In Brighton hadden we (de ouders) een room with a view in het Queens hotel, de kinderen (zoon en dochter) deelden een andere kamer een eindje verderop in de gang aan de zijkant van het gebouw, en hadden dus ander -minder fraai- uitzicht en helaas geen Wifi.

We hadden uitzicht op de pier, en als we verder naar rechts zouden kijken, zou je de oude verbrande pier nog kunnen zien, maar helaas

De ramen konden -ondanks de hittegolf- niet verder open dan deze kier van amper 10 cm, dus er uit hangen voor een mooie foto zat er niet in, de kier was voor maar 1 ding goed vonden wij: ongewenste gasten buiten houden.

Je ziet hem denken, “is dat niet dat mens met de noodels van een paar jaar geleden?”

Dat zou mij geen tweede keer gebeuren, hoe lekker ze ook waren, en dus aten we ’s avonds binnen op de pier, heerlijke fish& chips, met een lekkere salade

De volgende dag was mijn verjaardag, we maakten er een ontspannen doch informatief dagje van, door hoeden te passen en deze gekocht:

terrasje gepakt, lekker lunchen in de schaduw en we hebben een bezoek aan the Royal Pavilion gebracht, heel mooi!  Binnen mocht je helaas geen foto’s maken, maar op deze blog kan je er heel veel bekijken; er zijn altijd wel mensen die zich nergens wat van aantrekken,  het is misschien niet zo netjes van mij om dit te delen, maakt dit me nu net zo slecht?

Ons hotel lag tegen de wijk “The Lanes” aan, het begin van Brighton in de 18e eeuw

en hier zouden we de volgende avond the Gost Walk gaan meemaken; je hoefde niks af te spreken, gewoon voor de pub staan om half 8 en dan kon je meelopen met een gids. We maakten alvast een oriënterende wandeling door die wijk, vol van smalle straatjes, pubs, antiekwinkeltjes, heel veel juweliers en een allerschattigst vintagekledingzaakje

nee, niks gekocht of gepast, ik vond het te warm om rond te kijken, en dacht dat het er nog wel van zou komen de komende dagen, niet dus.

We aten bij een Italiaans restaurant, alwaar buiten een groepje zigeuners muziek stonden te maken, na het spelen van 1 nummer gingen ze met de pet rond en liepen verder, we waanden ons in Rome…

Om half 1 ’s nachts werden we ruw uit onze slaap gewekt door het brandalarm dat een hels gegil maakte in onze kamer en het licht was ook overal volle bak aan; het duurde een minuut of twee, hooguit drie. Ik stond al binnen een paar tellen aangekleed naast bed, en terwijl ik haastig mijn schoenen aanschoot om naar de kamer van onze kinderen te gaan, hing DH aan de lijn met de receptie.

Het was vals alarm, zei hij, maar ik wilde toch even onze spruiten checken, want voor hetzelfde geld waren zij al de trap af op weg naar de uitgang. De deur naast onze kamer sloeg open en een man en vrouw keken met geschrokken blikken mij aan, ieder met een koffer in de hand en jassen aan. Ik zei dat het vals alarm was, dat er niks aan de hand was, maar ze negeerden mij en liepen naar de lift (!).

De kinderen waren gewoon in hun kamer gebleven, merkte ik luisterend bij hun deur; dat het alarm al na een paar minuten was gestopt was voor hun het teken dat er niks aan de hand was, “anders zou het wel blijven doorgillen”, vertelden ze aan de ontbijttafel. Suzanne had bij het horen van die herrie en zien van al dat licht de dekens over haar hoofd getrokken en was in bed blijven liggen. Hmm, niet zo’n strak plan als het geen vals alarm was geweest, enfin, gespreksstof genoeg tijdens het ontbijt, waar we heel veel slaperige hoofden in de ontbijtzaal voorbij zagen komen, en ook boze blikken bij vertrekkende gasten….. Je maakt wat mee in Brighton.