Na twee uur werken in de tuin besloot ik eens een rondje “blog lezen” te gaan doen, ook in het kader van handen rust geven. Ik heb het lezen van en reageren op andermans blogs flink verwaarloosd, soms ben je al blij dat je je eigen ding kan doen, en vaak bleef ik op de hoogte van bepaalde mensen via Facebook of Instagram, maar ik vind beide media vrij vluchtig en oppervlakkig.
Nou, drie uur later, ja, jullie lezen het goed, 3 uur! later, heb ik het hele rijtje gehad, ze staan hier bovenaan mijn blog, onder het kopje “Blogs die ik volg”. Dit zijn ze niet allemaal, ik krijg ook regelmatig via mijn e-mail updates over bloggers, en ik lees de Amerikaanse bloggers via de Feedly app., en deze houd ik wel redelijk bij, maar ook hier krijg je alleen maar de berichten die recent gepubliceerd zijn en de slapende blogs belanden onder op de stapel. Op zich moet je dan niet meer in zo’n stapel duiken, tenzij je je afvraagt hoe het nu gaat met dees of geen.
Het bleef niet alleen bij lezen maar ook liet ik bij de meeste een reactie achter, wat op zich niet altijd meeviel vanwege de “bewijs dat je geen robot bent” handelingen. Bv uit 9 plaatjes de bussen aanvinken, of uit 16 vakjes de verkeersborden aanklikken
fietsers, de etalages, de zebrapaden, of de brandkranen, om een oer-Hollands straatbeeld te noemen, niet dus.
net zo lang tot je er niks van dat al zag en dan kon je op verifiëren drukken. Maar soms bleven de plaatjes maar komen, om niet goed van te worden! Dit waren de blogs die geen reactie van mij kregen, het moet wel leuk blijven en geen ontmoedigingsbeleid zijn om te reageren.
Een enkele blog eindigde met de kennisgeving van het overlijden van de blogger
geschreven door de nabestaanden, of ik kon het opmaken uit de condoleances in de reacties. Van de een wist ik het maar van een andere kwam het hard aan.
Bij heel veel blogs zaten spam reacties, en het waren allemaal van dezelfde twee spammers,
ik kon na dertig blogs wel deze conclusie trekken, dus ongeacht de idiote manier van beveiligen kwamen zij er toch gewoon door.
En dan had je de blogs waar al heel lang -soms jaren- niks meer op geschreven was, van sommige schrijfsters had ik afgelopen maanden nog een post op Facebook of Instagram gezien, maar bij een paar dacht ik echt van “waarom stopte ze met bloggen, zou ze nog wel leven?” Niet iedereen heeft een partner of familielid die kan inloggen op je blog om het zo af te sluiten, maar dan hoop je toch dat een bekende een reactie onder het laatste bericht zet met de vermelding dat de blogger is overleden, toch?
Ik vermoed wel dat heel veel bloggers er uit vrije wil mee zijn gestopt, met het bloggen, niet met het leven, een enkeling had de reden ook bovenaan hun blog gezet. Dat ze klaar was met bloggen, het had een doel vervuld, ze sloeg een andere weg in, en vanaf heden was haar blog niet meer operationeel, maar bleef wel on-line vanwege de uitgebreide informatie (tutorials, quiltverslagen en reisverhalen) . Kijk, daar kan je wat mee!
Veel bloggers zijn er gewoon mee gestopt omdat ze het beu zijn, het veel werk vinden, de hoeveelheid reageerders tegenvielen, of omdat het leven even erg tegenzit.
Ik snap het en vind er verder niks van, ook al kan ik een lichte vorm van nieuwsgierigheid naar het waarom niet onderdrukken; maar het gaat me niets aan. Maar het is net als bij overlijdensadvertenties, soms zou je meer informatie willen hebben, zodat je niet de hele tijd met vragen rondloopt.
Sommige inactieve blogs vind ik leuk om als naslagwerk in mijn lijstje erbij te houden, de rest mag weg om het nog een beetje overzichtelijk te houden. Ah ja, het hield me vandaag even van de straat. To blog or not to blog, that’s the question.
