Heel veel dank voor de lieve berichten die jullie achterlieten bij mijn vorige blogje, het doet goed als er zo meegeleefd wordt. Vergeef me dat ik jullie niet persoonlijk via e-mail bedank, het wordt me dan allemaal teveel.  De uitslag van de biopt van de tumor is nog niet binnen, wat duurt het wachten dan lang.

Zaterdag waren Suzanne en ik op bezoek bij Evelien, ze was gewoon op en we zijn in de familie kamer gaan zitten om haar kamergenoot rust te geven.
Ze heeft zich in geen twee jaar zo energiek en helder in haar hoofd gevoeld als nu, ondanks slechte nachten vanwege vele controles en onrust. De tumor zat dus al zo lang te klieren op de hypofyse en daar de werking te verstoren. De hypofyse is maar een klein orgaantje maatje erwt maar zo belangrijk, het is de dirigent van het hormonaal proces in het lichaam. Orale medicatie moet nu de boel overnemen zodra in kaart is gebracht waar er bijgestuurd moet worden.

Evelien zit onder pittige pijnstillers, en heeft dus gelukkig geen pijn van de operatie wond. Haar zicht is weer terug aan het komen, het ene oog waarvan het zicht het laatst minder werd is bijna helemaal weer goed gekomen, bij het andere oog is het al over de helft weer goed. Dat is zo geruststellend, we zijn hier super blij mee.
Vandaag kreeg ze bezoek van haar broer Tim en zijn lief Yvonne, ze vond het heel gezellig, fijn hoor. En morgen zien wij haar weer.

Sherlock is ondertussen al 61 dagen bij ons, hij begint zich steeds meer te ontspannen als dh in de kamer is, en ook als dh de schuifpui openmaakt om Jon binnen te laten, durft Sherlock naast hem te staan en liet zich gisteren zelfs aaien. Grote overwinning! Best buddies met Jon, alhoewel hij wel wat minder met zijn staart zou mogen spelen vind Jon

En achter elkaar aanrennen over bank en tafel, hier een klein stukje van hoe het geregeld eraan toegaat.

Leuke verstrooiing, de tv kan gewoon uitblijven als die twee aan het spelen zijn. 

Wat er gaande was met onze oudste dochter Evelien hield ik express vaag, omdat ze donderdag een MRI scan moest krijgen en we dan hopelijk duidelijkheid kregen waarom haar zicht sinds de laatste weken steeds slechter werd (alsof ze oogkleppen op had die steeds verder sloten). Misselijkheid, gebrek aan eetlust en vermoeidheid waren enkele van de klachten, en je leeft tussen hoop en vrees.

Gisteravond waren we net thuis van de scan in Amsterdam toen ze een telefoontje kreeg dat ze onmiddellijk naar een gespecialiseerd academisch medisch centrum moest komen, diagnose vermoedelijk een adenoom op de hypofyse én een abces die beiden op de oogzenuw drukken.

Drie uur na aankomst op de SEH was ze onderzocht door oogarts, neuroloog en internist, er was bloedafname, COVID test en ct-scan gedaan en kreeg ze na een bolus injectie hydrocortison deze verder via een pompje naast een zoutinfuus,  en werd ze opgenomen op de neurochirurgie, en er werden voorbereidingen getroffen voor een operatie begin van de dag.

In afwachting op de operatie en de uitslag zijn wij “gewoon” weer naar huis gegaan, het was heel onwerkelijk om over uitgestorven snelwegen te rijden,
we waren om 3 uur thuis en lagen een half uur later in bed, opgelucht dat Evelien in goede handen was en dat er gelijk door gepakt werd.

Na een korte doch goede nachtrust (ondanks de bloedafname voor het lab) werd Evelien nogmaals getest door de oogarts, nu om het exacte bereik van het zicht te bepalen als een ijkpunt voor later. En na weer een ct scan ging ze naar de ok, alwaar de neurochirurg via de neus het abces verwijderde en een groot deel van de tumor zonder al teveel van de hypofyse te verwijderen.  Er is een biopt afgenomen en de uitslag hiervan hoort ze volgende week. Het bleek geen adenoom te zijn, maar wat het wel is moet het lab uitzoeken. Allemaal vreselijk spannend.

We mochten vanmiddag op bezoek, ze was lekker helder, ze had zich zelf al omgekleed en had weer praatjes en eetlust, geen pijn en voor haar gevoel zag ze al iets meer, maar dit kon ook wishful thinking zijn zei ze.  Ze ligt met een andere vrouw (40+) op een kamer, zo te horen ook een Amsterdamse, met de droge humor van beiden zit het wel goed op die kamer.

Wij gaan proberen net zo dapper en sterk te zijn als Evelien, en hopen dat we volgende week te horen krijgen dat de rest van de tumor goedaardig is en met pilletjes kan worden opgelost. Het zal wederom een lange week worden.

Wat waren we blij dat de MRI-scan met 5 dagen vervroegd was dankzij hulp van de verzekeraar,  de wachtlijsten zijn gewoon schrikbarend lang vanwege de inhaalslag waar de ziekenhuizen nu mee bezig zijn.

De uitvaart van de tien jaar oudere zus van mijn lief, mijn schoonzus, was vanmorgen, en het was een mooie dienst met lieve woorden, mooie slide show, en fijne -soms verrassende- muziek. De kleindochters hadden een K3 liedje uitgekozen over de allerliefste oma, het klonk zo vrolijk, terwijl er zoveel verdriet was. Ze had dit wel mooi gevonden. 

Tijdens een uitvaart horen tranen, het lucht op en er zitten ook altijd tranen bij voor andere dierbaren die zijn overleden, of voor een ander verdriet.  Ook nu dus. 

De ceremoniemeester sprak de mensen toe die via een live stream de uitvaart konden volgen, ze zei dat dit zo fijn was dat zij er op deze manier toch ook bij waren. Ja en toen had ik het weer even te kwaad; ik kreeg op de dag van uitvaart van mijn vader de rouwkaart toen de uitvaart achter de rug was, en weken later de life stream van de uitvaart te zien via via. Wat deed dat zeer dat niemand het fatsoen had mij te bellen toen hij net was overleden.
Dus tijdens de uitvaart van mijn schoonzus zat ik in gedachte heel even bij die van mijn vader.

Na afloop was er zowel binnen als buiten voldoende ruimte om thee of koffie met wat lekkers erbij te nuttigen, en dan zie en spreek je familieleden die je sinds begin 2020 niet meer heb gezien. Een reünie met een zwart randje, maar wel fijn om ze weer even te zien en spreken. Het was er druk, volgens mij zaten ze tegen het maximale aantal gasten, wat wel heel fijn was voor het gezin van Wien. Twee uur na het begin waren de meeste gasten al weg en gingen wij ook huiswaarts, en nu pas merken we hoe moe we zijn; de korte gebroken nachten en een onwezenlijk gevoel overdag gaan je niet in de koude kleren zitten.

Het leven gaat door, we gaan Wien vreselijk missen.

Vanmorgen 9 uur had Loki een afspraak bij de dierenarts, ze had al een paar dagen geen eetlust meer, had op korte tijd veel gewicht verloren, en gisterochtend rook ik een vieze adem bij haar. Ze zag er verder goed verzorgd uit, al misten we eergisteren haar springveertjes tijdens het lopen, ze keek helder en alert uit haar ogen, dus hoopte ik dat het een kleinigheidje was, slecht gebit, ontsteking achter in de keel of zo, maar onze vrees dat het wat veel ergers was werd om half tien bevestigd;  de dierenarts kwam met de bloeduitslagen en het zag er slecht uit: acuut nierfalen van jewelste, de waarden waren torenhoog, dat ze nog niet suf was mocht een wonder heten. We hebben haar helaas moeten laten inslapen, dh kwam gelijk langs de kliniek om afscheid te nemen, want er mocht maar één persoon mee naar binnen, allemaal heel verdrietig. Loki en ik zaten in de auto te wachten op mijn lief,

in de wachtruimte van de kliniek zat een vrouw met twee akelig keffende hondjes en een man met een dikke tamme kip op schoot, ik wilde Loki zo min mogelijk stress geven, en het hielp, ze genoot hoorbaar van de aaitjes over haar wangetjes.

Ik ging later alleen met Loki de behandelkamer in, ze kreeg een spuitje in de buik en ik heb ze tot haar laatste snik aaiend in mijn arm tegen mijn borst gehouden, ze had haar kopje op mijn bovenarm gelegd en ik liet ze naar buiten kijken, zodat de weilanden met paarden het laatste was wat ze zag, mijn wang op haar bolletje, en mijn lieve zachte woordjes tegen haar het laatste was wat ze hoorde. Ze stierf rustig binnen een paar minuten na de spuit, op het laatst een paar kleine stuiptrekkingen met haar kopje en toen was het kaarsje uit. Nadat de dierenarts bij binnenkomst met de stethoscoop haar hartje had beluisterd, bevestigde hij dat ze was overleden, verdrietig reden we naar huis, en nadat Jon even aan Loki had geroken en haar daarna negeerde,

hebben we ze naast de veranda begraven, waar het egelhuis heeft gestaan, hier zat ze vaak op. Ik zette een poezenbeeldje op haar graf en stak elders uit de tuin een polletje met mini narcissen om hier te planten. Ook een bak met andere bloembollen die over een maandje zullen bloeien heb ik naast haar graf geplant om het een beetje Loki waardig te maken.

Ze mocht maar 7 jaar worden ?
Samen met haar broertje Thor kwamen ze in juni 2013 bij ons wonen, speels en lief, Loki was van begin af aan het schuwst

Best buddies met Thor,

die helaas een jaar later overleed, aangereden op de weg achter ons huis. Samen in de wasmand,

Samen met Zopje spruitjes tellen, hier valt op hoe klein ze is gebleven.

Bijna elke morgen in de wasbak kijken hoe we onze tanden poetsten

En altijd in de naaikamer om mij gezelschap te houden

Helaas werden zij en Jon geen beste maatjes, ze tolereerde hem

zolang hij maar niet te dicht bij kwam, en vooral geen geintjes uithaalde, want dan kwam er een stevige gegrom uit haar keeltje

‘s nachts lag ze altijd op ons bed te slapen, en als ik opstond liep ze voor me uit naar de wc en daarna naar de badkamer, en terwijl ik na het douchen mijn rug afdroogde, draaide ze langs mijn benen om deze te drogen. We hielden van dit ritueel.
Ze heeft een mooi leven gehad maar veel te kort, haar avontuur had nog wel tien jaar mogen duren, wat zullen we haar missen.