De nieuwe locatie bestond uit meerdere verdiepingen, en overal hingen quilts tegen de ballustrades wat wel voor een mooie aankleding zorgde, maar echt goed kijken naar de quilts zat er niet bij, zonde zonde.
Wat ook vreselijk zonde was, is dat ik het zaaltje met OEQC wedstrijdquilts van afgelopen jaren van Elly Prins compleet gemist heb, dat vind ik zo erg, want ik had me er wel op verheugd, ook om haar doorquiltwerk te kunnen bestuderen.  Gelukkig staan er ook enkelen op haar website en ik denk dat als ik de albums van afgelopen jaren (Veldhoven en Waalre)  ga doorspitten, ik ze ook tegen zal komen. Tegen de muur richting de koffie/lunch-hoek waren quilts van Stitched te zien, een online quiltgroep die allemaal dezelfde formaat quilts maken, ieder met een eigen thema waarbij ze hiervan meerder quiltjes maken. Bij het zien van zoveel moois is het altijd lastig om te zeggen welke je het allermooist vind, mijn voorkeur ging naar de truitjes, wat vond ik die leuk! Gemaakt door Gillian Travis.Ik zag aan een tafel gevuld met foldertjes, boeken, schriftjes en tasjes een vrouw zitten, ze leek me buitenlands ook vanwege de naam van de makers van quiltjes waar ze bij zat, dus sprak ik haar in het Engels aan, en na een tijdje gepraat te  hebben zag ik wie het was, Wil Opio Oguta, een Nederlandse, en lachend gingen we over in ons moertaal. Ondertussen kreeg de tentmaker van Cairo het wel erg warm met dames die bijna op zijn schoot gingen zitten. We dalen een trap af.

De kantfabriek had hier een ruimte ingericht, het was maar heel klein, net als hun tentoongestelde collectie, dus wil je meer zien, kijk dan op hun website
En zo liep ik een deur verder, waar deze dame -Ria Braspenning- voor de foto wilde poseren. Jette Clover was de docent van de masterclass, staat niet op de foto.Van de gemaakte projecten van de cursisten van De Biezenmortel Masterclass 2015 mocht ik alleen een paar overzichtsfoto’s maken, de aanwezige dames waakten als moederkloeken over hun jongen. Ik heb alle gemaakte foto’s laten zien, zodat ze konden aanwijzen welke foto wel en welke niet mocht. Op weg naar de uitgang liepen we nog langs de verfkraam van Nienke waar ze net een demonstratie ecoprinten gaf, mijn moeder volgt haar blog, ze verft en experimenteert zelf ook graag en zo vaak als ze kan. Klik op de foto hieronder voor de foto’s uit het album van dit blogje. Er volgen nog een paar albums in het volgende blogje.

De eerste quilts die ik bij binnenkomst zag waren die van de tentmakers van Cairo, maar die had ik al vorige jaren gezien, en ik wilde graag wat nieuws zien, hoe mooi en knap gemaakt ik ze ook vond. Ik liep richting de trap en toen links af en zag een heleboel gezellige en mooie quilts hangen, sommige van vilt, anderen van gewoon katoen, en in de loop van de loop zag je de quilts moderner worden.
De maakster van al dit moois, Hannie Hennink,  kende ik van haar winkel Marin Patchwork, op de beurs in Alkmaar twee jaar geleden stond ze tegenover het kraam van Dorry toen ik daar met Dorien die kraam bemande. Klik op onderstaande foto om in mijn album van Hannie te komen,  
en toen was het tijd om verder te gaan, ik zag in de verte nog meer quilts en een zaaltje,  en daar naar binnen lopend viel mijn mond open, wat een kleurrijke quilts, en heel veel scrapsquilts gemaakt uit ontelbare kleine stukjes, en dan heb ik het over cm werk;  leuk te zien dat het niet alleen handwerk maar ook machinewerk was bij haar klassiek ogende quilts, zowel wat betreft patchen als doorquilten. Blanche Vandebroek zat erbij te handwerken, ze legde het een en ander uit aan aanwezige dames, oa dat ze hexagonquilts het liefste knoopte ipv doorquilten, vond ze gewoon mooier. Op de detailfoto’s is het quiltwerk (of knoopjes) ook goed te zien, als je weet waar je naar moet zoeken. Heel knap gedaan. Met het maken van scrapquilts werkt ze met twee stapels, lichte stof en donkere stof, en ze kijkt niet naar de stofprintjes als ze er eentje van de stapel pakt, ze laat het aan het toeval over.
Het was een vrij donkere zaal, niet alle donkere stofkleuren komen even mooi over op de foto, soms zelfs wat fletser dan in het echt, maar wat wel positief is, is dat het quiltwerk goed te zien is. Klik op onderstaande foto om in het album van Blanche te komen.

Van alle gast collecties heb ik toestemming gevraagd en -op een groep na- ook gekregen om foto’s te maken, in mijn Flickr album te zetten en op mijn weblog., waarvoor veel dank aan de maaksters van al dit moois.

Een hele mond vol, en ook een hele dag vol wilde je alle quilts goed bekijken, dus was het een geluk bij een ongeluk dat de wekker van mijn moeder nog op zomertijd stond en zij een uur eerder dan afgesproken op het station in Roosendaal stond. Na een onverwachts vlotte rit via Antwerpen reden we om tien uur Maastricht in, achter een spoor van kiezelstenen aan, afkomstig van -zo bleek even later aan het eind van de kleine file- een grintwagen die geheel onbedoeld grint was verloren tijdens het rijden. Bij de stoplichten stond hij stil, druk in de weer met een grote schep om de berg kiezelstenen onder zijn laadbak weg te scheppen, arme man, wat zal die hebben gebaald.
Wij niet, we reden een maal rond het MECC -zoveel parkeerterreinen, welke zal ik nemen- om vervolgens een mooi plaatsje te vinden op nog geen 20 meter vanaf de hoofdingang van de MECC, op een half vol parkeerterrein.
Eenmaal binnen gekomen gingen we eerst aan de koffie en toen -zoals altijd- gingen we ons eigen weg; mijn moeder ging de winkeltjes en de quilts aldaar bekijken, en ik liep de andere kant op, via diverse zaaltjes en trappen (waarover in latere blogs meer) om uiteindelijk de grote zaal in te lopen

Ik vind het altijd indrukwekkend, de eerste aanblik van zoveel quilts bij elkaar, en nu helemaal in een vreemd gebouw, altijd even oriënteren. Ik ben voor de verandering lekker bij quilt nr 1 begonnen, eerst de linker kant van de zaal bekijken, dan pauze, en dan de andere kant van de zaal. Uiteraard foto’s makend, nergens stond een verbod hiervoor, wel was ik vlak na binnenkomst al door een “bewaker” op de vingers getikt, “Flitsen is verboden!”, sprak hij streng, en toen ik verbaasd keek herhaalde hij het in het Engels, “No flash photography”. Damn, en dat met de slechte verlichting in bij de quilts in sommige zalen, een hele uitdaging voor de camera, maar het is allemaal goed gekomen, gelukkig. Ik heb gegrinnikt over de vindingrijkheid, wat een idee om gelukspoppetjes in een quilt te verwerken!

De bijenquilt vond ik schitterend, hierbij was het jammer dat de groene kleur (zelf geverfde stof?) niet goed te vangen was, bij een van verder af genomen foto leek de kleur nog het meest te benaderen. Ik heb een tijdje staan praten met deze hartelijke vrouw, (met toestemming om haar foto’s op mijn blog te zetten), haar quilt was duidelijk in de smaak gevallen bij de jury en terecht, wat een prachtig handwerk. Ze vertelde dat ze zo geïntrigeerd was door een quilt van de Tentenmakers van Cairo, en toen ze er geen patroon van kon kopen bij deze maker, is ze zelf aan de slag gegaan. Zelf nagetekend van een foto en toen tegen de muur geprojecteerd om zo een groot patroon te krijgen. De buitenste rand is nagetekend van de antieke tegeltjes uit haar huis, en zo komt de quilt aan de naam, Oost ontmoet West.
klik op onderstaande foto of hier om in het album te komen van de wedstrijdquilts, ik heb ruim een dag werk gehad om overal netjes de namen bij te zetten.
De catalogus volgend kwam ik er achter dat ik twee quilts ben vergeten op de foto te zetten, eentje omdat hier zoveel mensen voor stonden te kijken, en mijn plan om deze als het wat rustiger was op de foto te zetten vergat ik bij het zien van nog meer mooie quilts; deze heb ik ondertussen al van Elly Prins gekregen en in het album gezet. De andere is een jas gemaakt door Marijke van Welzen, ik heb hem niet gezien, misschien stonden hier ook mensen bij, dat ik dacht dat het een mens was en geen quilt/jas/.

Ik hoop dat jullie net zo genieten van de foto’s als ik, keer op keer.