Het is 9 uur zaterdagochtend, en ik ga op de fiets de stad in, ‘even’ naar optiek van Wely om mijn ogen na te laten kijken. Het begint te miezeren, maar gelukkig blijft het bij een beetje miezeren, en kom ik droog aan, mijn haren in de racestand (achterover geblazen), wat heel charmant staat, met mijn voorhoofd vol puberaal uitslag, mijn Lubberiaanse wenkbrauwen in standje wild, en mijn neus die uitgerekend nu gaat lopen; het is maar goed dat ik al getrouwd ben, want geen man die mij in deze toestand zou uitkiezen.

Ik moet een nekkramp opwekkende houding aannemen door met mijn hoofd tegen een houder aan te duwen, “vooral zo blijven zitten, even niet bewegen”, er wordt in mijn ogen geblazen, met felle lampjes in geschenen “kijkt u maar naar mijn oor” zegt de optometrist, en ik zie onder het apparatuur nog net een oorlel uitsteken, terwijl het licht pijn doet aan mijn ogen. Hij kan zien dat mijn ogen te weinig traanvocht bevatten, en ik krijg helder advies en tips, met je ogen hard dicht te knijpen produceert het vanzelf wat extra traanvocht, en hoef ik niet met een flesje kunsttranen in de weer. Mocht het na een paar dagen niet over zijn, dan zal ik het toch via de huisarts moeten spelen. Het schijnt vaker voor te komen bij dames in de overgang, zegt de opticien; en ik maar denken dat het droge gevoel een beetje lager zou zitten, niet tussen de oren, maar tussen de benen. Ik houd deze gedachte voor mezelf, ik weet niet of ze me anders nog  serieus nemen.

Een computer scant mijn ogen af terwijl ik naar een luchtballon moet kijken, en laat op een monitor planeten zien die niet zouden misstaan op de kaft van National Geographic, met al die mooie gekleurde vlakken. Huh, zijn dit mijn ogen? Van geen wonder dat ze af en toe droog aanvoelen. Na nog een paar testen te hebben gedaan,  (wat ziet u beter, 4 of 5, 5 of 6, 7 of 8?) loop ik gillend de zaak uit is het klaar, en mag ik plaats nemen aan een tafel, om de stand van zaken rustig door te nemen en om brillen te passen.  Een uur later heb ik een nieuwe bril in de bestelling gedaan, want mijn ogen, nou ja, eentje, is achteruit gegaan, en vanwege mijn lichtgevoelige ogen (ik krijg hoofdpijn als het zonnetje schijnt) zijn het ook verkleurende glazen geworden, én een heel ander soort montuur, jeetje, ik knapte er gewoon van op, een hele andere look.

dit is hem, maar ik meen dat de kleur iets egaler is, niet zo gevlekt. Over een dikke week kan ik een telefoontje verwachten dat hij klaar is,  hopelijk is het dan zonnig weer, zodat ik mijn glazen goed kan uittesten 🙂

Kijk eens wat ik van Marjon de Haas (van de Quiltkletsers) kreeg, zomaar, omdat ze in een blond moment deze dubbel had gemaakt; oeh, dat mag ze van mij vaker doen, blond wezen 🙂 . Ik zal deze huisjes snel sashings geven, en dan nog een sprintje trekken om mijn huizenstand een beetje op te krikken, want het is bedroevend, ik heb er iets van 44 zelf gemaakt! 100 huisjes,  dat zou al heel mooi zijn, toch? Met een flinke sashing rondom maakt dat vast wel een lief quiltje voor aan de muur, welke muur weet ik niet, want ze hangen bijna allemaal vol!

Het vele regen is goed voor de planten, want niet alleen het gras en onkruid schiet uit de grond, ook Annabel lust er wel pap van, kijk maar hoe groot de bloemen zijn

En ook de gekortwiekte kattenkruid is weer mooi aan het uitlopen, Evelien had Zipje en Zopje nog een paar takjes gegeven, Zipje werd er helemaal gek van, en Zopje vrat het takje met blaadjes achter mekaar op, en is toen knock out gegaan; hij reageerde amper toen Suzanne het pluchen eekhoorntje op zijn kopje legde.

Over eekhoorntjes gesproken, vrijdagavond schoten er 3 door de tuin, moeder die haar jonkies even liet zien hoe het pinda-voederhuisje werkte, ze waren snel verdwenen toen ik opstond om er een foto van te maken, en dus was ik te laat. Dan maar deze foto showen, van een week of 2 geleden