Categoriearchief: Katten avonturen

Lome dagen

De ochtenden zijn het lekkerst, qua temperatuur, na het ontbijt buiten zitten met Jon op tafel

Het begint al ergens op te lijken hè

En onderwijl genieten van de koelte zo lang het duurt, en Sherlock en Fay samen zien, ze horen en ruiken van alles, Fay weet nog niet of ze gaat liggen of toch liever blijft zitten, en blijft halverwege steken. Het gras is nog nat van de dauw, en ze is niet als Jon die elke ochtend met natte modderpootjes rondloopt.

Het viel me op dat enkele van haar snorharen korter waren alsof ze waren afgeknipt; afgebeten door een kat die niet wilt dat ze wegloopt, denk ik, want dat doet een moederpoes bij haar jonkies om ze in haar buurt te houden. Ik verdenk Sherlock er van dit te hebben gedaan, want ze was al twee nachten buiten gebleven.

Fay klimt ondanks haar handicap vlotjes in de linker boom bij het terras, even lijkt het herfst met vallende blaadjes als ze tussen de takken door op het dak van de overkapping springt, ik hoefde niet ver te zoeken waar ze zat☺️
Jon probeert het ook maar sloopte de halve boom in een wanhopige poging houvast te vinden op de dikke bos van dunne takken, en na een tijdje gerammeld te hebben aan de takken springt hij weer op de grond. De afgeknakte takken vinden later hun weg naar de bladcomposthoop naast de groencontainer met het plan deze in de avond op te ruimen. Heb ik nog niet gedaan.

Het gras is hoog hè. Dit laat ik bewust zo, beter tegen de verdamping en zo. Dinsdag zal ik het wel maaien voordat het gaat regenen, sprak zij hoopvol.

Tegen de middag zat ik nog even in de schaduw van de Canadese esdoorn, met een mooi uitzicht

Fay en Sherlock kwamen er ook bij

Gezellig een dagje op Sophie passen, eind van de middag lag ze in de schaduw op de quilt te spelen, ze volgde vogels en vlinders die overvlogen en toen ze mij het woord “vlinder” hoorde zeggen, greep ze naar haar jurkje en wees een vlindertje aan en keek zo lief naar me. Je kon mij toen opvegen 🥹

Nog een paar dagen dan is ze jarig, wat een feest 🎉

Wat een nacht

We lagen woensdagnacht in diepe rust toen het geluid van de voordeurbel door het huis galmde, WTF!? Het was donker buiten en ik liep naar de badkamer om mijn ochtendjas aan te trekken, het lusje waarmee hij aan het haakje zat was gedraaid en het duurde even eer ik met mijn slaperig hoofd hem eraf had gehaald, ondertussen me afvragend wie er in vredesnaam midden in de nacht rond drie uur aanbelt? Manlief stond ook al bij de trap, maar bleef boven staan als mentale en evt verbale steun terwijl ik op blote voeten dapper de trap afliep.
Het buitenlicht bij de voordeur stond aan en ik zag de krantenbezorger (een 60+er) staan, een grote stapel kranten op de mat bij onze brievenbus en zijn fiets stond op zijn kop.

“Sorry dat ik zo laat nog aanbel, maar heeft u misschien een fietspomp die ik mag gebruiken. Mijn band loopt leeg, het komt nooit uit maar nu is het wel heel erg rot, net nu ik aan mijn ronde begint.”
Ik beaamde dat het heel erg rot was, (en niet alleen voor hem) en liep de garage in. Jon gaf me in het voorbijgaan een kopje en vloog naar de keuken, eten! Sherlock en Fay zaten roerloos op het kussen bij de werkbank met grote ogen geschrokken naar me te kijken. Ik pakte de fietspomp, trok in het meenemen een tas mee waar handschoenen en mutsen zaten (ja ook verleden tijd, want ze lagen nu allemaal over de vloer verspreid) , en deed de garagedeur weer dicht. Dankbaar nam de krantenbezorger de pomp aan, wenste me welterusten en ik liep weer naar boven. Ik dacht er nog even aan om een fiets van ons te leen aan te bieden zodat hij zijn rondje af kon maken, maar DH vond dit absurd, en al mopperend om onze gestoorde nachtrust doken we er weer in.

Omdat de voordeur open stond toen ik naar de garage liep, dacht ik dat Jon wel buiten zou zijn, maar nee, hij liep boven alle kamers af en kwam toen buurten bij ons. Met het geluid van een fietspomp, sigarettenlucht van de krantenbezorger dat via ons raam naar binnen kwam, en een trippelende miauwende Jon werd ik met de minuut ~~meer opgefokt~~ onrustiger, en besloot het slaapkamerraam waar geen hor voor zit open te zetten, zodat Jon er uit en in kon naar believen. De fietspomp werd stil en Jon sprong naar buiten en ik moet zijn ingedommeld, want ik werd wakker van het geluid van een fietspomp, alweer!? En het bleef maar duren, verdorie.

Weer mijn ochtendjas aan en naar beneden, “Ik zal even mijn fiets voor zetten zodat u die kunt gebruiken, want dit is toch geen doen,” zei ik tegen de man die naast zijn op de kop staande fiets stond. Ik wachtte zijn antwoord niet af maar liep de garage in en deed de klep open, Fay en Sherlock schoten achter elkaar naar buiten. Ik had gelukkig wel het benul om de voordeursleutel van de fietssleutel af te halen, en liep toen op blote voeten met de fiets naar de voordeur. Onderweg stapte ik op iets slijmerigs, een slak 🤢 Gelukkig met mijn hiel en niet met mijn voorvoet, want een geperste slak tussen de tenen omhoog voelen floepen is geen fijn gevoel. Vraag me niet hoe ik dit weet.

De krantenbezorger was net bezig zijn kranten in de fietstassen te stoppen, zijn fiets stond dus niet meer op zijn kop wat wel praktisch is als je de fietstassen wilt vullen, en knikte naar me toen ik mijn fiets onder de overkapping neerzette uit het zicht vanaf de straat, want ja, ik kon hem niet op slot zetten. Ik had het fietssleuteltje uiteraard aan de man kunnen geven, maar dat deel van mijn hersenen stond nog in de slaapstand. “Ik zal zien hoe mijn band zich houdt, bedankt en nogmaals mijn excuses dat ik zo laat aanbelde.” Ik wenste hem een goede nacht, sloot de boel weer af en dook in bed, en heb hooguit nog twee uurtjes geslapen.

We hebben die nacht niks meer van de man vernomen, ik werd wakker toen de overbuurman naar werk ging, en zette de fiets binnen, blij dat hij er nog stond, en dook onder de douche. En toen pas viel het muntje waarom die fiets van de krantenbezorger steeds op zijn kop stond, hij had zijn band geplakt. Ik vond het al zo raar, als je een band wil oppompen zet je de fiets toch niet op de kop. Goeiemorgen Shirley 🙄 Hij zal het drinkschaaltje van de katten dat onder de waterkraan naast de voordeur staat misschien wel gebruikt hebben om het lek te detecteren.

Bij het ontbijt zaten we ons er nog over te verbazen, zoiets doe je toch niet, ‘s nachts aanbellen? Je jaagt de bewoners de stuipen op het lijf, toch? Je doet het als er brand is of zo, en dan bel je niet alleen maar zal je denk ik ook op de deur bonzen. Maar goed, het is wel fijn voor die man wetend dat als er nood is, hij bij ons kan aanbellen, we zullen hem niet wegsturen of boos worden. Maar hij moet dit niet te vaak doen.

Ik vroeg me af of er voortaan een fietspomp bij de voordeur moest staan, maar dat ging toch te ver. Die man moest daar zelf maar voor zorgen. Gelukkig werd er de volgende nacht niet meer aangebeld, pfew. De enige die dit jammer vonden waren de katten die hadden genoten van hun nachtelijke escapades, en een honger dat ze er van hadden gekregen, niet normaal.

De naaktslakken durven niet meer alleen op pad te gaan nu ze een familielid geplet hebben zien liggen. Als er eentje onder een pletter dreigt te komen, trekt de andere hem snel weg, wat een strak plan.

Moet dat nou

Regen, regen, regen, Jon wilde het er na het ontbijt even met ons over hebben, want moet dan nou?

Het was gisteren nog zulk lekker weer, samen was opgehangen

Uitzicht vanaf de droogmolen, zelf vond ik het maar mwah, maar het vrouwtje wilde er een foto van maken, want oooh kijk wat klimmen de Hoya’s mooi (dit kan hijzelf veel sneller maar toen hij het binnen een keer voordeed in die boom (Monstera) was ze niet blij. Dat de boom van het tafeltje afviel zal niet hebben meegeholpen)

Gisteren keken we samen of er nog frambozen of bramen aan de takken hingen, niet dat ik ze lust, maar het vrouwtje wel, gezien haar enthousiasme bij het zien van een rood vruchtje. Hap slik weg, net als ik doe met vliegjes, en soms gaat ze er mee spelen door er eentje weg te gooien, maar dan rent ze er niet achteraan, beetje raar.

Daarna even de vijver checken of er nog wat te halen viel.

Waarom ze nou niet even wachtte met de foto maken tot ik weer rechtop zat snap ik niet, je ziet alleen maar een donkere vlek waar ik in gesprek ben met een kikkertje

Maar toen draaide het vrouwmens zich om, en ik hoorde ze “oooh hij bloeit!” uitroepen. Boeien.

En opeens was ze weg, deuren dicht, auto weg, en ik moest mezelf maar vermaken, “ze zijn aan het sporten” zei het vrouwenmens die even later aan kwam fietsen en de deur voor me open deed zodat ik het hele huis kon checken, maar hoe ik ook riep, ik zag mijn vrouwenmens niet. Jaja, sporten, nog wel eens. Ik rook het later wel in de keuken wat ze hadden gedaan, en niks voor mij overgelaten.
2DEC9815-3BF5-4CFA-A225-CC048EC45209
Maar al met al was het een lekkere dag gisteren, dus wat is dat nou vandaag met al die nattigheid, blijft het zo of kunnen we vanmiddag nog samen het gras maaien? Wat denk jij er van Fay?
Nou, het zonnetje breekt al door, maar het blijft nat.

En ze kruipt tevreden op schoot bij die andere ginger in huis, lekker, ze heeft een dunne katoenen broek aan, daar gaan mijn nageltjes zo doorheen

waarna de schoot teveel bewoog en ze voor de rust op haar plekje op de toren ging liggen. Het regende weer maar het zonnetje scheen ook.
dus nog even doorgaan met klagen, denkt Sherlock die net binnen is gelaten en tot op zijn hemd nat is geworden, poeh dat is nat,

maar toch wil ik er weer uit, en hij laat zijn zieligste miauwtje horen

Jon was moe geworden van al dat geklaag en had zijn favoriete plekje opgezocht, op de trolley achter de gehaakte deken

waarop het goed toeven is.

Het was even droog, maar nu regent het weer.
Ik -zo sprak de mens- ga nog een beetje borduren, het heksje en de maan zijn klaar, nu de tekst er boven

Beware beware and watch the sky

Gelukkig is het afvoerprobleem en daarmee de lekkage opgelost. De dakdekkers hadden een paar stukjes vergeten op te rapen en deze kwamen daarna na de eerste beste hoosbui klem te zitten in de eerste bocht van de afvoer vanaf het dak gezien. Er waren maar een paar blaadjes nodig om tegen de kier te plakken om zo de afvoer te verstoppen. Toen ik vorige maand de afvoer ontstopte door met een balein de blaadjes weg te duwen, bleven de stukjes dakbedekking op hun plaats liggen. Beetje raar dat de vorige loodgieter dit niet had gezien, en gelukkig was de loodgieter van Suijkerbuijk & zoon wel zo doortastend.

Gelukkig is dit probleem ook weer opgelost.
Fay draait zich nog een keertje om, genieten van het zonnetje, maar ze draait zich zo dat ze bijna geheel in de schaduw ligt zoals een ginger betaamt. Verstandig meisje.

Hebben jullie al gezien dat er een e-mail subscribe knop op mijn blog zit? Handig, dan krijg je weer bericht als er een blog is gepost. Wel moet je nog wel na het opgeven op mijn blog even je e-mail checken. Je krijgt een bericht van Nirav Metha – Icegram om je aanmelding op mijn blog te bevestigen door te klikken op de tekst: by clicking here.

Tuingenot

Maandagmiddag ontdekte ik een mooie mot die naast de schuifpui tegen de muur zat te genieten van de warmte, ik had deze nooit eerder gezien en vond het donzig achterlijk erg aaibaar, heel apart.

Ook zijn kopje zag er zacht en fluffy uit

De volgende dag zat hij er nog, maar woensdag bleek dat hij een zij was, toen ik op internet opzocht wat dat voor een mot was geweest die zo’n rare donzige berg had achtergelaten. Dit bleken eitjes te zijn, afgedekt met de haartjes van het onderlijf van de Plakker, geen mot maar een nachtvlinder uit de familie van de Spinneruilen.

De eitjes worden normaal tegen boomschors geplakt, deze vlinder wilde het gewoon een keer anders aanpakken dan haar voorouders, een muur is ook een soort van schors. Het kan zijn dat rupsjes nog voor de winter rond zullen huppelen, maar zullen de koude temperaturen niet overleven. Wel goed nieuws voor de vogeltjes, verse rupsjes gaan er altijd wel in.

Het terras bij de Canadese esdoorn nam ik woensdagavond onder handen, de hoeveelheid onkruid viel mee en het was amper een half uurtje werk
Een geurende bloem hoog in de magnolia grandiflora, heel voorzichtig trok ik de tak omlaag en mijn mobieltje hoog om er een foto van te maken; deze had ik bijna gemist, Evelien wees me er op. Twee dagen later was het mooie er alweer van af

Woensdag was het nog steeds heerlijk om buiten te zitten in de schaduw,

Ik zat onder de bolacacia met het uitzicht op de Viburnum

En later gingen we weer in de zijtuin zitten,

Jon zag bij het keukenraam beweging achter het glas,

hoi Evelien

Borduren, lezen en genieten van spelende katten, Fay knabbelde van het kattenkruid en nam een lekkere stofbad

Ze ging later samen met Sherlock tikkertje spelen en zaten op adem te komen op de rubberen tegel onder de Viburnum

waar Sherlock iets hoorde knisperen onder de plantjes, vast een muisje,

Jon kwam er ook bij, had Sherlock hulp nodig? Fay vond het te druk worden en maakte plaats voor de jongens, Jon vond zijn vriendje wel lekker ruiken, mmmm, catnip?

Sherlock kon het muisje niet vinden en stapte op toen Jon gefixeerd leek op zijn kontje

Hij bleef een beetje beteuterd kijkend alleen achter op de tegel, Sherlock vroeg aan Fay of ze tikkertje wilde spelen

en even later renden ze alledrie achter elkaar aan door de tuin en door het huis, ze hadden de grootste lol met elkaar, ook al ging het er af en toe iets te wild aan toe, een grom of een blaas, en dan na een korte time-out weer vrolijk verder.

Het was buiten afgekoeld en ik zat in de kamer, en Jon kwam bij me liggen, moe van het rennen. Zijn buik en kuiten van zijn pootjes zijn kaalgelikt, maar het lijkt niet erger te worden

Nog een foto van de photoshoot van een paar weken geleden, dit was haar eerste kennismaking met gras, en daar lag ze dan met haar armpjes en beentjes van de grond; geen lach op het snoetje van Sophie maar een wanhopige “What de fuck man, wat is dit prikkerige op de grond, ben je gek of zo, pak me op” blik.

Dat was weer een week

Vlak voor het mooie weer vorige week zou losbarsten wilde ik de klimop die door onze schutting groeiend een mooie groene haag vormt terugsnoeien, want de doorgang over het padje naar het tuinhuisje werd almaar smaller. Ik had mezelf goed aangekleed vanwege de pollen en stof en beestjes die vrijkomen tijdens het snoeien. Het was op onze trouwdag, en we gingen die avond gezellig uit eten met ons drieën, geen foto’s hiervan, maar we hebben genoten.

Helaas moest ik halverwege stoppen, ik begon mijn handen te voelen, en ook leek het mij wel fijn voor de nachtvlinders en andere insecten dat ze in de komende dagen in de resterende haag nog koele plekjes hadden.

Net als Fay de schaduw opzoekend, alleen vind zij het fijner om op de grond onder de planten te slapen, hier kijkt ze even op voor de fotograaf, normaal ligt ze opgerold als een rupsje en moet je goed kijken om ze te ontdekken.

haar vachtje voelde lekker koel aan toen ze even later naar binnen kwam om samen met Sherlock een snelle hap te scoren in de keuken. Hier een filmpje van hun ontbijt

Na afloop liepen ze weer samen naar buiten, Fay ging op de uitkijk liggen terwijl Sherlock het grasveld checkte op beestjes, Jon lag te slapen op een stoel in de woonkamer.

Ik had tussen de bedrijven door (na tafel afruimen “Mam wil je koffie?” “ Ja lekker”. even wat in de container gooien en de snoeischaar die daar ligt opbergen in het tuinhuisje, of toch even, ja vooruit, “Mam je koffie staat klaar”. “Ik kom er aan”.) even alle uitlopers aan de onderkant van de Viburnum en de loten die tot een halve meter rond de stam uit de grond groeiden weggeknipt, zodat de stam weer goed te zien was en de rondom groeiende geraniums meer ruimte hadden. Zie toch hoe mooi de afgelopen voorjaar diep terug gesnoeide Viburnum is dichtgegroeid. Dit was in februari
5028FF63-5E0A-4894-A555-D4F24606D2A8
En dit is nu

Maandag besloot ik voor de lunch het onkruid op het terras te negeren (joh doe eens gek)

en ging daar lekker borduren nu mijn handen nog niet waren ingevet met Dermovate zalf (moet 2x per dag). Ik zat heerlijk in de schaduw onder de Canadese esdoorn, een zacht windje blies over de nog koele bestrating en zorgde voor nog meer verkoeling, koffie binnen handbereik, wat wil je nog meer?

En als ik iets meer licht nodig had was een lichtstraaltje zo gevonden door even iets opzij of naar voren te leunen

Leuk werkje

Even lunchen, invetten en verhuizend naar de schaduw in de zijtuin een boek lezen op mijn iPad

Deze kreeg ik een tijd geleden van Evelien, wat een leuk humoristisch verhaal over actieve bejaarden die als detectives moorden oplossen. Het lezen lukt me nu pas weer, eerder kon ik me er niet op concentreren, was na enkele pagina’s het verhaal alweer kwijt, gedachten dwaalden af, andere bezigheden trokken aan me. Ik denk dat het terug thuis komen wonen van Evelien me meer rust heeft gebracht, als er iets met manlief gebeurt sta ik er niet alleen voor. Als ik even de deur uit moet is manlief niet alleen thuis, dat dus.

Dit was het uitzicht tijdens het lezen, de heen en weer rennende katten moet je er zelf even bijdenken.

Hier werd twee weken geleden deze foto gemaakt,

Ben blij met foto’s en video’s, ze zijn als een tijdmachine waarbij je er naar kijkend weer even terug in dat moment bent; de warmte van de familie en de zomerse dag, de opluchting dat naaktslakken niet op het gras terug waren gekropen nadat ik ze richting de heg had gegooid voor de fotoshoot. Reageren op kreten van “Sophie heeft iets in haar mond gestopt” van toeschouwers van de fotoshoot, en probeer dan maar de grasspriet of paardenbloemblaadje uit het mondje te vissen terwijl ze vastbesloten is om het op te eten en haar tandjes als wapen in te zetten als het moet. Nou ja, het is niet giftig, maar voor de zekerheid toch maar die handjes in de gaten houden, maar wel naar de camera kijken en lachen, zo instrueerde de fotografe me.