Suzanne loopt de woonkamer binnen terwijl ik naar het avondjournaal zit te kijken, en vraagt al kijkend op haar mobieltje: “Mam, ik krijg een vraag van J wanneer ze hun luchtbed terug krijgen,”. Ik verslik me haast in mijn koffie, spring op, en roep: “Zeg maar dat ik het gelijk kom brengen, als het mag.”, ik ren naar boven naar mijn naaikamer waar het geleende tweepersoons luchtbed al een week keurig opgevouwen op de snijtafel ligt te wachten.
Ik rijd via de benzinestation om een bloemetje te halen, even krijg ik weer een schrikmoment als ik alleen maar suffige bloemstukjes zie staan die in een bejaardenhuis als sedatiemiddel worden gebruikt, maar dan zie ik vlak bij de kassa mooie frisse boeketten, kies een witte met een kraag van stro of zoiets, en hieraan pak ik de bos uit de emmer water en overhandig het druipende geheel aan de het meisje achter het kogelvrije glas. Terwijl ze vraagt: “Zal ik het in een zakje doen?”, wacht ze mijn antwoord niet af, maar stopt de onderkant van het boeket snel in een Freebies tasje voordat haar werkblad blank staat, plakt een zakje bloemenvoeding aan de bos, en ik reken af, de bloemen bij het tasje aannemend.
Bij de straat van de ouders van J aangekomen, ze wonen op de hoek van een smal zijstraatje van een wat grotere straat, rijd ik de auto achteruit tot aan hun oprit, stap uit, pak de grote zware tas met luchtbed, en trek het plastic tasje van de bloemen af, ze mochten eens weten dat ik het lieve bosje bij een benzinestation heb gehaald. Auto op slot klikkend loop ik via een klein oerwoud van hoge planten op een slingerpad naar de voordeur, binnen klinken ook oerwoudgeluiden van de tv (denk ik), maar de deurbel wordt gelukkig gehoord door J, en ik overhandig hem eerst de tas, en daarna de bloemen met hartelijke dank, en mijn hand glijdt langs elastiekjes die om de stengels heen gewikkeld zitten.
Er gebeurd dan zoveel dat ik het gevoel heb in een stroomversnelling te zijn gekomen, want ten eerste heb ik een latex-allergie en zijn mijn lippen net in het laatste stadium van afbladderen gekomen, nadat ik op de quilttentoonstelling in Arnhem vorige week vol in elastiek greep toen mij een rolletje stof in de handen werd gedrukt waar dit onaangename materiaal omheen zat gewikkeld. Ten tweede zag ik in mijn ooghoek een mooie quilt hangen in Amish kleuren van een ram, ten derde kwam de moeder van J ook bij de voordeur staan en vroeg me hoe de logeerpartij van mijn nichtje en het weerzien van mijn zus was gegaan. En ten vierde gaat achter mijn rug het alarm van mijn auto af, en al pratend klik ik hem snel uit, ik hoor even later bij de grotere weg een auto toeteren, een scooter raast voorbij, en ik wil de quilt zien, antwoord geven op de vragen, en ook eigenlijk terug naar de auto, want volgens mij blokkeert mijn auto de smalle weg.
Prioriteiten stellen: de quilt was door de oma van J gemaakt, ze had voor iedereen een sterrenbeeldquilt gemaakt, en ik mocht het wel van dichtbij bekijken, om te constateren dat hij heel mooi met de hand doorgequilt en in elkaar gezet was. Omdat ik op de schopstoel zit maak ik snel een eind aan het gesprek, en loop naar mijn auto terug, maar … ik zie mijn auto niet staan! Het is wel al donker, maar een grote rode auto kan je toch niet missen? Ik kijk naar links en zie dat mijn auto met de deuren op slot gewoon de straat is uitgerold en midden op de weg dwars tegen de rijrichting in tot stilstand is gekomen. Zo te zien zonder iets te raken, gelukkig; dat verklaarde het getoeter dus.
Een man die net langs loopt met zijn hond draait tijdens het doorlopen zijn nek bijna om, als hij ziet dat ik de auto van het slot klik om de deur te openen; je verwacht met zoveel lege parkeerplekken langs de weg niet dat iemand de auto dan zo lullig neerzet, maar toen ik zei dat ik had vergeten hem op de rem te zetten en dat-ie zo de weg op was gerold, begint hij zo hard te bulderen van het lachen, dat zijn hond én alle andere honden in de wijk aanslaan. Hij loopt gauw door, wilt het verhaal denk ik zo vers mogelijk aan zijn wederhelft vertellen, en ik rijd zo snel mogelijk naar huis voordat ik echt brokken ga maken. Mijn lippen voel ik nog niet prikkelen, ik hoop maar zo dat het elastiek niet van latex gemaakt is, anders sta ik er weer een hele week mooi op. Ik zal nog eens een luchtbed lenen..
Och arme jij!!! Haastige spoed he…….
Maar je hebt toch een mooie quilt gezien! En er zitten vaak ‘gewone’ elastiekjes om bloemen-soort hoedenelastiek.
Sterkte en nog gezellige avond
groetjes,Truus uit Drenthe
Oh meid, wat een verhaal!!!!! Eerst hoop ik dat je geen last van de allergie hebt gekregen en verder ben ik toch wel blij dat er geen ongelukken uit voortgekomen zijn( de rijdende auto bedoel ik dan) Nog een fijne avond. groetjes Wilma
Dat is me een heel verhaal, gelukkig met goede afloop en je hebt een prachtige quilt gezien dus wat wil je nog meer.
Doe voorzichtig de volgende keer als je met de auto gaat
groetjes
Bernadette
Een tip Shirley, zet hem in België wel op de rem anders kun je hem ophalen in Frankrijk 😉
Jeetje wat een geluk, mij ook weleens overkomen dat ik de handrem ben vergeten. Je schrikt je het apelazarus want er kunnen de meest vreselijke dingen gebeuren. Maar ja, als je hoofd vol zit, is het lastig zoveel tegelijk te doen.
Fijn weekend en knuffel van mij. Please laat je lip zijn normale grote behouden!! Babette.