Eind april liep er midden op de dag een egel door de tuin, dat is foute boel, en ik ging er snel naar toe, toen hij me zag rolde hij zich op en ik kon hem zo in een plastic bak rollen waar de vetbollen voor de vogels in hadden gezeten. Even een telefoontje plegen naar de opvang, zodat ze wisten dat er een patiënt aankwam. De bak zette ik in een diepvriesvak om afkoelen te voorkomen en dekte het beestje toe met proppen krantenpapier. De tas zette ik klem in de kofferbak, er kwam een vreselijke lucht uit de tas, poeh.

De egelopvang zit gelukkig maar op tien minuten rijden van ons vandaan, hierin Roosendaal, en hij had alles al klaargezet in de egel kamer (in een tuinhuisje). Ik vulde buiten alle gegevens in, vanwege de rottingslucht en COVID19  had ik geen behoefte om mee het tuinhuisje in te gaan. De verzorger zei -toen hij zag waar ik de egel had gevonden- dat ik bij thuiskomst mijn handen heel goed moest wassen, want in onze wijk heerste alweer een dodelijke egel virus. Hij zou gelijk een bloedmonster afnemen om te laten onderzoeken, en ik zou op de hoogte gehouden worden bij ontwikkelingen.

Toen ik afgelopen week in de krant las dat er weer zoveel egels uit onze wijk waren overleden aan dit virus, dacht ik dat “onze” egel het ook niet had gered.  Totdat de opvang opeens belde met het heugelijke nieuws dat ons manneke slechts gewond was aan een pootje en zijkant van het lijf, en dat hij er bovenop was gekomen. Ze gingen hem alleen niet in onze wijk terug uitzetten vanwege het virus. Ah gelukkig, zo kan deze 🦔 nog een mooi leven hebben. 

Sherlock zat de hele dag onder de bank,  hij liet zich even zien en horen toen ik met Jon speelde, maar Jon moedigde samenspelen niet aan. Toen ik tv zat te kijken stak hij opeens zijn kopje boven de leuning van de bank uit, hij keek me aan (ik begroette hem), sprong op de grond, liep even naar de tv en liep toen weer de grond af snuffelend terug onder de bank. En wat later rende hij vanuit de keuken de kamer in, ik had hem niet eens de andere kant op zien lopen. Hij liep over de bank en keek me lief aan, maar durfde niet dichterbij te komen, hij klom op het kastje waar de kamerlinde staat en dook weer onder de bank. Even later hoort hij Jon in de gang en loopt hij er snel naar toe via de keuken

Jon is ondertussen via de kamerdeur omgelopen en ligt bij de keukendeur vergenoegzaam te luisteren hoe Sherlock al miepend en miauwend hem naar boven rennend loopt te zoeken. Ik loop naar de hal en Jon, denkend dat hij naar buiten mag, volgt me. En dan komt ons miepertje de trap aflopen, ziet Jon liggen, en miauwt helemaal happy,

maar Jon wilt niet dat hij dichterbij komt, dus gaat Sherlock er ook bij liggen. Ahgossie, zie ze daar liggen, links  Sherlock, rechts Jon

Jon staat op, hij wilt naar buiten, en Sherlock wilt best wel met hem mee

Maar omdat Jon gromt wil ik hem niet gelijk naar buiten laten, ik haal uit de keuken een snoepstaafje, Jon komt gelijk naar me toe en ik geef hem een stukje in de kamer, en dan mag hij via de schuifpui naar buiten. Sherlock zit nog in de hal, hij stapt achteruit als ik naar hem toe wil lopen, dus stap ik weer achteruit en rol een stukje snoepstaaf zijn kant op. Hij eet het lekker op en loopt dan een tijdje roepend heen en weer door het huis op zoek naar Jon.
En terwijl ik dit typ loopt hij redelijk op zijn gemak vanuit de keuken naar de schuifpui, mij lief aankijkend en ik rustig praten tegen hem maar daarna hem negeren als hij blijft kijken. Hij loopt alert de hele kamer door, kijkt in het kattenkasteel en drinkt aan de andere kant van de tv uit de waterbak. Hier zit een gelukkig mens en boven hoor ik een ander gelukkig mens tegen Sherlock praten, “hallo ventje”. Hij stond daar ook op het gemakje de werkkamer binnen te kijken, en liep daarna rustig over de overloop.

We zijn een half uur verder en zitten naar een film te kijken (Save), Sherlock komt op zijn gemakje de woonkamer in lopen, springt op de tafel, kijkt wat rond en loopt dan weer de hal in. Lekker hoor, dat hij nou ook de boel durft te verkennen terwijl we beneden zitten, en dat hij niet bang is van ons, zolang we maar blijven zitten.

Jon komt via de schuifpui weer naar binnen, Sherlock was net naar boven en komt kletsend naar beneden, ziet Jon onder de tafel liggen

en huppelt recht op hem af, ondertussen wel even checken of manlief en ik blijven zitten. Jon gromt en Sherlock gaat een stukje van hem af ook lekker liggen

En steeds probeert hij weer in contact te komen met Jon, hij is voor de dooie dood niet bang,  kijk nou toch. Jon zit bij het raam en gromt, maar doet verder niks als Sherlock op de quilt gaat liggen. 

En ondertussen wordt op tv de ene na de andere slechterik neergeknald, hoppa.
Jon begint best wel geïrriteerd te raken van de adoratie, zijn stem slaat er gewoon een beetje van over. Oeps, dat klinkt niet echt mannelijk. Ik geef ze allebei een schaaltje met tonijn op water (toemaar) de schaaltjes zet ik op zo’n drie tegels van elkaar.

Jon wacht niet op Sherlock en begint al te eten, Sherlock die geschrokken was dat ik opstond en naar de keuken liep was naar boven gerend. Het gebedel van Jon in de keuken had hem al naar de hal gelokt, en de kamer in nog voordat Jon zijn schaaltje leeg had.  Sherlock loopt zijn eigen schaaltje voorbij en steekt zijn neusje in het schaaltje van Jon die verbouwereerd achteruit stapt WTF? Manlief en ik kijken mekaar aan, wie had dat gedacht?! Jon herpakt zich, gromt en eet weer verder, Sherlock neemt een paar hapjes en gaat dan bij de stoel zitten.

Het is half twee als we naar bed gaan, Jon mag voor zijn rust weer in de garage slapen, en Sherlock eet zijn schaaltje leeg en loopt daarna door het huis te banjeren, hij is zo te horen Jon kwijt. Ik vind het te spannend nog om ze samen in de kamer te laten, ik ben bang dat Jon gaat meppen. Wat is wijsheid he, we bekijken het met de dag.