De jurk van Suzanne heb ik opnieuw geknipt, ik had de stof niet voorgewassen en hij viel nu al strak over de heupen, waardoor het hier bleef hangen en de top teveel bloesde waardoor de rug met bandjes niet mooi viel. Gelukkig hadden ze deze stof nog in de winkel, de lap van 125 cm kromp 5 cm in de lengte, dus ja, blij dat ik opnieuw ben begonnen. Van dat andere jurkje maak ik zo een topje, dan kan ze het op een rok of broek dragen. Bij dit tweede model heb ik aangeknipte mouwtjes wat korter gehouden, volgens Lutterloh patroon suppl 293. Ik kopieer altijd het patroon met voorbeeld uit het boekje, knip de mini patroondelen los, plak ze op het patronenpapier om zo het patroon te kunnen tekenen. De originele patronen blijven hierdoor heel.

Waar de knoopsluiting zat heb ik middenvoor getekend, de halslijn heb ik iets dieper gemaakt, 

en vanaf de heupen heb ik de lijn doorgetrokken tot de juiste lengte (ze wilde het net op de knieën hebben, zodat ze niet in haar onderbroek stond als ze moest bukken).

De rug is dieper, ze vond de bandjes op deze manier in elkaar gehaakt het mooist, ze hadden ook gewoon van links naar rechts lopend elkaar kunnen kruisen.

Ook bij deze halsopening heb ik gebruik gemaakt van de stikkende zigzagsteek waar rek in zit, ik naai op een Bernina met boventransport.

en het ziet er mooi uit

Het maken van deze bandjes was een werkje van niks! Normaal duwde ik het binnenstebuiten over een breinaald of zo, maar negen van de tien keer prikte de naald door de stof heen, en het was een gehannes van jewelste. Ik had een jaar geleden zoiets mij een handig dingetje laten aanpraten, nou ja, ik had niet veel aansporing nodig. Marloes van Quiltshop Leur sprak er zo enthousiast over, het was zo handig toen ze dunne spaghettibandjes en lintjes moest maken, het was een fluitje van een cent. Ik ben wel te porren voor fluitjes van een cent, en dus hup afgerekend (dit was geen centenwerk maar euro’s, oei, en niet goedkoop) en mee naar huis. Maar dan ligt het daar, want hoe vaak maakt een mens spaghettibandjes? Precies, een jaar later dus ? men neme 1,5″ brede en daarna dubbel gevouwen en dichtgenaaide strips waarvan je een uiteinde dicht naai.

Nu stop je het holle kokertje er helemaal tot het einde in

en

dan duw je met de niet afgeronde uiteinde van het staafje het dichtgenaaide topje van het bandje in het kokertje.

Met de ene hand duw je het stof over het kokertje richting het staafje en met de andere hand duw je met het staafje de stof verder in het kokertje, en je duwt het staafje door tot deze met het begin van het bandje uit de andere kant van het kokertje te zien is.

Zodra je deze vast kan pakken van je nu zachtjes trekken aan het staafje terwijl je de stof aan de andere kant over het staafje duwt,
zodat er niet al te veel rek op het bandje komt. Het staafje haal je er nu uit (en als je net als ik de eerste keer de afgeronde uiteinde er als eerste in duwde merk je nu met het eruit halen van het staafje dat de rechte kant een beetje tegenwerkt. Alsof je een tampon met de verkeerde kant in wilt brengen, teveel weerstand.

En klaar is het 0,5 inch brede bandje.

Ook ideaal als je stengels op een quilt wilt maken, met deze dikte is het goed te doen, en er zit een dikkere buis in waarmee je 1″ brede bandjes kan maken. En er zit ook nog een heel dun buisje in om 3/8 inch brede bandjes te maken; ik heb het geprobeerd met quiltkatoen, maar dan kan je het buisje wel in het bandje steken, maar de metalen staaf heeft heel veel moeite om de stof in het buisje te krijgen, om over helemaal doorduwen en trekken maar te zwijgen, je sloopt dan de boel. Dus toen ik het buisje er gewoon uithaalde nadat ik het staafje een kwart cm in de het bandje had weten te duwen, kon ik nu wel de stof over de metalen staaf heen trekken. Net zoals ik anders ook altijd deed over een breinaald heen.
Met een voeringstof ging het wel goed, ik hield een bandje over van ietsje breder dan 0,25″ dus wel voor een hemdje te gebruiken, niet voor een quilt.