Ik zat gisteren een beetje in dubio of ik met Thor naar de dierenarts moest gaan, als hij druk zet op zijn onderbuik (of erg opgewonden is), dan komt er een heel klein stukje van zijn endeldarm naar buiten, alsof hij daar een mondje heeft zitten, niet echt groot, ik gok een halve cm, maar toch. Op deze voor Thor gênante foto is het net aan het terug trekken, je ziet nog een beetje verdikking.

Ik wist niet of dit vanzelf over zou gaan, of niet, als hij normaal slaapt, speelt, loopt ziet zijn poepertje er gewoon glad uit zoals bij de andere katten. Zijn stoelgang gaat goed, ziet er ook normaal uit, niet hard of zo, en hij poept met gemak, zonder gekreun, gepiep of gemiauw. Wel graaft hij tevoren in de kattenbak alsof hij naar China wilt gaan, en soms miauwt hij als hij richting bak loopt, maar dat zie ik meer als een aankondiging, zoals mannen dat ook wel eens hebben: “Zo, nu eerst eens lekker poepen.” en als ze terug komen: “Hèhè, dat was lekker.”, alsof ik op zulke informatie zit te wachten.

Op internet las ik al afschrikwekkende verhalen over rectale prolaps bij huisdieren, en nam toch maar het zekere voor het onzekere en een uur later zat ik met een kleine Thor in een grote kooi in de wachtkamer van de dierenarts.

Een assistente was net de vloer aan het dweilen, overal lagen bloederige voetstappen; een hond bleek op het strand in iets scherps te hebben getrapt, en we zaten dus extra lang te wachten, terwijl de dierenarts de nagel van de hond verwijderde en de wond hechtte, zo hoorde ik later, terwijl het bazinnetje met betraande ogen alles zat aan te horen. Bij de balie stond een echtpaar met dikke rode ogen en een in een handdoek gewikkelde kat die duidelijk was overleden, de staart stak er levenloos uit, ik moest even slikken, tranen links van me en tegenover me, en alsof het nog niet genoeg was, begon Thor ook van zijn neus te maken, hij wilde er uit, plassen, poepen, drinken,eten, spelen…..

Net toen Thor zich erbij had neergelegd dat hij er niet uit kon, mochten we naar binnen, en ik zette de kooi op tafel en begroette de dierenarts die mij voor het laatst had gezien met Zopje, die op zijn kop had gekregen omdat hij teveel woog.                                                                              “Nou, zoals je ziet werkt het dieet van Zopje  uitstekend , hij is gewoon helemaal weer als nieuw!” Ze keek lachend naar Thor, en zei dat hij er keurig uitzag. Ik legde uit wat er gaande was, en na een grondig onderzoek van Thor, die alles welgevallig over zich heen liet gaan tot het achterwerk aan de beurt kwam, constateerde ze een ietwat verslapte kringspier, maar ze kon geen prolaps constateren.

En toen kwam ik met de foto op de proppen, ze keek verbaast en lachend op, en ook al was hij daar niet in volle glorie te zien, mijn beeldende uitleg erbij van kleur en formaat van het naar buiten puilend pruilend mondje bevestigde haar voorlopige diagnose. Als het een serieuze prolaps was waarbij ook een deel van de darm naar buiten kwam, was het te zien aan de kleur, roze rood. Ik moest de boel in de gaten houden, en mocht het erger worden, of constant naar buiten puilen, dan moest ik aan de bel trekken. Ze vond het een strak plan dat ik er dan ook foto’s van zou maken en deze naar hun toe te sturen via email, lang leve de smartphones.

Ik vraag me af of de huisarts hier ook van gediend is, foto’s van rare plekken op het lichaam, uitstulpingen op plaatsen die je liever niet met anderen wilt delen, ik zie het al voor me dat je de hulp van wederhelft moet inschakelen om er een foto van te maken, of van de buren als je alleen woont, oeh, over gênant gesproken. “Even wat meer voorover bukken en de billen wat verder spreiden buuf, ik kan zo niks zien.”