Toen ik vanmorgen de laatste quiltsteken maakte aan mijn ‘antieke’ quilt, naar een patroon  op papier gezet door Guute, en te koop bij Dorry, was ik wel even ontroerd, want de laatste steken waren op een hexagonbloem, en toen ik die aan het maken was, had ik mezelf voorgenomen, dat als de quilt klaar was, ik genezen zou zijn.

Nu nog de bies en ophangsleuf, welke bies, de roze, of dezelfde gele die ik als sashing heb gebruikt,

of de warmere geel,

wie zal het zeggen, en gaat het lukken morgen? Het hangt allemaal een beetje af hoe mijn armen/handen zich gaan gedragen na de beulsessie van vandaag.
Ik verklaar me nader.
De schilder melde zich om kwart voor 8 bij ons oude huis, om de hele buitenboel een grote beurt te geven, hij was net de boel aan het verkennen toen ik aan kwam rijden, en met een grote grijns gaf deze hunk van 2 meter lang me een hand. Ik denk dat zijn grijns te maken had met zijn vriendelijk karakter, en niet met het feit dat ik kwam opdagen met mijn groene bloes (met sierknoopjes en kraaltjes) binnenste buiten aan, tenminste, dat hoop ik.

In de hal -overleggend wat de plan de campagne was, na de rondleiding-, stond ik zo met mijn handen losjes op mijn heupen, me van mijn beste kant te laten zien, toen ik iets bij mijn hand voelde, en toen ik zag dat dit ‘iets’ het etiketje van mijn bloes was!  Ik was wel erg slaperig toen ik me had aangekleed, en terwijl de schilder met zijn baas stond te overleggen aan de telefoon, liep ik snel de keuken in om mijn bloes om te keren. Tijdens de eerder genoemde rondleiding ontdekte ik tot mijn gruwel dat de tuin in de afgelopen 3 maanden was geëxplodeerd, alsof er pure pokon uit de lucht was komen vallen, en vooral de Rhus vertoonde zwaar overdreven testosteron-gedrag met al zijn uitschieters; het grasveld en de perken waren vergeven met jonge bomen, varierend van heel klein tot 1,5 meter hoog, je kon niet zien waar de bestrating eindigde en het gras begon.

Ik belde bij thuiskomst de tuinman, zijn vrouw nam op, met de mededeling dat haar man bij andere tuin bezig was, en pas over een week of 2 ruimte had in zijn agenda. Balen! Eerst maar het quiltwerk afmaken, en dan de auto vullen met tuingereedschap, en aan de slag, er zat niks anders op. En zo riep ik snotterend hoera om iets voor half 10, en stond ik een kwartier later al onkruid te wieden bij ons oude huis.

Eerst maar de paden vrij gemaakt, opdat niemand zijn nek zou breken, en toen de druif gesnoeid, (we zien wel of hij dit overleefd)

want daar kon je niet eens met goed fatsoen omheen lopen, oh wat zou mijn vader zich lekker hebben kunnen uitleven hierop!  Om bij de ramen plek te maken zodat de schilder er zijn ladder kon zetten,

moest ik eerst hier het pad vrij maken, en daarna de rimboe op het grasveld weghalen; gelukkig trekken de Rhus loten makkelijk uit de grond, ze breken -meestal- net onder de grond af op de wortelstok, maar er zitten altijd taaie rakkers bij, en daarvoor had ik de takkenschaar op lange stok voor, zodat ik niet steeds door de knieën moest gaan.

Om 1 uur was het zover klaar,

ik vond het mooi geweest, en met een hele berg aan tuinafval achter in de tuin achterlatend, ging ik huiswaarts, kletsnat van het zweten, maar wel blij dat het me gelukt was. Het ‘grasveld’ ziet er als een slachtveld uit, het afmaaien m.b.v. de cirkeldraadmaaier lukte me niet, het draad brak steeds af. Ik had trouwens geen spierkracht meer over in mijn armen, en heb het er maar bij gelaten, dan maar niet kort.