Zondag was echt een lome dag, laat uit bed, een detective kijken, hoewel de Noorse politieseries niet echt geschikt zijn om bij te naaien, ik versta er geen hout van en moet dan steeds terug spoelen om te lezen wat ze gezegd hebben; dit maakt de boel er niet spannender op, je komt niet lekker in het verhaal, dus toen maar een andere gekeken die ook nog op de band stond, een Italiaanse. En ook al spreken ze onderling op de achtergrond Italiaans, de gesprekken waar het om gaat tussen de hoofdrolspelers, geschieden helemaal in Engels, en het maakt de serie er niet ongeloofwaardiger op. Knap hoor.

Daarna was het de beurt aan de naaimachine om in actie te komen, de scrappy blokken lagen er maar werkeloos te wezen, en stof te vangen. Ik moest er nog heel wat bij maken, dus ging ik snel aan de slag met snijden en combinaties maken.

Terwijl ik achter de naaimachine zat, zag ik opeens Zipje buiten langs het raam lopen, met een grote grijze vogel in zijn bek, zo groot dat hij op zijn tenen moest lopen met zijn kop heel hoog opgeheven. Snel de digi gepakt, eerst foto's gemaakt Zoals je ziet, laat hij veel liggen, de ingewanden bliefde hij niet, terwijl hij wel de pootjes had opgetgeten (en kraken dat dit deed!) en daarna filmpjes (wat een beetje wiebelig ging vanwege blote voeten en kriebels aan de tenen van mieren en zulks). de eerste is wazig, ik was vergeten scherp te stellen. Zipje ging er eerst een beetje mee spelen, net zoals wij de salade hoog gooien om goed te husselen, en regelmatig keek hij over zijn schouder om te zien of zijn broer er niet aan kwam. deze is iets scherper, het inzoomen lukte me helaas niet, hij sloeg toen af. Zopje lag de hele tijd op de veranda te slapen en heeft er niks van gemerkt.

deze is goed scherp, maar kort.

Luguber? Het is de natuur. Evelien had het nog zo moeten zeggen eerder die dag, dat hij er zo mager uit zag en of hij wel genoeg te eten kreeg. Zipje krijgt niet, hij neemt. Nadat Zipje zich uitgebreid had gewassen en op de tegels in de zon in slaap was gevallen, ging ik weer naar binnen, verder met de blokjes naaien.

en toen ik dacht klaar te zijn, mooi op tijd voor het eten dat Perry had besteld via de spareribslijn (genoeg voor voor 10 man), legde ik ze op de grond en zag dat ik er nog 5 tekort kwam, aaargh!

Na het eten en afruimen etc etc, ging ik weer aan de slag; ik ken mezelf, als ik dit niet gelijk doe, dan blijft het weer een paar dagen liggen. Een dik uur uur was ik klaar, wat een mooie blokken!

Maar dan -en dit herkennen jullie vast wel- dan komt het monstertje dat fluistert: "Hoe zou het er uit zien als ze aan elkaar gestikt zijn? Toe, één setje van 4 blokjes aan elkaar stikken, dat lukt toch nog wel?" En hup, ik aan het naaien en strijken, naadjes inknippen die de andere kant op gestikt zijn om mooi in de tegenoverliggende naad te grijpen, en op de grond gelegd om te bewonderen. En weer dat monstertje: "Toe, nog een blok maken, kijken of die ook zo mooi wordt." nadat het tweede blok op de grond lag, en ik zag dat het al half 11 was; dat wordt weer dromen van blokjes, ik moet stoppen! Maar nee, het duveltje sprak "Maak die ene rij nou maar af, en dan morgen de rest.", en ik zwichte voor dit verleidelijke aanbod. De onderste rij van 4 blokken zijn klaar, nu de rest nog. Als de blokken klaar zijn, ga ik ze nog husselen, of niet. De reuzemuis gaat er vannacht over waken, dat er niemand de boel overhoop gooit.