Toen ik vanmorgen voor de tweede keer naar de kleintjes ging kijken liepen Jon en Sherlock achter me aan de trappen op, dat ik een snoepstaafje liet zien boeide ze niet, maar het rinkelende speeltje aan het stokje des te meer. Jon sprong er gelijk op toen ik het speeltje op het al opgefrommeld speelquiltje legde, Fay stak gelijk haar kopje om het hoekje van de kastdeur, en toen Sherlock de kamer inliep, liepen ze gelijk enthousiast naar elkaar toe om te neuzen. Jon liep ook naar Fay toe en toonde veel interesse in haar geurtjes, ik denk dat hij Puk rook; hij bleef rustig maar toen ze naast hem wilde staan bromde hij kort, waarop ze achteruit liep. Sherlock neusde weer met haar, of fluisterde hij haar iets toe?
Hij nodigde haar uit mee te komen, iets waar zij wel oren naar had, maar ik niet
Ze kijkt even of Jon het goed vindt
Oei, ze is snel. Ze schrikt als ik mijn stoel naar voren schuif om de deur op een kier te duwen. Sherlock draait zich gelijk om en gooit nu de deur wagenwijd open
Hierna zet ik de deurstopper vlak achter de deur zodat hij niet verder dan 10 cm open kan, Sherlock loopt nog een paar keer in en uit, neuzen met Fay, en in zijn eentje naast Jon spelen op het quiltje, maar omdat Jon iets eerder had gebromd naar Fay toen ze in zijn personal space kwam, durft ze nu niet meer dichterbij het quiltje te komen. Ze kijkt dan wat Sherlock doet, en elke keer als hij de deur uitloopt wilt ze wel achter hem aan maar dan ziet ze mij en durft het niet aan. Jon verdwijnt ook de overloop op, Fay is ondertussen onder het bureau gaan zitten en als ik opsta duikt ze onder het bed.
En Puk, leeft-ie nog? Jawel, terwijl Fay onder bed is gedoken schuif ik de kastdeur rustig open en draai voorzichtig de mand met de opening iets naar me toe. Puk kijkt me aan, hij ziet er niet meer angstig uit, ik zorg dat hij mijn hand niet ziet als ik een paar kattensnoepjes over de rand van de mand laat rollen, en schuif de deur weer een stukje dicht.
En hij eet want hij poept, ik ontdekte vanmorgen in beide bakken drolletjes en plasjes, terwijl ik de bakken gisteravond laat nog had leeg geschept (leeg als in de drolletjes en plasjes er uit gehaald).
Hoe verleidelijk het ook is om Fay naar beneden te laten gaan met Sherlock, we gaan het nog niet doen, het is gewoon te vroeg voor Jon. Ja, voor meneer Brombeer mag het ook niet te snel gaan, hij krijgt letterlijk uitslag van stress, en het is dus goed voor hem dat beneden voorlopig nog geen Fay luchtjes hangen, zodat hij zich in huis goed kan ontspannen.
Behalve op één plekje; ik heb het speelkleed van hun opvanghuis bij de boekenkast gelegd en daar ligt hij af en toe op als hij een gekke bui heeft. Sherlock zit hier geregeld op te spelen, hier een wazige foto om jullie een idee te geven waar ik het over heb. Twee losse lagen tapijt (als een deurmat), waarbij de bovenste vol gaten zit en met klittenband op de onderste mat blijft zitten.
Door de gaten heen proberen ze speeltjes te pakken, er lagen gisteren twee pingpongballen en een muisje (speelgoed) onder. Getsie, ik moet er niet aan denken dat ze er muizen van buiten in verstoppen, dat gaat lekker meuren.
Dit kleed gaat vandaag of morgen naar de kattenkamer zodat Puk ook op zijn gemak de geuren van Jon en Sherlock kan opsnuiven. Het komt allemaal wel goed.
Net als de kolibrie die even op een lijster leek wat de gevlekte buik betrof. Van dit
Naar dit
Er komt veel sparkle verf op dit vogeltje, want in het echt glimmen ze ook. En daarna goed drogen, zodat ik ze zondag kan oppersen, en dan lekker doorquilten.
