Afgelopen vrijdagmiddag ging ik naar Quiltshop Leur waar de handwerkbee was, het was een heerlijke middag.
De dames waren net klaar met hun lunch die ze buiten hadden genuttigd
en vanwege de aangename temperatuur bleven Marry en ik nog een tijdje buiten zitten, terwijl de rest van de dames naar binnen gingen, om naar zo later zou blijken verder te gaan met hun handwerkjes, maar ik dacht dat ze deze gingen halen om ook buiten te gaan handwerken. Het was zo lekker buiten, en zulk goed licht, maar ik snapte het bij het zien van de tafels binnen wel, het zou een ware volksverhuizing zijn geweest. Vooral voor Corry die de halve tafel in beslag had genomen met haar spullen (links)
Dit was haar borduurwerk
Ik ging tegenover Agaath zitten, thuis gekomen zag ik pas aan de foto’s in de groepsapp dat ze 60 jaar getrouwd was, nog van harte gefeliciteerd 🥳
en zie ons hier eens schaapachtig vrolijk lachen
Ellen werkte aan een romantische quilt
Gelukkig had Marry eerder al een foto gemaakt die ik vast wel van haar mag gebruiken
Toos wipte even binnen
Diana zeer georganiseerd aan het werk
Een gespotte wannabee quilter in de winkel werd door Marry in de workshopruimte ingeduwd uitgenodigd , ze was haar haakhobby beu en wilde wel wat anders gaan doen en keek haar ogen uit. Een beginnerscursus leek haar wel wat, en even later hoorde we ze al spullen aanschaffen om te kunnen starten. Leuk 🙂
Ze zag zoveel leuks dat ze besloot de haaknaalden aan de wilgen te hangen
Marry was van plan op de bee aan de Scandinavian Rose te beginnen, maar het bleef bij een strak plan zonder uitvoering
Er lagen nog andere werkjes van haar op tafel, de drie blokjes rechtsboven zijn van de BOM van Wendy Vosters
Beeldig, de gratis BOM van Els Feteris,
Hier showt ze haar quilt die alleen nog maar doorgequilt moet worden
Praten over stofjes waar we nooit genoeg van hebben
Ik borduurde met een zwarte glittergaren van Madeira de haren van de heks en gaf de maan een kleur
En over de maan gesproken: ontsnappingspoging nummer 523 van Luna, ze werd gelukkig op tijd in de kraag gevat. Hoog rond de stam van de boom zit een speciale anti-kattenklimkraag, dus hier is ze gewoon overheen geklommen?
Hebben jullie al gezien dat je je kan abonneren op een e-mail melding als er een nieuwe blog is? Voor tablet/computer lezers staat het rechts van dit bericht, op mobieltjes lezen staat het helemaal onderaan het bericht.
Je krijgt na aanmelding een e-mail om te bevestigen, als je geen e-mail ziet moet je even in de spam map kijken. Ik hoop dat alles gaat zoals beloofd.
Woensdag trok ik mijn dappere stappers aan en gooide het vorig jaar gebreid vest dat al veel te groot was uitgevallen en tijdens het dragen almaar groter werd, zodanig dat ik er met gemak nog vier man onder kon verstoppen, in de was. Ja lees deze zin maar nog een keer, ik wacht wel even.
Marloes had toen ik haar een paar weken eerder in Quiltshop Leur over dit super oversized vest vertelde al geopperd deze te wassen, vooral omdat ik dit na het breien niet had gedaan. “Dan trekt hij weer mooi in vorm”, was haar advies. Als ze had geweten dat het van puur wol was gebreid had ze er vast bij vermeld dat het vooral koud en handwas moest zijn. Ik wist dit wel, maar had er weinig fiducie in dat het veel te los gebreid vest na een koud handwasje zich opeens ging gedragen als een eenpersoons vest, het mocht van mij wel krimpen en dus niet te flauwtjes, hup in de wasmachine met een kort wasprogramma op 40 °C en 600 toeren centrifugeren.
Zo, die is er mooi vervilt uitgekomen, met een beetje gelukt paste hij hij me net, en ik trok nog wat aan de mouwen in de hoop dat ze lang genoeg zouden zijn. Het drogen op tafel duurde twee dagen, vooral de zakken bleven lang klam, en wonder boven wonder is er geen kat op gaan liggen voor zover ik weet.
en jawel, waar het vest eerst ruim over mijn knieën viel, was het nu een kittig kort jasje geworden
Hier een foto van mij kijkend naar Hennie’s double weddingring in wording, het vestje dichthoudend (de knopen moeten er nog opgezet worden, zodra ik ze heb gevonden (heb ze ergens neergelegd waar de katten niet bij konden, maar waar?) ik heb nog wol over om er polswarmers bij te breien, misschien kan ik ze er wel aan vastmaken ook. We zullen wel zien.
De bee was op vrijdagmorgen, mijn hoofd stond er eigenlijk niet naar, zenuwachtig om wat we ‘s middags van de longarts zouden horen, en het naderende einde van mijn zwager in mijn hoofd, maar mijn lief drong er op aan om toch te gaan, vooral omdat Monique haar cadeautjes zou krijgen van ons vanwege haar 50e verjaardag. Zie ze er eens klaar voor zitten, geen idee wat haar overkwam, ze vindt het maar wat spannend.
Marry overhandigde na een korte speech het ingepakte koffertje met daarin onze blokjes.
Verbazing, verwondering, bewondering, gelach, onze noeste handwerkjes werden zeer gewaardeerd,
hier liggen ze bij elkaar (twee ontbreken, die zijn nog in de maak); drie keer raden welke ik heb gemaakt
Juist ja, de octopus uit de ronde Great Barrier Reef quilt van de mystery van Helen Godden, tik rechts op de onderstaande foto om alle foto’s hiervan te zien 🤭
Ik koos voor de octopus, want als je een winkel runt en een gezin hebt, dan kan je wel meer armen gebruiken om alle ballen in de lucht te houden. Gekleurd met Caran‘dAche Neocolors 2 op ongebleekt en ongewassen pitjeskatoen
De lijnen heb ik daarna geborduurd met een kettingsteek.
Bij Jeanette de Vries zag ik eerder op Facebook een zelfgemaakte kaart voorbij komen waar het getal 50 in elkaar grijpend stond, en dat vond ik zo mooi dat ik haar permissie vroeg het na te maken.
Wie jarig is trakteert, Monique had snel iets lekkers geregeld, en zie deze kleine cupcakes maar eens zonder kliederen op te eten, en nee, de hiervan gemaakte foto’s waren niet geschikt voor publicatie, hoe komisch het er ook uitzag.
Maar deze foto wil ik jullie niet onthouden, een vrolijke Miranda met haar evenzo vrolijke kerstquiltje, het patroon is van Els Feteris van Bobbin.
Ik ging voor de lunch naar huis, blij dat ik toch gegaan was.
Vandaag is onze lieve zoon Tim jarig, ik mis het bakken van een verjaardagstaart voor de jarige kinderen die ondertussen uithuizige volwassenen zijn, maar zo gaat dat hè. Misschien moet ik toch gewoon wel verjaardagstaarten bakken, maar dan hele kleintjes. Zaterdag gaan we op verjaarsvisite en dan smullen we van de Oreo taart die hij heeft gebakken, het recept is al doorgegegeven. 🥰
Zaterdagmorgen hing ik een nieuw vliegengordijn in de kamer op, de oude was kapot aan het gaan aan de onderkant en begon gevaarlijk te worden. Het nieuwe gordijn kwam in een grote doos van deze webwinkel , een hele zware doos, met hele dikke slierten en een makkelijk ophangsysteem. Alleen was het een behoorlijke klus om in mijn eentje de boel hoog te houden én in het ophangsysteem te haken, ik kon onmogelijk hulp vragen aan manlief. Hij was uitgeteld na een vier uur durende vergadering met een groep mensen op locatie waar ik als chauffeur hem naar toe had gebracht vrijdagmiddag. Vier uur een vergadering voorzitten is even iets anders dan vier uur thuis aan het werk zijn, en dat had hij dus onderschat en dit had hem behoorlijk afgemat; hij had drie dagen nodig om hiervan bij te komen.
Dus dat vliegengordijn hing ik alleen op, en je hoort me in het filmpje nog nahijgen, want het was warm en ik stond boven mijn hoofd te werken. Maar filmen moest en zou ik doen toen de katten poolshoogte kwamen nemen.
Uiteindelijk liepen ze er allemaal zonder problemen door, hoewel Sherlock nog steeds schrikachtig is als hij een sliertje ziet bewegen als hij naar binnen komt, dan versnelt hij zijn pas.
Het advies was om de slierten pas op lengte te knippen na een dag of twee als ze goed waren uitgezakt, maar ik zag Jon al spelen met de uiteinden die over de mat lagen, en besloot ze ‘s avonds al wat te kortwieken
Twee slierten knipte ik twee maal op maat, dus die hangen nu zo’n kleine dertig cm boven de grond 🙄maar het valt niet op (niet te zien op de foto in ieder geval) en sinds wanneer maken vliegen eerst een duik naar beneden om naar binnen te vliegen?
Kijk eens wat lief, hier zie je me Puk aaien terwijl hij het schoteltje leeg likt, en vanmorgen kon ik hem alweer wat langer aaien, er zat toen ook iets meer in het schoteltje (havermelk) dus dat scheelt. Ik kan hem dus alleen aaien als hij aan het eten is en hij mijn hand niet ziet aankomen, ik ben hem wel aan aan het laten wennen aan dat een aankomende hand geen gevaar is als hij op tafel ligt, dit is een geval van een lange adem hebben. En waarom ik dit belangrijk vind? Als hij een vlooiendruppel in de nek moet hebben, of hij komt met een teek thuis, dan moet ik hem toch kunnen behandelen?
Met de voorspellingen van noodweer had ik de hanging baskets weer op de grond gezet, en ik laat ze maar even zo staan, net zo makkelijk. Standing baskets heten ze nu.
Fay tekende bezwaar aan dat ik nog niet één mooie foto van haar had gemaakt bij de vijver, ze ging er goed voor liggen, wreef haar snorharen nog even mooi glad, knipperde met haar oogjes en liet zich haar mooiste kant zien.
Beetje jammer van de folie die nu goed te zien is nu de hoge plant daar weg is, eerdaags toch maar wat anders inzetten om de folie tegen het zonlicht te beschermen.
Toen ik even later keek had Jon haar plek ingepikt, of ik ook even een foto van hem wilde maken. Maar natuurlijk.
Puk en Sherlock schoten toen al achter elkaar aan door de tuin, ze hadden een enorme lol in mekaar laten schrikken. Ik had op een ander stukje onkruid getrokken met Jon naast me toen ik ze zo hoorde rennen
Fay lag lekker tussen de plantjes, prima plekje, lekker koel
Na het maken van dit filmpje en met de dreigende wolken in aantocht,
besloot ik toch nog het gras te maaien, ook al was het nog vochtig. Ik maaide als altijd in de hoogste maaistand, en het knapte er wel van op.
Dat mooie hoge gras is binnen een week in bloei geschoten met subtiele gele plukjes, zijn dit de pollen waar we van gaan niezen of zijn dat die witte toefjes daar boven?
De tuin is ontploft, de varens genieten van de hoge vochtigheidsgraad, wat een mooie kleur groen
Hier sta ik met mijn rug tegen het tuinhuisje aan en kijk naar links
En naar rechts
Daarna (gisteren) moest ik me haasten om met manlief naar het ziekenhuis te gaan voor de ct scan, morgen krijgen we de uitslag te horen van de longarts 🤞. Spannende dagen.
Vanmorgen ging ik voor het eerst in hele lange tijd weer naar de handwerkbee in Quiltshop Leur, normaal altijd op vrijdag, maar nu niet, en omdat het maar een klein clubje was deze keer durfde ik het wel aan. Miranda trok haar jas uit en kijk eens wat ze op de achterkant heeft genaaid
Ze ging verder met stof stempelen en uitknippen,
Mieke had een nieuw project onder handen, net begonnen dus niet veel te zien en wat er wel van te zien was heb ik niet gefotografeerd, maar dit gaat het worden
Corrie koos een perfecte achtergrond uit om bij te zitten,
En pakte ook een nieuw project uit haar tas, hallo zeg
Van French General om naar eigen believe te borduren
Toen haalde Miranda haar dagboeklap (zo noem ik het) erbij,
Af en toe tekent, borduurt of appliqueert ze er iets op wat relevant is voor die dag 😳 allemaal eigen ontwerp op de vakverdelingen na geloof ik, mooi hè, en zoveel te zien.
Ik bedoel maar, geweldig!
Gekleurd met Inktense aquarel potloden en met megaveel Franse knoopjes op de boom
Geen foto van mij, ik zat te breien aan dit lapje, toen een tijd geleden de ene bol op was dacht ik dat deze nieuwe bol hetzelfde was, maar helaas pindakaas 🤭maar ik haal niks uit. Dan maar een saaie rand blokjes rondom.
Het hoeft niet af te komen of perfect gebreid te zijn, het is een werkje voor het geval ik iets onder handen wil hebben waar niet te veel concentratie voor gevraagd wordt. De etui waarin ik het bewaar heb ik ooit gemaakt op een workshop, stof op een krimpfolie gequilt, en dan dmv strijken krimpt de folie waardoor je dat grappige rimpeleffect krijgt. Uiteraard met glitte garen doorgequilt
Achterkant met klep open. Aan tasjes en etuis geen gebrek.
Gisteren begon voor Evelien het nieuwe normaal, na 7 weken staat ze nu weer op eigen benen, precies zes weken na de operatie; ze had vorige week een paar dagen op zichzelf wonen (ze mag nog niet werken) proefgedraaid en dat smaakte naar meer. Nog even de kalender doornemen met Jon, zodat alle neuzen dezelfde richting opstonden.
Ik had al last van empty nest syndrome toen ik ze knuffelde bij het station, maar wetend dat we ze volgende week weer zien vond ik dat ik me niet zo moest aanstellen. Tegenover het station begon de lucht er dreigend uit te zien, maar er kwam slechts een flauw gespetter uit wat maar een paar tellen duurde.
Gelukkig maar, want die middag zou ik voor het eerst in lange tijd (een jaar?) weer naar de bee van Quiltshop Leur gaan, ons clubje was op een paar dames na compleet en zou hierom buiten moeten zitten, veiligheid boven alles
Miranda trakteerde op appel/notentaart met appels uit eigen tuin, het was zeer smakelijk
Monique kijkt of ze niemand is vergeten drinken te geven, terwijl Hennie haar prachtige Tumbling Blocks quilttop showt
Zo mooi
Ik had mijn breiwerkje meegenomen, Marry maakte deze foto (alle foto’s die ze had gemaakt en ik mocht gebruiken in mijn blog heb ik van haar naam voorzien)
Agaath zat naast me te werken aan haar romantische hexagonnenquilt
Elly en Marry zaten links en tegenover me, klaar voor de start
Ik had mijn heksen meegenomen om te showen
En uiteraard ook de GBR
Ze vonden hem in het echt veel mooier dan van de foto’s, de kleuren zijn zachter
Vandaag ga ik hier weer verder aan quilten, maar ook stofzuigen en dweilen. Afgelopen weken vond ik geregeld bloedvlekjes op de tegelvloer, ik weet dat Jon en Sherlock af en toe pittige stoeipartijen hebben en dacht dat het plekje op Jon z’n rug af en toe weer bloedde, ook al leek het elke keer dat ik keek dicht. Tot ik donderdag opeens iets roods zag onder het voorpootje van Sherlock. “Een bloedend kussentje moet uit zichzelf genezen”, mailde de dierenarts me toen ik hem deze foto opstuurde, en als hij er nou veel aan zit te likken kan Metacam helpen. In de gaten houden dus. Hij had er geen last van gezien het vele rennen en spelen dat hij deed. Gisteren was het plekje al dicht, hopelijk blijft het zo.
Donderdag heb ik de tas van Evelien gerepareerd, ik had er al een aparte voering van stevige stof met een ritsvak voor noodmedicatie ingemaakt die ze altijd bij zich moet hebben, plus steekzakken van plastic, maar deze laatste waren na vijf weken gebruik al uitgescheurd, dus haalde ik de boel los en maakte de steekzakken van een grijszwarte quiltstof
Dit smaakt naar meer, ik wil ook zo’n tas, dus driemaal raden wat ik de komende week ga doen 😀. Jon vindt het prima, liggend onder zijn rugverwarmer, de pers nog heet na gebruik, hij ligt echt te genieten.
De Phlox bloeit nog steeds, de plant is zeker 150 cm hoog, de takken aan de buitenrand had ik in April een stukje korter geknipt. De kaasjeskruid (de roze bloemen helemaal rechts op deze foto) is helaas niet zo uitbundig gegroeid, deze houdt duidelijk meer van hete droge zomers.
Sherlock volgt me op de voet door de tuin en laat zich nu ook buiten aaien en heel kort oppakken
Geen stukje grond te zien rond de vijver, dus ook amper kans voor inwaaiende onkruidzaadjes om te ontkiemen. De Japanse anemoon bloeit al zacht roze, links in beeld, en de Sedum herbstfreude staat op punt van bloeien, rechts op de voorgrond.
Het is genieten in de tuin, wel uitkijken waar je loopt want de dikke bruine naaktslakken lopen na een buitje massaal op het gras; van geen wonder dat de maden uit de groencontainer kropen nadat ik hier twee dagen eerder gemaaid gras in had gekiept. Blerk, vieze beesten, ze stinken zo he.
Hallo, daar was ik weer bij Quiltshop Leur en nu wel op de juiste vrijdag voor de bee, gelukkig.
Niet iedereen was van de partij door ziekte, werk en andere verplichtingen, maar we waren toch met ons negenen, gezellig hoor
Foto’s van waar iedereen aan werkte:
Stumpwork van een workshop van de vorige dag, gelijk op een jasje makend, want anders verdwijnt het lapje ergens in een kast Corrie gebruikte een speciale lont draad om vulling te geven onder het borduurwerk
Bij het zien van dit pakket viel iedereen even stil, prachtig
Aan het eind van de bee haalde ze deze lap uit haar tas
Op het hoekje en aan het hoofd van de tafel werden kerst boompjes gemaakt en getekend, het beertje heb ik niet op stof gezien, misschien volgende keer
Deze bom schiet ook al op
De speelgoedwinkel
Heel veel werk, hoop details die al dan niet steekjes krijgen
Ze was blij dat de wirwar van dakpannen klaar waren
Miranda was er voor het eerst bij en liet bijna al haar kerst quiltblokjes zien,
Kerst stitcheries van een gezamenlijk project van jaren geleden
Ik ging weer verder met de Postkoets,
de overdreven donkere lijnen aan de huizen en aan de horizon storen me dermate dat de lol er een beetje vanaf is,
ik probeer ze nu maar zo veel mogelijk te bedekken en mijn eerdere plan om meer detail in de huizen te borduren zoals in het origineel (zie foto hieronder) heb ik laten varen.
En zo zag het aan het eind van de Bee eruit, het knapt het er wel van op, er is nog hoop.
Aan tasjes en etuis geen gebrek.
Corrie gebruikte een speciale lont draad om vulling te geven onder het borduurwerk
