Op een van de laatste dagen van onze vakantie in Engeland, in Canterbury, had Suzanne twee bollen wol gekocht, hele mooie van Sirdar, Indie, en ze aaide het bijna verliefd. Ze kreeg van mij een boekje van Myboshi, twee lachende mannen op de cover, met hun zelf gehaakte mutsen, omdat ik dus dacht dat ze een muts wilde haken. Op deze foto staat ze in een andere winkel wol te aaien

We waren net een dag thuis van Engeland, toen Suzanne haar haakwerk liet zien met de droge opmerking: “Ik denk niet dat ik er een sjaal uit kan halen…” amper 30 cm lang en nu al 1 bol op.

Ik keek op de website van de winkel waar deze wol vandaan kwam, maar ze hadden er geen bollen meer van in deze kleurnummer, en toen ben ik verder gaan zoeken. Suzanne had ondertussen ook al een webwinkel gevonden in Engeland, voor 4,29 kon ze er zo nog wat kopen, zei ze, en ik ben blij dat ik zei dat ze even niets moest bestellen, omdat ik zelf ook even wilde zoeken, want zie: Bij WiseBadger was uitverkoop en daar kon ik deze bollen voor bijna de helft van de prijs aanschaffen! Er zou waarschijnlijk wel een verschil in tint te zien zijn, omdat deze bollen niet uit hetzelfde verfbad kwamen, maar voor een sjaal zou dit geen ramp zijn.

Op 29 Juli ging het de deur uit en op 1 Augustus kreeg ik het pak met wol al binnen, super, zo snel, en met twee extra bollen erbij, omdat ik een foutje had gemaakt met bestellen. Eerst 1 en daarna nog 9 besteld, en voor beiden apart portokosten betaald; na e-mail contact werd het als 1 pakket verzonden, en het teveel aan porto (net geen 4 pond)  zou in de vorm van wol erbij gedaan worden. Zo lief dat ik dus 2 bollen kreeg! Ik kan het iedereen aanbevelen, kopen bij WiseBadger, zo behulpzaam en vriendelijk.

Suzanne zat toen nog op vakantie in Rome, maar twee dagen na thuiskomst was de sjaal al af, en de muts bijna,

hoezo verslaafd? En met nog ruim 6 bollen over kan ze nog vooruit!

In Brighton hadden we (de ouders) een room with a view in het Queens hotel, de kinderen (zoon en dochter) deelden een andere kamer een eindje verderop in de gang aan de zijkant van het gebouw, en hadden dus ander -minder fraai- uitzicht en helaas geen Wifi.

We hadden uitzicht op de pier, en als we verder naar rechts zouden kijken, zou je de oude verbrande pier nog kunnen zien, maar helaas

De ramen konden -ondanks de hittegolf- niet verder open dan deze kier van amper 10 cm, dus er uit hangen voor een mooie foto zat er niet in, de kier was voor maar 1 ding goed vonden wij: ongewenste gasten buiten houden.

Je ziet hem denken, “is dat niet dat mens met de noodels van een paar jaar geleden?”

Dat zou mij geen tweede keer gebeuren, hoe lekker ze ook waren, en dus aten we ’s avonds binnen op de pier, heerlijke fish& chips, met een lekkere salade

De volgende dag was mijn verjaardag, we maakten er een ontspannen doch informatief dagje van, door hoeden te passen en deze gekocht:

terrasje gepakt, lekker lunchen in de schaduw en we hebben een bezoek aan the Royal Pavilion gebracht, heel mooi!  Binnen mocht je helaas geen foto’s maken, maar op deze blog kan je er heel veel bekijken; er zijn altijd wel mensen die zich nergens wat van aantrekken,  het is misschien niet zo netjes van mij om dit te delen, maakt dit me nu net zo slecht?

Ons hotel lag tegen de wijk “The Lanes” aan, het begin van Brighton in de 18e eeuw

en hier zouden we de volgende avond the Gost Walk gaan meemaken; je hoefde niks af te spreken, gewoon voor de pub staan om half 8 en dan kon je meelopen met een gids. We maakten alvast een oriënterende wandeling door die wijk, vol van smalle straatjes, pubs, antiekwinkeltjes, heel veel juweliers en een allerschattigst vintagekledingzaakje

nee, niks gekocht of gepast, ik vond het te warm om rond te kijken, en dacht dat het er nog wel van zou komen de komende dagen, niet dus.

We aten bij een Italiaans restaurant, alwaar buiten een groepje zigeuners muziek stonden te maken, na het spelen van 1 nummer gingen ze met de pet rond en liepen verder, we waanden ons in Rome…

Om half 1 ’s nachts werden we ruw uit onze slaap gewekt door het brandalarm dat een hels gegil maakte in onze kamer en het licht was ook overal volle bak aan; het duurde een minuut of twee, hooguit drie. Ik stond al binnen een paar tellen aangekleed naast bed, en terwijl ik haastig mijn schoenen aanschoot om naar de kamer van onze kinderen te gaan, hing DH aan de lijn met de receptie.

Het was vals alarm, zei hij, maar ik wilde toch even onze spruiten checken, want voor hetzelfde geld waren zij al de trap af op weg naar de uitgang. De deur naast onze kamer sloeg open en een man en vrouw keken met geschrokken blikken mij aan, ieder met een koffer in de hand en jassen aan. Ik zei dat het vals alarm was, dat er niks aan de hand was, maar ze negeerden mij en liepen naar de lift (!).

De kinderen waren gewoon in hun kamer gebleven, merkte ik luisterend bij hun deur; dat het alarm al na een paar minuten was gestopt was voor hun het teken dat er niks aan de hand was, “anders zou het wel blijven doorgillen”, vertelden ze aan de ontbijttafel. Suzanne had bij het horen van die herrie en zien van al dat licht de dekens over haar hoofd getrokken en was in bed blijven liggen. Hmm, niet zo’n strak plan als het geen vals alarm was geweest, enfin, gespreksstof genoeg tijdens het ontbijt, waar we heel veel slaperige hoofden in de ontbijtzaal voorbij zagen komen, en ook boze blikken bij vertrekkende gasten….. Je maakt wat mee in Brighton.

In de treintunnel stonden we achter de auto van een 60+Italiaans echtpaar, nog voordat de trein het kanaal onder reed kwam de picknickmand tevoorschijn vanuit de kofferbak, waarbij de klep rakelings langs onze motorkap omhoog zwiepte.

De corpulente man gekleed in een strak zittende witte overhemd en een donkerblauwe broek haalde een tomaat en een bol mozzarella tevoorschijn en verorberde deze in een noodtempo; met een geruite zakdoek veegde hij omslachtig zijn hele gezicht af, het was zo te zien een erg sappige hap geweest.

Al die tijd stak er uit de passagierskant van de auto een reusachtige in een rok omhulde en heen en weer wiegende derrière naar buiten. Mijn fantasie sloeg op hol, wat was ze toch aan het doen, luiers van een vijfling verschonen of zo? Ze was de 60 ruim gepasseerd, en in Italië kan alles, maar nee, ze was koffie aan het zetten.

Na 5 minuten van heupwiegen kwam de rest van de vrouw uit de auto met twee bekers koffie in haar handen. Dat denk ik tenminste, dat het koffie was, ik ken geen theedrinkende Italianen.
De man verbrande met de eerste slok zijn mond, keek boos opzij naar zijn vrouw, maar zijn blik veranderde razendsnel naar begerig toen er een in zijn ogen zeer bevallige vrouw langs kwam lopen; het was wringen met de mollige vrouw en het corpulente echtpaar op het smalle pad naast de auto. Hij vond het duidelijk geen straf, een grijns van oor tot oor toen hij de vrouw wat toesprak, de ogen van zijn wederhelft spoten vuur, hij kreeg een por in zijn zij, maar dit deerde hem niets.

Hij keek de vrouw, die stoïcijns voor zich uitkeek, na tot ze uit het beeld was verdwenen, en dronk grijnzend zijn koffie op. Tot zichtbare ergernis van zijn vrouw kwam de dame ook weer terug, en het schouwspel was weer geweldig; boze blikken, kwijlende man, en zag ik daar een tik op de bil? Maria Calas zong in onze auto Un bel di met een passie dat perfect paste bij het tafereel wat zich als een Italiaanse film voor ons afspeelde, als het slotnummer tijdens de aftiteling.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=-4dOpvVMfqg]

Vanmorgen ben ik met een vermoedelijke Thor in een zak naar de dierenkliniek gefietst, een assistente kon door de zak heen ter hoogte van de schouder met de scanner de chip lezen, en zo hebben we nu zekerheid, we hebben Thor weer thuis. We hebben hem vanmiddag begraven in de tuin, vlak naast Witje (die ligt links van Cupido),

en het poezenbeeldje wat op zijn graf staat is precies zoals Thor er altijd bij lag, en hij zat er ook vaak naast.


Verdrietig dat Thor -die slechts 1 jaar en 1 maand mocht worden- echt dood is, maar nu we zeker weten dat hij het is, hebben we ook rust dat we niet meer hoeven te zoeken of met vragen blijven zitten. Iedereen heet erg bedankt voor het meeleven afgelopen tijd, het gaf veel steun, ook bij de rest van het gezin.
Wat een boef was het, wat hebben we genoten van hem, en wat zal zijn zusje hem missen, want ze waren altijd samen (Loki is met de grote rondere ogen)

de eerste tijd moesten Zipje en Zopje er niet veel van hebben, en ze waren blij dat de jonkies nog niet naar buiten mochten, want daar waren hun staarten pas veilig.

Thor was er altijd als de kippen bij als er lapjes op tafel kwamen, en wilde graag meehelpen

slapen overdag, en buitenspelen als de avond viel.

Dag lieve Thor, we hadden je zo graag oud zien worden, het mocht niet zo zijn.
 

Eigenlijk zou hier nu een blogverhaal over mijn jarige zoon (22 geworden vandaag (zaterdag), en uit eten geweest met gezin en mijn ouders) komen, maar de dag verliep anders dan gehoopt. Na een paar meldingen van gespotte zwarte kat waarop ik gelijk in actie schoot, om dan te ontdekken dat het helaas niet om Thor ging die daar rond liep, kwam er toch een bericht waar we al bang voor waren. Het werd een verdrietige einde van een gezellige dag.

Een onbekende vrouw met twee honden aan de lijn belde rond 11 uur aan, ze had een paar dagen geleden een dode kat zien liggen in de berm langs de weg achter ons huis, half onder de beplanting. Het was dat haar honden toen veel aandacht toonden voor die plek, anders was het niet opgevallen, ze dacht wel dat de kat er al langer dan een paar dagen lag.

Gewapend met zaklamp en plastic tas zijn DH en ik meegelopen met haar, het was even zoeken in het donker, maar toen zag ik de donkere plek onder planten. Na een sprong over een slootje kon ik het beter bekijken, een plat vachtje van een zwarte kat, het kopje was wat aangegeten door insecten, geen herkenningspunten van witte haartjes op de borst te ontdekken, maar gezien de locatie denk ik wel dat dit Thor is. De verregaande staat van ontbinding en het feit dat het lijfje één leek te zijn geworden met de ondergrond weerhield me het in de plastic tas te stoppen.

Maandag ga ik even langs de Dierenkliniek 100 meter verderop met de vraag of ik hun scanner even mag lenen, om te kijken of ik zo de chip bij de schouder kan lezen. Of misschien is het beter dat ik morgen al het lichaampje met wat grond eronder in een doos moet scheppen en dan zo moet laten scannen? Wat is wijsheid, ik hoor het wel. Maar als het Thor is, dan hebben we nu zekerheid dat hij niet meer kwijt is, angstig is, pijn heeft of wat dan ook, en dat geeft nu al rust, ook al zijn we allemaal heel verdrietig. Maandag hebben we hopelijk 100% zekerheid.