Toen ik iets van een half jaar geleden over straat liep met de collectebus voor het longfonds, werd ik aangesproken door twee mannen die vroegen of ik in oktober ook voor de Nierstichting wilde collecteren. Ze kwamen net van een vergadering af, en kwamen collectanten te kort, ze lieten hun papieren zien van de Nierstichting, Daar ik niet de beroerdste ben stemde ik in, gaf mijn contact gegevens door en ondanks de hitte en het feit dat de avondvierdaagse gaande was, haalde ik in drie avonden ruim €175,- op voor het longfonds.

Afgelopen week mocht ik dus voor de Nierstichting rond gaan met de bus, ik kreeg een paar straten toegewezen in een buurt waar de verzorgde voortuinen en onderhouden huizen op de vingers van één hand waren te tellen. Armoe troef, het afvoerputje van wijk, en het verbaasde mij dan ook niet dat van de ongeveer 200 deuren waar ik aanbelde niet veel mensen open deden, velen zagen me wel staan maar bleven zitten. De mensen die wel open deden keken niet vrolijk bij het zien van de collectebus, ze hadden geen klein geld in huis zeiden ze (en dat is normaal want tegenwoordig gaat alles via pinpas of mobieltje) , maar als ik ze wees op de mogelijkheid om geld over te maken met de QR code of via een sms’je, zeiden ze dat hun telefoon dit niet kon.

Ik heb het wijzen op andere betaalmogelijkheden maar opgegeven, want nee is ook een optie; ik snap dat het niet leuk is als je elke week door een ander goed doel of stichting of fonds gestoord wordt terwijl je geen nagel hebt om aan je kont te krauwen.  Ik kreeg alleen steeds meer moeite met mensen die echt asociaal gedrag vertoonden en mij als de vijand zagen, jemig, ik liep hier niet voor mijzelf. Ik had het afkatten, deur dichtslaan of gewoon negeren na 1,5 uur wel gehad, ik voelde me met de minuut ellendiger worden en begon het me persoonlijk aan te trekken. 

Toen ik maandagavond de bus inleverde, en we samen de inhoud telden, schrok ze van het bedrag, amper €35,- had ik opgehaald. Zo laag had ze het niet eerder meegemaakt, maar dit was dan ook de eerste keer dat ze van de organisatie deze straten had doorgekregen. Ze zou mijn ervaring doorgeven en zorgen dat ik de volgende keer gewoon in mijn eigen wijk kon collecteren, maar ik heb bedankt voor een volgende keer, ik vond het te deprimerend en wil ook geen eigen wijk lopen. Ik heb mijn best gedaan en ben van mening dat collecteren met de bus aan huis niet meer van deze tijd is.

Donderdag zag ik tijdens een rondje Pokemons vangen een egel langzaam lopend de straat oversteken, zomaar midden op de dag, en dan weet je dat het mis is. Het beestje ging onder een geparkeerde auto zitten, nog een meter lopen en het was in een plantsoen gelopen, het was blijkbaar te zwak om door te lopen. Ik knielde naast de auto maar kon er net niet bij, dus belde ik aan bij mensen waar de egel onder de auto zat, maar die waren niet thuis. De overburen wel, ik vroeg om een schepnet, maar die hadden ze niet, en ik fietste toen snel naar huis om er eentje te halen, plus handschoenen, een oude handdoek en een mandje.

Naast de auto knielend zag ik de egel gelukkig nog zitten, en met het schepnet over de egel heen trok ik hem heel voorzichtig mijn kant op. Toen ik hem oppakte viel gelijk op dat het beestje veel te mager was, het woog haast niets ? Thuis aangekomen zette ik hem op de handdoek in de garage in de kattenkooi met een schaaltje water en wat nat kittenvoer dat we nog hadden, en keek ik op internet wat ik het beste kon doen.

Al gauw kwam ik uit op deze website Het is een beschermde dier die je dus niet thuis op kracht mag laten komen als het zichtbaar verzwakt is, vanwege mogelijke inwendige problemen. Wegbrengen dus, ik belde met een egelopvanghuis die in Roosendaal zit, lekker dichtbij, dat is mazzel, en de man aan de telefoon zei alles al klaar te zetten voor ontvangst van de patiënt.
Het beestje werd gewogen

470 gram was veel te weinig voor een volwassen egel. Het werd kort onderzocht op verwondingen of parasieten, en kreeg toen ORS uit een spuitje in zijn bekje gedruppeld, het dronk dit gretig ondanks dat het een vies zoutig goedje is. En toen kreeg het een antibiotica- en een antiparasiet injectie ingespoten tussen de stekeltjes en ging het in de laatste lege kooi. Het zag er schattig uit zoals het egeltje zo op zijn rug bleef liggen, toen ik met het beestje aankwam lag het bijna gestrekt in de kooi, echt niet goed, ik dacht toen even dat het al dood was, maar misschien was het toen extra beroerd van de autorit.

In het warme tuinhuisje stonden twee wanden vol kooien als een kastenwand, met gordijnen er voor, en bij de open deur met vliegengordijn stond een losse hoge kast met daarop een spinnende aanhalige poes op een matje, dit was duidelijk haar slaapplek.
Alles werd geregistreerd, hij wilde precies weten waar ik de egel had gevonden, en toen ik zei “bij de Blokken” besefte ik dat ik de Pokestop plaats noemde, en zei toen snel erachteraan “bij de Thorbeckenlaan”. Ja, hij kende de locatie, gelukkig veel bossage in de plantsoenen aldaar. Ik werd bedolven onder informatie, kreeg folders mee (als je hier producten koopt steun je de egel bescherming) en stopte wat geld in hun collectebus, alle kleine beetjes helpen.

Ik krijg een berichtje als het beestje het niet haalt, maar ook als het weer is opgeknapt en uitgezet mag worden, dit kan weken duren. Het hangt er vanaf waarom het beestje zo ziek is, puur van uitdroging en honger, of vergiftiging, of een inwendige parasiet, de tijd zal het leren. Ik ben benieuwd.

ik ben wel extra blij met die zware egels die onze tuin elke avond bezoeken, ze drinken uit onze vijver, eten de slakken op, nemen wat droog kattenvoer als toetje en met een “houdoe en bedankt” duiken ze via het holletje onder de schutting door, of scharrelen nog wat onder de heg en verdwijnen dan in het donker op weg naar de volgende stop. Ze lopen heel wat af op een nacht.

Het werd tijd dat ik de grote blokken van de Tea Party quilt op maat ging snijden, zodat ik ze rond het middendeel kon naaien. De blokken moesten 15,5 inch zijn, ik had geen grote 15,5” snijliniaal, dus werkte ik vanaf de helft van het blok. Het midden van het blok was zo gevonden, en toen maakte ik met het eerste blok gelijk een fout. De helft van 15,5 is 7,75, daar heb je geen hoger wiskundevoor nodig, maar ik zat zo met 15,5 in mijn hoofd dat ik de snijlat op 7,5 zette en hup, het teveel er af sneed. Verdikkie. Ik kon dit kwart inchje wel opvangen door de kant van het blok waar dit tegenaan komt een kwart inch breder te laten, maar daar had ik geen zin in.

Zwaar balend naaide ik aan de te smalle kant een strook van dezelfde stof en sneed daarna dit blok wel op de goede maat, en daarna deed ik hetzelfde bij nog drie blokken zonder me te vergissen, maar toen had ik het gehad. Even mijn hoofd leeg maken en een frisse neus halen, ik trok mijn wandelschoenen aan en ging er op uit, Pokemons vangen. Aan de rand van onze wijk is een grote vijver waar je helemaal rond kan lopen en waar het genieten is van de natuur.

Het was grijs en koud, de foto’s lijken wel zwart-wit, er zwom een koppeltje ganzen

En een zwaan,

Hij ging er even mooi voor zitten

Kijk eens hoe groot ik ben

maar toen hij met zijn vleugels begon te klapperen

Nam ik toch maar wat meer afstand, voordat hij er uit kwam, zijn maatje kwam er ook al aan

Het dreigende mannetje streek zijn veren weer netjes en zag er heel onschuldig uit. Ik maakte mijn rondje af en raapte ondertussen een arm vol hele lange wilgentakken op die na het knotten van de bomen waren blijven liggen, daar ga ik vast iets leuks van maken voor in de tuin, ideeën zat.

Gisteravond tijdens een stevige wandeling zag ik een konijn op een paaltje liggen, het had wat vertederends en zieligs gelijkertijd, zo helemaal in z’n eentje zo hulpeloos en nat, pootjes omlaag hangend, kopje achterover liggend. Hopelijk is de eigenaar van deze knuffel niet al te ontroostbaar gaan slapen. Ik heb de foto en locatie in de wijkapp gezet, wie weet zit er morgen een kleutertje op een krukje voor de wasmachine met een ernstig snoetje toe te kijken hoe konijn rond draaiend in het sop weer schoon wordt.