Heel onwezenlijk was het, de stilte afgelopen weekend, de afwezigheid van vrolijke tieners tegen middernacht fietsend op weg naar het centrum. Net zoals de stilte overdag op straat, heel bizar en een beetje beangstigend want wat staat ons te wachten en voor hoe lang? We doen wat we kunnen en mogen en moeten, en proberen niet te veel te piekeren. Arya helpt me te focussen op wat ook belangrijk is
ik bak zalige shortbread, oeh, veel te lekker, heerlijk bros.
en loop een klein (want zere knie) blokje om, Pokemon vangen en genieten van de rust en frisse lucht. Terug bij ons de straat inlopend valt de Japanse kers extra op doordat de zon de bloemen streelt. Arya staat verscholen onder een droge bos gras op me te wachten.
Ik mis het geluid van de bijen en hommels in de boom, misschien hebben ze te veel last gehad van de veel te zachte winter en al het regen?
Gauw weer naar binnen, koffie zetten, nog een koekje erbij en samen met lief naar de rest van “The Irishman” kijken; we hadden deze bijna 3,5 uur durende film de avond tevoren halverwege gestopt om toch een beetje nacht over te houden voor de broodnodige rust.
Sinds een maand slapen Jon en Arya in de garage (teveel gedoe met altijd mijn handwerk/quiltspullen veilig stellen voor de nacht), in het begin ging dit niet zonder slag of stoot. Jon was een makkie, hij liep gewoon achter het rammelende bakje met kattensnoepjes aan, maar Arya was een geval apart. Niet te lokken, haast niet op te pakken en toen ze in de gaten kreeg dat het spel van vangen en opsluiten begon als het donker was, kwam ze ‘s avonds gewoon niet meer naar binnen. Ze werd heel angstig van het opgepakt worden door mij en ik had zo met haar te doen dat ik bijna zover was om het slapen in de garage terug te draaien.
Maar vorige week liep ze gewoon uit zichzelf de garage in toen ik rond half 11 opstond, ik wist niet wat ik zag. Ze was op haar slaapplekje op de koelkast gesprongen, ik deed de deur dicht om kattensnoepjes te halen om ze te belonen, ze lag nog steeds op haar plekje toen ik terug kwam en ze at de snoepjes spinnend op. Ze bleef tot mijn stomme verbazing gewoon liggen terwijl ik Jon van tafel plukte en hem naar de garage bracht. En sindsdien gaat het probleemloos met Arya, wat een slimme poes. Ze rent nu zelfs overdag achter me aan als ik iets wil pakken uit de garage, en springt dan gelijk op de koelkast, want ja, dan komen de snoepjes vanzelf zie je ze denken. Aangezien ik niet met kattensnoepjes op zak loopt en geen vette kat wil kweken blijft het bij een aai en even wat kriebelen achter de oren, en hier doet ze het ook wel voor.
Jon speelde gisteravond kiekeboe toen Arya al in de garage zat, hij had er geen zin in en trok de halve bank mee toen ik hem oppakte. Ah het is zo’n lieve lobbes.
