De CT-scan viel me reuze mee vanmorgen, het uurtje van te voren wachten terwijl ik een halve liter water met contrastmiddel moest drinken (hetzelfde als wat ik gisteren ook al had moeten drinken maar toen de dubbele hoeveelheid) viel ook mee. Kwam ook omdat ik ondertussen me suf reeg aan de hexagonnen. De rontgenologe was dezelfde als toen ik er eind december door moest met punctie (toen stak dat kleine kereltje van een arts mijn rug haast lek met een slagaderlijke bloeding tot gevolg), en ze vond het fijn te horen wat de uiteindelijk diagnose was en ook de uitslag van de petscan vond ze fijn te horen. Ze leefde toen zo mee omdat ze dezelfde leeftijd als mij heeft, met dezelfde gezinssituatie ook.

Terwijl ik iets na tienen bij de voordeur in de hal zat te wachten op Perry hoorde ik een moeder haar zoontje roepen, eerst nog rustig en daarna steeds feller en daarna paniekerig. Het paniekerige kwam omdat ze haar zoontje de grote trage draaideur in zag verdwijnen, het ventje had de grootste lol (ik schat hem op 2 jaar oud). De moeder moest wachten op de volgende opening van de draaiddeur terwijl haar zoontje inmiddels de straat was overgerend; een aankomende taxi stopte voor hem en hield daarna het verkeer op terwijl het ventje aan de overkant op de stoep grijnzend zijn moeder op stond te wachten. Hij vond het duidelijk een machtig tikkertje spel,. Dat de moeder daar anders over dacht bleek wel uit het pak slaag die het ventje op zijn dikke luierbroek kreeg (je zag hem nog ontdeugend kijkend denken “Doet lekker toch geen zeer.”), toen sprak ze hem boos toe en sloot hem daarna in de armen om te kroelen. In de hal was het ondertussen zo stil dat je een speld kon horen vallen, iedereen zat zo mee te leven met ingehouden adem. Toen de moeder met haar zoontje wegliep ging het geroezemoes weer door.

Na de CT-scvan kreeg ik wel last van opvliegers en ook wat misselijk, maar dat kan ook komen door de 2 pecannotenbroodjes die ik om half 11 bij de koffie nam, foei! Ik belandde wat later dan gepland in bed (iets na 2 uur) en ook die bedrust werd me niet gegund door mijn darmen. Na de 3e wc-gang ben ik er maar uit gebleven. Ik duik zo in een ontspannend badje, hopelijk niet zodanig ontspannend dat ik er een bruin schuimbad aan over houdt.

Tim komt me net vertellen dat het helpt als ik de stop in het bad doe als ik het bad wil laten vollopen. Grote grijns.