Nog twee nachtjes slapen en dan kunnen we met familie, vrienden en kennissen in het uitvaartcentrum mijn lief herdenken tijdens het allerlaatste afscheid. Wat was het een drukke week, gelukkig had de uitvaartverzorger alles wat we moesten regelen in een agenda op de website van Dela gezet. Tim schreef de inleiding voor de uitvaart verzorger, en we schreven elk onze eigen toespraak en deelden deze met elkaar zodat we niet in herhaling zouden vallen. De gemene deler was hoeveel we van hem hielden en hoeveel we nu al hem missen. Aangevuld met een grappige of lieve anekdote, we hebben allemaal zo ons eigen speciale herinnering.
We zochten vrijdag samen foto’s uit voor de slideshows tussen de toespraken door, walk down memory Lane, maar ook lachen om de ouderwetse kapsels van familieleden van vroeger toen Perry nog een kind was. 

Deze foto hebben we voor de rouwkaart uitgezocht, genomen toen hij nog niet ziek was, en deze komt ook op de kist te staan. Het was schrikken en huilen toen we de kaart via de post ontvingen en openmaakten, zo confronterend. Maar het is wel een hele mooie foto met die kuiltjes in zijn wangen, en manlief kijkt nu vanaf de kast naar ons, en ziet dat we elke dag allemaal samen zijn, samen huilen, samen troosten, lachen en werken.

Zaterdag en zondag waren Evelien en ik alleen thuis, zodat we allemaal even op adem konden komen, even rust om ons heen. Ik haalde ‘s morgens een frisse neus in de tuin, na een lichte nachtvorst lag de tuin er sprookjesachtig bij.

Jon legt elke morgen een knuffeltje op de stoel van Perry, dit trof ik zondagochtend aan

Zijn eekhoorntje 😢

Hij heeft het er heel moeilijk mee, hij heeft zich door de stress op zijn achterpoten kaalgeplukt en de huid gaat er nu kapot; hij krijgt nu weer een half tabletje prednison ipv een kwart.

Gisteren stond de rouwadvertentie in de BNdeStem, ook weer slikken. Maar wel fijn dat de mensen die geen kaart hebben ontvangen ook op de hoogte zijn. We worden ondertussen bedolven onder de condoleance kaarten, velen schrijven lieve woorden van troost er nog bij, of een mooie herinnering bij die ze van Perry hebben. Het doet ons zo goed.

Sophietje kwam gisteren ook weer mee met haar papa en mama, ik kreeg een dikke knuffel van haar voordat ze de kamer in liep. Ze zag dat het bed van opa weg was, en toen ze later voor haar middagdutje naar boven werd gebracht, wilde ze eerst boven op de slaapkamer van oma en opa kijken of opa misschien daar in bed lag. Toen ze de bedden leeg aantrof trok ze de conclusie dat opa zich vast had verstopt, en ging toen zonder morren slapen.

Evelien moest gisteren in het ziekenhuis geopereerd worden, een poliklinische ingreep aan haar neus en aan haar kaakholtes; dit zou daags voor kerstmis gebeurd zijn maar ze wilde de laatste kerst met haar vader fit meemaken. Dus gistermorgen vroeg reed ze zelf naar het ziekenhuis, en om 13.00 uur mocht ze alweer opgehaald worden. Tim en ik reden samen, zodat Tim met haar auto (zijn eerste auto) terug kon rijden. De operatie was goed verlopen en ze had er op de neus tampons na weinig last van. Na een slechte nachtrust werden de neustampons vanmorgen op de polikliniek verwijderd. Ze is vroeg in bed gedoken vanavond, ze voelde zich licht in het hoofd en was hondsmoe maar wel erg opgelucht. Ze heeft sinds jaren opeens weer haar geur zin terug, en het eten smaakte opeens ook zo goed. 

Vanmiddag heeft ze samen met Suzanne aan de slideshows gewerkt, Suzanne heeft hier ervaring mee en het was ook zo gepiept, en toen ik mijn toespraak af kreeg terwijl Evelien Suzanne naar huis bracht, kon Tim -die het draaiboek van de dienst had gemaakt- alles gelijk doorsturen naar de uitvaartverzorger. Het geeft rust, nergens meer aan te moeten denken, proberen uit te rusten voor de grote dag.

Mag ik jullie ook namens mijn kinderen allemaal hartelijk bedanken voor de lieve reacties onder mijn blogjes; de vele lieve berichtjes, de gedichtjes, de kaarten die we via de post kregen, jullie medeleven is hartverwarmend en geeft zoveel troost. Dank jullie wel 😘