Vanmorgen vroeg uit de veren om mijn quiltbeevriendinnen op te pikken en door te rijden naar Rijswijk, met slechts een enkele korte file ter uitstelling van het genot van het weerzien van al het moois en liefs en fraais. Bij binnenkomst werd eerst aan de inwendige mens gedacht, om daarna de hellingproef te maken naar de zaal der zalen,

waar we mekaar los lieten, want dat loopt/zoekt/buurt toch wel veel rustiger vind ik, als je niet met een schuldgevoel een gesprek moet afkappen, omdat de rest op je staat te wachten.

Het was nog rustig, je kon op je gemak quilts bekijken, foto’s maken en kwijlend boven de lapjesbakken van de vele quiltwinkeltjes hangen zonder een elleboog in je zij of een tas in je rug te voelen, dat heeft wel wat hoor. Hier een kleine impressie van de winkeltjes, de quilts laat ik pas zondagavond zien, als de tent gesloten is
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=27rRLIdDrNc?list=UU0KH0SWHlbXiUADK5SNlVUw]
Later op de dag was het soms wel dringen om iets te kunnen zien/bemachtigen. Tegen 11 uur -ik was net op zoek naar mijn moeder die met haar quiltgroepbus kwam, en had ook al vruchtloze pogingen gedaan om haar mobiel te bellen- hoorde ik links en rechts dat mijn moeder mij ook aan het zoeken was, en even later kwam ze aanlopen, met in het kielzog Sonja en Ria, ook van de Dow bus.

Haar eerste ingeving (waar kan ik mijn dochter vinden?) was bij de lampenwinkel, maar nee (ik heb een lampentic zoals een ander een lapjestic heeft, die heb ik ook hoor, maar daarmee val je niet zo op), ik ben sterk geweest en heb niet 1 lamp gekocht. Voor de lapjes kan ik dat helaas niet zeggen, nou ja, helaas, we moeten de winkeliers een beetje steunen he, zware tijden enzo. Mam en ik stuiterden tot de lunch langs de vele kramen en quilts, ze slaagde met het kopen van textielverf, en we kwamen ook heel wat bekenden tegen, gezellig!

Je moest voor het eten een beetje veel geduld en contant geld (want aldaar geen pinmogelijkheid) hebben bij de counter van de catering, maar dan heb je ook wel wat, heerlijke broodjes gezond en de saucijzenbroodjes kan ik van harte aan bevelen, echt smullen!

Na de lunch ging een ieder haar eigen weg, ik wilde de antieke quilts van Dorry nog goed bekijken, en de quilts van Mieke Gootjes, en…. weer werd de weg geblokkeerd door een kudde bekende gezellige quilters, deze keer voor de kraam van Birdblocks, aaah wat leuk, maar ik wist daarna niet meer van welke kant ik was gekomen, de story of my life. Kijk eens wat een mooie foto!

Ah en dan de klapper van de beursaankoop wat mij betreft: het patroon van Jacqueline de Jonge, ‘Circle of Life’.

Ik had Ankie en Colette er op het quiltweekend aan zien werken en was zo gegrepen door dit patroon, de scherpte en de kleuren, die wilde ik ook gaan maken. Ik heb het patroon gekocht waar de foundation bij inbegrepen is, dus niks uitvergroten of overtekenen, maar gelijk aan de slag! Nou ja, niet nu uiteraard, eerst wat afmaken wat echt af moet, dan afmaken wat ik af wil hebben, en dan aan de slag. Mijn moeder wilt met alle liefde stoffen voor me verven, ik zal eerst eens kijken hoe ver ik kom met wat ik al van haar heb gekregen op mijn verjaardagen, mmm, voorpret is zo’n groot deel van quilts maken.

Om 6 uur reden we de stad uit en sloten overal keurig achteraan in de file, Angela en Miranda zaten net als op de heenweg samen op de achterbank (beter voor de nekken, en minder afleiding voor de bestuurder) lekker te kletsen en de aankopen te bekijken. Miranda had het tussenschotje in de achterbank naar de kofferbakruimte -“handig voor voor de skilatten”, zo werd ons verteld bij de aanschaf van deze auto, daarbij geen rekening houdend met 3 kinderen op de achterbank, nog afgezien van het feit dat wij niet skiën – geopend om zo enkele van de spullen te pakken, en bij het stilstaan voor de geopende krikraksluizen (ongetwijfeld fout gespeld) liep Miranda even naar buiten om via de kofferbak de rest te pakken.

We reden al weer een tijdje toen ik een “ik begin misselijk te worden” gepiep vanaf de achterbank hoorde, tja, dat krijg je als je achter mekaar alle dropjes op eet, maar nee, het kwam van het teveel kijken naar de aankopen. Jaja, en jij gelooft dat? 😉  Met de blower op koud en het achterraampje een stukje open zakte de misselijkheid en ging de volumeknop weer vol open 🙂  Bij het zien van de Zweedse woonwinkel kwam van achteren de vraag: “Zullen we lekker eten bij Ikea”, maar om dit te verwezelijken had ik levensgevaarlijke capriolen moeten uithalen om de invoegstrook nog te halen, vrachtwagens de berm insnijden leek me geen strak plan, hoe stoer mijn rode Volvo ook is, de kreukelzone zou dat niet trekken vreesde ik, en de voet bleef op het gaspedaal. Zonder al te veel gezeur oponthoud kwamen we via een toeristische route -omdat dit kortste weg was en niet omdat ik een afslag had gemist, wat wel eens het geval is- aan in Halsteren, Angela stapte voor de deur vrolijk uit met haar buit, zwaai zwaai, en weg waren we weer.

We waren laat thuis, het was al half 8 geweest toen ik de deur dicht gooide, dankzij de kookkunsten van mijn spruiten kon ik lekker aanschuiven en daarna met een kopje koffie even bijkomen. Mijn moeder belde me even later om te zeggen dat ze ook thuis was, ze was met de Diamond patchers van de DOW met de bus om 4 uur vertrokken vanuit Rijswijk,  dankzij de lieve service van Sonja (die bij haar in de DOWbus zat, op de foto hieronder -de enige met donker haar- naast mijn moeder staat)

hoefde mijn moeder niet nog eens lang te wachten op haar bus naar Hoek, ze reed ruim een half uur extra om mijn moeder thuis voor de deur af te zetten, kijk, zo ga je met mensen om.  Een virtuele kus voor Sonja.

en hier mijn buit

Ik slaagde met een paar groene zijde linten voor mijn quiltje, een paar flesjes stijfselspray van Merel, een wollen tussenvulling (waarmee ik toch echt eerst een proefquiltje zal vullen,  wassen én drogen om een grote ramp als hier te lezen zal voorkomen), en heel wat lapjes die ik nog niet had en op dat moment dacht dat ik echt niet zonder kon leven, hoe ik het tot vandaag had vol kunnen houden mag Joost weten.