Geen berichten in de krant over lijken in het bos, of ontsnapte criminelen, dus was het gisteravond met die helikopters misschien slechts een oefening, misschien hadden ze een nieuwe infra-rood cameraatje die uitgeprobeerd moest worden.

In een welbekende dikke dames winkel met Duitse naam kwam ik net uit het pashokje om een bloes terug te hangen die me niet goed stond, terwijl 2 verkoopsters vlak bij kirrend een onzekere stevige dame stonden aan te moedigen. Kreten als "staat u prachtig", tot " 't zijn helemaal uw kleuren" schoten door de verder lege winkel, terwijl de dame al draaiend zich van alle kanten probeerde te zien in de smalle hoge spiegel, wat anatomisch onmogelijk was. Ik moest denken aan het sprookje 'De nieuwe kleren van de Keizer', want de verkoopsters hadden of geen smaak, of ze waren aan het jokken, want wat de dame aan had maakte haar flets, en het hing als een hobbezak om haar lijf.

Ik vond voor mezelf een andere bloes en broek om te passen, en terwijl ik me stond te verkleden in het pashokje, hoorde ik de dame naast me zich hijgend en puffend ook van kleding verwisselen. Het was er flink warm, behoorlijk krap om alles kwijt te kunnen, en gebrek aan een krukje maakte de boel er niet makkelijker op. Maar op een plankje op ooghoogte stonden wel een doos met tissues en een spuitbus deodorant, dus na gedane zaken kon je de klotsende oksels droog deppen en fris ruikend het vertrek verlaten. Ik kwam met broek en bloes aan even er uit, op 2 maten te grote grijs met zwarte spikkeltjes sokken van mijn man (lagen in mijn sokkenla); even uit de benauwende ruimte om mezelf in de spiegel van een afstandje te kunnen bekijken, en al gauw zag ik dat het niks was. De bloes trok bij de mouwen die verkeerd ingezet leken, en de broek had een vreemde plooivorming bij het kruis, die ik -gelukkig- niet gevuld kreeg. 

De dame kwam ook naar buiten, ditmaal gekleed in een lange zwarte bloes met grijze print, met daaronder een zwarte rok, maar de bloes was duidelijk een paar maten te klein, gezien de wijkende knoopsluiting, en de rok hing aan de achterkant veel hoger dan aan de voorkant.  "Nee, een grotere maat bloes hebben we niet, maar als u er een topje onder draagt, de knoopjes los laat valt het niet op.", sprak de dominante verkoopster, en ze toverde een zwart topje tevoorschijn met een snelheid waar Hans Klok het koud van zou krijgen. De andere verkoopster kirde dat het haar enig stond en dat het ook helemaal haar kleuren waren. Dezelfde verkoopster kirde ook tegen mij, maar ik antwoorde dat ik niet tevreden was over de pasvorm, en dat ik verder wilde kijken.

In het passeren maakte ik oogcontact met de gewichtige onzekere dame, en ze keek me vragend aan. En achter de rug van de verkoopsters lopend schudde ik -met mijn gezicht een afkeurende uitdrukking makend, zoals ik zaterdag ook veel zag bij die ene van de quiltpolitie-,  "nee, niet doen".  Een flauwe glimlach kwam op haar gezicht, en ze dook het pashokje in, terwijl ze tegen de verkoopsters zei: "Ik moet er nog even over nadenken." You go girl!

Zo had ik in mijn kast tot 2 jaar geleden een truitje met korte mouwtjes,  tijgerprint én een bontstrookje rond de hoge hals liggen, die door dezelfde verkoopsters al kirrend werd aangeprezen als "staat u enig!" Ik was toen in een hele onzekere periode, net na de chemo, en trapte er in; je wilt het zo graag geloven, maar diep in je hart weet je dat ze je voorliegen. Ik laat me sindsdien nooit meer adviseren door deze dames.