Daar zitten ze dan, tegen de muur geplakt naast de scrapquiltblokjes waar ik al heel lang niks meer aan heb gedaan, ondanks dat ze in het zicht zitten.
Mooi he
op maat geknipt met een royaal randje naadtoeslag, en zo omringt door het wit van de designwall vind ik het er heel mooi uit zien 😍
“Niks meer aan doen”, sprak ik hardop tegen mijzelf, Arya antwoordde met een lief miauwtje. Ze lag in het hoekje naast mijn naaimachine en deed alsof ze sliep, maar hield me nauwlettend in de gaten. Ik zat nog geen tien tellen op de wc toen ze me riep, en toen ik terug riep hoorde ik haar voetjes trippelen op het zeil op de overloop; ze bleef bij de wc-deur wachten tot ik weer tevoorschijn kwam. Even later lag ze weer tevreden te wezen op het plekje naast mijn naaimachine terwijl ik loterijblokjes maakte voor het Belgisch quiltweekend eind september. Paars en geel was de opdracht, twee 5” blokjes voor één lootje (4,5” zonder naad), wie weet maak ik er nog meer, ze zijn zo simpel om te maken.
We mogen voor het quiltweekend ook nog een klein tasje, zakje of etuitje maken als cadeautje voor een ander, maak je er geen is het geen probleem maar dan krijg je er ook geen terug. Ik heb leuke stof en ideeën zat, nu nog de uitvoering er van 😅
Toen ik de stitcheries op maat knipte, zag ik dat ik wat had vergeten rond de buitenrand, dit was snel verholpen, ook al was het onhandig werken met zo weinig houvast.
De tekenlijntjes die je hier ziet zijn uitstrijkbaar, gedaan met een friction pen. Oh dit is ook weer zo’n schattig prentje, Anni Downs kan er wat van.
Vandaag is mijn verjaardag, de Limoncello tiramisu staat in de koelkast op te stijven, en voor het geval iemand van de visite die vanmiddag en vanavond komt geen alcohol lust, wat wel zeer onwaarschijnlijk is, haal ik nog wat schuimgebak, dat lust iedereen.
In de schaduw naast ons huis is het goed uit te houden, mits er een windje staat
Je waant je op de camping in Spanje zo heet en droog en met het getjirp van de krekeltjes, 😊 en omringt door de katten zit ik zondagmiddag hier lekker te lezen. Een kikker ligt conform het vakantiegevoel gespreid te dobberen in het water, even lijkt het of hij dood is, maar dan duikt hij de diepte in, waar het hopelijk nog een beetje koel is.
En tegen de avond komen de egeltjes tevoorschijn.
Het geritsel van de dorre blaadjes waaronder ze hun eten zoeken trekt de katten aan, maar de egels lijken onverstoorbaar, gelukkig maar. De slakken die ik voor het neusje neerlegde heeft hij/zij gewoon laten liggen, zag ik later, waren ze geen honger, of verkeerde kleur? De volgende ochtend zijn ze wel verdwenen, misschien wilde het egeltje het liever zelf doen
Deze twee foto’s nam ik vrijdag begin van de avond, mooi he. Een gemarmerde lucht
Waar helaas geen druppel water uitviel, de natuur moet nog even volhouden.
Van alles en nog wat gedaan gisteren, ik was vroeg wakker en het was zo lekker koel, dus was de benedenboel om half 9 al gezogen en gepoetst, en zat ik om 10 uur lekker te naaien. Boven wel te verstaan. Ik was met het opruimen van alle tassen vol met naaispullen nog die leuke meubelstof tegengekomen die ik vorig jaar had gekocht op de stoffenmarkt. Het leer van mijn 12 jaar oude Restless stoel met voetenbankje begint behoorlijk slijtageplekken te vertonen, en nu ziet het er beter uit.
Jammer genoeg had ik toen maar 1 meter stof gekocht, het plan was om er een tas van te maken. Niks aan te doen hoor, ik ben er nu blij mee, en wie weet loop ik nog een keer tegen deze stof aan om de rest te doen.
Ik wilde verder gaan met de blokken, maar besloot eerst een nieuwe strijkhoes te maken, die met de kipjes moest hoognodig gewassen worden; zo, dat ziet er weer fris uit
Eerder had ik al verteld dat ik het patchen op de Bernina lang niet zo fijn vind gaan dan op de Pfaff (die nog steeds bij de onderhoudsmonteur is, wachtend op een onderdeel) , en ik besloot om de oude Elna Lotus van stal te halen.
Dat had ik véél eerder moeten doen, hij naait zo lekker, bromt zachtjes en de naald kan je precies zo zetten dat je een scant 1/4 inch naadje hebt,
heerlijk!
Zonder boventransport eindigen beide lapjes toch precies gelijk aan het einde van het naadje, (je kijkt hier tegen de achterkant van het naaiwerk)
daar waar bij de 100x duurdere Bernina zonder boventransport het bovenste lapje een kwart cm uitgerekt wordt en dus uitsteekt, ondanks dat ik de persvoetdruk op 10 had gezet (normaal staat hij op 45). Ook hier zie je de achterkant van het naaiwerk.
Jon lag de hele middag op het hoekje van de snijtafel te slapen, bek af van het tikkertje spelen met Loki, die de rest van de dag helemaal boven op het logeerbed lag te slapen.
En Arya was onder de tafel op het strijkmatje neergestreken, gezellig boel.
Ik wilde eens wat anders proberen met het maken van de ophangsleuf voor de muziekquilt, en ipv twee losse stroken maakte ik er eentje met een gat in het midden, simpel en effectief, waarschijnlijk zullen velen dit al zo doen.
Het latje dat door de sleuf moest komen vond ik in de garage, ik zaagde hem op maat af, schuurde de zaagsneden glad , links en rechts van het midden boorde ik twee gaatjes (tip: leg een plankje onder het latje tijdens het boren, bij het rechter gaatje heb ik het wel gedaan, nadat ik het lelijke rafeltje zag bij het linker gaatje toen ik het latje omdraaide). Een dun ijzerdraad was zo door de gaatjes geduwd
en de uiteinden in elkaar gedraaid, ik liet het ijzerdraad een lusje vormen zodat het ophangen makkelijker ging,
en klaar! Ik had de sleuf al gelijk met de bies aan de bovenkant van de quilt vastgenaaid, en hoefde nu alleen nog de onderkant vast te naaien met de hand.
In de kopse kanten had ik twee schroefoogjes gedraaid, geen idee waarom eigelijk, want de quilt zou aan 1 haakje gaan hangen. Gewoon omdat ik het kon zeker, wat moet ik anders met al die schroefoogjes? (ik heb er een stuk of 50).
Maak ik iemand blij met de uitleg hoe ik het gat in de sleuf heb gemaakt? Anders moet je maar gewoon weg zappen, op naar de volgende blog. Hier komt-ie:
Neem de ophangsleufstof, leg het met de goede kant boven, bepaal het midden waar je de opening voor de ophanglus wilt hebben (blauwe stippellijn), en leg hier een stuk katoen op (wit op de tekening) dat niet meer dan een kwart inch groter is dan de gewenste opening. Dit stukje stof heb je eerst rondom met een zigzagsteekje afgewerkt om rafelen te voorkomen.
Speld het stukje vast op de goede kant van de ophangsleufstof, en naai nu rondom (blauwe stippellijn). Knip het stuk in het midden van dit witte lapje uit op ruim een kwart inch van het stikwerk (rode lijn), en knip in de hoekjes in tot vlak tegen het stiksel. Knip niet in het stiksel.
Sla nu de witte stof met zigzagrand over de afgeknipte rand om naar de achterkant van de ophangsleufstof, vouw de naadjes plat, zet ze met speldjes vast op hun plaats en naai het vast op een kwart inch van de rand af (rode stippellijn).
Maak een zoompje aan de korte kanten van de strook en vouw de strook nu in de breedte dubbel (zwarte stippellijn) met de goede kant naar buiten in het zicht. Naai de bovenkant vast onder de bies en naai de onderkant met de hand vast met de ophanglat er in, je zorgt hierbij dat de onderkant van de ophangsleuf tegen de quilt glad ligt, de bovenkant die over de lat gaat heeft meer ruimte nodig
Donderdagmiddag lijkt Arya tussen de middag wel erg geïnteresseerd in de keuken,
ze staart naar de koelkast die aanslaat met gek rammeltje.
Ik kan niks ontdekken en duik de tuin in, onkruid trekken in de voortuin, want achter ben ik klaar.
Tegen 18.00 kom ik naar binnen en pak een appel van de fruitschaal die op het aanrecht staat en zie dat er al iemand van heeft gegeten. 😱
ik besef dat het gekke rammeltje van de koelkast wel eens van de muis kon komen. Ik sluit de deuren naar de kamer en gang, haal alle rekjes van de koelkast af en schuif deze dan met een ruk van de kant af. Jon zit er naast te eten en kijkt opgewonden op als hij vanuit zijn ooghoek iets zit te bewegen. “Pak hem Jon, pak hem!”, roep ik, en als ik zie hoeveel moeite hem dit kost pak ik de waterkan op en volg Jon die de muis de hele keuken doorjaagt, het valt niet mee om met een ronde kan langs de plinten een muis klem te zetten. De adrenaline giert door mijn lijf want de muis rent nu richting de inbouwkoelkast, de plint daaronder heeft een grote kier waar het mormel wel tussen kan glippen, en eenmaal daarachter gedoken kan ik het wel shaken.
Jon heeft de muis bijna te pakken maar de muis springt ruim een meter omhoog tegen de keukendeur op, ver buiten zijn bereik, en met een snelle actie duw ik de kan op de muis, “Jaaah ik heb hem, ik heb hem!”, roep ik keihard, (de hele buurt geniet mee). Het muisje steekt met zijn kopje buiten de kan en probeert te ontsnappen. Ik duw de kan ietsje steviger tegen de deur aan, jakkie, hij steekt zijn tongetje uit en krijgt hele grote ogen 😖 Gelijk gil ik naar DH die boven aan het werk is dat hij niet naar binnen mag komen, want dan ontsnapt de muis. Blij met mijn vreemde gewoonte om de metalen deurpost als kaarthouder te gebruiken trek ik de verjaardagsuitnodiging van mijn schoonzus los en schuif deze tussen de muis en de deur. Hebbes!
Opgelucht loop ik met de muis naar buiten, en mik het beestje tussen de planten achter de vijver. What the fuck, waarom doe ik dat nou? Het voelde als victorie, als ontlading, maar niet echt slim van me, begraven was beter geweest. Nou ja, mocht het daar gaan meuren weet ik waar het van komt en kan ik het alsnog opruimen, zolang de katten het maar niet weer als trofee naar binnen brengen.
De groene waterkan zit in de kliko, de rand was teveel beschadigd door langs de muur te duwen en brrr vol muizenbacillen, en dankzij de AHzegeltjes van mijn schoonzus heb ik al een andere
niet voor de muizenjacht, want breekbaar, maar wel heel erg mooi, met een deksel met zeeftje waardoor je water kan gieten.
Loki kwam dinsdagavond met haar bekje vol muis doodleuk de kamer binnenlopen, het was een warme avond en ik had bij thuiskomst van de bee de schuifpui lekker wagenwijd open gezet. Ik vloog uit mijn stoel en wilde Loki met muis en al naar buiten jagen, maar van schrik liet ze de muis los en keek ze me aan met grote ogen. Helaas was het geen dode muis, het beestje rende weg en het kwartier erop probeerden mijn man en ik de muis te pakken te krijgen. Loki stond erbij en keek er naar, en stak geen poot uit om te helpen, ze dacht vast dat we lekker aan het spelen waren. Het zal niemand verbazen dat de muis sneller was dan wij, het leek wel een slapstick toen we bijna alle meubels verschoven, aan gordijnen schudde, kussens opzij en tassen van de grond halend. Uiteindelijk schoot het mormel tussen de LP’s door tussen de muur en de kast, en hield het zich achter de kast schuil. Ik haalde alle LP’s uit de onderste schap van de kast om zicht te hebben op het gebeuren, en om te voorkomen dat er aan geknaagd ging worden.
En toen namen de katten het van ons over, ze hielden de kast nauwlettend in de gaten, Arya kan er net niet bij
Loki wordt afgelost door Jon om even wat te gaan drinken, “Arya kom gauw, ik zie hem”,
“waar dan Jon, ga eens opzij”
Loki hoorde van de opwinding en nam haar plek weer in, Jon ging aan de andere kant kijken, en weer kon Arya niets zien
“bekijk het even”, dacht Arya toen, “ik ga eten halen”
Jon klimt plots omhoog en zit te graaien tussen de kast en de muur: “Loki ik heb hem naar beneden gejaagd, kan je er nu wel bij?” Loki zit te dagdromen, muizen vangen gaat buiten toch wel fijner, daar zitten geen kasten in de weg.
Zopje komt poolshoogte nemen, “Hopeloze toestand, been there, done that”
Drukte alom, het muisje lijkt omhoog te klimmen
en zakt weer af, Arya moet even de wacht houden terwijl er overleg wordt gepleegd
Volgens Loki is de enige optie dat de mens de kast even van de kant af trekt, ik dacht het niet meisje.
Het muisje liet ‘s avonds wel even zijn neusje zien, maar liet zich niet pakken. Donderdagochtend controleert Zopje de stand der zaken, “Tamtamtaaamtadam”
“Nee, hier ook niet”
“Zal ik me wel vergist hebben”
Jon wist niet dat geduldig wachten zo vermoeiend kon zijn
Arya denkt wat te zien
maar nee, het is de weerspiegeling van haar eigen persoontje, wat is ze toch mooi
Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes van steun na mijn struikelpartij, ik beloof beter uit te kijken. De zwelling in mijn rechter hand is na een weekje frustratie rust gelukkig al een stuk afgenomen en daarmee is de mobiliteit toegenomen op de ringvinger en middelvinger na; niets weerhield me dus om met angst en beven de Bernina tas op tafel te zetten en de eventuele schade op te nemen van de valpartij vorige week. Angst en beven ja, want reparatiekosten aan deze machine loopt snel in de papieren. Zo op het zicht was er niks mis mee, tot ik het kastje er af wilde klikken, het zat al los en het linker deurtje waar al het bovenste schanierbobbeltje van ontbrak was nu ook het onderste bobbeltje kwijt
en de inhoud lag kop over klote, maar lang leve duktape. Met drie stukjes heb ik het deurtje vastgeplakt tegen het kastje
en het schanieren ging toen weer prima, het verdient geen schoonheidsprijs, maar is wel functioneel.
Nadat de stroom erop gezet was en er geen geknetter of geflikker uit de machine kwam, heb ik een proefquiltje gepakt om héél rustig naaiend te kijken of dit soepel ging. Opluchting alom toen dit geen nare geluiden of rare haperende steken opleverde. Ik merkte dat ik best wel kon quilten, en pakte gelijk de andere twee Tea Party blokken van deel 4 erbij,
zo, dat ging lekker!
Een uurtje later kon ik het patroonpapier van de achterkant af peuteren.
Ze hangen voor nu even naast het middendeel, deel 5 moet nog even wachten tot ik kan knippen.
Langer dan een uur had dit feestje niet moeten duren, kramp in mijn hand weerhield me om de quilt die ik in opdracht ga doorquilten tevoorschijn te halen. Laat ik hier nog maar nog een weekje mee wachten, lijkt me wel zo verstandig.
Jon en Arya mogen sinds 3 weken nu overdag overal in huis komen, het moment dat de keukendeur openbleef was heel spannend voor Arya, die duidelijk drempelvrees had
terwijl haar broertje al naast de voordeur stond
en later als eerste de trap op liep en hard miauwend Arya riep om ook te komen. Toen ze te lang treuzelde bij de eerste traptredes en niet hoger durfde te gaan
liep Jon naar beneden, ging achter haar staan en duwde haar met zijn neusje tegen haar kont zo de rest van de trap op. Ik stond erbij en keek er met ingehouden adem naar en vergat prompt foto’s te maken, maar dh zag ook hoe hij haar aanmoedigde om door te lopen. Zo lief!
Haast sluipend liepen ze van kamer naar kamer, Loki lag op mijn naaikamer niets vermoedend te slapen, ze gromde maar deed verder niks,
en toen Jon niet weg ging, ging ze naast mijn bureau op een ander slaapplekje van haar liggen om Jon zijn zin te geven. Ze heeft op de foto ook echt een verontwaardigde blik.
Het is soms wel erg verleidelijk om tikken uit te delen, zoals hier wanneer ze het pad naar de woonkamer blokkeren voor Zopje. De stoffen kat is een deurstopper, nooit gedacht dat hij het zo lang zou overleven toen ik hem twee jaar geleden als kerstcadeautje van Monique Storms kreeg.
“Van mijn eten blijven ze af”, laat Zopje weten als hij zijn voerbakje met seniorenvoer in de garage toedekt, en gelijk heeft hij.
Sinds een week durft Zopje weer bij mij op schoot te kruipen, zelfs als Arya naast me ligt en Jon door de kamer banjert
Zopje ging zo liggen dat hij Arya goed in de gaten kon houden, en reageerde geïrriteerd toen Jon met zijn staart ging spelen, maar bleef wel liggen.
Sinds gisteravond weet ik dat het helemaal goed gaat komen, Arya lag op de quilt op mijn schoot te slapen toen Loki erbij sprong.
Ze negeerde Arya en liet zich door haar besnuffelen, maar na een tijdje van spinnend rondjes draaien en kopjes geven aan mijn hand, sprong ze toch weer op de grond. Heel even was het een gelukzalig moment.
Het was gisteravond weer een waar genoegen om bij de bee in Heerle te zijn, Ria had gelukkig weer wat misbaksels mee genomen (zo noemt ze haar baksels) en wij waren de dankbare afnemers. De heerlijke mislukte cake was al op eer ik er een foto van kon maken, gelukkig was er een uur later een herkansing met de zalige mislukte appeltaart (mislukt want hij viel uiteen).
nou, dat schuiven we zo naar binnen hoor, geen probleem
Ria had er een halve pot abrikozenjam door de appeltjes gedaan, en dat was toch een partijtje lekker!
hier werd een toilettasje gemaakt; “Wacht, dan draai ik hem even om voor de foto”
er werd gehaakt, Lorene laat haar dekentje zien
gebreid, (met groen op de rondbreinaald)
geborduurd,
Marianne is er bijna
getekend
en gepatcht, kortom, we vermaakten ons allemaal heel goed.
Ik wilde werken aan de Tea party quilt en had weer bijzonder veel zooi -een supermarkttas vol stof- meegenomen voor het weinige wat ik heb gedaan: wel 1 hele theepot geknipt, waarvan oor en tuit in spiegelbeeld, het mocht eens een keer gelijk goed gaan. Ik kreeg voldoende advies van mijn tafelgenoten, en je weet hoe het gaat met teveel keuze hebben, het kiezen wordt dan alleen maar moeilijker.
Nog maar een ander stofje verknippen voor weer een potje.
Dit was de eerste
de tweede
en de derde
Uiteraard twijfel ik over welke van de drie stoffen het gaat worden, ik stopte met nog een potje knippen
morgen bij helder hoofd en frisse blik zal ik het vast zien. Misschien zelfs dat ik de onderste zwarte balk (met fietsjes) ga vervangen voor iets lichters, ik zal het wel zien.
Zipje was geheel tegen zijn gewoonte in maandagavond niet thuis gekomen van de frisse neus halen, gisterochtend zat hij niet zoals verwacht naast de voordeur met zijn neusje tegen het raam aan naar binnen te kijken. Ik zocht de omgeving af, keek langs de weg, en postbezorgers die me zagen en hoorden zoeken, vroegen wie er kwijt was en zouden hun ogen open houden. Toen Zipje ‘s middags zich nog niet had gemeld, trok ik mijn stevige wandelschoenen aan en besloot de bermen van de beek achter ons huis af te struinen, want ik vermoede dat Zipje het eind voelde naderen en op een rustig plekje wilde doodgaan. Foto van afgelopen zondag, toen ik hem een nieuw zacht mandje had gegeven voor in het tuinhuisje, waar hij graag lag te slapen.
Na nog geen tien minuten speuren langs het water zag ik zo’n 25 meter van waar ik stond een donkere vlek bij de beplanting onderaan de helling langs het water, ik riep en zag de vlek bewegen, volgens mij was dat Zipje, en ik riep nog een keer. Een vrouw liep langs en bleef staan, ik wees naar de vlek en zei dat ik bijna zeker was van mijn zaak, en zocht de kant af hoe ik er het beste naar toe kon lopen. De helling van waar ik stond was te steil, dus besloot ik door de bossage achter de huizen door te lopen en de helling van die kant te nemen, ik had dan in ieder geval houvast aan de struiken. Half lopend, half om m’n achterwerk glijdend kwam ik aan bij Zipje, die zo te zien een heerlijke zonnige plek had gevonden tussen de planten in een bedje van gras, hij spinde, maar toen ik hem wilde oppakken begon hij te grommen. Sorry ventje, maar ik laat je toch niet alleen hier, en ik pakte hem op en klauterde weer omhoog, gelukkig groeide er ook veel klimop en kon ik me daar aan vasthouden. Toen ik uit de struiken vandaan kwam stond de vrouw me op te wachten, Zipje aaiend en blij dat het me gelukt was. Ze was gebleven voor het geval ik hulp nodig had of in het water zou vallen. Lief.
Thuis aangekomen dacht ik Zipje blij te maken met wat eten en drinken, maar hij miauwde alleen maar en plofte neer op de vloer. Ik raapte hem op om hem beter te kunnen bekijken, want dat grommen was van de pijn, was hij misschien aangereden? Gelijk met het onderzoeken maakte ik hem met twee natte doekjes schoon, zoals ik de afgelopen weken ook steeds had gedaan, want hij hield zijn vachtje zelf niet meer zo goed bij. Niks van verwondingen te zien, hij was gewoon helemaal op, versleten, 14 jaar oud en een goed leven gehad, ook al denken de muizen en eksters hier anders over. Zijn gebrek aan eetlust de afgelopen dagen lag dus niet aan het eten, we waren al overgeschakeld op een ander merk om te zien of hij dat wel at, maar helaas.
Ik legde Zipje op zijn kussen bij het raam, hij liet zelfs de snoepjes liggen en legde zijn kopje neer, toen het te warm was ging hij bij de schuifpui liggen die op een kier stond, nee ventje, je mag niet meer naar buiten, hij dook in zijn mandje, na een rondje draaiend lag hij helemaal verstopt, zijn oortje zie je op 11 uur, rug naar links.
waar hij het een half uurtje uithield en strompelde toen weer naar het kussen bij het raam.
Elke keer als we hem aaiden begon hij heel hard te spinnen, je zag aan zijn ogen dat hij zich heel beroerd voelde.
Ik wist wat ik moest doen, de dierenarts bellen om een afspraak te maken om Zipje in te laten slapen, want hij hoefde niet langer meer te lijden, maar wat is dat zwaar; we mochten aan het einde van het spreekuur langskomen, 19.15. Filmpje gemaakt voor Evelien, die in Amsterdam wonend en werkend geen afscheid kon nemen.
Verdriet bij ons allen, allemaal tranen van liefde, Zipje gaf ons zoveel troost in tijden van verdriet en zorgen, hij was echt een knuffelkat die pijn en verdriet aanvoelde.
Net zoals Witje, ach lieve Witje.
In de ronde mand op mijn schoot in de auto naar de dierenarts was voor Zipje het prettigst, hij legde zijn kopje op mijn arm en keek naar buiten, niet één miauwtje onderweg, terwijl hij andere keren altijd een tenenkrommende aria liet horen. In de wachtkamer was hij allert, maar bleef rustig liggen.
Perry en ik keken verdrietig toe hoe de dierenarts na ons te hebben aangehoord en Zipjes conditie bekijkend, Zipje een volle spuit slaapmiddel toediende terwijl hij opgerold in zijn mandje lag. Hij viel al spinnend na iets van tien minuten in slaap, zijn ademhaling werd minder, en toen de dierenarts hem nogmaals een dosis gaf zakte hij langzaam weg in de dood.
Thuisgekomen hebben we Zipje begraven bij de vijver, hij lag hier graag vanwege het kattenkruid, lekker in het zonnetje met een grote bak water vlakbij,
ik heb de beeldjes er vannacht nog opgezet om te voorkomen dat er katten in zouden gaan graven, later zal ik er nog kattekruid planten.
We zullen Zipje enorm missen, zo’n lieve kletskous, het is gedaan met zijn avontuur, Zopje en Loki zullen het zonder hem voort moeten zetten. Onderste foto van dit voorjaar, links Zopje, rechts Zipje, twee broers maar qua conditie zo verschillend.
