Gistermorgen om vier uur werd mijn lief in het ziekenhuis opgenomen vanwege epilepsie aanvallen die alleen over de linker zijde van zijn lichaam trok, en waarbij hij gewoon volledig helder was, ik heb dit nog nooit zo meegemaakt. Gelukkig hielpen de ingespoten medicijnen en werd in het ziekenhuis na de ct scan van zijn hoofd de medicatie tegen de epilepsie voortgezet.
We kregen te horen dat er een plekje was gezien op de scan, eentje dus, en die veroorzaakt de kortsluiting met gevolg insult. Verdorie, toch een metastase van de longtumor? Het is een logische conclusie, maar het kan ook iets anders zijn, om het zeker te weten wordt er morgen een MRI gemaakt, eerder kon helaas niet.
Onder de morgen kreeg ik de kinderen te pakken, hier heeft mijn lief Tim aan de lijn, of beter gezegd, Sophietje

En ‘s middags kwamen ze langs, hier zit ze bij haar mama op schoot in het restaurant van het ziekenhuis, want een baby mag niet op bezoek komen vanwege alle ziekte makers die daar rondzwerven. Ze had het er naar haar zin, er viel genoeg te zien en kletste gezellig mee terwijl ik met Yvonne praatte.

Toen ik deze foto maakte zat Tim met de broer van manlief boven, en wat later reed ik met mijn zwager naar huis, een ritje van amper een kwartier, gelukkig maar. Tim en Yvonne kwamen wat later.

De katten waren not amused toen ik ze uit de garage los liet, Fay keek me boos aan, Sherlock dook wat angstig weg, en Jon rende zonder hartelijke begroeting in een streep door naar de keuken, want hij had honger. Ik had me hier best zorgen om gemaakt, maar zoals Evelien al appte, die redden zich wel. De bakjes in de garage waren leeg, gelukkig was het waterbakje nog vol. Het was te koud om de schuifpui open te laten, dus diende ik het eerste kwartier als portier, want snel wat eten, snel naar buiten voor de poepjes in hun net omgespitte tuintje, en gelijk weer naar binnen om te eten. Nog even een half uur met de ogen dicht gezeten, ik had amper twee uur geslapen toen ik wakker was geworden van manliefs geroep, en al die tijd in het ziekenhuis geweest dus.

Een uur later zat ik met Sophie op schoot, even afleiding

Ik heb een goed gevulde kippensoep gegeten (de kids bestelden wok noedels) en toen reed ik weer door naar manlief, terwijl Tim en Yvonne wat later – om niet in de spits vast te zitten- naar huis doorreden. Manlief had wat minder praatjes, geestelijk moe van de lange zware dag, met een lichaam die toch een behoorlijke workout had gekregen en hiervan ook moest herstellen. Suzanne kwam even later met Ferry, en zo zaten we nog een dik uur tot het bezoek weg moest. Manlief heeft daarna nog even naar tv gekeken, maar de luikjes gingen steeds dicht.

Ondanks hun ervaring van de Lange opsluiting zaten de katten klaar voor hun midnight snack in de garage, hier sporen ze me aan dat ik echt niet nog langer moet wachten, want anders

Ja oké, dit is een foto van een paar dagen geleden, maar ze keken me net zo aan.
Vanmorgen waren ze vrolijk als altijd met het opstaan, huppelend de keuken in, Sherlock wilde er via het keukenraam uit en de andere twee via de schuifpui, waar Sherlock buitenom ook al naar toe was gelopen, en samen liepen ze al snuffelend richting de veranda waar Sherlock een grote rode kater op hun bankje zag liggen, en de kater zag hem toen ook. Hij sprong er snel van af en  rende voorbij Sherlock die hem nog een tik tegen zijn kont gaf, richting het achterste terras en dook onder de heg. Jon en Fay zaten met grote ogen hem na te kijken maar ondernamen geen actie om de achtervolging in te zetten, Sherlock liep voor de vorm richting de heg maar bleef tevreden stilstaan in zijn hyenahouding. Doet-ie toch maar effe, zo zonder tandjes. Jon kwam snel naar binnen en wilde er niet meer uit, hij heeft het hele huis al doorgezocht naar zijn baasje en ook heeft hij een tijdje voor de werkkamerdeur van manlief staan roepen, owh 😢

Mijn lief heeft geslapen als een blok, hoorde ik vanmorgen, en met de fysio had hij al wat gelopen, maar de kracht is nog niet volledig terug in het been, en hij mag nog niet alleen lopen. Kan allemaal nog herstellen had de neuroloog gezegd, dus dat geeft moed.

Nu nog het onderzoek en uitslag van die vermaledijde plek in de hersenen afwachten. Het is zwaar klote, maar we hebben het er mee te doen, en we gaan niet bij de pakken neerzitten, want wie weet hoe lang je daarmee tijd verdoet door te simmen, en al die tijd had je het nog leuk kunnen hebben. Afgelopen zondag waren we uit eten gegaan,

het was zo fijn om samen op pad te zijn en hebben genoten van de lekkere hapjes. Best eng hoe je leven toch opeens helemaal op zijn kop komt te staan en je weer moet resetten, verdorie. Stel niet uit tot morgen wat vandaag nog kan en geniet nooit met mate!
Vanmiddag komt Evelien, en dan zie ik mijn ventje weer.