Vanmorgen vroeg bloed laten prikken, ik stond met knorrende maag bij de balie terwijl de laborante vroeg of ik nuchter was. Dacht het wel. Had gelukkig een goede prikker en voelde ik de naald niet bij inbrengen en uithalen. En nu maar afwachten, volgens de laborante heeft de huisarts donderdag zeker de uitslagen, vanavond worden de gegevens afgewerkt en morgen doorgestuurd; ik hang donderdagmorgen al om 8 uur aan de telefoon. Ik vind het zo eng, ik haal van alles in mijn hoofd en zeker na de nachtelijke zweetbuien van gisteren en vannacht denk ik toch al gelijk aan het ergste. Niet doen, ik weet het, "een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest", hoor ik de psychologe zeggen, m.a.w. pas je zorgen gaan maken als je de uitslag te horen krijgt. Makkelijker gezegd dan gedaan.