Donderdagavond konden we Perry voor het laatst zien en afscheid nemen, en Sophietje wilde opa ook zien. Eerste keer in de armen van haar ouders, en een half uurtje later vroeg ze aan mij of ik met haar naar opa wilde kijken. Vanaf deze kant kijkend leek het net of hij sliep, het deed zeer maar het was ook wel fijn om hem met een kleurtje zien ipv het grauwe wat ik op mijn netvlies had staan. Sophie was onder de indruk, en toen ze later in de auto zat op weg naar huis, zong ze het afscheidslied van de opvang.

Het was gelukkig niet druk met mensen die hem nog een laatste keer wilde zien, mijn vriendinnen Ellie en Hille waren er de hele tijd bij om mij en ons gezin te steunen, net als de ouders van Yvonne.
We mochten de kist sluiten, en mijn lief vond het een mooie gedachte als de rood-witte huizenquilt op de kist zou liggen tijdens de dienst, dus legden we deze er al op. Toen ik de quilt op de kist zag liggen had ik gewild dat ik hem wat langer had gemaakt.

Na een slapeloze nacht waren we er de volgende ochtend weer, op Sophie na; ze was naar de opvang gebracht en ging ‘s middags met haar opa en oma mee naar hun huis, en werd de volgende ochtend pas weer thuis gebracht, zodat Tim en Yvonne in alle rust de uitvaart en het etentje konden meemaken en thuiskomend in alle rust konden bijkomen.

De kist werd op de koets getild en zo liepen we iets van 200 meter naast de koets naar het uitvaartcentrum. Het was koud maar droog.

We moesten wachten in een mooie ontvangstkamer waar een alcoholvrije minibar en koffie/thee/water was, het wachten leek uren te duren voor mijn gevoel, maar opeens mochten we naar de aula gaan waar de kist met manlief stond, mooie bloemen er naast en brandende kaarsen er achter. De bijna 1,5 uur durende dienst kon beginnen.

En terwijl Pavarotti en Sutherland Rigoletto een van Perry’s lievelings opera’s begon te zingen, liepen de gasten de aula in.
Later hoorden we dat mensen verbaasd waren om de muzieksmaak van mijn lief.

Na elke toespraak volgden slideshows begeleid met muziek, zoals deze van
Maria Callas

Toen de kinderen klein waren speelde Perry tijdens badtijd de “raad eens wat voor liedje dit is” spelletje, en dan floot hij de melodie. Dit liedje De zomer van Ronnie Tober werd heel veel gezongen

Een ander nummer waar Evelien op haar beurt een fijne herinnering heeft is Marieke, van Jacques Brel, deze had hij vaak aan in de auto.

Suzanne noemde in haar toespraak het nummer Vincent van Don McLean, ze had het liedje voor hem geneuried toen ze niet op de zanger kon komen, en natuurlijk wist haar vader wat het was. Dit was nl het nummer dat hij op zijn uitvaart gedraaid wilde hebben, ook al vond ik het toentertijd geen fijne gedachte, aangezien het over een man ging die depressief was en zelfmoord had gepleegd. Maar de schoonheid van het nummer maakte alles goed.

Het nummer wat mensen deed grinniken, want dit was wel het andere uiterste van het klassieke muziek, was een nummer die manlief vaak keihard aan had in de auto,
Relax van Franky Goes to Hollywood.

En na alle mooie lieve en ontroerende toespraken en een gedicht, sloten we af met Dans Macabre van Saint Saëns , dit muziekstuk stond thuis en in de auto vaak op repeat, als ook nu tijdens het langs de kist lopen voor de laatste groet.

Als laatste mochten wij als gezin samenzijn voor het allerlaatste afscheid, kist aanraken, tranen laten gaan, diep zuchten en op naar de “kantine” alwaar alle genodigden, koffie, thee en broodjes ham en kaas op ons wachten. Die broodjes ham en kaas waren op nadrukkelijk verzoek van mijn lief, want dat vond hij zelf het lekkerst bij een uitvaart. Geen liflafjes met gevaar op knoeien op het nette pak, gewoon een eenvoudig wit puntje met ham of kaas.

Daar we geen idee hadden van hoeveel mensen er kwamen, had de uitvaartverzorger ons een aantal geadviseerd, en er waren iets van 40 broodjes over. Ze zouden weggegooid worden, dus namen wij ze mee, want weggooien is zonde. Meer dan de helft verdween in de diepvries, meer paste er niet in, dus aten Evelien en ik de komende drie dagen deze lekkere broodjes als ontbijt en lunch. Eentje met en eentje zonde rucola en pesto. 

Ik had voor mijn gevoel amper tijd om koffie te drinken en iets te eten, al snel vormde zich een rij van gasten die ons wilden condoleren. Het was zwaar, heel zwaar, maar ook hartverwarmend, ook om te zien wie er allemaal waren gekomen. Toen we thuis waren ben ik gelijk naar bed gegaan, draaiend op mijn benen van vermoeidheid en emoties heb ik gelukkig wat geslapen, maar koud dat ik het had!

We hadden voor vrijdagavond voor ons zessen een tafel gereserveerd bij de Sinjoor, het favoriete restaurant van Perry, ik had de rouwkaart meegenomen en zo zat hij er toch bij, heel fijn om hem te zien zoals hij was toen hij nog niet ziek was.

We smulden van het eten en ik nam het toetje welke we de laatste keer dat we er samen waren ook hadden gegeten, ijs met warme kersen en slagroom. Bij de eerste hap hield ik het niet meer droog, het voelde zo oneerlijk, mijn lief had hier ook gewoon bij moeten zijn. Ik mis hem toch zo. 😭

Bij de vele lieve reacties van afgelopen weken had Marjolein Lourens dit gedicht erbij gezet, als troost.

Herinner hem om wie hij was
niet wie hij was geworden.
Herinner hem om wat hij had
niet wat hij had verloren.
Herinner hem om iedere dag,
die hij je heeft gegeven.
Herinner hem om duizend en een dingen,
dat zijn je herinneringen.
Herinner hem om alles wat hij je heeft gegeven
Dan zal hij verder leven.