat allemaal zo op het eind van de dag, mijn medepassagiers waren wel wat gewend zo te horen, het werd niet angstig stil op de achterbank, en naast mij hing Annie ook niet in de gordels met de handen voor de ogen, dus viel het allemaal wel mee.  Om de verwarring compleet te maken moest ik opeens schuin rechts de snelweg op, en je kreeg keuze uit 2 afslagen in één, waarbij de ene schuin rechts en de andere nog schuiner rechts ging, het leek wel een gespleten tong; ik reed dus net iets te schuin rechts en schoot hup weer terug een woonwijk in, met veel smalle straatjes, en even leek het of ik op het fietspad belande, maar een smal deel daarvan was toch gewoon voor de auto; ik stel me zo voor dat na de aanleg van het fietspad, toen alle mooie roze stenen er keurig bij lagen, de inspectie langs kwam, op de papieren keek en tot de ontdekking kwam dat er ook nog een baan voor de auto’s had moeten komen. En heel kordaat werd besloten dat de fietsers het dan maar met 1 baan moesten doen, en de auto’s met de andere baan, en dat dat ene witte bordje met pijl naar rechts wel duidelijk genoeg zou zijn voor de automobilist. Zoiets kan toch alleen maar in Brabant, vast daags na de carnavalsweek afgerond en nog te beneveld om te bedenken dat dit niet handig is, en dankzij de traag lopende bureaucratie gaan er nog wel een paar jaar overheen eer dit weer recht gezet is.

Annie trad als kortdate navigatiesnoldame op bij al die dubieuze afslagen, en gaf duidelijke aanwijzingen: “en nu hier af en dan gelijk links aanhouden” direct gelijk gevolgd door: “het licht staat op ROOD Shirley!”  Gelukkig kwam er niks aan en reed er niemand achter, voor of naast me, en schoten we zonder blikschade lachend (van de angst/zenuwen?) de snelweg op, en kon Annie weer rustig doorademen, op de achterbank ging het gebabbel rustig verder; de rest van de rit was gewoon saai na dit avontuur. Marjo was blij om half 6 thuis afgezet te worden, en 25 minuten later viel Annie snikkend haar man in de armen zoende Annie haar man bij MacD. Tien minuten later was ook ik thuis, heerlijk aan de thee, lekker voor de keel, en met mijn stem een paar octaven lager schoten mijn huisgenoten spontaan in de lach toen ik aan tafel iets vroeg. “Je klinkt als een echte vent!”, zei zoon, en na mijn mannelijke nies van gisteren en mijn zware stem van vandaag durf ik morgenochtend echt niet omlaag te kijken als ik naar de wc ga om te plassen, stel je toch voor….