De ochtenden zijn het lekkerst, qua temperatuur, na het ontbijt buiten zitten met Jon op tafel

Het begint al ergens op te lijken hè

En onderwijl genieten van de koelte zo lang het duurt, en Sherlock en Fay samen zien, ze horen en ruiken van alles, Fay weet nog niet of ze gaat liggen of toch liever blijft zitten, en blijft halverwege steken. Het gras is nog nat van de dauw, en ze is niet als Jon die elke ochtend met natte modderpootjes rondloopt.

Het viel me op dat enkele van haar snorharen korter waren alsof ze waren afgeknipt; afgebeten door een kat die niet wilt dat ze wegloopt, denk ik, want dat doet een moederpoes bij haar jonkies om ze in haar buurt te houden. Ik verdenk Sherlock er van dit te hebben gedaan, want ze was al twee nachten buiten gebleven.

Fay klimt ondanks haar handicap vlotjes in de linker boom bij het terras, even lijkt het herfst met vallende blaadjes als ze tussen de takken door op het dak van de overkapping springt, ik hoefde niet ver te zoeken waar ze zat☺️
Jon probeert het ook maar sloopte de halve boom in een wanhopige poging houvast te vinden op de dikke bos van dunne takken, en na een tijdje gerammeld te hebben aan de takken springt hij weer op de grond. De afgeknakte takken vinden later hun weg naar de bladcomposthoop naast de groencontainer met het plan deze in de avond op te ruimen. Heb ik nog niet gedaan. 

Het gras is hoog hè. Dit laat ik bewust zo, beter tegen de verdamping en zo. Dinsdag zal ik het wel maaien voordat het gaat regenen, sprak zij hoopvol. 

Tegen de middag zat ik nog even in de schaduw van de Canadese esdoorn, met een mooi uitzicht

Fay en Sherlock kwamen er ook bij

Gezellig een dagje op Sophie passen, eind van de middag lag ze in de schaduw op de quilt te spelen, ze volgde vogels en vlinders die overvlogen en toen ze mij het woord “vlinder” hoorde zeggen, greep ze naar haar jurkje en wees een vlindertje aan en keek zo lief naar me. Je kon mij toen opvegen 🥹

Nog een paar dagen dan is ze jarig, wat een feest 🎉