Jullie weten dat ik jaren geleden een kamerplant -gekregen van Sommeke- in de tuin had gezet toen hij er binnen geen zin meer in had, en tot mijn verbazing en blijdschap sloeg hij aan en groeide nog lang en gelukkig. Zelfs een nachtvorst kan hem niet deren, deze Fatsia japonica. Zie hem daar gelukkig staan te wezen in de border,
Ik heb er een rood pijltje bijgezet, want ja, de kennis van planten gaat bij sommige mensen niet verder dan drie groepen, gras, plant en boom.
In het tuincentrum hoorde ik een man van in de dertig aan een bijna gepensioneerde medewerkster vragen of ze die planten met bloemetjes nog hadden, en hij wees naar kniehoogte om aan te duiden welke hij bedoelde. “Met blaadjes”, vulde hij aan hij ter verduidelijking. Kleur bloem? Geen idee. Kleur blad? “Zijn niet alle blaadjes groen?”, antwoordde hij, de verkoopster met een blik aankijken alsof ze nou niet moeilijk moest gaan doen. “Had de bloem een geur?”, probeerde ze nog, en weer haalde hij zijn schouders op. “Weet ik veel, ik ga niet ruiken aan bloemen, ik ben geen wijf.”, sprak hij en probeerde er een beetje macho bij te staan.
“Nou meneer, ik zou het dan ook niet weten, maar kijk gerust rond, er staan hier genoeg kniehoge bloeiende planten, en misschien herkent u de plant als u hem ziet”, en ze ging verder met uitgebloeide bloemen verwijderen.
Wat later stond ik bij de kassa en zag hem aan komen lopen met een paar viooltjes in zijn karretje, “Gevonden”, klonk het triomfantelijk uit zijn mond tegen de medewerkster die net langsliep, en ze keek van de plantjes naar hem en schudde vermakelijk kijkend haar hoofd heen en weer. “Niet bepaald kniehoge planten hè meneer,” zei ze, “maar fijn dat u vond wat u zocht”, en liep lachend door. Ik denk dat de man in het karretje kijkend nog steeds niet inzag dat ze niet kniehoog waren, misschien pas later als hij ze op de grond zou zetten?
De vensterbank waar de plantenstellage staat
begon er morsig uit te zien, soms schoot er een beetje water naast de pot met gieten, en de afgevallen blaadjes haalde ik ook niet dagelijks weg, en opeens voelde ik de drang om hier te gaan schoonmaken, gewoon doen. Alle planten opzij en poetsen maar
Fay was buiten aan het spelen met blaadjes en sprong opeens voor het raam en probeerde de poetsdoek te pakken te krijgen, ik schrok me een hoedje.😂
Even een filmpje maken, gelukkig was ze het jagen nog niet beu
Toen alles weer op zijn plek stond,
en de kamer gestofzuigd en gedweild was, kwam Jon die de hele tijd op de gele stoel was blijven liggen gezellig bij mij op schoot, het breiwerk moest maar even wachten, quality time met Jon was belangrijker.
Oh wacht, ik had het verhaal van de Fatsia waar ik dit blogje mee begon nog niet afgemaakt.
Toen hij in oktober een dikke knop liet zien dacht ik dat dit de aanzet was voor het nieuwe blad voor volgend voorjaar,
maar er kwam een stengel uit, heel apart dat de geurloze bloemknopjes bovenaan als eerste open gingen
Ze waren binnen een week allemaal open en nog voordat ik er een foto van kon maken was het steeltje eraf gevallen
en begonnen de andere bloemknoppen te groeien, heel bijzonder
En kijk nou toch wat mooi, het lijken wel mini alliums(sierui) en aangezien ik wel mijn neus boven bijna alles houd om er aan te ruiken, viel een subtiele geur van honing me op, en met mij de vele insecten.
Elke dag zag ik meer bloemen open staan, en zo ziet het er nu al sinds vier dagen uit, schitterend
Toen ik zondag in de tuin bezig was rook ik opeens de citroengeur van de struikkamperfoelie, welkom lekker luchtje in de tuin! Dat een enkel bloempje al zo kan opvallen.
De struik zit vooralsnog vol met dichte bloemknoppen, ik plukte een geopend bloempje af om er binnen ook even van te genieten,
en stak hem haast in de neus van Evelien die een weekendje bij ons was, even lekker bijpraten. Ze slaapt met oordopjes in, niet vanwege de herrie ‘s nachts maar vanwege het ontbreken ervan. Het is zo stil bij ons dat ze daar niet van kan slapen 😴
Ze liet een foto zien van de kaart die ze van Tim en Yvonne had gekregen, met de vraag of zij samen met Suzanne getuige wilt zijn op hun huwelijk, en ze zei dat het haar had ontroerd, en terwijl ze het zei werden haar ogen weer vochtig, net als de mijne. We grinnikten, zie ons hier nou zitten; tranen van ontroering en blijdschap zijn de mooiste tranen.
Wat geweldig dat de Fatsia is gaan bloeien!
En de struikkamperfoelie moet ik nog kopen voor de tuin- lijkt me heerlijk wat geur zo in deze tijd van het jaar.
Lief dat de zussen getuige mogen zijn bij het huwelijk van Tim!
Dat hebben onze kinderen ook gedaan toen ze trouwden.
Zonnige dag vandaag, Truus uit Drenthe
Mooie herinnering aan een super vrouw !
Marte