Afgelopen nachten sliepen Jon en Sherlock samen in de woonkamer, kattenbak er bij en deur naar de hal en keuken dicht voor de broodnodige nachtrust voor ons mensen. Een paar boeken uit de boekenkast getrokken en verder niks te zien aan de kamer dat er gevochten was. Jon wilde ‘s morgens gelijk naar buiten en Sherlock zag ik pas tegen de middag plots door de kamer rennen richting de trap. Elke dag hetzelfde beeld.

Zaterdagmiddag sprong hij van tafel op de poef en liep toen door tot op mijn schoot en genoot van de aaitjes. Opeens schrok hij van een geluid vanuit de keuken of van boven, en toen raakte hij zo in paniek dat ik hem even stevig vasthield, ik de hoop dat hij dan weer rustiger zou worden als hij merkte dat er geen gevaar was. Hij kalmeerde ietsje maar wilde zo graag weg dat hij er een nat (druppeltje) windje van moest laten. Nou, geloof me maar, dan wil je wel loslaten 🤢 Hij schoot naar boven, we zagen hem daarna pas uren later weer beneden komen, maar pas toen het schemerde en Jon in de kamer zag.

Er moest zondag toch even gestofzuigd worden, en omdat Sherlock onder de bank zat deed ik dit met het centraal stofzuigsysteem, zodat het meeviel met het geluid. Ik merkte dat hij veel schrikachtiger was, meer dan normaal; normaal is dat hij miepend de kamer in komt lopen, zijn ogen scannen de kamer af, fixeren zich even op mij en dan op mijn schoenen, en loopt met een grote boog om mij heen naar de schuifpui, of naar de bank, of gaat onder of op de tafel liggen. Maar zodra hij een geluid hoor van een schuivende voet, stoel of als ik ga staan, dan schiet hij gelijk heel angstig kijkend weg, onder de bank of naar boven, net waar hij zich het snelst veilig voelt. Oppakken is absoluut geen optie als ik sta, wel als hij naast m mijn stoel staat en zich laat aaien.

Zondag was een community Day van Pokemon, een zeldzame Pokemon was in grote aantallen aanwezig, en zelfs de shiny vorm, waarbij ik bij de eerste een beetje opgewonden was toen ik hem ontdekte, maar bij de negende een “Oh, weer een shiny” gevoel had.

Nog een raid gedaan waarbij ik nog een shiny raidboss kreeg, altijd leuk

Eind van de middag ging ik naar Nispen waar mijn vroegere personal trainer Terry een open dag had om haar on track coaching en voice power sessies te promoten. Ik was als laatste op de middag en mocht de tuin bekijken terwijl Terry nog een gast sprak. Nou ja, tuin, zeg maar gerust park, schitterend gewoon.

Wat rook het hier lekker naar bos en vlierbloesem. Toen de laatste gast was vertrokken zaten we in de tuin, lekker fris watertje erbij en even bijpraten, zo gezellig, de tijd vloog. Snel naar huis, ze bood me mispels aan, ik mag ze komen rapen zodra ze van de boom vallen, en dan eens kijken of ik hier iets lekkers van kan maken.

Maandagmiddag in de schaduw even samen met Jon zand in de schoongespoten voegen vegen, en daarna nog de bodem van de vijver zo goed als het ging schoon geschept. Nou ja, een poging tot, er lag heel veel “bagger” op de bodem, maar het stonk niet. En ik kwam geen beestjes tegen in het schepnetje, ook wel apart. Een paar kikkers hupten wel langs.

En na het avondeten onkruid uit het gras halen, ik ontdekte een lieve zaailing van een geranium

en maaien, Jon bleef wel op de schommelbank wachten tot ik klaar wass

Maandagmiddag zat Sherlock weer opeens bij me en kon ik hem met aaitjes op mijn schoot houden, hij genoot zichtbaar, maar nog steeds hoor ik geen gespin. Maandagavond kwam Jon na een paar uur buiten te hebben gebanjerd weer binnen, en toen Sherlock hem begroette zag ik een verandering: ze raakten elkaar met de neuzen aan, en Sherlock mocht Jon een paar tellen besnuffelen zonder dat er gegromd werd. Dat is een goed teken.

Jon wordt alleen stik sjacherijnig van dat Sherlock hem continue volgt, ik probeer ze dan af te leiden met een speeltje, en dan is het ook heel even goed.

Terwijl ik naar The Handmaid’s Tale keek lag Jon voor de tv en Sherlock boven op het fluffy kleedje op de toren. Dit was altijd Jon’s plekje, het is wachten op de dag dat ze hier samen liggen.

Gistermorgen hielden Jon en ik Sherlock voor een uurtje gezelschap, gewoon kletsen; Jon wilde niet naast me op de vloer zitten maar bleef op de overloop

Deze opbergbak stond de kamer,

en ik zat lekker tussen de lapjes en UFO’s te snuffelen, waarom heb ik dit nooit afgemaakt?

En Sherlock hield me goed in de gaten, zo zag ik nadat ik deze foto had genomen. Ik had heel voorzichtig de voorste twee kussens  weggehaald.

Toen mijn achterwerk begon te slapen was het tijd om in beweging te komen, de hogedrukspuit moest weer in actie komen nadat ik eerst een deken over de achterkant van de geparkeerde auto legde en vast zette met wasknijpers. Jon checkte de geur vlaggen van buurtkatten, hij was er snel klaar mee toen hij de hogedrukspuit zag en volgde het van een veilige afstand

Na het spuiten was ik nog een tijdje zoet met alle blubber van straat af te vegen, het opruimen is meestal meer werk dan de klus zelf

De modderspetters zaten tot achter mijn oren☺️ dus eerst even wassen voordat ik nog een beetje ging kleuren met de Inktense potloden, het koraal was aan de beurt, rood nr 500, oranje nr 300 en geel nr 100

En na het natmaken was het een kleuren explosie

Mooi hè

En vandaag is het water aan de beurt

Gisteravond gebeurde er nog iets leuks, het was tegen tien uur, we hoorden vogels fluiten maar ook een onbekend miauwtje van boven komen. Jon liep buiten dus het moest Sherlock zijn. Ik nam een kijkje boven en nam plaats op de bureaustoel in het deurgat. Vanonder het bed kwamen miauw geluidjes, heel iel en heel lief, het kan zijn dat hij tegen de vogeltjes kletste, maar het was niet het gemekker wat katten in dat geval doen. Ik begon tegen hem te praten en hij kletste terug 😀 en opeens kwam hij bij het hoofdeinde vanonder het bed en stond daar stil, gaf een miauwtje en keek me met grote ogen nieuwsgierig aan terwijl ik hem begroette. Het duurde maar een paar tellen, maar het was een hoogtepunt, it made my day! Hij dook weer onder het bed, kletste nog even en toen was het stil. Ik wilde hem niet bang maken door hem te benaderen, als hij zich veilig genoeg voelt komt hij wel naar mij (ons) toe; ik rolde een paar keer met een propje papier en een veertje langs het bed, om te zien of hij durfde te spelen,  maar er kwam geen reactie. Hij kreeg een paar kattensnoepjes van me in zijn schaaltje en ging weer naar beneden. Oh happy day

Jon kon het wel van de daken schreeuwen, hij hoefde geen rood hemdje meer aan van de dokter

Dat hij hiervoor een prik moest krijgen (corticosteroïden) nam hij voor lief, hij gaf geen kik. De plek in zijn nek heeft een naam: eosinofiele granuloom, hetzelfde als twee jaar geleden dus, de oorzaak is hoogst waarschijnlijk een allergie, kan zijn van vlooien, of het druppeltje antivlooienspul in de nek, of van de inenting van vorige week, of een van deze in combinatie met stress vanwege een nieuwe kat in huis. De dierenarts zei dat Jon door de prik geen jeuk meer zou hebben en zichzelf beter zou gaan voelen, als hij over een dag of drie de plek toch weer kapot krabde en likte dan moest het pakje wel weer aan.
Eenmaal thuis was hij heel erg aanhalig en volgde me met elke stap, lief maar ook link. Hij liep lekker in de weg toen ik een kruisbes in de grond zette

Het heeft een zonnige plek gekregen tussen terras en vijver, rechts naast de vijg (tegen bamboestokje met potje er op) die volgens mij hartstikke dood is. Het kaartje van de kruisbes heb ik voor de foto even naast de plant gelaten.

Rechts ervan staat zelf uitgezaaide rucola

Wie zegt dat roze en paars vloekt? Schitterende combinatie 😍 De roos ruikt zalig, naar Engelse zeep en deze struik bloeit to aan de vorst

Binnen staat de lipstick plant opeens in bloei, bijna alle takken hebben bloemknoppen aan de uiteinden, zo leuk, ik dacht een maand geleden nog dat het niks meer ging worden. Beetje pokon elke week, en voila.

De viburnum is bezig met een groeispurt en de varens schieten als paddestoelen uit de grond

Na het avondeten had ik zin om met de hogedrukspuit aan de slag te gaan, ik had eerder een YouTube filmpje gezien van een man die als werk dit doet, en dat is wel aanstekelijk zeg. Eerder deze week heb ik bijna een hele dag (en avond) tussen het quilten door naar een Amerikaanse YouTuber gekeken die voor zijn lol op zoek gaat naar ondergelopen straten tijdens of na stortbuien om de verstopte putjes te ontstoppen. Zeer bevredigend en verslavend om dit soort filmpjes te kijken. Post 10 heet zijn kanaal, zo leuk om te horen hoe lyrisch hij praat over whirlpools. Ik keek tijdens de rit naar de dierenarts vandaag opeens heel anders naar de goten en afvoerputten 😂 nog even en ik rijd ook rond met laarzen aan en een hark in de kofferbak.
Maar toch liever met de hogedrukreiniger aan de slag, vieze bestrating in overvloed

Ook zeer bevredigend

Een uur later stopte ik, het was 20.00 uur, vanmorgen ga ik weer verder spelen, misschien neem ik de oprit ook onder handen, misschien ook niet. Er is heel veel bagger vanaf gekomen, ik zal een paar zakken zand halen om in te vegen.

De kogelvisjes heb ik iets meer ronding gegeven door de randen wat donkerder te maken

Sherlock had vannacht een balletje gevonden om mee te spelen, ik hoorde hem heen en weer rennen en het quiltje op de grond waarop een knuffeltje met catnip op lag, lag kop over kloten, leuk hoor. Vanmiddag gingen Jon en ik weer naar boven, en ik lokte Jon uit tot spelen met het verenstokje op het quiltje, hij ging helemaal los en ik hoorde onder het bed een schuifelgeluid komen.

Jon zette grote ogen op en gromde naar het voeteneinde, ik denk dat Sherlock dichterbij was gekomen. Even Jon weer afleiden, beetje spelen en toen zijn we weer naar beneden gegaan. Als avondeten kregen de mannen brokjes én een schepje tonijn uit blik (op water), hier zijn ze allebei gek op en zouden dit wel elke dag willen hebben. Zoekplaatje, hij ligt er wel en houdt mij in de gaten.

Mijn mobieltje laag houdend maakte ik op goed geluk een paar foto’s, kijk toch wat een koppie

Sherlock komt overdag niet uit zijn doos als je bij hem in de kamer zit, ook niet als Jon het vraagt,

hij ging er maar bij liggen, geduld is een schone zaak, 

 ik had de avond tevoren een krab plankje aan Sherlock gegeven waarop een beetje catnip was gestrooid, en zo te zien was hij er mee bezig geweest.

Na een blaas van Jon hoorde ik hem grommen, of was het Sherlock, ik denk toch allebei, maar om Sherlock niet banger te maken liet ik Jon er uit en ging ik een kwartier later ook naar beneden.

Vanavond heb ik de slaapkamerdeur van Sherlock open gelaten, zodra Jon in de garage is en wij naar bed zijn zal hij misschien de boel gaan inspecteren. We laten de deuren naar de keuken en woonkamer dicht zodat het niet teveel van het goede is in een keer, en ook de deur van de naaikamer en werkkamer van mijn lief zijn dicht. Dus Sherlock kan op de overloop, logeerkamer aan de voorkant, zijn eigen kamer aan de achterkant, de trap naar de 1e verdieping, de badkamer, de trap naar begane grond en hal verkennen. Ben benieuwd. Ik zal her en der brokjes neerleggen om te zien waar hij is geweest, Sherlock kan geen brokjes zien liggen of ze moeten op, net een stofzuigertje. 

Ik was zondag verder gegaan aan de Mandala, het was geen weer om naar buiten te gaan met regen, hagel en onweer. Deel 8 was uitgebracht door Helen Godden, en ook dit deel moest op twee plaatsen komen, het op stof overtrekken had ik vrijdagavond al gedaan. Bij deze vier vissen liep het rood over naar het blauwe van de rugvin, ik deed maar net alsof dit het plan was door rode streepjes toe te voegen in de rugvin

En bij deze vier ging het wel goed, dus zijn deze Paradijsvissen van een andere familie. Ik zal later nog hier en daar wat meer kleur toevoegen als ik het te licht vind

Deze vissen krijgen nog een blauwe buik, ik verheug me er nou al op

De kogelvis 🐡 was leuk om te doen, hier hoefde ik me niet druk te maken over al dan niet door elkaar lopen van kleuren

Dit is het andere deel

Jon hield de wacht toen ik even koffie ging halen

Zaterdagmiddag gingen we op verjaarsvisite bij zoon Tim en zijn lief, hij was pas maandag jarig maar wilde trakteren op verse Bossche bollen 🥰 we hebben gesmuld en genoten van het samenzijn. Ik zag in de hoek van hun tuin eendeneieren op het nest liggen waar precies een maand geleden moedereend haar kuikens had uitgebroed. Zou dit een tweede leg zijn of een andere eend?

Gistermiddag zag ik Jon met een eendenkuiken in zijn bek langs de schuifpui lopen, hij liet het beestje los toen ik naar hem toe liep en het kuikentje verstopte zich razendsnel tussen de planten. Mijn lief pakte Jon op en ging naar binnen, zodat het kuikentje nog enigszins een kans had om levend de tuin uit te komen. Na lang zoeken vond ik het kleintje tussen de planten en pakte het op, het schatje pikte me en piepte terwijl ik via de kamer en keuken naar de voordeur liep, Jon was ondertussen via de schuifpui ontsnapt en zocht aldaar naar zijn buit. Manlief nam nog snel een foto

En toen liep ik in de miezerregen in mijn vestje en op mijn knalrode crocs naar de brede sloot achter het huis achter ons huis. Achter onze achterburen dus. Ik zag zo snel geen moedereend, maar omdat het jonkie zo piepte hoorde ik wel gekwaak van een volwassen eend en gooide met een grote zwaai het kuiken richting het water, en tot mijn blijdschap hoorde ik een plonsje en zag het eendje wegzwemmen, en in de verte zag ik moedereend mijn kant op zwemmen. Ik was op school slecht in gooien, de bal eindigde vaak achter me ipv ver voor me uit, kwestie van te laat loslaten. Gelukkig voor het eendje liet ik op tijd los, anders was het op de weg terecht gekomen ipv in het water.

Ze checkte haar kind door er rond te zwemmen en samen zwommen ze terug naar het riet een stukje verder op midden in de sloot waar de rest van haar kuikens dobberden.

Ik liep blij naar huis, het was ietsje harder gaan regenen en ik was me bewust van hoe gek ik er uit moest zien voor de automobilisten, een vrouw op rode crocks met een vestje aan in de regen. Ik hield mijn armen voor mijn borst gekruist, want stel je voor dat het iemand opviel dat ik geen bh aan had 😂

Tijdens een wandeling kwam ik drie fietsende tienermeisjes tegen, “En we moesten al om acht uur aan het ontbijt!”, hoorde ik er eentje zeggen, met de nadruk op acht uur.
Het bleef stil, waarop ze ter verduidelijking van het leed “Acht uur ‘s mórgens he!”, brieste, dat ontbijt altijd in de morgen is, is misschien niet zo in hun wereld. En toen pas reageerden de andere twee ook, ondertussen zo langzaam fietsend dat het me verbaasde dat ze niet omvielen.
De zoete geur van de Viburnum kwam me tegemoet toen ik ons huis naderde,  zo lekker als het zonnetje er op staat en er een klein briesje langs waait

Toen we hier bijna zes jaar geleden weer kwamen wonen heb ik gelijk twee van deze struikjes gekocht, eentje voor de voortuin, en eentje in de zijtuin bij het keukenraam.

Deze doet het wel veel beter, een halve meter hoger én wijder dan die in de voortuin, hij staat beschut naast de muur en staat vanaf begin van de middag in de schaduw. Maar ze ruiken allebei even lekker, mmmmm

Met een kofferbak vol glaswerk reed ik naar de supermarkt waar de containers staan, ik moest ook nog even groenten kopen voor het avondeten; op het menu stond pasta met broccoli en kip, kip had ik nog in de diepvries. In de winkel zag ik als eerste de snijbonen en dit leek me ook heel lekker in een knoflook/kaas saus, en toen zag ik kipstuckjes (ja met ck) van de vegetarische slager en besloot deze ook te nemen.

Op de terugweg wipte ik even langs bij Suzanne, onze jongste spruit die vlak bij deze supermarkt woont en vanwege haar werk van half 6 tot 11-ish ‘s morgens bijna altijd wel ‘s middags thuis is. Met gevaar voor lijf en leden aaide ik Frummel over haar kopje, ze komt altijd vol enthousiasme naar me toe, maar dit is meer nieuwsgierigheid dan behoefte aan aaitjes en aandacht, ze is een echte “blijf van mijn lijf” tante; ik had bij vertrek gelukkig nog al mijn vingers.

Jon kwam al kletsend de keuken in rennen en wilde weten wat de pot schafte, met een “You’ve gotta be kidding me” blik keek hij me aan en liep toen diep teleurgesteld de keuken weer uit. Hij is voor veel te porren, maar sojakip gaat hem te ver, hij heeft een reputatie hoog te houden en daar past een vega dieet niet bij.

De nepkipstukjes waren heel lekker, niet droog of zo, (juist iets vettig constateerde ik toen ik ze uit de verpakking haalde), het smaakte zo lekker dat ik het niet kon laten een foto van het eten te maken.

Het ziet er alleen uit alsof het al een keer gegeten is ? Super simpel om te maken: fruit twee teentjes knoflook in een beetje roomboter, bak de kipstukjes hierin aan, mik er magere kookroom bij en zodra deze zachtjes pruttelt gooi ik er een cup fijngeraspte parmezaanse kaas door,  en een halve cup pecorino kaas. Klein gesneden snijboontjes laten garen in deze saus, op smaak brengen met zout en peper. Lekker met spaghetti.  Wil je de saus wat calorievriendelijker hebben, vervang de roomboter door olijfolie of zonnebloemolie, en pak groentenbouillon met een scheutje halfvolle melk. De kaas zou ik wel zo laten, je wilt wel dat het lekker is he.

Als de kleine kittens over een week of 5-6 hier zijn moet Jon veel van zijn vrijheid inleveren omdat we de kleintjes nog minstens drie maanden binnen willen houden; zo kan de deur overdag niet open blijven staan, net als de ramen boven, dus lag ik vannacht te denken of een kattenluikje in de garage(achter)deur misschien een optie is. Eentje met een tijdslot, en alleen reagerend op Jon z’n chip, zodat de kleine boefjes niet kunnen ontsnappen in Jon z’n slipstream. Of zouden ze dan toch tussen Jon en de opening door kunnen floepen?  Zou er een kattenluikje met een muissensor bestaan, waardoor het luikje niet open gaat als hij een muisje mee wilt smokkelen? Anders wordt het wel heel gezellig in de garage. Wat is wijsheid? 

In gedachte heb ik ook al een hor met stevige gaas gemaakt voor de schuifpui, zodat deze voor frisse lucht open kan staan. In gedachten kan ik alles, nu alleen nog de uitvoering.

Allereerst iedereen bedankt voor de lieve woorden van troost na het overlijden van Loki, we missen ze nog vreselijk, Jon liep de eerste dagen klagelijk miauwend door het huis, hij checkt nog dagelijks haar slaapplekjes binnen en buiten ? en vroeg het zelfs aan de eksters of zij Loki hadden gezien

hij is er moedeloos van

Om hem en mijzelf wat op te beuren zette ik muziek op en maakte deel vier van de Great Barrier Reef mandala af, enthousiast assisteerde hij me en zorgde dat de stof niet van tafel gleed

hij wilde er niet meer van af, meestal staat hij op als ik ga lopen

Ik ben heel blij met het werk zover, de grote vissen heb ik een glimlach gegeven, deze zwemt voorop

En heeft een net andere kleur dan de rechtste vis

Zo ziet de bovenste helft er nu uit

De Japanse kers barst weer open

En eindelijk na 8 maanden ging de kapperafspraak gisteren door, er ging iets van 10 cm af, ? free at last ?

Bij de achterburen zijn jonge tuinmannen aan het werk, ze waren met zulke harde stemmen aan het praten dat ik me moest inhouden niet mee te doen met het gesprek, het leek wel of ze naast me stonden terwijl ik de eerder afgesnoeide takken stond klein te maken voor in de container. Zo te horen hielden ze zich in hun vrije dagen goed aan de Corona regels, ze hoopten over een paar maanden een terrasje te kunnen pikken met hun ouwelui. Ja daar verheugen wij ons ook op, wie niet? 

Zaterdag haalde dh onze oudste op van het station, en aldaar wegrijdend kon een bestuurster van een tegemoet komende auto “het” niet laten gaan toen ze de auto rijdend voor die van mijn lief de pas afsneed, uitstapte en via het open dak de bestuurder al slaand de huid vol begon te schelden. Asociaal? Niet echt, want ze zei:” Ze is pas veertien, jij vuile schoft.” Beetje jammer dat die gast (20-er) van schrik zijn auto in z’n achteruit zette en tegen die van mijn lief knalde. Damn. Collateral damage, gelukkig alleen maar blikschade en elektronische schade, geen whiplash oid. Evelien en manlief waren en vol van bij thuiskomst.

Zondagmiddag wipte Suzanne even langs, ze had haar zus al in geen maanden meer gezien, even bijkletsen, de warmte en genegenheid straalden via de ogen door de kamer, het voelde alsof we via onze aura’s  mekaar omarmden. Nog even volhouden.  Volgende week zien we onze zoon en vriendin hopelijk weer (op afstand), ze zijn al goed aan het opknappen, zij is alweer vrij van symptomen, hij nog niet helemaal.

Ik kwam deze foto tegen in de krant vorige week, en wond me er behoorlijk over op; ter begroeting elleboogje/onderarm tikken, wie heeft dat verzonnen en waarom gebeurd dit ondanks de 1,5 meter regel nog steeds?
Laat gaan Shirley.
Oh en wat te denken van een minister die in afwachting op haar testresultaat gewoon naar werk gaat, een positieve uitslag binnen krijgt en dan naar huis gaat. Ze had gewoon thuis moeten blijven. Ja, ook laten gaan.

En zometeen, als de tuinmannen de oprit van de achterburen schoonblazen en onze vijver bedekken met een dikke laag van stof en zand, laten gaan of zal ik ze nu even door de heg heen vragen niet richting de heg te blazen zometeen. Nee, er naar toe lopen doe ik niet, want ik wil ze niet bang maken, ik heb geen bh aan, ook dat laat ik voor vandaag even gaan. Als het laten gaan balanceert tussen decorumverlies en onverschilligheid wordt het best wel linke boel.

Het patchwork breiwerkje groeit maar langzaam, tijdens spannende series kijken schiet het niet op, ik mis dan geregeld een mindering en moet dan wat uithalen. Elk wannabe vierkantje meet 10x 10 cm.

Wat een heerlijk weer zo aan het eind van de middag, ik kan ook buiten zitten met mijn heksenborduurwerk, zal Jon leuk vinden, languit op de tuintafel liggen (Jon, niet ik) en af en toe achter borduurdraadjes aan rennen (ik )  Hopelijk hebben we over een paar weken weer zicht op een paar jonge katten, het liefst zwart, om wat leven in de brouwerij te brengen voor Jon. Ik speur geregeld het internet al af, maar tot nu toe helaas nog niks gevonden. Nee, dit plannetje laten we niet gaan.

Goeiemorgen, lekker geslapen? Hier iets minder,  zorgen om zoon en vriendin vanwege Coronabesmetting, spannend, maar de laatste berichten waren hoopvol.  
Net vanonder de douche even op de foto om mijn 8 maanden ongehinderd en wild groeiende bos haren te laten zien (van onderen is het niet de moeite waard om te showen, het is daar net zo grijs maar veel minder uitbundig dan boven, ) Wat zal ik blij zijn als ik over 8 dagen in de kappers stoel plaats mag nemen.
Ah Yvonne (Sommeke) ziet het hexagonplakkertje op mijn gsm hoes, ja deze had Merel van Birdblocks járen geleden bij zich op het Belgische quiltweekend, en hij veegt nog steeds mijn iPad beeldscherm schoon ?

Vrijdagochtend en ik ga lekker in de tuin aan de gang, de vlinderstruiken moeten serieus ingekort worden, de ene achter de vijver had een flinke pruik, en na het afknippen van de takken

zaagde ik de stam af tot 30 cm boven de grond, want hij groeide veel te scheef. Komt wel weer goed. Niet snoeien is erger dan flink terug snoeien.

Jon houdt alles goed in de gaten

‘s Middags ging ik een beetje kleuren en kliederen, Jon had geholpen met het printen van deel 4

En na het overtrekken

kon ik los gaan

Leuk hoe mooi het veranderd na het natmaken van de pigmenten

Zaterdagmiddag dook in in de voortuin, waar in de grinttuin onder de Japanse kers de anemonen bloeien

Ik was daar om de bolacacia naast de oprit te snoeien, dit moet, nou ja, kán je het beste om het jaar doen. Vorig jaar heb ik deze ook al gekortwiekt, dus ik kon het dit jaar overslaan, maar de meeste takken zijn dan zo dik dat het hard werken is. Niet dat ik vies ben van hard werken, maar een beetje minder hard mag ook wel. En de oprit van de buren was leeg, dus ik kon daar lekker aan de gang gaan zonder bang te zijn dat ik een auto beschadig.

Het was lekker weer, er liepen veel buurtgenoten langs, een enkele stopte even om een praatje te maken, gezellig.
Een onbekend echtpaar van middelbare leeftijd liep langs en de man begroette me vriendelijk, zijn zeer zuur kijkende wederhelft aan zijn arm liep stevig door, hem meetrekkend. Misschien had hij wijzend naar mij zojuist tegen haar gezegd: ”Kijk, zij kan het toch ook, en ze is ook de jongste niet meer?” Misschien had hij dat laatste beter weg kunnen laten, bedacht hij zich vast.
Dik anderhalf uur later inclusief opruimen was deze klus geklaard. De Japanse kers krijgt al een roze gloed, hij begint langzaam aan te bloeien

Verder met de Pampusgras in de voortuin, hier ging alles tussen het snoeien door in de blauwe zakken, twee zakken vol

de rotsheide Pieris Japonica trekt bijen aan, ik ben blij met elke bij die ik zie

Ik snoeide de lampenpoetsers pollen in de voortuin  en ruimde daarna alles op, maar toen ik de poort dicht deed klemden enkele takken van de winterjasmijn er tussen, dus hup pakte ik het snoeimes weer op. Het was hier wel oppassen voor de kamperfoelie die tot aan de top groeit en aan de voet de Japanse kweepeer met zijn venijnige doorns en mooie rode bloemen die nu open gingen. Ik was al halverwege toen ik deze foto nam,

En toen ik klaar was, was het al donker aan het worden, dus die foto komt later. Lekker bankhangen en uitbollen, we waren er aan toe.

Vandaag gaan de handschoenen weer aan, nog meer siergras dat afgeknipt moet worden, struiken die flink terug geknipt kunnen worden, en de “pergola” bij de schommelbank ga ik afbreken voordat hij het zelf doet,  in de achtertuin zal ik zegevieren met Jon in mijn kielzog.