Met Vaderdag taart eten en spelletjes spelen, de slappe lach kwam ook nog even langs. 

Helaas was Ferry (de vriend van Suzanne) er niet bij, buikgriep of zoiets, hij was er maandag ook nog beroerd van. 🙁
In de avond  gingen we bbq-en, vlees van de slager in de Tupperware koeltas, die gaat al heel wat jaren mee ☺️ en in de crockpot zaten de spare ribs, ik heb deze keer dit recept gebruikt om 24 uur in te marineren en vervolgens met marinade en al nog 8 uur gesudderd in de crockpot. Ze waren zalig, mild van smaak en het vlees viel van het bot af.

Sophietje genoot van alle aandacht, en wij genoten van haar, ze is ook zo lief

En ze bleef slapen, als verrassing voor mijn lief. Ze sliep het klokje rond en we werden om 7 uur wakker van gekir en geklets, dat was lang geleden dat we dit voor het laatst hoorden 😊 Suzanne kwam weer langs en samen met Evelien zorgden ze dat Sophie niks te kort kwam

De beste babysitters ever, en Sophie poseert als een pro voor de foto 😅

De blauwe plek op Suzanne’s arm komt van een val van een wenteltrap tijdens vakantie, ze klapte met haar arm tegen een tree terwijl ze de stang vast hield om niet helemaal naar beneden te vallen. Arm ding 🥺

Ook dit was lang geleden, stoffen luiers aan de lijn, de laatste keer was in ons eerste huis en toen hingen ze op zolder aan de lijn. Nu waren ze met een zacht windje en 30°C  in een mum van tijd droog, ideaal

Maandagavond ging ze weer naar haar eigen bedje toe, we hadden ze best nog wel een dag willen houden, alleen Jon was blij, nu kon hij de box weer gebruiken.

Zo leuk om te zien dat de rupsen op dat ene plantje zo goed groeien, het plantje is nu helemaal kaal. Dit was vrijdag:

En dit was maandag, zie eens hoe lekker vet ze zich hebben volgegeten. Ben benieuwd wat voor vlindertjes hieruit gaan komen.

De salvia die ik vorige week heb verplant heeft het gered hoor, ik was bang dat het door de warmte te laat zou zijn in het seizoen, maar kijk, er zijn nieuwe blaadjes en stengels uitgekomen,

Dinsdag was een drukke dag, ‘s morgens moest ik met Jon naar de dierenarts omdat hij weer meer last kreeg van jeuk en zijn huid kapot begon te likken, arm ding. Ik had me vergist in de tijd en zat er een uur te vroeg, terug naar huis rijden was de moeite haast niet, plus het was voor Jon geen pretje met, dus zaten we in een apart poezenwachtkamerhoekje, ver weg van de hijgende, blaffende en met staarten tegen de vloer tikkende honden. Verplicht rust voor een uur, heerlijk. Jon kreeg weer een corticosteroïden spuit en over zes weken moet hij beginnen met Prednisontabletten die dan langzaam afgebouwd worden over een paar maanden. Het is de dierenarts en mij een raadsel waarom Jon hier sinds een paar maanden weer last van heeft na bijna een jaar van nergens last van en daarvoor ook maar in mindere maten. Geen idee wat er anders was in die tijd van nergens last van hebben.

‘s Middags was Sherlock aan de beurt, hij had een joekel van een abces aan zijn oor die ws die nacht was open gebroken ( 🤢 ik heb hier niks van kunnen vinden in de garage waar hij die nacht sliep). Van het moment dat hij in de kooi zat tot de auto stil stond bij de dierenarts had hij gemiauwd, zo heel zielig zoals hij dat kan, agossie.

De dierenarts scheerde nadat ze mijn toestemming had gevraagd zijn haren weg naast en op zijn oor en prikte met een mesje door het kapsel van het abces, maar er kwam alleen maar bloed. Ik was verbaasd dat ze mijn toestemming vroeg voor het kaalscheren, blijkbaar zijn er mensen die dit niet willen. Ja, de kat loopt er een paar weken als een punkertje bij, boeien. En al die tijd bleef Sherlock rustig, wat een kanjer. Hij was wel bang, en was heel blij dat hij weer in de kooi mocht (dan wel hè) en met de auto naar huis kon, vertelde hij me luidkeels in de auto, aan zijn stembandjes mankeerde niks.

Eenmaal binnen vloog hij naar boven om pas ‘s avonds weer tevoorschijn te komen. Voor de nacht kwam hij op schoot kopjes geven (hij stonk nog wel 🤢) en ik gaf hem zijn 1,5 antibiotica tabletje verstopt in twee stukjes van deze sticks,

als je een stukje tussen je vingers rolt wordt het wat losser in het midden en kan je het tabletje er zo in duwen. Normaal gebruik ik EasyPill, maar die had ik niet meer in huis, of ik heb het te goed opgeborgen op een toen hele logische plek.
Ik hield een stukje stick voor Sherlocks bekje, hij hapte het van mijn vingers af, en na een paar kauwbewegingen was het weg, en zo ook met het volgende stukje. Zipje of Zopje zouden het pilletje al kauwend eruit hebben gefilterd en uit hebben getuft, Jon zou al na de eerste hap slik weg er niet meer zijn ingetrapt, en het moment dat hij hoorde dat ik een pilletje uit de folie haalde onder de tafel zijn gaan zitten of de deur uit zijn gerend. Haha dit doet hij ook als ik een tablet voor manlief uit de strip druk. Dan knijpt hij met zijn ogen en peert hem. 
Maar goed, Sherlock slikt nu al braaf twee maal daags zijn medicijnen, hij likt er zelfs mijn vingers bij af. De bult bij zijn oor is weg, hij ruikt weer fris en voelt zich kiplekker, maar ‘s avonds als het donker wordt buiten blijven doet hij voorlopig niet. Jon ook niet, hoewel het in zijn geval niets met vrijwilligheid te maken heeft, ik pak hem op en zet hem bij Sherlock in de garage.

Helaas weigert Fay de laatste tijd om samen met Sherlock de garage in te lopen, dit komt door een rare actie van Jon vorige week. We liepen met ons vieren naar de bijkeuken, de mannen liepen voor me uit, staartjes in de lucht en tegen elkaar aan om samen als een man over de eindstreep te gaan, toen Jon bij de drempel ergens van schrok; hij maakte een abrupte afslag naar links en schoot met krassende nagels over de tegels als een dolle de trap op. Hiervan schrokken Sherlock en Fay zo erg dat ze opwipten en met dikke staarten achter hem aan gingen, het zag er komisch uit, en daar stond ik met drie voerbakjes in mijn handen en geen kat meer te bekennen. Ik keek in de bijkeuken maar zag niets wat deze paniek kon veroorzaken, geen monsters of omgevallen spullen. Lekker hoor Jon, daar gaat de relaxte avond routine. Ik kon Jon die avond nog wel in de garage zetten, maar de andere twee schoten naar buiten en zag ik pas de volgende ochtend weer. 

Sherlock komt net met een muisje in zijn bek de kamer inrennen, op mijn geschrokken: ”Ho, stop!” uitroep laat Sherlock het gelukkig voor mij al overleden muisje vallen en kijkt onder tafel liggend balend toe hoe ik het kadaver weer naar buiten draag en op het gras leg. De eksters zullen het vast zo komen oppikken (ik hoor ze al), Sherlock speelde er voor de vorm even mee, maar de lol was er al vanaf.