Categoriearchief: Lutterloh naaien

Affo’s

Afgelopen week heb ik nog lekker kunnen naaien, de jurkjes voor Evelien en Suzanne werden met de verjaardag van manlief even geshowd, die van Evelien had ik die morgen nog afgekregen, wat een mooie modellen!

Het was een gezellige verjaardag waarbij we met ons gezin naar de Griek gingen, waar Rob Geus terecht een stempel van goedkeuring had afgegeven, we hebben werkelijk heerlijk gegeten!

Blij dat het zo goed was gelukt met de jurkjes ben ik dit weekend gelijk weer aan bloes begonnen voor mijn jongste spruit, het stofje had ik gekregen van mijn moeder, een quiltstof met Australische print. Ik werk met het Lutterloh systeem, kijk op deze site in de rechter kolom voor een demo. En als je meer sites hierover wilt zien, kijk dan boven de kattenfoto op mijn blog (of helemaal onderaan als je via een iPad leest) in het mapje Kleding maken.

Op de markt kon ik geen leuke bijpassende knopen vinden, het was ook niet bepaald rustig zoeken aan het kraam van Pimmetje met wel twintig wachtende dames links, rechts en achter me; lachend, mopperend, duwend, tassen op de knopen neerzettend zodat ik af en toe moest vragen of ik er even onder mocht kijken, en dan boze blikken van de dame naast mij die dacht dat ik voor wilde kruipen toen ik haar kant op schuifelde om daar de knopen te kunnen bekijken.

Ik had na een tijdje Suzanne -die geduldig naast me stond te wachten- met mijn pinpas naar de Hema gestuurd om daar de goedkoopste strijkijzer te kopen die er was, het liefst zonder stoomfunctie. Hoe meer functies, hoe meer er kapot kon gaan, en ik had het alleen maar nodig op de naaikamer voor vlieseline en naadjes te strijken. Mijn oude was gevallen en daar kan hij blijkbaar slecht tegen, de thermostaat was kapot, en het strijken werd schroeien, niet goed.

Toen ik Suzanne vertelde dat de strijkijzer rond de 15 euro zou kosten, keek ze me aan met een “20 jaar geleden ja, nu écht niet meer” blik aan, ze kwam lichtelijk verbaasd kijkend terug met eentje van nog geen 9 euro, mét stoomfunctie, want er waren geen anderen. Ik heb hem thuis gelijk getest en hij doet het perfect; dat ze het voor dat geld kunnen maken snap je niet! Ik durf te wedden dat als dit een “Quilters Edition” was, je er wel een tweetje voor kon zetten.

Toen ik geen passende knopen kon vinden, kocht ik een zakje knopen waar je zelf stof om moet zetten, eind jaren ’90 heb ik hier wel eens mee gewerkt van Prym, en gelukkig had ik nog een belangrijk hulpstukje bewaard om de knoop te kunnen maken, want in het zakje zaten alleen maar de knopen zelf. Klik hier voor een tutorial. Omdat er geen papiertje met uitleg bij mijn knoopjes zat, heb ik het eerste knoopje verknald, omdat ik het bodempje er op z’n kop in probeerde te drukken, en toen werd het nog spannend, met nog 5 knopen te gaan die ook allemaal moesten lukken.

Maar het geluk lachte me toe, de knopen waren in no-time klaar, bloes klaar, gepast en hoera, hij zit als gegoten zonder te knellen en hij staat geweldig!

Dochter happy, moeder happy.

Op naar het volgende bloesje, nu eentje voor mijzelf, en ik ga ook nog een spijkerbroek voor mijzelf maken, ik heb op de markt mooie stoffen hiervoor gekocht, en knopen, maar laat ik nou toch de rits hebben vergeten. Het was ook zo druk bij Pimmetje.

Sjieke jurkjes

Wat me momenteel goed afgaat, is kleding naaien met het Lutterloh patroon-tekensysteem, ik kopieer altijd het patroon én het voorbeeld zoals hieronder, en dit bewaar ik bij het patroon als het voor herhaling vatbaar is.

Het bloesje voor Suzanne komt uit 1993, nummer 228, een simpel recht model moest het worden, geknipt uit een jurk (kaftanmodel) die mijn moeder had gekocht op vakantie in Singapore.

Op verzoek van dochter werd het getailleerd op rug- en voorpand, dus die plooi op het achterpand moest er uit, en ook moest de bloes iets langer worden dan het patroonmodel; er bleef weinig over van het originele patroon 🙂 en ja, toen bleek hij erg weinig bewegingsvrijheid te geven rond de heupen. In de zijnaden heb ik spiesen ingezet om het bloesje in totaal 14 cm wijder te maken,

Ook vond dochter de mouwen te lang, waar ze gelijk in had, en de rand vond ze ook wel erg aanwezig, gelukkig mocht ik deze rand wel in het beleg terug laten komen, en ook in de zoom van de mouwtjes, eenmaal flink ingekort.

en wat staat het haar leuk!

Ik heb liever dat ze eerlijk zegt wat haar wensen zijn en wat ze niet mooi vind, dan dat het kledingstuk eenmaal klaar nooit meer de kledingkast verlaat, en ik leer improviseren. Net als met de knopen aanzetten, eerst even afgemeten waar ze moeten komen met een handige tool SimFlex genaamd. Ik heb het hier gekocht, op Facebook ~~reclame voor gemaakt~~ er over verteld, en nu is het uitverkocht

Op de Bernina heb ik om knopen op te naaien een speciaal voetje met pinnetje voor, zodat het knoopje niet strak tegen de stof aan vastgenaaid wordt. Maar er zat ander garen op en ik had de Pfaff voorstaan, en daarbij moet je het zonder voetje opnaaien, zo:

Maar dat strak opgenaaide vind ik niet fijn, dus loste ik het zo op, een lange naald achter de knoop in het stof geprikt zodat het niet kan verschuiven

geniaal al zeg ik het zelf. Ach, een mens kan maar blij zijn met zichzelf 🙂

ik ben momenteel bezig met twee identieke jurkjes voor mijn dochters, een patroon uit 2013, suppl 291
Hier liggen de schouderdelen en belegstukken op de stof, ik heb de draadrichting op het patroondeel niet alleen getekend, maar ook gevouwen, want ik heb dik patronenpapier, en als je het patroondeel omdraait omdat het zo beter uitkomt op de stof, dan zie je het draadrichtingsteken niet.

ik ben eerst aan die van Suzanne begonnen, het schouder- en okselbeleg was even gepiel om netjes te krijgen, vooral toen ik er achter kam dat ik de okselbeleggen verkeerd had geknipt, met de zijnaad op een stofvouw, misschien hoort dit wel zo, maar ik zag het even niet zitten en heb toen het okselbeleg uit blauwe stof geknipt, staat erg sjiek vind ik

hij is op zomen en doorstikken van de halsranden en armsgaten na klaar, ik moet even moed happen voor het doorstikken met zwart garen, ook op het blauwe deel denk ik..

Ik werkte tot tegen middernacht door aan deze jurk, dronk om even uit te bollen beneden een mok thee, keek met een half oog naar een serie en met een ander half oog scrolde ik op mijn iPad, kijken wat ik allemaal had gemist op Facebook; het was bijna 1 uur eer ik het bed in stapte. Ik droomde in het begin van de nacht dat hij niet over haar hoofd heen kon, en werd helemaal akelig wakker; beetje woelen, draaien, en luisterend naar het geroep van de uilen viel ik weer in slaap.

Vlak voordat mijn wekker afging schoot ik weer wakker, ik droomde deze maal over een bestelling van wollen tussenvulling dat ik via Facebook of all places had gedaan bij een kennis die helemaal geen winkel heeft; ze plaatste een berichtje op haar facebookpagina of ik de rekening van 500 euro wilde betalen, zodat ze het kon opsturen; ik reageerde gelijk dat ze zeker 50 euro bedoelde, want ik had maar twee meter besteld, maar nee, omdat ik zonder prijsopvraag de bestelling had gedaan, koste het mij nu 500 euro. Het zweet brak me echt uit, Eenmaal wakker en beseffend dat het maar een droom was stond ik onder de douche me nog helemaal rot te voelen, wat een naaistreek zeg, 500 euro vragen voor 2 meter tussenvulling.
Ik denk dat ik maar niet meer op facebook kijk zo vlak voor het slapen, ik ga er alleen maar over dromen.

Middagje Middelburg

Een paar uur doorbrengen in Middelburg is niet bepaald een straf, ik had samen met mijn moeder deze zaterdagmiddag een afspraak in de winkel La Vaca, hier gaf Jose Veldkamp, vertegenwoordigster van het patroontekensysteem Lutterloh, een demonstratie. Het was even zoeken naar een parkeerplaats aan de kade, en toen zijn we op goed geluk een straatje ingelopen op zoek naar de Herenstraat. De eerste dame die we de weg vroegen zei het goed,: “Eerste straat links en dan weer gelijk linksaf.”, maar dat het “gelijk weer linksaf” zo kort van de hoek van de straat af was, hadden we niet door, we hadden het veel te druk met om ons heen kijken en kletsen. Dus toen het -voor ons gevoel- eerstvolgende straatje niet de Herenstraat was, vroeg ik weer de weg. Helaas, iemand die niet uit Middelburg kwam, en de drie daarop volgende mensen bleken toeristen uit Duitsland en hadden ook keine ahnung. Ik schoot toen een ouder echtpaar aan die met hun kleinkindje in de buggy liepen (met overhaaste conclusies trekken moet je voorzichtig wezen, het kan een “tweede leg”-echtpaar zijn) , en zij stuurden ons terug, “Bijna tot aan die hoek daar, het straatje dat er vlak voor rechts loopt is het“, en al kletsend liepen we weer terug.

De Herenstraat is een steegjes-achtig straatje, niets verraad de aanwezigheid van een hele leuke naaimachine/stoffen/fournituren/wol winkel, of toch, buiten de deur hangt een vlag en staat een paspop met een zelfgemaakt jurkje, en pas als je de etalage vol ouderwetse naaimachines ziet, weet je dat je goed zit. Vol verwachting op wat ons te wachten stond, stapten we ruim een kwartier te vroeg de winkel binnen; eerst vergapend aan de prachtige klederdrachtstoffen, de grote wand knoopjes, en toen ik kwijlend over de bollen wol hing, was mijn moeder letterlijk én figuurlijk al door de knieën gegaan voor potjes textielverf die op de onderste plank van de kast in de uitverkoop waren. Onverwachtse koopjes zijn het leukst.

Ik zocht 12 blauwe knoopjes uit voor de wereldkaart-jurk voor Suzanne,

de vriendelijke eigenaar (denk ik) hielp me, en gaf me het hele buisje met de resterende 6 knoopjes gratis, zag ik toen ik bij thuiskomst het zakje openmaakte. En dan zeggen ze dat Zeeuwen zuinig zijn, 3 euro cadeau gekregen 🙂 ! Verder vond ik nog een mes voor mijn grote rolmes en voor Suzanne een boekje over Naaien met de lockmachine, door Julia Hincks, volgens de eigenaar een geweldig boek, ( Librero ISBN 978-90-8998-442-5) en het laatste, dus was ik helemaal happy. Wat is dat toch met me als ik het laatste item in de winkel te pakken heb, maakt niet uit wat het is, het geeft mij altijd een geluksvogel gevoel :-).

De Lutterloh demonstratie van ruim 1,5 uur was voor mij niets nieuws onder de zon, (ongeveer wat hier in het uitgebreide demofilmpje te zien is, maar dan niet nagesynchroniseerd). We zaten met zo’n 10 dames en één man, gok ik. Dat van die man is geen gok, maar de hoeveelheid dames wel. Ik ben helemaal vergeten om foto’s te maken, dus ik kan geen hoofden natellen. We kregen zalige koffie, lekkere koeken gingen rond en er stonden chocolade eitjes op tafel. Na afloop kon men het systeem kopen, rollen patronenpapier of supplementen. Ook lieten veel dames hun borstmaat opmeten, niet op de bh-winkel manier, maar hoog over de schouderbladen en via de bovenkant van de oksels schuin naar voren over de borstjes, zoals hier geshowd wordt. Een dame leek ontzet dat haar bovenwijdte een stuk groter uitviel dan wat zij beweerde, volgens mij was dit dezelfde vrouw die tijdens de uitleg er prat op ging dat haar bovenwijdte gelijk was aan haar heupwijdte, beiden net onder de 100 cm. “Opschepper”, zei ik toen hardop, terwijl ik toch echt meende dat ik het dacht, maar de dames naast mij begonnen toen te grinniken, ai. Gelukkig kon de “opschepper” zelf er ook wel om glimlachen. Me and my big mouth.

Met het naar de uitgang van de winkel lopen ontdekte ik nog een zware kwaliteit ptt post stof (geen originele PTT postzak van jute), en toen ik hiermee in de rij bij de kassa stond te wachten, kwam mijn moeder aanlopen met een rol postzegelstof, en vooruit, daar nam ik dus ook een meter van.
Het is te dik voor patchwork, maar voor een tas, jas of eventueel kussenhoezen is het perfect. Ook zag ik Vlisco’s

die nu voor €5,- de meter weg gingen.
Maar niet met mij, want ik kreeg even een vlaag van verstandsverbijstering die positief uitpakte voor mijn portemonnee , maar negatief voor mijn lapjesvoorraad. O boy, en een spijt dat ik nu heb……
Ik moet maar denken dat begeren mooier is dan bezitten, je kan niet alles hebben.

Allemaal ruitjes

Toen ik dit tricot lapje 18 jaar geleden kocht om er een kruippakje voor Suzanne van te maken, had ik in mijn wildste dromen niet gedacht dat ik zolang zou wachten om er iets voor haar van te maken. Maar wat staat de kleur haar mooi, en het zit lekker, wat wil je nog meer? Uurtje tekenen en knippen, uurtje naaien, en hopelijk minstens een jaar plezier van.

In de zak met kledingstoffen van die periode vond ik ook dit katoentje

lekker soepel vallend met een krinkel-effect, eens kijken of het model bloesje wat ik heb gekozen uit het Lutterloh patronenboekje (2014) me staat, voordat ik de schaar in de vorige week op de markt aangeschafte fleurige iets wat stretchy stof ga zetten.

Het wordt het linker bloesje, maar dan zonder die wapperrand eraan, hoewel het op zich wel goed zou zijn, het breekt de brede front een beetje.

Ruitjesstof, dat is voor mij vragen om problemen, Loki ligt ter kwaliteitsbewaking op de stof, en kijkt geschrokken om, zo van: “Weet je het wel zeker?”

Ik heb namelijk een ruitjesstofallergie sinds ik als 12-jarige op naailes een nachtjapon met pofmouwen van geruite stof moest maken, ik ben er nooit helemaal overheen gekomen, en je kan de geruite quiltstoffen in mijn kast (krijgertjes) op de vingers van één hand tellen, zo traumatiserend was dat toen. Nee, hier werd thuis niet over gesproken, mijn zus en moeder heb ik ook nooit kunnen betrappen op het maken van kleding van ruitjesstof, tenminste, niet dat ik me kan herinneren; het kan zijn dat ik dit beeld heb verdrongen.
Duidelijk een geblokte herinnering, mijn moeder vertelde me na het lezen van dit blogje, dat ze voor haar coupeuze opleiding heel veel met ruitjesstof heeft gewerkt, en rokken, broeken, en zelfs een jas ervan heeft gemaakt. Ze haalde deze herinnering kreunend op, dus zo leuk vond ze het ook niet.
Mijn ouders gingen pas op vakantie naar Schotland toen wij allemaal al het huis uit waren, bedenk ik me nu; puberende dochters, Schotse mannen, kilts, kleine kindjes, met kilts. Oh wat erg, als ik hier nou maar niet van ga dromen, allemaal ruitjes om me heen.