Nooit geweten dat kikkers kunnen piepen, ik ken alleen maar kwakende kikkers, of met zo’n brommerig keelgeluid tijdens het broedseizoen, en toen ik dus gepiep tussen de plantjes hoorde en zag dat Loki ergens achteraan aan het jagen was, dacht ik aan een muis, en wel een hele dikke muis, want het gepiep was heel hard. Wel een vreemde soort muis, want zijn piep klonk heel anders dan dat van de bos- en veldmuisjes waar de katten normaal mee thuis komen, het klonk meer als het gepiep van een plastic speelgoedbeestje, en ik liep er naar toe om polshoogte te nemen. Groot was mijn verbazing toen ik een kikker vanonder de heg zag vluchten, hij kreeg nog een zetje van Zopje die het allemaal wel heel vermakelijk vond, en toen hoorde ik het gepiep weer.

Zoals de alerte kijker al zag was dat géén kikker in dat witte pak, direct na het plaatsen was er iets mis gegaan; helaas lukt het invoegen van het filmpje niet, maar wel de link. Het is behelpen.
Nog voordat ik het beestje kon redden zat Loki er weer achteraan, en de kikker maar piepen, haast gillend, zo zielig, ik zette de camera uit en greep de kikker bij de lurven, Loki driftig zoekend onder de buxusheg  achterlatend, want de kikker hield zich heel stil in mijn hand. Toen ik hem aan de andere kant van de tuin onder een heg los wilde laten en mijn hand open deed, verwachte ik dat hij weg zou springen, maar hij bleef doodstil zitten, en het arme beestje had zijn handjes strak over zijn ogen gedrukt, zo van “doe me geen kwaad, please”.  Het zag er zo aandoenlijk uit dat ik me moest inhouden om het beestje te kussen; stel je voor dat ik opeens een ruim 80 kilo wegende prins in mijn hand had zitten, dan kon ik weer naar de fysio, ik waagde het er maar niet op.