Toen de weervrouw op tv sprak over lagere temperaturen voor het weekend, ging er bijna een gejuich op in onze hotelkamer, want vrijdag (de City Quilter dag) was het wel zo hevig, niet normaal meer. We wilden een koele dag doorbrengen in het the Metropoletan Museum of Art , maar om daar te komen moesten we dwars door central park lopen (ons hotel lag 2 blokken links van het park, en het museum lag er recht tegenover, aan de andere kant dus van het park (groot blauw gebouw onder de vijver). En dit park is heuvelachtig, met spannende tunneltjes, eentje kwam me bekend voor, van een CSI serie, special victems unit, ik zie Olivia al voorover gebogen staan bij de rape-victem, met de ogen van haar partner op haar achterwerk gefixeerd. Maar goed, ze was er nu niet, dus liepen we tunnel in en uit, heuvel op en af, en af en toe een waterverkoper aanklampend.

Het park is groot en de weg naar de andere kant is geen rechte lijn, en na een half uur lopen stonden we op een punt waar zelfs onze gids met onfeilbare richtingsgevoel (Evelien) het ook niet meer wist, en terwijl men wat rond stond te kijken in de hoop het licht te zien, stapte ik op een Italiaans uitziende bejaarde man af die op een bankje zat, en vroeg hem de weg. Hier links, en dan 1e rechts, "you can't miss it", sprak hij vol overtuiging, niet wetend hoe mis hij het had, want na de links en rechts was er weer twijfel, want weer konden we links of rechts. Ik ging het weer vragen aan 2 meisjes (nannies) die met buggies liepen. Bleek dus dat we te ver rechts waren afgebogen en iets terug moesten, maar uiteindelijk kwamen we bij het museum aan. Helemaal gesloopt, kleren plakkend aan het lijf, snakkend naar het Nederlandse herfstweer. We spraken in het museum af hoe laat we weer bijeen zouden komen, en toen gingen we ieder onze eigen weg, behalve de meisjes, en dan heb ik het over mijn dochters in dit geval (in bijna elk ander geval heb ik het over mijn borsten, als ik het over de meisjes heb) zo, dat weten jullie dan ook weer. Zij gingen samen door het museum dwalen, mijn dochters dus.

Griekse kunstgeschiedenis bezocht ik eerst, beetje inspiratie op doen, ook mooie randen gezien langs vazen, tuurlijk heb ik foto's gemaakt. Dit mocht mits de flitser niet gebruikt werd. Daarna heb ik de schilderkunst van de 20e eeuw bekeken, waar ik ook een paar foto's heb gemaakt van kleding van dames, wandkleden en een paar gewoon mooie plaatjes.

In de gangen bij de zalen van de schilderkunst 19e eeuw stonden lange rijen wachtenden, de tentoonstelling Savage Beauty was gaande aan het eind van deze gang, in een deel van het museum, achter de liften. De wachttijd was enorm, (uren!), en omdat ik niet zo in extravagante mode geinterresseerd ben, ben ik niet in de rij gaan staan, allicht. Op de video's (onderaan) (exhibitian video's) kan je meer ervan zien.

Na een late lunch in het museum (half 3) gingen we weer de hort op, Tim had me de weg naar de 18e en 19e eeuwse schilderijen gewezen, en
dat vind ik toch zo genieten. Bij 1 schilderij krijg ik het altijd even te kwaad als ik hem zie, dat beeld de moord van de onschuldigen (babies en kleine kinderen) door soldaten te paard en te voet. Op dit schilderij -van Francois Joseph Navez- zie je hoe een moeder de mond van haar zoontje afdekt met haar hand, terwijl een wenende vrouw voor haar een stervend meisje in haar armen houdt, terwijl een andere vrouw de wonden net heeft afgewassen. Door een raam zie je de soldaten tekeer gaan. De angst, terreur en verdriet zijn zo treffend op doek gezet dat je er kippenvel van krijgt.

Ik heb hier foto's van gemaakt – van het schilderij, niet van het kippenvel-, en ging toen met natte oogjes door, op naar de Nederlandse meesters, bij de schilderijen van Frans Hals mochten er geen foto's gemaakt worden, dit was een tentoonstelling op zich, en in elke zaal stonden 2 bewakers die de bezoekers nauwlettend in de gaten hielden.

Toen ik nog een uur overhad, dook in in de zalen met kunst uit Oceanie, indrukwekkend, en bij de Afrikaanse kunst hingen zowaar quilts, primitieve dekens, tot van geweven blokjes gemaakte patchwork. Helaas was dit een speciale tentoonstelling, en ook hier moest de camera in de tas blijven. Gelukkig voor jullie had ik dit niet in de gaten, dus staat er eentje voor een deel op, voordat de bewaker me vriendelijk verzocht geen
foto's te maken. Darn.

Buiten het museum was het heel druk op de trappen, ondanks de volle zon, en er liep een meneer rond met wel een hele aparte contactadvertentie om, humor!

Op weg naar het hotel begon het te regenen, we waren net Central park uit toen het ging spetteren; ik was de enige met een plu bij me, in de tas opgevouwen. Hoe dichterbij het hotel we waren, hoe harder het regende, en eenmaal in het hotel aangekomen was iedereen tot op de huid nat! Ja, ook ik, want het was zo klef warm geworden dat ik de plu net zo goed niet had kunnen opsteken. Het hield op met zachtjes regenen, zware slagregens en hagel met rukwinden, fikse bliksem en daardoor sloegen de stoppen door, maar een dik uur later leek het over, dus gingen we eten bij McDonalds; airco, gratis internet, en vlak bij het hotel, wat wil je nog meer? Slapen!