We passeren weer schilderachtige dorpjes, mooie wolkenluchten -nog geen druppel regen gehad met temperaturen van 20 tot 24 graden- en weer zoveel rotondes, vreselijk, het enge aan die krengen vond ik dat het verkeer er zo hard overheen ging, je moest zo goed opletten en ballen van staal hebben. Maar er volgde wel een beloning toen we er bijna waren in de vorm van een quiltwinkel, en wat voor een! In Wallingford, Oxon, bevind zich Village Fabrics, een hele grote quiltshop, met voor elk wat wils. Klik gerust op de foto's in de diashow, je kan ze dan groter bekijken!

De dames in de winkel waren druk bezig met de voorbereiding van de quiltshow volgende maand, de een maakte pakketjes stof, de ander was nog met de afwerking van showquilts bezig voor hun winkeltje aldaar. Ik ben niet met lege handen naar buiten gegaan, ik vond bundeltjes Aunt Grace stofjes (fat eights) die ik nog niet had, en tijdschriften (zal er later wel een foto van maken). Er liep een andere dame rond, op zoek naar stof voor bij een quilt, en haar man stond heel geduldig in de winkel met in zijn handen een steeds groter wordende stapel lapjes, zo lief zag dat er uit. Ik dacht dat ik maar een half uurtje binnen was, maar het bleek bijna een uur, wat gaat de tijd hard!

Het duurde even eer we in Oxford onze hotel hadden gevonden, een joekel van een herenhuis dat tot hotel was verbouwd, en onze kamer zat op de 2e verdieping, en geen lift, dus weer sjouwen met koffers en tassen. Gelukkig hadden we hier voor 2 nachten geboekt, even een dagje geen gesjouw. We lagen weer met z'n allen op 1 kamer, het zag er netjes en fris uit. Wat doet een mens, eenmaal op z'n hotelkamer na een flinke rit? Juist, naar de wc. Geen probleem, ware het niet dat het spoelsysteem van deze wc even anders was dan de anderen. Hij had zo zijn gebruiksaanwijzingen, en deed je het niet van de eerste keer goed, nou, dan kon je pompen tot je een ons woog, spoelen ho maar. Je moest dan minstens een kwartier wachten, en dan kon je geluk hebben dat-ie het bij de eerste duw op de hendel weer deed. Gelukkig was het een plons-wc, dus niet al te veel stank na een grote boodschap. Na deze pitstop gingen we per taxi de stad in, een ritje van ongeveer 10 minuten, om cultuur te snuiven bij de oude gevangeniswe hadden een half uur de tijd eer de rondleiding begon, en klommen de heuvel naast de gevangenis op om van het uitzicht te genieten. Ik had mijn patchwork bij me (mini-dresden plate, waarvan later nog een foto hier komt) en voelde me heerlijk ontspannen en happy. We hadden met de rondleiding een leuke gids, een grapjas die er de stemming in bracht. Zijn pakje was een replica van wat de gevangenen vroeger droegen. Na de rondleiding van topje toren tot in de ondergrondse gangen mochten we verder zelf rondkijken in de cellen, vreselijk primitief en indrukwekkend. Na een maaltijd in de stad zijn we va het hotel met eigen auto naar een bowlingcentrum Bowlplex gereden vlak bij Birmingham, dit stond op Tim's wenslijstje. We speelden 4 potjes, en ik voelde mijn elleboog en duim aan het eind van de avond kloppen en zeuren, niet zo slim dus. Maar Tim kreeg het op het laatst door, en ook Suzanne begon er plezier in te krijgen.