Suzanne stuurde deze foto van haar citroen maanzaad muffins via Whatsapp naar ons met de tekst: Ze hielden zich heel goed aan de Corona maatregelen want rijzen deden ze niet
Maar ze waren wel lekker, en daar gaat het om.
Al weken lang hijgen deze blokken in mijn nek als ik de naaikamer in loop om Loki te aaien en een snoepje te geven
en dan keek ik er naar, zag ook de stapel scraps op mijn naaitafel, probeerde inspiratie te vinden door de scraps te sorteren, maar er kwam niks. Maandagavond besloot ik om alles in een zak te stoppen en de naaitafel leeg te maken zodat ik verlost zou zijn van dat knagende gevoel van…..tja van wat eigelijk?
Dinsdagmorgen haalde ik weer alles tevoorschijn, ik had een eureka moment gehad tijdens het tandenpoetsen, wat nou als….
Loki nam haar positie weer in naar het voorbeeld van haar Egyptische voorouders
En toen ik woensdagochtend weer achter de naaimachine kroop keek ze me blij verrast aan, het gezoem van de naaimachine klinkt haar als gespin in de oren. Jon nam plaats op zijn bureaustoel naast de snijtafel, en met een dramatische “let maar niet op mij” zucht rolde hij zich op en viel in slaap. De plant achter Loki wilt maar niet dood gaan, hij ziet er al maanden zo deprimerend uit. Niet dat ik wil dat het dood gaat, maar wat ik ook doe of laat, en vooral in dat laatste excelleer ik, hij blijft treurnis uitstralen.
Toen ik ermee klaar was en ze had gestreken, legde ik ze beneden op de grond neer om te zien of het wat was. Twijfel slaat toe. Zal ik de rode stroken er toch maar weer af halen?
Jon kwam ook kijken en vond er wat van. Blijkbaar lag die ene niet lekker
En toen we naar bed gingen wees mijn lief me op de lay-out, jaja Jon, you made your point
Ik ben er ook nog niet klaar mee, ze zijn niet allemaal even groot, en ik speel met nog een idee. Ik ga cupcakes bakken. Ha, dat zagen jullie niet aankomen he.
