Vanmorgen kregen we de uitslagen van de CT-scans en MRI scan, en we liepen met een grote grijns op onze gezichten weer naar buiten. Er is niks nieuws bijgekomen, en de tumoren in het hoofd zijn geslonken; de kleinste is al bijna niet meer te zien en de grote is met een halve cm in omvang afgenomen. Driewerf hoera. 🥳🥳🥳

De vermoeidheid bij mijn lief is dusdanig dat we dit niet met een etentje vieren, maar met een plak gemarmerde cake bij de koffie, ook lekker.
De boterhammen lieten zich ook heel goed smaken, Jon schuift graag aan

Jon bekeek de hal gistermiddag vanuit een andere hoek

Tot hij geluiden uit de keuken hoorde komen

Dat moest nader onderzocht worden. Helaas voor hem was het enige wat op de grond viel een stukje ui, en hij slofte naar buiten, kijken wat de andere twee katten uitspoken. 

Even showen hoe ver Evelien al met de deken is gevorderd,

Nu het vroeger donker wordt wilt Jon ook eerder zijn eten krijgen in de garage, met wat lekkers erbij uiteraard. Sherlock wilt niets van eten missen en loopt bijna altijd gelijk met Jon naar binnen, zo rond half negen. Fay is minder geconditioneerd en komt meestal een half uur tot een uur later aankakken, en als de mannen dan al in de garage zitten uit te buiken, krijg ik ze niet meer de garage in, dus slaapt ze in de woonkamer. Geen probleem, alleen wel een beetje eenzaam voor haar, en blijkbaar mist Sherlock haar ook, want gisteravond zag hij haar niet in de kamer en rende hij weer naar buiten (onderaan in beeld)

En een paar minuten later rende hij met een triomfantelijke blik op zijn snoetje naar binnen met Fay in zijn kielzog, en in een streep renden ze alledrie de keuken in.
Ik schepte een beetje vis over de brokjes, en werd toegezongen door Fay; Jon en Sherlock waren al doorgelopen naar de garage en kwamen snel terug om te zien waar ik nou bleef. Het oppakken van de schaaltjes was voor alledrie het teken om voor me uit via de bijkeuken naar de garage te lopen, staartjes recht omhoog met de puntjes als een ophanghaakje gebogen.

De tussendeur naar de garage was dicht, en Fay en Sherlock keken toe hoe Jon met zijn nageltjes achter de deur deze opentrok, heel knap want het is een extra dikke en dus zware (brand)deur. Ze stonden op een rijtje ongeduldig te wachten tot ik de schaaltjes had neergezet, en al spinnend vielen ze aan.
Een heel enkele keer moet ik nog laat op de avond in de garage zijn om iets te pakken, en dan kijken ze me slaperig aan; Fay en Sherlock liggen meestal samen op een kussen en Jon op het matje bij de achterdeur. En ‘s morgens vroeg rennen ze achterelkaar de garage uit, staartjes weer rechtop in de lucht. Jon en Sherlock willen dan eerst brokjes eten want honger, en Fay loopt naar de woonkamer om regenwater uit de gieter te drinken, en huppelt dan vrolijk naar buiten, achter haar vriendjes aan.  Wat een feest.