Jon had weer de gekke vijf minuten en stoof als een malle door het huis, de mat in de hal werd als sleetje gebruikt, zijn pootjes roffelden trappen op en af en in de kamer hoorde ik de eetkamerstoelen verschuiven. Ik stond net aardappelen af te gieten toen er opeens een harde klap kwam vanuit de kamer, en toen ik even later in de kamer keek zag ik meneer Haas liggen, hij wist van niks.

Fay was de laatste weken een enorme treuzelkont met naar binnen komen als ze alleen was, met Sherlock of Jon rent ze in hun kielzog mee naar binnen, maar in haar eentje vond ze eng.
Als ik de schuifpui opende als ik zag dat ze kwam aanlopen, rook ze even aan de deurpost en ging een stapje achteruit nemend erbij zitten, kijkend naar de opening. Dus deed ik de deur weer dicht, want we stoken niet voor de buitenwereld. En dan kwam ze weer dichterbij zitten en ging de deur weer open, en nam ze weer een stapje naar achteren.
Met een zuchtende “Ja, het is goed hoor, ik ben niet gek”, ging de deur weer dicht, waarop ze haar neusje tegen de kier duwde, de gek deed de schuifpui weer open en toen stak ze haar kopje naar binnen. Zo kon ze wel een minuut blijven staan. Vaak stapte ze dan weer naar achteren, maar steeds vaker liep ze aarzelend door, om zich heen kijken alsof ze een aanval verwachte.

En nu komt ze aanrennen, de schuifpui gaat open, soms een lichte aarzeling waarbij ze aan de deurpost ruikt om te zien wie er als laatste hier is geweest, en dan trippelt ze naar binnen. Haar staartje gaat dan gelijk omhoog met een mooi krulletje op het eind, en laat ze zich lekker aaien, ook door manlief, terwijl ze zich alleen liet aaien als ze op schoot lag of op de bank of op haar toren.

Het was zo fijn om weer wat te naaien, een simpel broekje voor Sophie, ik gebruikte een basispatroon maar maakte het veel wijder voor meer bewegingsvrijheid. Yvonne had me alle maten van Sophietje doorgegeven over de dikke stoffen luier heen gemeten. Sherlock ligt er bij voor de rustbewaking.

Jon hielp mee met het elastiek in de boord vastzetten, vlak na deze foto pakte hij het meetlint in zijn bek en sprong van tafel, het meetlint tussen zijn poten mee de overloop op slepend. Gelukkig was daarna zijn oerinstinct bevredigend en kon ik het lint weer terug pakken.

Vrijdag had ik een jurkje en broekje klaar, en ze passen haar gelukkig goed.

Schattig stofje, ik kon het niet laten en heb er een klein zakje op gemaakt.

Verhaaltje voor het slapen gaan, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, zo schattig

Daar we nog op kraambezoek willen gaan bij ons neefje voordat hij zijn eerste tandjes krijgt, ging ik aan de slag met het maken van een label, en nu we eindelijk -bijna een maand na de geboorte- hun kaartje kregen had ik een mooie voorbeeld.

Dat late versturen blijkt heel normaal hebben we gemerkt; dat de vader vroeger gelijk na de aangifte bij het gemeentehuis langsging bij de drukker met de laatste info zodat een dag later de doos met kaartjes opgehaald kon worden en ze dezelfde dag nog op de bus gingen, vinden ze nu idioot. Maar ja, vroeger was onze social media de telefoon en de post.

Kaartje overgetrokken op stof, uiteraard had ik het lapje te klein geknipt om in de ring te passen, dus moest ik het wat groter maken.

En toen aan tafel met goed licht aan de gang gegaan met steelsteek, stiksteek, platsteek en voor het oogje een bouillonsteek (staaf steek), het was een leuk werkje.

Toen dit klaar was heb ik het lapje gevoerd met witte katoen, zodat de achterkantstof van de quilt minder kon doorschijnen, en na een uurtje naaien met de hand zat het op de quilt. ( de quilt was al gewassen met Neutral wasmiddel) Overmorgen gaan we hem op kraamvisite afgeven en de kleine Bruno bewonderen 🥰