Mijn werkkamer ziet er uit om door een ringetje te halen, op 1 oppervlakte na, ik ben nu toegekomen met het opruimen van het linker kastdeel met de open schappen. Op de snijtafel liggen tijdschriften die echt niet weg mogen, maar waar ik ze wel moet laten, is me nog een raadsel. Op de onderste 2 planken stonden dozen vol gesorteerde stof, achterkantstof, kerststof, je weet wel. Die bakken staan nu in de inloopkast (die ik daags eerder had uitgemest), en de vrij gekomen planken heb ik goed weten te benutten, zonder dat het er rommelig uit ziet in mijn ogen.

Jaja, er is altijd ruimte voor verbetering, dat hoort ook zo, perfect is saai, en saai, daar valt niet mee te leven.  De bovenste schappen staan vol met tijdschriften en losse papiergevallen waarvan ik het bestaan niet eens meer wist, net als de ladebakken trouwens, die hadden een hoog “aaah, daar lag het dus!” gehalte, maar ook een enorme hoeveelheid aan  “waarom heb ik dat in vredesnaam niet gelijk weggegooid?” zooi, die dus nu wel in de container is beland. Maar bij alles wat ik tegenkwam aan verloren gewaande schatten, het vierkante 4 inch meetlatje is in geen velden of wegen te bekennen. Er is nog hoop, ik ontdekte bij het opbergen van lapjes in de dozen in kledingkast van mijn uithuizige dochter nog 3 tassen vol projecten, en daar wil ik morgen of zo eens naar kijken. Even moed verzamelen. Kijk nog maar naar mijn verzameling Jim Shores, ik zie dat ik het laatste kersbeeldje er niet bij heb gezet, volgens mij is hij te hoog.

Kijk, zo ziet het er bij mijn computer en naaitafel kant uit, schieten de tranen je niet in de ogen, zo mooi?

ik durf haast niks te doen, uit angst dat de oppervlakten weer zooi aan gaan trekken.
En als je de kamer uit wilt vluchten, zie je poezenbeesten hangen tegen de designwall

door mijn moeder gemaakt, en door mij doorgequilt, een half uur per quiltje, en dat was zo leuk om te doen!

Vanmiddag was de bee bij Miranda, en ik was er alleen, eentje ziek, en de twee andere dames bij hun moeder op bezoek, kan verkeren. Ik had nu de kans om Miranda te helpen met haar blogspot, ze kon er geen foto’s meer plaatsen, en om nou een blog zonder foto’s te zetten, dat vond ze zo kaal. Probleem was dat ze altijd de foto’s vanaf haar harde schijf rechtstreeks op blogspot zette, ik heb haar laten zien hoe ze het via een link vanuit haar photobucket fotoalbum kan plaatsen, zonder dat het ruimte in beslag neemt op blogspot. Terwijl zij een account aanmaakte bij Photobucket, haalde ik snel dochter op van het station, en al bijkletsend in de auto en veilig thuis afgezet, weer terug naar Miranda gereden, om verder foto’s op te laden.

Toen ze de truuk doorhad, zijn we lekker verder gegaan met ons handwerkje, ik zette er weer een stuk Frederike aan, en Mir was met een Cottage Garden blok uit het boek Quilting the Garden (klik hier voor het boek) bezig

wat een enig boek! De tijd vloog om, en toen glibberde ik weer naar huis, home sweet home, waar de kinderen alledrie in de woonkamer zaten te kletsen, altijd gezellig! Het leven is goed!